ΕΥΤΥΧΙΑ, ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

γράφει ο Γιάννης Σκουτέρης

ε. δικηγόρος

τ. αντιδήμαρχος Χολαργού

Η ευτυχία ή αλλιώς ευδαιμονία κατά τον Αριστοτέλη, υπήρξε το βασικό ζητούμενο των ανθρώπων.

        Η αναζήτησή της διεκδικείται από την κλασική εποχή μέχρι σήμερα από δύο φιλοσοφικούς δρόμους.

        Ο πρώτος που ξεκίνησε από τον Πλάτωνα ΄΄συνδυασμός δικών του απόψεων με αυτές του Ομήρου και Προσωκρατικών΄΄ διέσχισε την αρχαιότητα, έφθασε έως τον Καντ και τον Ρουσσώ και επηρέασε τις αρχές της Γαλλικής Επαναστάσεως τα δικαιώματα του ανθρώπου και τον Ανθρωπισμό. Πρόκειται για τον δρόμο της ανιδιοτελούς δράσης. Κάποιος δηλαδή όρος όχι υπό το κράτος ιδιοτελών κριτηρίων αλλά υπηρετώντας αντικειμενικές αλήθειες, φθάνοντας έτσι ακόμη και στα πλαίσια της γενναιοδωρίας. Αυτή η μορφή προσωπικής ΄΄θυσίας΄΄ εκτιμήθηκε πάντοτε από τον κλασικό  τρόπο σκέψης, δίνοντας μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα της ευτυχίας.

        Ο δεύτερος δρόμος της ευτυχίας βασίζεται, αντίθετα στην αντίληψη πως ό,τι κάνουμε το κάνουμε από ιδιοτέλεια κι έτσι προσφέρουμε στην γενικότερη ευτυχία του Σύμπαντος. Πρόκειται για την θεωρία του Ωφελισμού. Αγγλοσαξωνική ιδέα της ευτυχίας η οποία δεν ευνοεί μόνον την υλική διάσταση της ζωής αλλά  και την πνευματική και ψυχολογική, κοντολογίς το όλο της ζωής.

        Από την παγκοσμιοποίηση όμως, μέχρι σήμερα, δόθηκε σημασία μόνο στην υλικονομική διάσταση της ωφελιμιστικής θεωρίας.

        Η αντίληψη του πόσα δίνω, πόσα παίρνω κυριάρχησε με αποτέλεσμα να είναι μόνο το χρήμα, ο υλισμός, η κατανάλωση και το συμφέρον που μπήκαν στην πρώτη γραμμή.

        Η ευτυχία  έτσι έγινε μετρήσιμο είδος. Ειδικότερα στη χώρα μας τις τρεις τελευταίες δεκαετίες ζήσαμε τις εκφυλιστικές συνέπειες αυτής της λογικής όπου ωφελισμός και ιδιοτέλεια βύθισαν σε λήθη την αυτογνωσία, τις παραδόσεις και την κλασική πανανθρώπινη παιδεία.

        Αλλά και παγκοσμίως περίπου το αυτό συμβαίνει και αν ληφθεί υπ’ όψη ότι περίπου 2.500 επίλεκτα μέλη της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ δισεκατομ-μυριούχοι, ακαδημαϊκοί κορυφαίοι, πολιτικοί ηγέτες  κλπ σε σχετική έκθεσή τους στο 43^ο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, περί επιστροφής στις πολιτικές ηγεσίες κατέληξαν ότι η αύξηση των ανισοτήτων είναι μια από τις μεγαλύτερες απειλές για την παγκόσμια οικονομία.

