αποκάλυψη: ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΔΑΣΙΚΩΝ ΕΚΤΑΣΕΩΝ ΔΙΚΑΙΩΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΝ…

ΒΙΛΕΣ ΚΑΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

ΣΕ ΒΟΥΝΑ!

 ΑΛΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΥΜΗΤΤΟΣ

ρεπορτάζ από τον Μάκη Βραχιολίδη

Νόμιμοι ιδιοκτήτες δασικών εκτάσεων σε βουνά και δάση που εμφανίζονταν ως καταπατητές, παίρνουν την εκδίκησή τους! Η Πολιτεία επί δεκαετίες έκρυβε το πρόβλημα  κάτω από το χαλί, για πολιτικούς βέβαια λόγους, σήμερα όμως απογυμνώνεται λόγω της οικονομικής κρίσης. Οι ιδιοκτήτες των εκτάσεων αυτών, τις οποίες το κράτος όχι μόνο χαρακτηρίζει δασικές αλλά έβαζε  και τοπικούς άρχοντες να δηλώνουν ότι είναι δημόσιες, τελικά ανήκουν σε φυσικούς ιδιοκτήτες οι οποίοι κατέχουν νόμιμα συμβόλαια ακόμη και άδειες οικοδομής!

Έχοντας μάλιστα στα χέρια τους μέχρι και αποφάσεις ευρωπαϊκών δικαστηρίων που τους δικαιώνουν, εντείνουν τους αγώνες τους κατά του ελληνικού κράτους και αναμένεται, αργά ή γρήγορα να κυριαρχήσουν. Η Πολιτεία, υπό το βάρος της τεράστιας οικονομικής κρίσης, θα υποχρεωθεί είτε να αντικαταστήσει τις ιδιοκτησίες τους με άλλες εκτάσεις, ίσου εμβαδού και αξίας με τις υπάρχουσες, είτε να τους αφήσει να χτίσουν στα ήδη υπάρχοντα οικόπεδά τους. Αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι οδεύουμε σε πλήρη οικοπεδοποίηση βουνών και δασών, που μέχρι σήμερα η κοινή γνώμη θεωρούσε ως δημόσιες δασικές εκτάσεις.

Η οικονομική γύμνια του ελληνικού κράτους, αποκάλυψε την πραγματικότητα. Ο Υμηττός για παράδειγμα (το ίδιο ισχύει και για  άλλα βουνά-δασικές εκτάσεις) δεν ανήκει, όπως μας μπούχτιζαν, στο δημόσιο. Ανήκει σε πολλούς ιδιοκτήτες οι οποίοι αγόρασαν με χρήματά τους από το Ταμείο Εθνικής Αμύνης 100 τουλάχιστον στρέμματα (δίπλα από την κατοικία του Τούτουζα) και διεκδικούν πλέον το αυτονόητο: να χτίσουν το σπίτι τους.

Η νέα αυτή πραγματικότητα, αν μη τι άλλο δείχνει ότι το… μαρτύριο του πολύπαθου Υμηττού, ουσιαστικά τώρα αρχίζει.

Ήδη, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο οποίο προσέφυγε ο Οικοδομικός Συνεταιρισμός Αναπήρων Πολέμου Αττικής, τους δικαίωσε!

Πρόκειται για τις αποφάσεις, 117309 της 13/07/206 και της 27/09/2007, που αφορούν στις υπ’ αριθμ. 35859/02 προσφυγές του Οικοδομικού Συνεταιρισμού Αναπήρων και Θυμάτων Πολέμου Αττικής προς το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Οι εκδοθείσες στο  Στρασβούργο αποφάσεις, δικαιώνουν τον Συνεταιρισμό των Αναπήρων και επιβάλλουν πρόστιμα σε βάρος του ελληνικού κράτους.  

