"ΤΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΦΟΙΝΙΚΑ: ΑΔΑΜΑΣΤΟΣ" Η ΠΡΩΤΗ EPIC-FANTACY ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ

Κριτική για την πρώτη epic-fantasy Ελληνική ταινία 

του συνεργάτη μας Δημήτρη Αποστολόπουλου

Το ντεμπούτο του Έλληνα σκηνοθέτη Θάνου Κερμίτση στο χώρο της ταινίας μεγάλου μήκους είναι γεγονός. Μετά από μία πολύχρονη επιτυχημένη πορεία στις μικρού μήκους ταινίες, ο Θάνος Κερμίτσης τολμά ένα μεγάλο και αξιέπαινο βήμα. Συνεργάζεται με τον Έλληνα καλλιτέχνη comic Γιάννη Ρουμπούλια και μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το comic επικής φαντασίας, με τίτλο Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος. Πρόκειται για την πρώτη ταινία του είδους στην Ελλάδα, γεγονός που από μόνο του καθιστά την ταινία ιστορικής σημασίας.

 Η ταινία συνάντησε ουκ ολίγες δυσκολίες στα γυρίσματα, με το budget να κυμαίνεται στα 10.000 ευρώ, προυπολογισμός ελάχιστος έως αστείος ειδικά για το είδος. Ο Κερμίτσης και οι συνεργάτες του αποφάσισαν τη μέθοδο του crowd-funding για χρηματοδότηση, από συνεισφορές δηλαδή όσων ήθελαν να βοηθήσουν στη χρηματοδότηση εθελοντικά.

Παρά τις τεράστιες αντιξοότητες, τα παιδιά κατάφεραν να γυρίσουν την ταινία, καθώς και να τη διανέμουν στις αίθουσες έστω και για λίγο διάστημα (μία βδομάδα). Όσον αφορά την υπόθεση, μεταφερόμαστε στην μυθική εποχή του Δρακοφοίνικα, στον κόσμο του Έλεμπρος. Παρακολουθούμε τον βάρβαρο Οσβαλδό μονομάχο Ντράγκαρ να δραπετεύει απ’το παλάτι του Ακιλόνιου, στρατηγού της Αυτοκρατορίας του Δρακοφοίνικα. Ο Ντράγκαρ παίρνει μαζί του ως όμηρο την κόρη του Ακιλόνιου, Βαλέρια. Ο Ακιλόνιος και οι άνδρες του τον καταδιώκουν σε δάση, βουνά και χιονισμένα τοπία.

Ο κεντρικός ήρωας αλλά και συνολικά η ταινία θυμίζει κάτι μεταξύ ‘’Κόναν’’ και ‘’Άρχοντα των δακτυλιδιών’’, με έμφαση βέβαια στο πρώτο. Τον βάρβαρο Ντράγκαρ ερμηνεύει ο δημιουργός του κόμικ Γιάννης Ρουμπούλιας. Το μεγαλόσωμο παρουσιαστικό του, ιδανικό για τον ρόλο, υποστηρίζεται από μια μετρημένη ερμηνεία από τις καλύτερες στην ταινία, κάνοντας τον θεατή να αναμένει πώς και πώς την επόμενη εμφάνισή του στην οθόνη. Ο ηθοποιός Μελέτης Γεωργιάδης ( Βέρα στο δεξί ) στο ρόλο του στρατηγού Ακιλόνιου, παίζει με τον απαραίτητο στόμφο που συναντάται σε ανάλογους χαρακτήρες. Αποτελεί μια απ’τις πιο στιβαρές παρουσίες στην ταινία, έχοντας εξαιρετική χημεία με τον Ρουμπούλια-Ντράγκαρ. Η κόρη του στρατηγού Βαλέρια-Κωνσταντίνα Γεωργαντά είναι ίσως ο πιο αδύναμος κρίκος στον τομέα των ηθοποιών. Η παρουσία της αρχικά είναι άνευρη και αμήχανη, ενώ στην πορεία του έργου βρίσκει το ρυθμό της και καταφέρνει να μπει στο κλίμα, κάπως καθυστερημένα. Στον αντίποδα, εξαιρετική είναι η γυναίκα του Ντράγκαρ, Γεωργία Γιαννακούδη που ενσαρκώνει με ακρίβεια και ψυχή την Μπρένα. Οι υπόλοιποι ρόλοι είναι μοιρασμένοι ανάμεσα στην μετριότητα και τον επαγγελματισμό, με αποκορύφωμα τον σκηνοθέτη Θάνο Κερμίτση στο ρόλο του Φάλκο-σύμμαχου του Ντράγκαρ. 

