Ο ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ-ΘΥΜΙΟΥ !

 Η Εύη Μπάτρα εκφώνησε τον επικήδειο λόγο για την κοίμηση του πατέρα της. Ζητήσαμε και μας τον έδωσε, διότι είναι πράγματι συγκλονιστικός. 
Διαβάστε τον. 

Σεβασμιώτατε, άγιοι πατέρες, κ. Δήμαρχε, αγαπητοί εν Χριστώ
αδελφοί,
Είναι δύσκολο το καθήκον της πρωτότοκης θυγατέρας να απευθύνει τον ύστατο χαιρετισμό στον πατέρα της για λογαριασμό όλης της οικογένειας και αυτό γίνεται ακόμη δυσκολότερο όταν αυτός είναι ιερεύς.
Αλλά και γι’ αυτή τη δυσκολία με έχεις προετοιμάσει, αγαπημένε μου πατέρα, και θεωρητικά, αλλά και με το ζωντανό σου παράδειγμα, όταν πριν 5 χρόνια στον ίδιο ακριβώς τόπο αποχαιρέτησες με τον χριστιανικά αρμόζοντα τρόπο τη Νάνσυ μας.
Η ζωή σου όλη ήταν η ιερωσύνη και η εκκλησία και αυτή σου η ιδιότητα σφράγισε και τη δική μας ζωή και προσωπικότητα. Για όλους ήσουν ο παπαθύμιος, αλλά για μας ήσουν και ο πατέρας μας. Υπηρέτησες την εκκλησία για 53ολόκληρα χρόνια και την πατρίδα για άλλα 5. Η διακονία σου μοιράστηκε σε δύο ναούς, στην Αγία Παρασκευή Γόννων, από το 1961 έως το 1978, και στην Παναγία Φανερωμένη Χολαργού, από το 1978 μέχρι σήμερα.
Αν και είσαι γέννημα θρέμμα Καρδιτσιώτης, για τους Γοννιώτες είσαι Γοννιώτης και για τους Χολαργιώτες Χολαργιώτης και το ίδιο ισχύει και για μας τα παιδιά σου, γιατί  με τη ζωή σου και το έργο σου, που ταυτίστηκαν άρρηκτα με τις ενορίες στις οποίες διακόνησες, δημιούργησες πνευματικούς και φιλικούς δεσμούς εφάμιλλους των συγγενικών και εξ αίματος δεσμών.