Συγκεκριμένα, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου:

1. Επιδίκασε υπέρ των προσφευγόντων ιδιοκτητών το ποσό των 5.000.000 ευρώ ως αποζημίωση υλικής βλάβης συν τους φόρους.

2. Επιδίκασε στους προσφεύγοντες συλλογικά το ποσό των 40.000 ευρώ συν τους φόρους, για δικαστικά έξοδα.

Τα πρόστιμα που επέβαλε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο σε βάρος της Ελλάδος για τις ιδιοκτησίες του Υμηττού, ουσιαστικά αποκαλύπτουν αυτό που επί δεκαετίες έκρυβε το ελληνικό δημόσιο: ότι ο Οικοδομικός Συνεταιρισμός, κατέχει νομίμως ιδιωτική έκταση 100 στρεμμάτων στον Υμηττό. Σημειώνεται ότι γι’ αυτά τα 100 στρέμματα, στις αρχές της δεκαετίας του 1970 είχαν διεξαχθεί ομηρικές μάχες ακόμη και με κατοίκους, επειδή είχε επιχειρηθεί η καθ’ όλα νόμιμη ανοικοδόμηση κατοικιών από τους ιδιοκτήτες τους στις παρυφές του βουνού, όπου ευρίσκονται και οι εκτάσεις του Συνεταιρισμού. Ο τότε Δήμαρχος Χολαργού Αντώνης Πολύδωρας, είχε μάλιστα ζητήσει τη συνδρομή του τοπικού τύπου και άλλων φορέων της πόλης, για την αποτροπή ανέγερσης οικοδομών στον Υμηττό. Την ίδια στάση τήρησε και ο μετέπειτα Δήμαρχος Σ.Μαντάς, η δε πλειοψηφία των κατοίκων, χαρακτήριζε «καταπατητές του Υμηττού» τους νόμιμους ιδιοκτήτες των εκτάσεων του βουνού!!! 

 Οι δύο αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου οι οποίες δικαιώνουν τον Οικοδομικό Συνεταιρισμό Αναπήρων Πολέμου Αττικής και επιβάλλουν βαριά πρόστιμα στην Ελλάδα. Η οικονομική κρίση θα κάνει την χώρα να σηκώσει τα χέρια ψηλά και να παραδώσει τις ιδιοκτησίες στους κατόχους τους.

 Η Αντιπρόεδρος του Οικοδομικού Συνεταιρισμού Αναπήρων Πολέμου κ. Χατζηκουμή, μιλώντας στην εφημερίδα μας είπε: «Είχαμε αποκτήσει κανονικά τις ιδιοκτησίες με συμβόλαια και άδειες οικοδομής. Είχαμε πληρώσει …ζωντανά λεφτά, φόρους, κληρονομιές κ.λ.π. Όμως, παίχτηκε πάνω από τις πλάτες μας πολιτικό παιχνίδι. Ως συμβολαιογράφος που ήμουν και πού δεν πήγα για να βρούμε το δίκιο μας. Σε Λαλιώτιδες, ανέβαζα τους αναπήρους στα υπουργεία, ιστορίες γι’ αγρίους! Ζητήσαμε βοήθεια  από τον καθηγητή Νομικής κ. Αλιβιζάτο, με τον οποίο οδηγήσαμε το κράτος στο Συμβούλιο Επικρατείας, το οποίο απέρριψε την προσφυγή μας, για να καταλήξουμε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το οποίο και μας δικαίωσε». 

Ο καθηγητής κ. Νίκος Αλιβιζάτος, ο οποίος χειρίστηκε και κέρδισε για λογαριασμό του Οικοδομικού Συνεταιρισμού Αναπήρων Πολέμου, την υπόθεση των ιδιοκτησιών τους στον Υμηττό, μέσα στις αίθουσες του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, μας λέγει: «Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου αποτελεί κέρδος, αλλά ο δρόμος  είναι ακόμη μακρύς. Ο νόμος έχει αλλάξει και πλέον οποιαδήποτε δικαστική αντιπαράθεση θα εξελιχθεί στα ελληνικά δικαστήρια. Και όπως καλά γνωρίζετε, το ελληνικό κράτος, θα προσπαθήσει να τρενάρει, να καθυστερήσει αυτές τις υποθέσεις».