Όσον αφορά τον τομέα της σκηνοθεσίας, ο Κερμίτσης τα καταφέρνει περίφημα, βγάζοντας συνεχώς άσσους απ’το μανίκι. Γεμίζει τα κάδρα του με τα επιβλητικά Ελληνικά τοπία και δάση, παίρνει την κάμερα στο χέρι όποτε χρειαστεί και ακτινογραφεί τους ήρωές του μέσα από εξαιρετικές γρήγορες εναλλλαγές κοντινών και γενικών πλάνων. Το μοντάζ είναι γρήγορο και σφιχτό όπως και γενικά οι ρυθμοί της ταινίας και η ευρηματικότητα του Κερμίτση καλύπτει τις,  οφθαλμοφανείς πολλές φορές, αδυναμίες της παραγωγής. Στον τομέα αυτό παίρνει μεγάλη βοήθεια απ’τον φωτογράφο Αντώνη Αποστόλου αλλά και τα εκπληκτικά κοστούμια και πανοπλίες υπό την ευγενική χορηγία της ARMA RITTER HELLAS, η οποία είναι υπεύθυνη για τις χορογραφίες με σπαθιά και παντός τύπου μεσαιωνικών όπλων που παρελαύνουν απ’την ταινία.

Όσον αφορά τις μονομαχίες τα αποτελέσματα είναι δίχως υπερβολή, εκπληκτικά. Τόσο η γεμάτη νεύρο και κοφτά πλάνα σκηνοθεσία του Κερμίτση, όσο και οι εξαιρετικές ξιφομαχίες-οπλομαχίες του βάρβαρου Ντράγκαρ με τους αντιπάλους του μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό, κάνοντας μας ώρες ώρες να ξεχνάμε πως βλέπουμε μία χαμηλή παραγωγή αλλά μία αντίστοιχη......Χολλυγουντιανή! Οι σκηνές των μαχών αποτελούν αναμφισβήτητα απ’τα μεγάλα ατού του έργου, καθώς το ανεβάζουν σε άλλο επίπεδο ισορροπώντας τους ρυθμούς αφήγησης που ενίοτε κάνουν κοιλιά και τείνουν να ξεφουσκώσουν. Τα ειδικά εφφέ είναι και αυτά παραδόξως αληθοφανή τονίζοντας την σοβαρότητα που αντιμετωπίζει την ταινία του ο Κερμίτσης και το υπόλοιπο team. Σε υψηλά επίπεδα κινείται και η επιλογή των χώρων. Ο Κερμίτσης ‘’κλέβει’’ τα κατάλληλα σημεία απ’την Πάρνηθα, την Κορινθία αλλά και την Φωκίδα, μεταφέροντας μας σε ένα απόλυτα μυθικό σύμπαν γεμάτο κάμπους, χιονισμένες βουνοκορφές και επικίνδυνα δάση με ελοχεύοντα τέρατα και μάγισσες! Ο Κερμίτσης δεν αφήνει την ταινία να πάει άπατη και συνεχώς βρίσκει τρόπους να ανανεώνει το ενδιαφέρον, είτε με κάποια μάχη, είτε με κάποιο σεναριακό ‘’λάκτισμα’’ που οδηγεί την ιστορία παρακάτω έστω και οριακά ορισμένες φορές. Για το τέλος, αφήσαμε το εκπληκτικό επικό μουσικό θέμα του Δημήτρη Παπαβασιλείου, που απογειώνει το φινάλε θυμίζοντάς τον συνθέτη Βασίλη Πολυδούρη του ‘’Conan the barbarian’’ του 1981, αλλά και ψήγματα του ‘’Lord of the rings’’. Παρά κάποιες άστοχες και άνευρες ερμηνείες, κάποια προβλήματα στους ρυθμούς αφήγησης, αλλά και δεδομένου του σχετικά ανύπαρκτου budget, ο Θάνος Κερμίτσης σκηνοθετεί με ψυχή, πάθος και ένταση, εκμεταλλευόμενος ό,τι μπορεί στον κάθε τομέα ξεχωριστά και στο τέλος ‘’πέφτει ηρωικά’’ με ένα εκρηκτικό τελευταίο σαραντάλεπτο, που αποδεικνύει πως αν είχε στα χέρια του κάποια χρήματα παραπάνω απ’το ανεκδιήγητο Κέντρο Κινηματογράφου ( η παραγωγή είναι σχεδόν ανεξάρτητη), ενδεχομένως να μιλάγαμε για  που κοντράρει στα ίσα αντίστοιχες sword n sorcery παραγωγές του εξωτερικού. Μία ταινία με αρκετά προβλήματα αλλά και άλλα τόσα συν, μας αφήνει μία καλή αίσθηση κυρίως λόγω της τιμιότητας και τόλμης των συντελεστών της. Συγχαρητήρια κύριε Κερμίτση και ελπίζουμε σε συνέχεια.