Γιατί, πατέρα μου, είχες μεγάλη καρδιά, γεμάτη αγάπη και καλωσύνη, που τους χώραγε όλους, και τα φυσικά και τα πνευματικά σου παιδιά. Έδινες αστείρευτα, μη φειδόμενος κόπου και χρόνου. Ήσουν ένας ζωντανός, αισιόδοξος και ακούραστος εργάτης της εκκλησίας.
Συνδύαζες άριστα την θεωρία με την πράξη. Η θεωρητική σου κατάρτιση όχι μόνον σε θεολογικό, αλλά και φιλοσοφικό, ιστορικό, πολιτικό, κοινωνικό και γλωσσικό επίπεδο ολοκληρώθηκε μέσα από την φοίτησή σου αρχικά στο Γυμνάσιο Γόννων και μετέπειτα στην Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο και διευρύνθηκε από μία πολύτομη και πολύτιμη προσωπική βιβλιοθήκη, την οποία εμπλούτιζες συνεχώς με πατερικά κείμενα, λογοτεχνία και φιλοσοφία και φυσικά από άπειρες ώρες μελέτης.
Την αγάπη σου αυτή για το διάβασμα την μετέδωσες και σε μας τα παιδιά σου. Την τελευταία σου μέρα στο νοσοκομείο είχα μαζί μου το βιβλίο«Σύντομος ιστορική ανασκόπησις του θεσμού της κοινοκτημοσύνης και χριστιανική θεώρησις του πλούτου» του Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης Αντωνίου Κόμπου,ο οποίος σου το είχε χαρίσει με προσωπική του αφιέρωση και το διάβαζα, όταν εσύ κοιμόσουν και όταν ξύπναγες, το συζητούσαμε.
Θεωρούσες, όμως, λειψή τη θεωρητική κατάρτιση που δεν συνοδευόταν από τη συμμετοχή στη λατρευτική και μυστηριακή ζωή, καθώς και από την καθημερινή βίωση της αγάπης μέσω της αγαθοεργίας και του φιλανθρωπικού έργου. Γι΄ αυτό, πατέρα μου, επί 53 ολόκληρα χρόνια δεν έλειψες από κανένα μυστήριο της εκκλησίας, ακόμη και όταν δεν ήσουν απόλυτα υγιής και άφησες πίσω σου τεράστιο φιλανθρωπικό έργο, κυρίως μέσα από το ενοριακό φιλόπτωχο ταμείο, του οποίου η ευθύνη σου είχε ανατεθεί από την αρχιεπισκοπή επί 30 και πλέον έτη. Αυτός ήταν και ο λόγος που ζητήσαμε αντί στεφάνων  στη μνήμη σου να κατατεθούν χρήματα στο φιλόπτωχο ταμείο της Φανερωμένης Χολαργού.
Το καταστάλαγμα του προσωπικού σου βιώματος της ιεροσύνης το συνόψιζες ο ίδιος σε δύο λέξεις, αγάπη και ανάσταση. Θα θυμάμαι πάντα, κι εγώ και τα αδέλφια μου, πόσο χαιρόσουν την αναστάσιμη θεία λειτουργία και τον κατηχητικό λόγο του Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Δεν την έψελνες, απλώς, πατέρα μου, την Ανάσταση, την τραγουδούσες. Και όταν αναφωνούσες «ο άδης επικράνθη»και ο κόσμος επαναλάμβανε «επικράνθη» έλαμπες ολόκληρος  και ένα χαμόγελο πίστης και αγαλλίασης ζωγραφιζόταν στο πρόσωπο σου.
Δεν φοβήθηκες ποτέ τον θάνατο και είχες απόλυτη εμπιστοσύνη στο θεό. Ακόμη και όταν η υγεία σου βρισκόταν σε οριακό σημείο και εμείς αγωνιούσαμε είτε για την επιτυχή έκβαση κάποιου χειρουργείου σου είτε για το καλό αποτέλεσμα κάποιας διαγνωστικής σου εξέτασης, εσύ μας εμψύχωνες λέγοντας ότι θα γίνει  αυτό που θέλει ο Θεός. Αυτό είπες και στην σκληρότερη δοκιμασία της ζωής σου, στην απώλεια της Νάνσυς μας, ότι ήταν θέλημα θεού.
Και εμείς σήμερα, ακολουθώντας το δικό σου δίδαγμα, λέμε ότι ήταν θέλημα θεού να τελευτήσεις τον βίον σου στις 25 Οκτωβρίου 2013 και ευχαριστούμε τον θεό που άφησες τη ζωή όρθιος, γελαστός, με αξιοπρέπεια και περιτριγυρισμένος από την αγάπη της οικογενείας σου. Είχες έναν πολύ γλυκό θάνατο, πατέρα, όχι σαν κι’ αυτόν που περιγράφει η υπαρξίστρια άθεη Σιμόν ντε Μπωβουάρ στο ομώνυμο έργο της, στο οποίο αναφέρει με θλίψη και πεισιθανάτιο τρόπο τα δικά της συναισθήματα και τον άπελπι πόνο της μητέρας της λίγο πριν το θάνατό της, αλλά σαν κι αυτόν που αρμόζει σε έναν ορθόδοξο χριστιανό και ιερέα, που έχει αφήσει τη ζωή του στη θεία πρόνοια. Και σου αξίζουν, πατέρα μου, γι’ αυτό συγχαρητήρια και όχι συλλυπητήρια.
Πριν από λίγες μέρες συμπληρώθηκαν 35 χρόνια από την πρώτη σου θεία λειτουργία στον Ι. Ναό της Παναγίας Φανερωμένης Χολαργού. Σήμερα, πατέρα, είναι η τελευταία σου θεία λειτουργία και κατά μια ευλογημένη συγκυρία είναι Κυριακή,  η ημέρα της Ανάστασης, η αγαπημένη σου μέρα, η ημέρα των αιωνίως ζώντων.
Εκ μέρους όλης μας της οικογένειας θα ήθελα να εκφράσω τις θερμότερες των ευχαριστιών μας στον Δήμαρχο Παπάγου-Χολαργού κ. Ξύδη που έδωσε την άδεια να γίνει σήμερα Κυριακή η εξόδιός σου ακολουθία, πατέρα, στους εργαζομένους του Δήμου που εργάστηκαν γι’ αυτήν κατά την ημέρα της καθιερωμένης ανάπαυσής τους, καθώς και στους συνεφημερίους σου που ετοίμασαν όλες τις λεπτομέρειες της ιεροπρεπούς ταφής σου και στον πιστό λαό που προσήλθε για να προσευχηθεί μαζί μας και να σου αποδώσει τον τελευταίον ασπασμόν.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, πατέρα μας.