Υπάρχει όμως ένα δεδομένο που είναι αναμφισβήτητο: το ελληνικό Δημόσιο έχει ήδη φάει πολλά νομικά χαστούκια που συνοδεύονται από βαριά πρόστιμα. Η οικονομική κρίση έχει λυγίσει το κράτος το οποίο πλέον δεν μπορεί να πληρώνει άλλα πρόστιμα και αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να δώσει προς χρήση τις υπάρχουσες ιδιοκτησίες ή να τις αντικαταστήσει με άλλες, σε άλλα σημεία της χώρας.

ΑΠΟΦΑΣΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΖΑΚΥΝΘΟ-ΚΡΗΤΗ

Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (6/12/2007) κατέστη τελεσίδικη στις 2/6/2008, σύμφωνα με την οποία το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) έκρινε ότι η εκ των υστέρων επιβολή περιοριστικών όρων δόμησης, σε εκτός σχεδίου άρτιες και οικοδομήσιμες ιδιοκτησίες, απαξιώνει νομίμως αποκτηθέντα περιουσιακά στοιχεία. Συγκεκριμένα, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επελήφθη της υπ’ αριθμ. 14216/2003 προσφυγής κατά του ελληνικού δημοσίου που κατέθεσε η εταιρεία "Ζάντε Μαραθονήσι ΑΕ" για μια περιοχή που αγόρασε το 1972 στην εκτός σχεδίου περιοχή Μαραθονήσι στη Ζάκυνθο, για τουριστική αξιοποίηση με βάση τους ισχύοντες όρους δόμησης. Ακολούθησε η προσφιλής στο ελληνικό δημόσιο μέθοδος συνεχών περιοριστικών μέτρων που τελικά απαγόρευσαν κάθε δυνατότητα δόμησης. Η υπόθεση αυτή είναι ιστορικής σημασίας, μια και ανοίγει τον δρόμο για την δικαίωση αναρίθμητων ιδιοκτητών που επλήγησαν από ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΕΣ νομοθετικές διατάξεις και ρυθμίσεις εις βάρος των ιδιοκτησιών, ΧΩΡΙΣ την πρόνοια μεταβατικών διατάξεων.

Επίσης, η Ανώνυμος Τουριστική Εταιρεία Ξενοδοχεία Κρήτης, με την υπ’ αριθμ. 35332/05 προσφυγή της κατά της Ελλάδος, απευθύνθηκε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο με την απόφαση της 21^ης  Φεβρουαρίου 2008 δικαίωσε την εταιρεία!!!

Έχει ιδιαίτερη αξία να δούμε το σκεπτικό της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, το οποίο κυριολεκτικά αποκρούει τις αποφάσεις του ελληνικού κράτους τις χαρακτηρίζει δε, αυθαίρετες:

«Η προσφεύγουσα εταιρεία καταγγέλλει το απόλυτο “πάγωμα” της περιουσίας της εξαιτίας του χαρακτηρισμού του επίμαχου ακινήτου ως “ζώνης Α – απόλυτης προστασίας”. Ειδικότερα, υποστηρίζει ότι τόσο η πρακτική των διοικητικών αρχών όσο και η υπ’αρ. 982/2005 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας έχουν εκμηδενίσει την αξία της περιουσίας της, χωρίς ωστόσο να έχει προβλεφθεί οποιασδήποτε μορφής αποζημίωση προς αποκατάσταση. […]

Για την Κυβέρνηση, το επιβληθέν βάρος στην επίμαχη περιουσία εξυπηρετούσε νόμιμο σκοπό, και συγκεκριμένα αυτόν της προστασίας του πολιτιστικού περιβάλλοντος. Περαιτέρω, η Κυβέρνηση επιβεβαιώνει ότι το επίμαχο ακίνητο βρίσκεται εκτός σχεδίου πόλεως και, ως εκ τούτου, έχει ως αποκλειστικό προορισμό τη γεωργική, πτηνοτροφική και δασοπονική εκμετάλλευση, καθώς και την αναψυχή του κοινού.

