Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΣΤΗΝ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

γράφουν οι 

 Αλέξανδρος Ι. Νομικός

Ιατρός-Παθολογοανατόμος

Δρ. Πανεπιστημίου Αθηνών

ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΠΑΠΑΓΟΥ-ΧΟΛΑΡΓΟΥ

 και

Παναγιώτα Παρασκευά

Χειρ. Οδοντίατρος - Στοματολόγος

Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών    

Γεν. Γραμματέας

Πολιτιστικού Συλλόγου Υγειονομικών

Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος με τον συνδυασμό Δημοτική Αναγέννηση του Γιάννη Κεχρή.

             

           Η πρώτη απαίτηση της πολιτικής δεν είναι η ευφυΐα ή η ενεργητικότητα, αλλά η υπομονή. Η πολιτική είναι δρόμος αντοχής στον οποίο συνήθως η χελώνα νικάει το λαγό. Το θάρρος και τον ενθουσιασμό  επομένως που διαθέτουν οι νέοι άνθρωποι που αποφασίζουν να ασχοληθούν με την πολιτική και μάλιστα σε τοπικό επίπεδο πρέπει να το οχυρώνουν με το τείχος της υπομονής. 

           Το αίτημα για ανανέωση στο δημόσιο βίο καθίσταται επιτακτικό και η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, θεωρεί επιβεβλημένη μια σειρά μεταρρυθμίσεων έτσι ώστε να επιτευχθεί η ανανέωση και η αναγέννηση, τόσο σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής όσο και σε αυτοδιοικητικό επίπεδο.

               Πως όμως νοείται η ανανέωση και με ποιους τρόπους μπορεί να μετουσιωθεί; Πολλές φορές καλλιεργείται η αντίληψη πως με τη συμμετοχή ενός αριθμού νέων ατόμων στα ψηφοδέλτια των αυτοδιοικητικών εκλογών, συντελείται ανανέωση και οι νέοι εκφράζονται επαρκώς. Στην πράξη η πρωτοβουλία αυτή  συχνά αυτοαναιρείται μιας και συνήθως ελάχιστοι εξ αυτών κατορθώνουν να εκλεγούν. Αν και οι νέοι άνθρωποι είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες κάθε πολιτικής διότι  η ουσία της πολιτικής δεν είναι η μονολιθική προσκόλληση στο παρελθόν, αλλά το συνετό και διερευνητικό ενδιαφέρον για το μέλλον το οποίο ανήκει στους νέους.

             Το πραγματικό νόημα της ανανέωσης όμως δεν είναι μόνον ποσοτικό, αλλά κυρίως ποιοτικό.  Είναι η αλλαγή τρόπου σκέψης, η εισαγωγή καινοτόμων ιδεών, η χρήση ψηφιακών τεχνολογιών και εργαλείων, αλλά και η οριστική ρήξη με νοοτροπίες και μεθοδολογικές προσεγγίσεις του παρελθόντος. Eίναι,  πρωτίστως η αξιοποίηση επιστημόνων αλλά και ανθρώπων της παραγωγής οι οποίοι στηριζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις και όχι σε οικογενειοκρατικά κατάλοιπα θα προσφέρουν, το μέγιστο των δυνατοτήτων τους, στην τοπική κοινωνία, συντελώντας στην αναβάθμιση του πολιτικού επιπέδου.

               Συνεπώς, οι άνθρωποι που θα κληθούν να πραγματώσουν την ανανέωση και την αναγέννηση του αυτοδιοικητικού σκηνικού, είναι οι επαγγελματικά καταξιωμένοι, οι επιτυχημένοι στον τομέα τους, οι διακριθέντες στην επιστήμη τους, που θα μεταλαμπαδεύσουν την πείρα και τις γνώσεις τους στο (τοπικό) κοινωνικό σύνολο. Άλλωστε  όπως σημειώνει ο Αριστοτέλης στο υπέροχο κείμενο του για τους νέους : Προτιμούν οι νέοι  να κάνουν ό,τι τους φαίνεται ωραίο παρά ό,τι τους συμφέρει, επειδή οι πράξεις τους υπαγορεύονται πιο πολύ από την καρδιά παρά από τον ψυχρό υπολογισμό.

            Για να κερδίσουν οι νέοι το αύριο, χρειάζεται θέληση, γνώση, υπευθυνότητα, κόπος, προσπάθεια για δημιουργία. Η χαρά της δημιουργίας είναι επί πλέον και αυτοσκοπός. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι τη φτώχεια, τη μιζέρια, την παρακμή, τις προφταίνει η τεμπελιά. Η πολιτική επομένως των νέων στα κοινά συμπυκνώνεται στο να δημιουργήσουν ξανά τον λαμπρό αρχαιοελληνικό πολιτισμό του Περικλή και του Σωκράτη.   

            Επομένως το στοίχημα των νέων γενικά αλλά και ειδικά στην ενασχόληση τους με τα κοινά είναι διαχρονικό από την εποχή που οι νέοι Σπαρτιάτες τραγουδούσαν απευθυνόμενοι προς τους πρεσβύτερους:  Άμες γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες : μτφρ: και εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι [από εσάς ]. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και μεσήλικες αλλά και γέροντες που όπως  έγραφε ο Μαγιακόφσκι στο περίφημο ποίημά του «Σύννεφο με παντελόνια» δεν έχουν ούτε μια άσπρη τρίχα στην καρδία τους.