"ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΟΤΑΝ ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΗΣ"

γράφει ο Γιάννης Σκουτέρης

    επ. δικηγόρος

   π.Αντιδήμαρχος     

      Χολαργού

 Τα κόμματα εξουσίας, της, προ της χρεοκοπίας εποχής είναι αδύνατο να τολμήσουν να εξηγήσουν την κρίση και να πουν τα πράγματα με το όνομά τους.

Όταν τα ίδια είχαν προκαλέσει την κρίση με τις πολιτικές τους και περισσότερον όταν εμείς τους ψηφίζαμε αρνούμενοι την δική μας ευθύνη.

Με την πάροδο του χρόνου άρχισαν να συνεργάζονται  όπως συνεργάζονται με διαφωνίες (και παιδαριώδεις καυγάδες και καθυστερήσεις. Προφανώς να εισακούσθηκαν ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος και ο επίτιμος Πρωθυπουργός κ.Κ.Μητσοτάκης, οι οποίοι τελευταία τονίζουν, ιδιαίτερα, αμφότεροι το θέμα της Εθνικής συνεννόησης και ομοψυχίας όλων των κομματικών σχηματισμών και φορέων εν όψει της πολύπλευρης κρίσης. Εξ άλλου η συμπόρευση των δυο κομμάτων οφείλεται στην πίεση των περιστάσεων (Μνημόνιο – δανειστές όπως θέλετε πείτε το) πράγμα το οποίο ίσως είναι η μοναδική λύση διεξόδου.

Με την προϋπόθεση βεβαίως ότι η λογική της αναζήτησης του εφικτού και του δικαίου πρέπει να αντικαταστήσει τις παρωχημένες και στερεοτυπικές αντιλήψεις περί προοδευτικότητος και σκοταδισμού που ανάγονται στην δεκαετία του 1930 και δεν έχουν σχέση με την σημερινή πραγματικότητα.

 

Πρέπει να γίνει η οικονομία παραγωγική και ύστερα να φιλονικούμε για το είδος των «παροχών» στις οποίες θα διοχετευθεί το περίσσευμα. Περίσσευμα (πλεόνασμα) πρωτογενές το οποίο προφανώς δύσκολο αν όχι αδύνατο να αντιληφθεί ο κοινός νους, όταν από τα 60  περίπου δισ. ευρώ που οφείλονται στο Κράτος είναι εισπράξιμα τα 8 δισ. ευρώ παρά τους «άπειρους» φοροεισπρακτικούς μηχανικούς και ελέγχους επί ελέγχων και τις κατασχέσεις στα χέρια των τραπεζών ακόμη και συντάξεων κάτω των 1.000 ευρώ, όταν από τα επιβαλλόμενα πρόστιμα εισπράττεται το 2%, όταν από το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν φέτος 185 δις ευρώ αντί να εισπραχθεί το 10% (18.500) ευρώ εισπράχθηκε μόνον το 4% φοροδιαφεύγοντος του ¼ του Εθνικού Εισοδήματος.

Δεν υπάρχει κάποιος κόσμος κάπου άλλου, για να νομίσουμε ότι αν πάμε εκεί θα ξεφύγουμε από τον εαυτό μας, αφού εμάς τους ίδιους και την οργάνωση του κόσμου πρέπει να αλλάξουμε.

Υπ’αυτό το πρίσμα είναι κατ’αρχάς σημαντική η πρόσκληση των 58 προσωπικοτήτων της Κεντροαριστεράς για την συγκρότηση μιας «δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης» παρ’ότι η διατύπωση του κειμένου δεν θίγει «κατεστημένες ευαισθησίες».

Άλλο πράγμα η μικροκομματική ανάγκη επιβίωσης δια του αθροίσματος πολιτικών από το ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ στην επόμενη Εθνική Εκλογική αναμέτρηση και άλλο πράγμα η δημιουργία μιας νέας εναλλακτικής πολιτικής την οποία έχει ανάγκη πράγματι το πολιτικό σύστημα.

Όπως είναι γνωστό με τα συστατικά του ίδιου προβλήματος δεν είναι εύκολο να φτιάξεις συνταγή που θα φέρει λύση. Αλλωστε γνωρίζουμε την πολιτική διαδρομή των περισσοτέρων που άλλοτε ως πρώην υπουργοί, Γενικοί Γραμματείς κυβερνώντων κομμάτων κυρίως σε Κυβερνήσεις Κ.Σημίτη και Γ. Παπανδρέου και άλλοτε ως στελέχη της ΔΗΜΑΡ με ενεργό ρόλο στη Τρικομματική Κυβέρνηση Σαμαρά, άφησαν το πολιτικό τους αποτύπωμα.

Φυσικά η καλόπιστη κριτική δεν αφορά το ήθος των προσώπων, αλλά την πολιτική διαδρομή και την συμμετοχή τους στα ίδια κόμματα που οδήγησαν στο σημερινό τέλμα, τα οποία εν πάση περιπτώσει δεν αναφέρουν ποία η διαφορά της διωκόμενης ευρωπαϊκής μεταρρυθμιστικής πολιτικής από εκείνης την οποία προτείνει ο Πρωθυπουργός, που συμβολίζει τον βαθύτερο κοινωνικό μετασχηματισμό.

Μήπως η δημοκρατία είναι ένα ολόκληρο πολιτικό ή πολιτισμικό πρόγραμμα που απαιτεί δύναμη και ικανότητες προς συνέχιση παρά την αγανάκτηση και καταπόνηση η οποία ευχής έργου είναι να μη ξεχειλίσει από την οργή που έχει ήδη φθάσει. Το πρώτο ψήφισμα που εξέδωσε η Εκκλησία του Δήμου έφερε τον τίτλο «περί του μη μνησικακείν» και αμνήστευε συνεργάτες των τριάκοντα τυρράνων εξαιρούντο βέβαια οι φυσικοί αυτουργοί εγκλημάτων. Η μακροβιότερη δημοκρατία της σύγχρονης ιστορίας φρονούμε ότι δεν κινδυνεύει από τους αλλοπαρμένους εφέδρους ή παρεμφερείς συνωμότες και αν ακόμη εύρισκαν χρήματα – πράγμα απίθανο – καύσιμα για τεθωρακισμένα και πολεμοφόδια. Πάντως αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα όταν στραφεί κατά του εαυτού της και όταν ο βασικός υποστηρικτής η σιωπηρή πλειοψηφία την εγκαταλείψει «αηδιασμένη σχεδόν πισθάγκωνα δεμένη».

    Με εκτίμηση

Γιάννης Σκουτέρης