Επί της ουσίας, η προσφεύγουσα αμφισβητεί την ορθότητα του εφαρμοσθέντος από το Συμβούλιο της Επικρατείας κριτηρίου, στο μέτρο που αυτό δεν λαμβάνει υπόψη του το γεγονός ότι το ακίνητο ήταν οικοδομήσιμο κατά το χρόνο απόκτησης της κυριότητάς του. Επ’ αυτού η προσφεύγουσα καταγγέλλει ότι οι περιορισμοί που επιβλήθηκαν διαδοχικά στο ακίνητό της εκμηδένισαν κατ’ ουσίαν την αξία του, γεγονός που συνιστά, στην πραγματικότητα, de facto απαλλοτρίωση.

Ωστόσο, η ανωτέρω απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας αποτέλεσε αμετάκλητη απόφαση εγχώριου δικαστηρίου, καθώς στο πλαίσιο της επίδικης διαδικασίας, δεν προβλέπεται κανένα ένδικο μέσο κατά της απόφασης αυτής.

Ενόψει όλων αυτών, το Δικαστήριο κρίνει ότι η προσφεύγουσα εταιρεία ορθώς αξιοποίησε τα ένδικα βοηθήματα που της αναγνωρίζει το ελληνικό δίκαιο. Θα πρέπει, επομένως, να απορριφθεί η ένσταση περί μη εξάντλησης των εσωτερικών ενδίκων μέσων, την οποία προέβαλε η Κυβέρνηση. Εξάλλου, το Δικαστήριο διαπιστώνει ότι η υπό κρίση προσφυγή δεν είναι προδήλως αβάσιμη, υπό την έννοια του άρ. 35 §3 της Σύμβασης. Το Δικαστήριο υπογραμμίζει εξάλλου, ότι η υπό κρίση προσφυγή δεν γεννά κανένα άλλο λόγο απαραδέκτου. Επομένως, θα πρέπει να θεωρηθεί παραδεκτή.

…Tο Δικαστήριο δεν μπορεί να αποδεχθεί τη θέση της Κυβέρνησης ότι δεν υπήρξε παραβίαση του δικαιώματος της προσφεύγουσας εταιρείας στην ελεύθερη διάθεση των αγαθών της.

Μολαταύτα, η εκμετάλλευση του επίμαχου ακινήτου κατέστη τελικώς αδύνατη μέσω μιας σειράς διοικητικών πράξεων: στις 21 Ιουνίου 1984 ο Υπουργός Περιβάλλοντος απέρριψε το αίτημα έκδοσης οικοδομικής άδειας στο επίμαχο ακίνητο· στις 28 Ιουνίου 1984 ο Υπουργός Περιβάλλοντος προέβη στο χαρακτηρισμό της περιοχής όπου βρίσκεται η επίδικη έκταση ως “ζώνης Α – απόλυτης προστασίας”, δηλαδή, ζώνης στην οποία απαγορεύονται απολύτως η δόμηση και η εκμετάλλευση.

…Tο Δικαστήριο θα πρέπει να  εξετάσει κατά πόσον η επέμβαση στο δικαίωμα της προσφεύγουσας εταιρείας να διαθέτει ελεύθερα τα αγαθά της υπήρξε δικαιολογημένη, υπό το πρίσμα της δεύτερης παραγράφου του άρ. 1 ΠΠΠ (βλ. Οικοδομικός Συνεταιρισμός Αναπήρων και Θυμάτων Πολέμου Αττικής κ.λπ. κατά Ελλάδος, προσφυγή υπ’ αριθμ. 35859/02, §36, της 13^ης Ιουλίου 2006).

