Σελίδες

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΤΗΝΩΔΙΕΣ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΤΟ '41-'44 ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΠΟΙΟΙ ΜΑΣ ΞΑΝΑΚΑΤΑΚΤΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ!



kontomari1
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ  1940-1944! ΨΗΛΑ ΤΙΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΑΣ!
kommeno-artasΗ ΣΦΑΓΗ ΣΤΟ ΚΟΜΜΕΝΟ ΑΡΤΑΣ
Tο ολοκαύτωμα στο χωριό Κομμένο της Άρτας, που έγινε τα χαράματα της 16ης Αυγούστου του 1943, όταν μηχανοκίνητη μονάδα ναζιστικών στρατευμάτων εισέβαλε στο χωριό, με το πρόσχημα των αντιποίνων για την ύπαρξη ανταρτών του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ στην περιοχή. Το χωριό κοιμόταν ήσυχο μετά από γαμήλια γιορτή. Τα ναζιστικά στρατεύματα προέβησαν σε μια άνευ προηγουμένου σφαγή του άμαχου πληθυσμού
Κομμένο Άρτας, 16 Αυγούστου 1943 Η σφαγή του Κομμένου Άρτας είναι μια από τις τραγικότερες στιγμές στην ιστορία της Ηπείρου. Τι ακριβώς έγινε; Ένα γερμανικό τζιπ με δύο στρατιώτες του τάγματος Φιλιππιάδας διενεργούσε περιπολία στα χωριά του Αμβρακικού κόλπου. Κάποια στιγμή το τζίπ ανατράπηκε από λακκούβα και προσέτρεξαν σε βοήθεια κάτοικοι του χωριού Κομμένου. Οι Γερμανοί ισχυρίζονται ότι μέσα σε χωράφι είδαν ένα ένοπλο αντάρτη και τρόμαξαν, με αποτέλεσμα να χάσουν τον έλεγχο του οχήματος. Το τζιπ επαναφέρθηκε στην κανονική θέση και οι στρατιώτες ελαφρά τραυματισμένοι επέστρεψαν στη Φιλιππιάδα όπου έδωσαν αναφορά. Ο επικεφαλής ταγματάρχης Falner της μονάδας Φιλιππιάδας Πρέβεζας επικοινώνησε με το Στρατηγείο στα Ιωάννινα (στρατηγός Hubert Lanz) και έλαβε την ανατριχιαστική εντολή «να εξαφανίσει το χωριό από το χάρτη».
kommeno-artas2
Διοικητής του Συντάγματος, ήταν ο Συνταγματάρχης Γιόζεφ Ζάλμινγκερ, ένας νεαρός διοικητής φορτωμένος με παράσημα, αυτοδημιούργητος άντρας που του άρεσε να παινεύεται ότι έχει μετατρέψει το 98ο σε Σύνταγμα για τον Χίτλερ. Στους άντρες του 12ου Λόχου ο Ζάλμινγκερ, έβγαλε έναν κοφτό ολιγόλογο, τυπικό λόγο Τους είπε "Γερμανοί στρατιώτες έχουν σκοτωθεί. Είναι καιρός για σκληρά μέτρα εναντίον των ανταρτών. Αύριο το πρωί θα ξεκληρίσουμε ένα λημέρι τους".
Καθώς περάσανε τα μεσάνυχτα στο Κομμένο, οι περισσότεροι κάτοικοί του άρχισαν σιγά σιγά να πηγαίνουν στα σπίτια τους για ύπνο, κουρασμένοι από τις προετοιμασίες του πανηγυριού, από το γλέντι και το πιοτό, χωρίς να υποψιαστούνε τίποτα για το τι επρόκειτο να συμβεί.
Την ίδια ώρα περίπου, μια φάλαγγα από 22 αυτοκίνητα και ένα στρατιωτικό τζιπ, ξεκίνησε από την κοιλάδα κοντά στην Φιλιππιάδα μεταφέροντας τους περισσότερους άντρες του 12ου Λόχου, γύρω στους 100 στρατιώτες.
Στις 5.00 το πρωί σταμάτησαν έξω από το χωριό και ο μάγειρας σέρβιρε πρωινό και καφέ στους στρατιώτες. Ύστερα, ο Διοικητής του 12ου Λόχου Υπολοχαγός Ρέζερ, πρώην στέλεχος της νεολαίας του Χίτλερ και τώρα περίπου 25 χρονών, τους συγκέντρωσε και έδωσε τις διαταγές του.
Μια φράση του, είχε μείνει στο μυαλό των αντρών μετά από χρόνια: "Θα μπούμε στο χωριό και δεν θ΄ αφήσουμε τίποτε όρθιο" είχε πει.