        Ξεδιπλώθηκαν δηλαδή διαπιστώσεις χωρίς κοινωνική πρόοδο, αφού το Νταβός ελίσσεται πάνω σε γραμμή της παγκόσμιας ελίτ συμπαγούς κοινότητος με κοινά συμφέροντα, χωρίς να συναντά ποτέ άλλον από τον εαυτό του. Στην καθημερινή ζωή με τις τραγικές συνθήκες, λόγω της οικονομικής, πολιτικής και ηθικής κρίσης που μαστίζει την κοινωνία μας κρίνεται αναγκαία, όσο ποτέ άλλοτε η λέξη αλληλεγγύη, είναι θηλυκού γένους όπως και η αλληλοβοήθεια και η αλληλοκατανόηση.

        Η κρίση πρέπει να σταθεί αφετηρία για να ξαναβρούμε τις αξίες της ανιδιοτέλειας, να ξαναβρούμε τις κλασικές αξίες των πολιτιστικών μας ριζών, ώστε να σταθούμε δυνατοί, νόμιμοι, δημιουργικοί στην δύσκολη συνέχεια που μας περιμένει.

        Ευτυχώς σαν μανιτάρια τον τελευταίο καιρό ξεπηδούν κινήσεις και πρωτοβουλίες πολιτών που αναπτύσσουν δράσεις φιλανθρωπικές. Δεν είναι βέβαια οι καλοί σαμαρίτες αλλά όπως φαίνεται έμαθαν πως στην κρίση κανείς δεν μπορεί να είναι άγνωστος του διπλανού, λαμβανομένου υπ’ όψη ότι το χειρότερο πράγμα στη ζωή είναι να μη μπορεί ο άνθρωπος να μένει μόνος σ’ ένα δωμάτιο.

        Ακόμη δε και ο κ. Τσίπρας διακηρύσσει ότι αναλαμβάνοντας την εξουσία, θα κάνει Ειρηνική συνειδησιακή επανάσταση για να ανατρέψει το αμαρτωλό καθεστώς, ανεξάρτητα εάν η ΄΄Κυβέρνησή΄΄ του είναι εναλλακτική ή όχι, αν χρειασθεί δε και με το ΄΄διάβολο΄΄ θα συνεργασθεί. Όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο σε τηλεοπτική εκπομπή πώς θα αντιμετωπίσει ένα μικρό ρουσφετάκι από συνεργάτη του, όπως παροχή ρεύματος σε πολύτεκνο και πάμπτωχο συγγενή του ιδιοκτήτη αυθαίρετου κτίσματος, απάντησε σκληρά και αμείληκτα ΄΄μηδενική ανοχή΄΄ απολύτως.

        Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να θυμίσω στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ κυρίως, αλλά και στους λοιπούς αρχηγούς κομμάτων και εν γένει πολιτευόμενους ότι:

        Όταν ο Αριστείδης αρχηγός αριστοκρατικού κόμματος κατηγόρησε τον αντίπαλό του Θεμιστοκλή, αρχηγό των Δημοκρατικών, επειδή χρησιμοποιεί την δύναμή του για να βολέψει τους πολιτικούς του φίλους, ο δεύτερος με αφοπλιστική ειλικρίνεια του απάντησε: ΄΄Μα αν δεν εξυπηρετήσω τους φίλους μου τώρα που είμαι στα πράγματα πότε θα το κάνω;΄΄.

        Σε  άλλη περίπτωση ο Αριστείδης πριν το βασίλεμα βγήκε στο μπαλκό-νι φωνάζοντας:

        ΄΄ ΄Ανδρες Αθηναίοι: Μόνον ένας τρόπος υπάρχει για να πάει μπροστά η πόλη: Να πάρετε  και  μένα  και  το Θεμιστοκλή και να μας φουντάρετε στη θάλασσα΄΄.

        Τέτοια ειλικρίνεια δεν θα συναντήσουμε στη σύγχρονη πολιτική σκηνή. Ας αρκεσθούμε λοιπόν σ’ αυτό που είπε ο Αβραάμ Λίνκολν, πρόεδρος των ΗΠΑ, κατά την δεύτερη ορκωμοσία του: ΄΄εχθρότητα και ακρότητα σε κανένα. Αγάπη προς όλους΄΄.

                                                                             Με εκτίμηση