… Ο νόμιμος σκοπός της προστασίας του φυσικού ή πολιτιστικού περιβάλλοντος, ανεξαρτήτως της σπουδαιότητάς του, δεν απαλλάσσει το Κράτος από την υποχρέωσή του να αποζημιώσει τους ενδιαφερόμενους όταν η επέμβαση στο δικαίωμά τους στην περιουσία είναι δυσανάλογη.

Ωστόσο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η απαγόρευση δόμησης υπήρξε αποτέλεσμα μιας σειράς διοικητικών πράξεων, οι οποίες κατέστησαν κενό περιεχομένου το αρχικώς αναγνωρισμένο από το εθνικό δίκαιο δικαίωμα.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΟΜΟΦΩΝΑ

1.      Κηρύσσει την προσφυγή παραδεκτή·

2.    Κρίνει ότι υπήρξε παραβίαση του άρ. 6 §1 της Σύμβασης

3.     Κρίνει ότι υπήρξε παραβίαση του άρ. 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Σύμβασης·

4.    Κρίνει ότι το ζήτημα της εφαρμογής του άρ. 41 της Σύμβασης παρέλκει· […]».

ΤΟ ΣτΕ ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΥΣ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΥΣ-ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΔΑΣΙΚΩΝ ΕΚΤΑΣΕΩΝ!

Απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ)  δικαιώνει  δεκάδες επαγγελματικούς συνεταιρισμούς σε όλη τη χώρα, οι οποίοι είχαν αγοράσει δασικές εκτάσεις για τη δημιουργία οικισμών, αλλά  δεν είχαν καμία δυνατότητα να αναπτύξουν οικοδομική δραστηριότητα, μια και είχε παγώσει μετά το Σύνταγμα του 1975. Σύμφωνα με την απόφαση του ΣτΕ , πρέπει να δοθούν στους συνεταιρισμούς αποζημιώσεις εκατομμυρίων ευρώ ή να γίνουν ανταλλαγές εκτάσεων αναλόγου αξίας.

Οι ανώτατοι δικαστές έκαναν δεκτή την προσφυγή του Οικοδομικού Συνεταιρισμού Ιδιωτικών Υπαλλήλων και Εργατοτεχνιτών Νομού Αττικής, που έχει στην κατοχή του δασική έκταση περίπου 622 στρεμμάτων στα Βίλια Αττικής.

Έτσι, το ελληνικό Δημόσιο υποχρεούται πλέον είτε να απαλλοτριώσει τις δασικές εκτάσεις που έχουν στην ιδιοκτησία τους οι επαγγελματικοί συνεταιρισμοί, αποζημιώνοντας τους κατόχους τους, είτε να ανταλλάξει τις εκτάσεις αυτές με άλλες ίσης αξίας, εφόσον προκύπτει ότι αγοράστηκαν προ του 1975 και η υλοποίηση της ένταξής τους στο σχέδιο πόλης ξεκίνησε προ του 1979, είτε τέλος, να τους επιτρέψει να χτίσουν στις ήδη υπάρχουσες ιδιοκτησίες τους.

Το ΣτΕ έδωσε λύση σε ένα πρόβλημα που μετρά σχεδόν σαράντα χρόνια. Διότι τα περιουσιακά στοιχεία των συνεταιρισμών διαφόρων επαγγελματικών ομάδων πρακτικά αχρηστεύθηκαν, παρά το γεγονός ότι μεταγενέστερος νόμος (998/1979) προέβλεπε ότι οι εκτάσεις αυτές απαλλοτριώνονται υποχρεωτικά υπέρ του Δημοσίου ή ανταλλάσσονται με ίσης αξίας δημόσιες εκτάσεις.