Χρησιμοποιώντας το πέτρινο καμπαναριό της εκκλησιάς (χτίσμα του 1855) για παρατηρητήριο, χωρίστηκαν σε εκτελεστικά αποσπάσματα, παίρνοντας και τις τελικές οδηγίες της επέμβασης.
Xαράματα πια στις 16ης Αυγούστου, στο πρώτο θολό φως της ημέρας και στον ουρανό άρχισαν να διασταυρώνονται φωτοβολίδες διαφόρων χρωμάτων και ταυτόχρονα ακούστηκαν εκρήξεις όλμων που είχαν τοποθετηθεί σε τρία επίκαιρα σημεία του χωριού.Αμέσως αρχίσανε οι πυροβολισμοί και η διασταύρωση των πυρών, ενώ τα πυροβόλα και τα οπλοπολυβόλα δε σταμάτησαν ούτε στιγμή, δίνοντας την εντύπωση κάποιας σκληρής μάχης. Καθώς εισέβαλαν στα σπίτια, ολόκληρες οικογένειες αιφνιδιάστηκαν στον ύπνο και μη μπορώντας να αντιδράσουν, έπεφταν νεκρές από τις σφαίρες των όπλων και τα βλήματα των χειροβομβίδων.
Γέροι άνθρωποι, ανάπηροι, ακόμη και τυφλοί, σκοτωθήκανε επιτόπου. Κορίτσια με την απειλή των όπλων σύρθηκαν στον έσχατο εξευτελισμό της προσωπικότητάς τους και βιάστηκαν κατ' εξακολούθηση από τους νεαρούς οπαδούς της χιτλερικής ιδεολογίας, οι οποίοι, αφού ικανοποίησαν τα κτηνώδη ένστικτά τους, έκοβαν τους μαστούς και τις έσφαζαν σα ζώα. Τα ανθρωπόμορφα κτήνη εφάρμοζαν μια σατανική τακτική εξοντώσεως των μικρών παιδιών. Αφού έβρεχαν βαμβάκι με βενζίνη, το τοποθετούσαν στα στόματα των βρεφών που κοιμόντουσαν ακόμη στην κούνια τους και αφού το άναβαν, απολάμβαναν σαδιστικά γελώντας με το "πυροτέχνημα" τους.
Μια γυναίκα έγκυος, αφού της ανοίξανε την κοιλιά, βγάλανε από εκεί το έμβρυο που σε λίγες μέρες θα έφερνε στον κόσμο και το εναποθέσανε στα χέρια της. Έτσι βρέθηκε η γυναίκα. Νεκρή με ανοιγμένα σπλάχνα και το αγέννητο παραμορφωμένο νεκρό, στα χέρια της.
Άλλα από τα παιδιά τα εκτελούσαν στον κρόταφο με μια σφαίρα περιστρόφου, ενώ άλλα τα κάρφωναν με τις ξιφολόγχες τους παρ' όλη την αθωότητα και τα κλάματα τους.
Στο σπίτι του Θόδωρου Μάλλιου γινόταν ο γάμος τη κόρης του Αλεξάνδρας με το Θεοχάρη Καρίνο από τον Παχυκάλαμο, χωριό κοντά στο Κομμένο. Χάθηκαν όλοι. Τους έκαψαν και τους σκότωσαν. Τριάντα με τριάντα πέντε άτομα. Από τα 12 μέλη της οικογένειας του οικοδεσπότη Θόδωρου Μάλλιου σώθηκαν εκείνο το πρωινό μόνο δύο, ο Αλέξανδρος και η Μαρία, που είχαν φύγει μόλις πριν λίγα λεπτά για να φροντίσουν στο χωράφι τα ζώα. Οι Ναζί δε σεβάστηκαν και δε λογάριασαν τίποτε και κανέναν. Σκότωσαν και τη νύφη την Αλεξάνδρα και το γαμπρό το Θεοχάρη.
Όσοι πρόλαβαν και πετάχτηκαν έξω απ' τα σπίτια τους, έτρεχαν να σωθούν στα χωράφια ή να κρυφτούν χωμένοι στα βαθιά χαντάκια. Μόνη σωτηρία απέμεινε για πολλούς το ποτάμι. Πλήθος κόσμου έτρεχε κατά εκεί. Άλλοι ρίχνονταν στα νερά του για να περάσουν απέναντι και να σωθούν. Άλλοι κρέμονταν απ' τις βάρκες και τρέμοντας πάλευαν να γλιτώσουν απ' τον εφιάλτη. Κι εκεί πνίγηκαν σχεδόν όλοι όσοι μπήκαν στη βάρκα του Σπύρου Βλαχοπάνου, σχεδόν είκοσι άτομα. Κι ο θρήνος κι οι κραυγές του πνιγμού έσμιγαν με τη βουή της φωτιάς και των όπλων που αφάνιζαν το Κομμένο.
