Η Ελεάννα Κουνουπά ανήρτησε στο προφίλ της την παρακάτω φωτογραφία και γράφει πολύ εύστοχα: "Παρέλαση στο Ρέθυμνο, 25η Μαρτίου, στην εκτη τάξη γυμνασίου Θηλέων.
Χούντα τότε χουντα και τωρα. Μονο που η τοτε χουντα ποτε δεν εκλεισε με καγκελα την παρελαση..."
Μπορείτε συνεπώς να καταλάβετε ποια χούντα είναι η χειρότερη!
Η δημοσιογραφία της δημοκρατικής Χούντας
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Χούντα της 21 Απριλίου έπεσε και τη θέση της πήρε συνοπτικά η Χούντα της δημοσιογραφίας . Περιφραστικά, τώρα, η Χούντα αυτή είναι η πολυκέφαλη και διαπλεκόμενη χούντα των ελεύθερων και δημοκρατικών εκλογών της δήθεν πολυφωνίας. Το σωστό είναι "πολυφονίας" - πολυφονικότητα μάλλον - όπου κυριαρχεί η μονοφωνία ενός μαφιόζικου, εγκληματικού δηλαδή, συστήματος "δημοκρατίας".
Οι μόνες φωνές που επιτρέπει και επιτρέπεται να ακούγονται η χούντα αυτή, είναι (ήταν) όσες υποτάσσονται και ακολουθούν τις συντεταγμένες από τα ανώτερα και αλλοδαπά κέντρα εξουσίας. Ειδικότερα τα σιωνιστικά τοιαύτα, τα οποία έβαλαν μπροστά τις μηχανές της παγκοσμιοποίησης και μας έφεραν εδώ τον "εθνάρχη" με τους διαδόχους του.
Ο εθνομηδενισμός αποτελεί το καταστάλαγμα αυτής της Χούντας, τα παραδείγματα άφθονα, με τελευταίο δείγμα αυτό του Ν. Δήμου και τους "μύθους της Επανάστασης του ΄21". Οι εφημερίδες - και όχι μόνο - γνώμης περιόδου 1974 και εφεξής, βρίθουν από άρθρα παρόμοιου περιεχόμενου, όχι όμως και τόσο απροκάλυπτα. Η μεθόδευση γινόταν με αδιόρατο τρόπο, ορατό μόνο σε όσους μπορούσαν να διαβάσουν πίσω από τα (εικονο)γράμματα της βαθμιαία εγκαθιστάμενης εικονικής πραγματικότητας.
Όσο για τις άλλες οι φωνές, η δημοσιογραφία της Χούντας διέθετε τους χώρους συλλογής των απορριμάτων της. Τα μπάζα πήγαιναν στην ανακύκλωση πότε σαν σχόλια, άλλοτε σαν "γράμματα αναγνωστών", και ουδέποτε σαν "φωνές γνώμης". Ελάχιστες εξαιρέσεις ασφαλώς υπήρχαν και ακόμη υπάρχουν.
Και για να κλείσουμε μονολεκτικά το περιφραστικό σχήμα "Δημοσιογραφία της Χούντας", τούτο είναι ο απόλυτος εκφασισμός της δημοκρατίας. Αένανος τροφοδότης η ανά τετραετία ψήφος, οι εκλογές, και η κάθοδος όλο και περισσότερο υποψήφιων διεκδικητών για μια θέση στο Κοινοβούλιο της πολυσυλλεκτικής μονοφωνίας του σιωνισμού. Μιλάμε για κανονικό "ντοπάρισμα", κυριολεκτικά μαζική έκπλυση εγκεφάλων, η απόλυτη παράνοια.
Όπως αναφέρει ο έσχατος των αυτοκρατόρων Μάρκος Αυρήλιος, όταν η ρωμαϊκή αυτοκρατορία έπνεε τα λοίσθια, οι συγκλητικοί έψαχναν στους δρόμους της Ρώμης να βρουν έναν άγνωστο, του έδιναν λεφτά και του ζητούσαν να γίνει Καίσαρας. Ουδείς όμως δεχόταν. Σήμερα οι σιωνιστές βρίσκουν τους κατάλληλους. Είναι, δυστυχώς, οι ηλιθιότεροι των ανθρώπων. Ο νεότερος Μπους και ο δικός μας ο ΓΑΠ είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα αυταπόδεικτης βλακείας. Όσο για τους άλλους, έχουν, αν έχουν, την εξυπνάδα των μικρονοϊκών αριθμομνήμονων. Δειγματοληπτικά, οι διατελέσαντες υπουργοί οικονομικών, όπως και ο νυν «οικονόμος υγείας» κ. Άδωνης Γεωργιάδης