Η δικηγόρος Κέλυ Σταμούλη, που χειρίζεται την υπόθεση, είπε ότι «με αγωγή που έχουν καταθέσει οι εκπρόσωποι του Συνεταιρισμού Εργατοτεχνιτών από το 1999 διεκδικούν συνολική αποζημίωση από το ελληνικό Δημόσιο 74 εκατομμυρίων ευρώ, ενώ η σημερινή τιμή ανά στρέμμα υπολογίζεται σε 117.388 ευρώ».

Από την πλευρά της η δικηγόρος Εβίτα Σαλαμούρα, η οποία έχει ασχοληθεί με αντίστοιχες υποθέσεις στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, επισημαίνει ότι «αργά ή γρήγορα η ελληνική Πολιτεία θα υποχρεωθεί να θέσει ένα τέρμα στην απαράδεκτη μέχρι σήμερα δραστική δέσμευση στη χρήση των ακινήτων άνευ αποζημιώσεως, η οποία αναμφισβήτητα υποβαθμίζει την αξία του δικαιώματος της ιδιοκτησίας».

Επαναλαμβάνεται όμως ότι, τα αποστραγγισμένα ταμεία του Δημοσίου είναι αδύνατον να καταβάλουν τέτοια πρόστιμα, οπότε ανοίγει ο δρόμος για την οικοπεδοποίηση χαρακτηρισμένων δασικών εκτάσεων και βουνών!

ΚΑΙ Ο …ΜΑΥΡΙΚΗΣ !

Ο γνωστός από την υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών  Χρήστος Μαυρίκης, είναι ένας από τους λεγόμενους διεκδικητές μεγάλων εκτάσεων στον Υμηττό. Είναι δε κατηγορούμενος,  για απόπειρα καταπάτησης δημόσιας δασικής έκτασης στο βουνό. Η υπόθεση που εκδικάζει το Ε’ Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, σέρνεται με διαρκείς αναβολές, επειδή το κράτος δεν έχει ακόμη (!) καταρτίσει κτηματολόγιο όπου να καταδεικνύεται εάν η συγκεκριμένη έκταση 180 στρεμμάτων που διεκδικεί ο Μαυρίκης, είναι δασική ή όχι. 

Ο Χρήστος Μαυρίκης, μιλώντας στην εφημερίδα μας, δήλωσε ότι στην προσεχή δίκη (αρχές Δεκεμβρίου), θα ζητήσει την διεξαγωγή της, αποδεχόμενος ο ίδιος ότι πρόκειται de facto περί δασικής έκτασης. «Δεν είναι δυνατόν να τραβάει σε μάκρος η υπόθεση και να κατηγορούμαι για κακούργημα επειδή το κράτος δεν έχει ορίσει το κτηματολόγιο! Θα αποδεχθώ ότι πρόκειται για δασική έκταση και θα αποδείξω την αθωότητά μου, με αποφάσεις και ντοκουμέντα που έχω στη διάθεσή μου».

Ο Χρήστος Μαυρίκης επικαλείται συγκεκριμένες αποφάσεις του Αρείου Πάγου, οι οποίες τον φέρουν ως νόμιμο ιδιοκτήτη έκτασης 180 στρεμμάτων στον Υμηττό.

Ο Χ. Μαυρίκης είναι πολύ πιθανόν να κερδίσει την υπόθεση και σε μια τέτοια περίπτωση, ανοίγει ο δρόμος και για τον ίδιο ώστε να αναγείρει οικοδομές στον Υμηττό, όπου, όπως έχει δηλώσει, τον  ενδιαφέρει η δημιουργία Πανεπιστημίου και νοσοκομείου.

Πάνω φωτό:  Ο Χρήστος Μαυρίκης δικάζεται για καταπάτηση δημόσιας δασικής έκτασης αλλά έχει πολλές πιθανότητες να κερδίσει την υπόθεση. Σε μια τέτοια περίπτωση δηλώνει ότι θα χτίσει στον Υμηττό Πανεπιστήμιο και νοσοκομείο!