Από αυτό που συμπεραίνεται, από τα λεγόμενα επιζώντων αυτοπτών μαρτύρων για ορισμένα περιστατικά, είναι ότι οι φονιάδες μεθούσαν με ναρκωτικές ουσίες για να είναι γρήγοροι στις αποφάσεις τους και όσο πιο αποτελεσματικοί στα πρωτόγονα ένστικτά τους.
Ούτε και την εκκλησιά της Παναγιάς δε σεβάστηκαν, αφού αφόδευσαν στην πύλη του ιερού βήματος, πέταξαν στο πάτωμα του ναού τις εικόνες του τέμπλου και τα ιερά σκεύη. Εκείνο το πρωινό της 16ης Αυγούστου, ο παπα-Λάμπρος πήγαινε στην εκκλησία έχοντας μαζί του το ευαγγέλιο, το θυμιατό και τα άμφια που χρησιμοποίησε την προηγούμενη μέρα για να τελέσει έναν γάμο. Ο παπα-Λάμπρος πιάστηκε από τους Γερμανούς και αφού τον βασάνισαν άγρια, τον σύρανε αιμόφυρτο στον προπυλώνα της εκκλησίας και τον εκτέλεσαν με μια σφαίρα στο μέτωπο. Αυτός ήταν και ο πρώτος της σφαγής του Κομμένου μαζί με το Ευαγγέλιο που βρέθηκε διάτρητο από σφαίρα σε μια γωνία, με ποτισμένες τις σελίδες του από το αίμα αυτού του τίμιου κληρικού.
Ο άλλος ιερέας του χωριού, που εφημέρευε στο ναό των Αγίων Ταξιαρχών στον Λουτρότοπο και που είχε έρθει στους συγγενείς του για το πανηγύρι, βρέθηκε κατακρεουργημένος και αιμόφυρτος και με βγαλμένα τα μάτια. Με μια ειδική σκόνη που έριχναν στο πάτωμα και με μια πιστολιά έκαψαν τα περισσότερα σπίτια του χωριού, αφού πρώτα έπαιρναν ότι πολύτιμο υπήρχε μέσα.
Το θέαμα στο Κομμένο μετά την σφαγή ήταν φρικιαστικό. Παντού πτώματα απανθρακωμένα, ενώ η ατμόσφαιρα είχε τη μυρωδιά από καμένες σάρκες. Η σήψη είχε ήδη αρχίσει και πολλά εντόσθια είχαν χυθεί στο έδαφος. Πολλά ανθρώπινα μέλη ήταν διασκορπισμένα από δω και από εκεί, ενώ τα σκυλιά οδηγημένα από το αίμα είχαν αρχίσει να τρώνε κομμάτια κρέας από διάφορα σώματα.
Γύρω στο απόγευμα της 16ης Αυγούστου ο Δημήτρης Αποστόλου, ένας νεαρός Κομμενιώτης, γύρναγε στο χωριό του και στο σπίτι του. Τα Γερμανικά στρατεύματα είχαν φύγει, μετά από 7 ώρες που κράτησε η επιδρομή. Στα απανθρακωμένα απομεινάρια των σπιτιών, δοκάρια καίγονταν ακόμη. Τα πτώματα είχαν αρχίσει να φουσκώνουν από τη θερμότητα. Η κοιλιά μιας γυναίκας είχε σχισθεί και ένα κοτόπουλο είχε αρχίσει να σέρνει τα εντόσθια της κατά μήκος του δρόμου. Λίγο μετά που είδε αυτό, ο Αποστόλου λιποθύμησε.
Ένα δεκάχρονο αγόρι τότε, ο Αλέξανδρος Μάλιος, που έχασε όλη την οικογένεια του, θυμάται "Σα φτάσαμε κοντά στο σπίτι, ακόμα κάπνιζε. Απ' έξω δεν μπορούσαμε να περάσουμε απ' τους σκοτωμένους. Δεν είχες που να πατήσεις. Δρασκελίσαμε πάνω απ' τα πτώματα κι αντίκρισα τον πατέρα μου μ' ένα μικρό παιδί μέσα στα αίματα. Οι άλλοι μέσα ήταν όλοι καμένοι. Έσκυψα, τον αγκάλιασα και λιποθύμησα. Τα είχαμε χαμένα και ζούσαμε σ' ένα εφιαλτικό όνειρο, έτσι που δεν είχαμε τη δύναμη να κλάψουμε".
Συνολικά 317 άνθρωποι ήταν τα θύματα του Κομμένου εκείνη τη μέρα σ' αυτή τη σφαγή. Ίσως της πιο φριχτής που διαπράχθηκε στην Ελλάδα την περίοδο της Κατοχής.
Εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των πτωμάτων, οι δυστυχισμένοι Κομμενιώτες τα έθαβαν επιφανειακά με λίγο χώμα, σαν άλλες Αντιγόνες του Σοφοκλή, κάνοντας σπονδή με τα δάκρυα τους, στις αυλές και στους κήπους των σπιτιών.
Στην πλατεία του χωριού, τον Αύγουστο του 1946 οι κάτοικοι χτίσανε ένα καλλιμάρμαρο μνημείο που αναγράφονται τα ονόματα των 317 πατέρων και τέκνων και αδελφών.
Οι κάτοικοι, απομεινάρια ορφάνιας, λείψανα πένθους, γυμνοί από καθετί που συγκρατούσε άλλοτε τη Ζωή τους, πλούσιοι μόνο σε αναμνήσεις και σεβασμό, έκοψαν απ' το ψωμί τους για να ανταποκριθούν στο χρέος της καρδιάς και στήσανε το μνημείο των ηρώων με δικά τους έξοδα. Χρέος που έπρεπε να το νομίσει δικό τους ολόκληρος ο λαός της Ελλάδας. Χρέος που έπρεπε προπάντων να βαρύνει το κράτος.
Το Κομμένο το εκτέλεσαν εν ψυχρώ οι Ναζί και το παρέδωσαν στις φλόγες χωρίς έλεος. Η τραγική σελίδα του Κομμένου μένει ζωντανή και καίει άσβηστη φλόγα στη μνήμη των 100 περίπου κατοίκων του που έζησαν τη φρίκη και βρίσκονται ακόμη στη ζωή.
"Αυτοί που ξεχνάνε την ιστορία τους, ειναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουνε" George Santayana (Life of Reason, 1905)
πηγή :aletri.blogspot.com
Η ΣΦΑΓΗ ΣΤΟ ΚΟΝΤΟΜΑΡΙ ΧΑΝΙΩΝ
Της Χριστιάννας Λούπα
Στις 2 Ιουνίου 1941, στο χωριό Κοντομαρί Χανίων, οι Γερμανοί εκτέλεσαν 23 (;) άνδρες, ως αντίποινα για τις εκτελέσεις και τη σφαγή πολλών Γερμανών αλεξιπτωτιστών, που είχαν πέσει μέσα στους θάμνους. Πτώματα Γερμανών είχαν εντοπιστεί κοντά στο χωριό. Οι Γερμανοί όρμησαν στα σπίτια, έβγαλαν όλο τον κόσμο έξω, ξεχώρισαν τους άνδρες και τους εκτέλεσαν σε παρακείμενο ελαιώνα.
kontomari1
Η εκτέλεση έγινε από ομάδα αλεξιπτωτιστών υπό την ηγεσία του ανθυπολοχαγού της Luftwaffe, Horst Trebes και τη διαταγή του στρατηγού Kurt Student και ήταν η πρώτη μαζική εκτέλεση αμάχων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Franz Peter Weixler ήταν ο πολεμικός ανταποκριτής της Βέρμαχτ, (ανταποκριτής προπαγάνδας), που φωτογράφισε την εκτέλεση και κράτησε τα αρνητικά, τα οποία με κάποιο τρόπο κατάφερε να τα διοχετεύσει σε έναν φίλο του στην Αθήνα, παρ' όλο που το φιλμ κατασχέθηκε από τους ανωτέρους του και αναγκάστηκε να υπογράψει μία δήλωση σύμφωνα με την οποία δεν είχε κρατήσει αντίγραφα.
Λίγο αργότερα, την ίδια χρονιά, ο Weixler έχασε τη θέση του για πολιτικούς λόγους, αλλά ήταν προφανές ότι οι φωτογραφίες είχαν κυκλοφορήσει, γιατί τον Ιανουάριο του 1944 συνελήφθη από την Γκεστάπο, δικάστηκε για προδοσία και φυλακίστηκε. Ο μόνος λόγος που δεν εκτελέστηκε - σύμφωνα με τα λεγόμενά του - ήταν ότι είχε καταστραφεί ο φάκελός του, τόσο στο Βερολίνο, όσο και στο αρχηγείο της Γκεστάπο στη Νυρεμβέργη. "Ένας λόγος που φυλακίστηκα", αναφέρει, "ήταν ότι είπα την αλήθεια σε φίλους σχετικά με την επιχείρηση των αλεξιπτωτιστών στην Κρήτη, τον Μάιο του 1941 και τράβηξα φωτογραφίες".
kontomari3
Παρέμεινε έγκλειστος από τις 16 Ιανουαρίου του 1944 μέχρι τον Απρίλιο του 1945, δηλαδή μέχρι το τέλος σχεδόν του πολέμου. Κατόπιν από το σπίτι του στο Krailling, κοντά στο Μόναχο, έγραψε τη μαρτυρία του κατά του Γκαίριγκ, που χρησιμοποιήθηκε στη Δίκη της Νυρεμβέργης. Στη μαρτυρία του αυτή, που συντάχθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1945 και την οποία μεταφράζω από το αυτούσιο κείμενο, αναφέρει όλες τις λεπτομέρειες του ιστορικού της αποτρόπαιας εκτέλεσης:
kontomari2
"Την 1η ή 2α Ιουνίου 1941, βρισκόμουν στο μέρος που είχαμε στρατοπεδεύσει, στην πρωτεύουσα της Κρήτης, τα Χανιά, όταν ένας αξιωματικός με πλησίασε και μου είπε πως εκείνο το απόγευμα επρόκειτο να δω κάτι πολύ ενδιαφέρον. Σε απάντηση της ερώτησής μου, μου είπε ότι ένα τιμωρητικό απόσπασμα επρόκειτο να σταλεί εναντίον διαφόρων χωριών, διότι είχαν βρεθεί κατακρεουργημένα πτώματα γερμανών αξιωματικών. Η ανώτατη διοίκηση της Λουφτβάφε είχε πληροφορηθεί το γεγονός αρκετές μέρες πριν και ο Γκαίριγκ είχε δώσει διαταγή να ληφθούν τα αυστηρότερα μέτρα, όπως η εκτέλεση αντρικού πληθυσμού μεταξύ 18 και 50 ετών. Είπα στον νεαρό αξιωματικό και στον λοχαγό Gericken ότι δεν είχα δει κανένα πτώμα σφαγιασμένου αλεξιπτωτιστή, είχα δει όμως πολλά πτώματα συντρόφων, των οποίων τα πρόσωπα είχαν αρχίσει να αποσυντίθενται από την τροπική ζέστη. Κατόπιν πήγα να δω τον ταγματάρχη Stenzler, ο οποίος μου είπε ότι μία αποστολή του Γερμανικού Υπουργείου Εξωτερικών είχε αναχωρήσει από το Βερολίνο την προηγούμενη μέρα, προκειμένου να διεξαγάγει έρευνα αναφορικά με τη φερόμενη σφαγή των αλεξιπτωτιστών. Είπα στον Strenzler ότι κατά τις πρώτες μέρες της μάχης είχα δει γύπες να τρώνε τα πτώματα των συντρόφων μας. Υπενθύμισα στον ταγματάρχη ότι είχαμε δει αμέτρητα πτώματα συντρόφων μας σε ημι-αποσύνθεση, αλλά ποτέ κάποιον να σκοτώνει ή να σφάζει και συμπλήρωσα επίσης ότι θεωρούσα την εκτέλεση της διαταγής του Γκαίρινγκ στυγνό έγκλημα. Ικέτεψα τον ταγματάρχη Strenzler να μη στείλει το τιμωρητικό απόσπασμα και όταν εκείνος μου διευκρίνησε ότι δεν είναι δική μου δουλειά, πήγα να δω τον υπολοχαγό Trebes, ο οποίος εκείνη την ώρα έβγαζε λόγο σε μια ομάδα 30 περίπου αντρών. εξηγώντας τους "πόσο σημαντικό ήταν να εκτελεστεί η πράξη όσο το δυνατόν γρηγορότερα, ως αντίποινα για τους συντρόφους μας που είχαν δολοφονηθεί". Η τιμωρητική αποστολή αποτελείτο από τον υπολοχαγό Trebes, έναν άλλον υπολοχαγό, έναν διερμηνέα, δύο λοχίες και περίπου 25 αλεξιπτωτιστές του 2ου Τάγματος. Ως φωτογράφος της Μεραρχίας μου, μου επιτράπηκε να συνοδεύσω αυτή την αποστολή. Κοντά στο χωριό Μάλεμε, σταματήσαμε και ο Trebes μας έδειξε αρκετά πτώματα στρατιωτών, προφανώς σε στάδιο αποσύνθεσης. Υποκινούσε το μίσος των αντρών εναντίον του πληθυσμού. Συνεχίσαμε την πορεία μας για το χωριό Κοντομαρί. Οι άντρες βγήκαν από τ' αυτοκίνητα και όρμησαν στα σπίτια της μικρής κοινότητας.Έβγαλαν όλους τους κατοίκους από τα σπίτια τους - άντρες, γυναίκες, παιδιά - και τους συγκέντρωσαν στη μικρή πλατεία. Στο μεταξύ, σε ένα σπίτι βρέθηκε το σακάκι ενός αλεξιπτωτιστή με μια τρύπα από σφαίρα στην πλάτη. Ο Trebes, αφού το εξέτασε, έδωσε εντολή να κάψουν το σπίτι. Ένας άντρας παραδέχτηκε ότι είχε σκοτώσει γερμανό αλεξιπτωτιστή, αλλά δεν ήταν δυνατόν να καταδικάσουμε κανέναν από τους άλλους για εγκλήματα ή λαφυραγωγία και ως εκ τούτου πρότεινα στον Trebes να μην προβεί στην εκτέλεση του σχεδίου και να μας δώσει εντολή να επιστρέψουμε παίρνοντας εκείνον τον άντρα μαζί μας. Όμως εκείνος ξεχώρισε όλους τους άντρες από το πλήθος και δήλωσε στις γυναίκες - μέσω του διερμηνέα - ότι θα τους εκτελέσουν και ότι πρέπει να τους θάψουν μέσα σε δύο ώρες. Όταν ο Trebes γύρισε την πλάτη του για μερικά λεπτά κατάφερα να διευκολύνω εννέα άντρες να δραπετεύσουν. Κατόπιν ο Trebes έβαλε τους άντρες να σχηματίσουν ένα ημικύκλιο, έδωσε τη διαταγή του πυροβολισμού και σε περίπου δεκαπέντε δευτερόλεπτα όλα είχαν τελειώσει".
Οι φωτογραφίες παραδόθηκαν στα Αρχεία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας το 1980 και μία σειρά απ' αυτές βρίσκεται στο Μνημείο στο Κοντομαρί.
Ο Trebes παρασημοφορήθηκε λίγες εβδομάδες αργότερα, από τον Γκαίριγκ για τη γενναιότητά του (!) με τον Σταυρό των Ιπποτών.
Τρία χρόνια αργότερα, σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Νορμανδία.
Ο Student, υπαίτιος για όλα τα αίσχη που έγιναν στην Κρήτη - όπως η σφαγή στην Κάνδανο και στο Κοντομαρί - μετά το τέλος του πολέμου συνελήφθη από τους Βρετανούς και τον Μάιο του 1947 προσήχθη ενώπιον βρετανικού δικαστηρίου με τις κατηγορίες της δολοφονίας και κακομεταχείρισης αιχμαλώτων πολέμου στην Κρήτη. Το αίτημα της Ελλάδας για έκδοσή του, απορρίφθηκε. Τελικά, κρίθηκε ένοχος για τις τρεις από τις οκτώ κατηγορίες και καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκιση. Ωστόσο, αποφυλακίστηκε για ιατρικούς λόγους το 1948. Ο Student δεν δικάστηκε ποτέ για εγκλήματα εναντίον πολιτών (!!!).
Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ
8848m.wordpress.com
kalavrita
9 Δεκεμβρίου οι Γερμανοί μπήκαν στα Καλάβρυτα. (Οι Γερμανοί πέρασαν κι απο το μοναστήρι του Μεγάλου Σπηλαίου το έκαψαν και σκότωσαν και τους μοναχούς).Ο κόσμος ήταν φοβισμένος αλλά δε μπορούσε να φύγει, χειμώνας ήταν που να πάει; .Ο Γερμανός διοικητής διαβεβαίωσε πως ο πληθυσμός δε θα πάθει τίποτα και πως δεν υπήρχε λόγος να φοβούνται. Ζήτησε μόνο μια κατάσταση των σπιτιών που είχαν μέλη στην αντίσταση. Αρχισαν να καταστρέφουν τα σπίτια αυτων των οικογενειών.Ετσιμ αυτές τις πονηρές κινήσεις ο πληθυσμός άρχισε να ησυχάζει.
Αυτό έγινε μέχρι και το βράδυ 12 Δεκεμβρίου. Το πρωί 13 Δεκεμβρίου άρχισαν να κτυπούν οι καμπάνες και οι Γερμανοί έβγαζαν τον κόσμο έξω απ τα σπίτια τους.Ξεχώρισαν τους άνδρες και τις γυναίκες με τα παιδιά .Τους πρώτους τους πήγαν σε ένα χώρο που είναι έξω από τα Καλάβρυτα και ονομάζεται χωράφι του Καπή ενώ τις γυναίκες τις έκλεισαν στο σχολείο.
Στο χώρο εκτέλεσης οι άντρες κατάλαβαν τι τους περίμενε. Κατά της 12 το μεσημέρι δύο φωτοβολίδες έπεσαν από το χωριό και η εκτέλεση άρχισε.Οταν τελείωσε άρχισε το έργο της αποτελείωσης των επιζώντων. Από τον ανδρικό πληθυσμό μόνο 13 σώθηκαν.
ΟΙ γυναίκες καταλαβαίνοντας πως κάτι συμβαίνει και βλέποντας πως όλα γύρω τους καίγονταν και υπήρχε κίνδυνος να καούν κι αυτές κατάφεραν να βγουν έξω και να ξεφύγουν. Γιαυτό το θέμα έχω ακούσει πως στις γυναίκες φύλακας ήταν ένας αυστριακός ο οποίος άνοιξε την πόρτα και φυσικά στο τέλος εκτελέσθηκε από τους συμπατριώτες του γιαυτη οτυ την πράξη.
Για τον αριθμό των νεκρών έχω μάθει διαφορετικές εκδοχές. Η μια μιλάει για 1.400 περίπου άτομα ενώ η άλλη μιλάει για 500.Εχω επίσης διαβάσει πως στη σφαγή των Καλαβρύτων συμμετείχαν και Ελληνες γερμανοντυμένοι. Μάλιστα αυτοι οι Ελληνες φορούσαν καπέλα για να ξεχωρίζουν απο τους υπόλοιπους πραγματικούς Γερμανούς οι οποιοι φορούσαν κράνη. Για το τελευταίο δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι μπορεί να έγινε γιατί η ιστορία μας είναι γεμάτοι απο παληκαράδες που ξεφτύλισαν αρκετό κόσμο αλλά επίσης είναι γεμάτη κι απο ξεφτυλισμένους προδότες και δοσίλογους που για ένα κομμάτι ψωμί πούλησαν την τιμή τους.(θυμίζει τίποτα το τάγμα ασφαλείας Λεωνίδας;Είχε συμμετοχή μήπως στα Καλάβρυτα;Τι σχέση είχαν οι Αγγλοι
Σαν τελευταίο θάθελα να τονίσω πως η σφαγή των Καλαβρύτων ίσως ..λέω ίσως έχει αρκετό ψωμί για κάποιον που ψάχνει τα άχυρα. Απλά θα πω ότι πιθανόν να μη γίνονταν η εκτέλεση των 70 Γερμανών αιχμαλώτων από τους αντάρτες όπως επίσης ότι υπάρχουν στοιχεία πως ο επικεφαλής των ανταρτών πήρε εντολή από τους Αγγλους για την εκτέλεση.
Οπως και να το κάνουμε όπως και να δούμε τα πράγματα το γεγονός είναι ένα και δε μπορεί κανένας να το αμφισβητήσει .(ούτε και αυτός -αυτή -αυτοί που στο βιβλίο της στ τάξης δεν κάνουν αναφορά, δεν έχουν ούτε μια φωτογραφία)Και όπως γράφει και μια εφημερίδα της Φραγκφούρτης FAZ:
Η σφαγή στα Καλάβρυτα θεωρείται ένα από τα χειρότερα εγκλήματα των γερμανικών στρατευμάτων κατά την περίοδο της Κατοχής της Ελλάδας από το 1941 έως το 1944.
ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ
Στα Καλάβρυτα έχω πάει αρκετές φορές.Οσες φορές έχω επισκεπτεί την πόλη άλλες τόσες έχω πάει για προσκύνημα στον τόπο σφαγής στο κτήμα του Καπί (με ι ή με η στο τέλος; δε θυμάμαι).Πάντοτε είχα τον προβληματισμό :Γιατί διάλεξαν εκείνο το σημείο.Σήμερα μετά απο πολλά χρόνια έμαθα και μου λύθηκε η απορία.
• αυτός ο τόπος (που είναι έξω απ την πόλη) είναι αμφιθεατρικός οπότε κανένας δε θα μπορούσε να γλυτώσει
• είναι σε ύψωμα και φαίνεται όλη η πόλη από ψηλά και ο κάμπος κάτω.Ετσι ήταν τέτοιος ο σαδισμός ώστε να βλέπουν οι κάτοικοι τη στιγμή της εκτέλεσής τους και την περιουσία τους ταυτόχρονα να καίγεται
Εδώ πρέπει να τονίσω πως ο υπεύθυνος αξιωματικός τους ορκίστηκε στη στρατιωτική τιμή του πως δε θα πάθουν κανένα κακό!Στη στρατιωτική τιμή του!Επίσης έμαθα πως πλιατσικολόγησαν και μετέφεραν τα κλοπιμαία με τον οδοντωτό!

1 σχόλιο:

  1. Γεώργιος Κοντογιάννης28 Οκτωβρίου 2012 στις 12:27 μ.μ.

    H ηρωίδα της Αντίστασης Λέλα Καραγιάννη συνελήφθη από τους Γερμανούς τον Ιούλιο του ’44 και μεταφέρθηκε στα μπουντρούμια της οδού Μέρλιν, ένθα τα ανακριτικά γραφεία των S.S., όπου και υπέστη φρικτά βασανιστήρια. Ο ανακριτής και αρχιβασανιστής Φρίτς Μπαίκερ της εξάρθωσε τα χέρια, της έκαψε τα δάχτυλα και της τρύπησε δύο φορές τα πλευρά με πόμολο πόρτας !! Η ηρωίδα δεν εκάμφθη ούτε και με την απειλή ότι θα εκτελέσουν τον υιό της αν δεν προδώσει τους συνεργάτες της και απάντησε: «Ζητάτε από μία Ελληνίδα μάνα να προδώσει τους συνεργάτες της και την πατρίδα της με την απειλή τουφεκισμού των παιδιών της. Ε! λοιπόν μάθετε ότι τα παιδιά της ανήκουν στην Ελλάδα και το αίμα τους θα πνίξει τους Ούνους και όλη τη Γερμανία σας». Τελικά, οδηγήθηκε στον τόπο εκτελέσεως των πατριωτών στο Χαϊδάρι και εκτελέσθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 1944. Προ του εκτελεστικού αποσπάσματος ενθάρρυνε τους άλλους μελλοθανάτους λέγουσα: «Ψηλά τα κεφάλια παιδιά, να δουν οι Ούνοι πώς ξέρουν να πεθαίνουν οι Ελληνες για την πατρίδα τους».
    Την επομένη, 9-9-1944, εκδικούμενος για την εκτέλεση της Καραγιάννη, ο Συνχης(Πζ) Θρασύβουλος Τσακαλώτος, επικεφαλής της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας, εξαπέλυε την επίθεση διαρκείας κατά του Ανατολικού άκρου της «Γοτθικής γραμμής» αμύνης των Γερμανών στο Ρίμινι της Ιταλίας και κατετρόπωνε τους αντιπάλους. Στις 14-9-1944 έστελνε τηλεγράφημα στον Πρόεδρο της τότε Ελληνικής Κυβερνήσεως, ευρισκομένης στο Καϊρο: «Ωρα 18.05΄ αρ. 5927. Ταξιαρχία μαχόμενη από 2ας μεταμεσονυκτίου ώρας και συνεχίζουσα τον αγώνα επολέμησε τους Ούνους σώμα προς σώμα, καταλαβούσα ταχθέντες αντικειμενικούς σκοπούς. Απέκρουσε λυσσώδεις προσπαθείας των, επιβαλούσα τεραστείας απωλείας εχθρού και υποστάσα πολλάς. Αξιωματικοί και οπλίται υπερέβησαν πάσαν προσδοκίαν. Θυσίαι της σήμερον νεκροί 2 αξιωματικοί, υπολοχαγοί Παλιεράκης και Κατσάρος, οπλίται 27. Εχθρού αιχμάλωτοι 4 και νεκροί επί τόπου (!) 30. Τσακαλώτος.» Τελικώς, το έπαθλον για την 3η Ορεινή Ταξιαρχία ήτο η κατάληψη του Ρίμινι και η ύψωση της Ελληνικής σημαίας στο Δημαρχείο της πόλεως στις 21-9-1944. (από τα απομνημονεύματα του Στρατηγού Θρασύβουλου Τσακαλώτου «40 χρόνια στρατιώτης της Ελλάδος»)
    Η 3η Ορεινή Ταξιαρχία συνέχισε την καταδίωξη των Γερμανών και στις 27-9-1944 διέβη τον Ρουβίκωνα !! (κατ’ αντίστροφον προς την του Καίσαρος φοράν προ ~2.000 ετών).
    Σε ό,τι αφορά τις οικνομικές καταστροφές που προκάλεσαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της κατοχής, παραθέτω ένα απόσπασμα από άρθρο στο Λεξικό «Ο ΗΛΙΟΣ» του κορυφαίου οικονομολόγου της μετακατοχικής περιόδου και της δεκαετίας του ’50, Στ. Στεφανόπουλου. «Ο νομισματικός πληθωρισμός εχρησιμοποιήθη από τους κατακτητάς ως πραγματικόν όπλον προς καταλήστευσιν της χώρας, με αδυσώπητον αγριότητα και εις έκτασιν την οποίαν ουδεμία άλλη εκ των καταληφθεισών χωρών εγνώρισε. Η νομισματική κυκλοφορία εις το Βέλγιον ηυξήθη κατά 3 φορές, εις την Γαλλίαν κατά 2,5, στην Ολλανδία κατά 3,5 και στην Πολωνία κατά 14 φορές. Στην Ελλάδα, εξαιρετικώς, η αύξησις ήτο 5.000.000 (5 εκατομ.) φορές και ο τιμάριθμος κατά 1.326 εκατομμύρια φορές. Η ληστρική αύτη μεταχείρισις της Ελλάδος, χώρας κατ’ εξοχήν πτωχής, καταδεικνύει το μίσος το οποίον έτρεφε ο βάρβαρος επιδρομεύς διά τον μικρόν αυτόν λαόν ο οποίος είχε τον ηρωισμόν να ορθωθή εμπόδιον εις τα κατακτητικά του σχέδια».
    Υπάρχουν πάρα πολλά που μπορεί να θυμηθεί ο καθένας μας, προσφεύγοντας και αντιγράφοντας τις σελίδες της ιστορίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή