ΣΤΑ “ΤΣΙΓΚΕΛΙΑ” ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ

Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου

Επικεφαλής “Ελλήνων Πολιτεία”

egerssi@otenet.gr

www.apostoloupanos.gr

            Προ ολίγων ημερών ακούσαμε στη Βουλή των Ελλήνων τον υπουργό Δικαιοσύνης Νίκο Παρασκευόπουλο να δηλώνει πως η απόφαση ...

του Αρείου Πάγου για τις οικογένειες των θυμάτων του Διστόμου από τις ναζιστικές θηριωδίες, παραμένει εκτελεστή: «Έχω τη γνώμη ότι η απόφαση του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου που έκρινε ότι υπάρχει ετεροδικία και επομένως ασυλία του εναγόμενου γερμανικού κράτους δεν αναιρεί την εκτελεστότητα της Αρεοπαγιτικής απόφασης του έτους 2000 διότι δεν αφορά την ίδια υπόθεση. Η απόφαση του Αρείου Πάγου παραμένει εκτελεστή και προσωπικά είμαι έτοιμος να δώσω την άδεια για την εκτέλεσή της».

            Όμως, τι ακριβώς συμβαίνει; Γιατί οι υπουργοί Δικαιοσύνης των προηγουμένων κυβερνήσεων δεν έδιναν την άδεια;

Το 1995, εξ ονόματος της νομαρχιακής αυτοδιοίκησης Βοιωτίας, ο αείμνηστος πρώην Ευρωβουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και νομικός, Ιωάννης Σταμούλης, κατέθεσε αγωγή, διεκδικώντας αποζημιώσεις αξίας 60 εκ. ευρώ. Το 1997 το πολυμελές Πρωτοδικείο Λειβαδιάς, με απόφαση του, δικαιώνει τους κατοίκους του Διστόμου και επιδικάζει αποζημίωση για ψυχική οδύνη. Το 2000 το Γερμανικό δημόσιο άσκησε αναίρεση στον Άρειο Πάγο, υποστηρίζοντας πως η Γερμανία, έχει το δικαίωμα της ετεροδικίας, δηλαδή δεν πρέπει να δικάζεται σε ξένη χώρα για εγκλήματα που διέπραξε κατά το παρελθόν.

Το 2000 επίσης, η ολομέλεια του Αρείου Πάγου έβγαλε μια ιστορική δικαστική απόφαση, όπου δικαίωσε τα 228 θύματα (58 άνδρες, 53 παιδιά κάτω των 16 ετών και 117 γυναίκες) της ναζιστικής θηριωδίας στο Δίστομο και επιδίκασε αποζημιώσεις προς τους συγγενείς των σφαγιασμένων, που μαζί με τους τόκους ξεπερνούν τα 100 εκ ευρώ. Μετά από ενάμιση χρόνο το Ανώτατο Ειδικό δικαστήριο με ψήφους 6 έναντι 5 (οριακή πλειοψηφία) δέχθηκε την κρατική ασυλία του Γερμανικού δημοσίου και κατά αυτόν τον τρόπο «μπλόκαραν» όλες τις δίκες για την δικαίωση των θυμάτων.

Η Γερμανία βέβαια, αρνήθηκε να εκτελέσει την αμετάκλητη απόφαση της ολομέλειας του Αρείου Πάγου, μη καταβάλλοντας το επιδικασθέν ποσό και ο Ιωάννης Σταμούλης προχώρησε σε αναγκαστική εκτέλεση περιουσίας του Γερμανικού Δημοσίου στην Ελλάδα (Ινστιτούτο Γκαίτε, Αρχαιολογικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης κ.α.). Και  το 2002 το Γερμανικό Δημόσιο άσκησε ανακοπή θεωρώντας πως για να γίνει αναγκαστική εκτέλεση κατά των περιουσιακών στοιχείων του στην Ελλάδα, θα πρέπει προηγουμένως να δοθεί σχετική άδεια από τον Έλληνα Υπουργό Δικαιοσύνης,  όπως πράγματι προβλέπεται.

Αξίζει να σημειώσουμε πως υφίστανται  όλες αυτές οι αντιδράσεις από πλευράς γερμανικού Δημοσίου, παρ’ ότι, για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, τον Απρίλιο του 2000, ο τότε Πρόεδρος της Γερμανίας, κ. Γιοχάνες Ράου, επίσημα κατήγγειλε τις φρικαλεότητες των Γερμανών στρατιωτών και εξέφρασε την οδύνη και την ντροπή του (επίσκεψη στα Καλάβρυτα).

Ωστόσο, το 2004 ο Γιάννης Σταμούλης μπροστά στο αδιέξοδο της «δυσκαμψίας» της Ελληνικής κυβέρνησης, προκειμένου να δώσει την σχετική άδεια για την κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων του Γερμανικού Δημοσίου, κατάφυγε στην Φλωρεντία και ζήτησε κατασχέσεις γερμανικών ακινήτων στην περιοχή, εφαρμόζοντας το άρθρο 44 του καταστατικού της ενωμένης Ευρώπης που ορίζει, ότι μία απόφαση που είναι εκτελεστή σε μία χώρα μέλος της Ε.Ε. είναι εκτελεστή και στις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε.

Στη συνέχεια η Γερμανία προσέφυγε στο Πρωτοδικείο και ακολούθως στο Εφετείο της Φλωρεντίας, για να ακυρώσει την κατάσχεση, αλλά οι προσφυγές της απορρίφτηκαν. Το ίδιο συνέβη και στον Ιταλικό Άρειο Πάγο, που θεώρησε πως η κατάσχεση είναι νόμιμη. Τον Δεκέμβριο του 2008 η Γερμανία προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης εγκαλώντας την Ιταλία, για μη νόμιμη διαδικασία και καταπάτηση των όρων του Διεθνούς Δικαίου. Στις 14 Ιανουαρίου 2011 η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., εξαντλώντας τα χρονικά περιθώρια (τελευταία ημέρα) υποβολής παρέμβασης στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, για την καταβολή των γερμανικών αποζημιώσεων, άσκησε τελικά το δικαίωμα παρέμβασης, ως έχουσα έννομο συμφέρον στην εκκρεμή δίκη μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας.

Μετά από τα παραπάνω, εγείρονται  τεράστια ερωτηματικά σχετικά με αυτή την πολύκροτη και πολύ σοβαρή υπόθεση, ειδικότερα στις ημέρες μας που οι απόγονοι των ναζιστικών θηριωδιών στην Πατρίδα μας, μας κουνούν επιδεκτικά το δάκτυλο παρατείνοντας έτσι την ανθρωπιστική κρίση στη χώρα μας!!

• Γιατί, οι διατελέσαντες υπουργοί Δικαιοσύνης, όλων των Ελληνικών κυβερνήσεων, Μιχάλης Σταθόπουλος, Φίλιππος Πετσάλνικος, Αναστάσιος Παπαληγούρας, Σωτήρης Χατζηγάκης, Νίκος Δένδιας, Χάρης Καστανίδης, Μιλτιάδης Παπαϊωάννου, Χρίστος Γεραρής, Αντώνης Ρουπακιώτης και Χαράλαμπος Αθανασίου, αρνήθηκαν να υπογράψουν τη σχετική άδεια κατάσχεσης;
• Γιατί, όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις μας δεν προσπάθησαν να δώσουν πολιτική λύση μέσω της διπλωματικής οδού για πολιτική συναπόφαση υπέρ των συμφερόντων της χώρας μας και των πολιτών της;
• Γιατί, οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά αποδέχθηκαν το άρθρο 7 της Δανειακής Σύμβασης που αναφέρει: «όλες οι πληρωμές που θα πραγματοποιηθούν από τον δανειολήπτη καταβάλλονται στο ακέραιο, χωρίς μείωση λόγω συμψηφισμού ή ύπαρξης ανταπαίτησης…». Γιατί λοιπόν, δεν διαπραγματεύθηκαν ιδιαίτερα αυτό το άρθρο του κατάπτυστου Μνημονίου και απεμπόλησαν το δικαίωμα του συμψηφισμού ή της ανταπαίτησης, που είναι μία συνήθης εμπορική και συμφέρουσα πρακτική;

   Συμπερασματικά, μήπως συνειδητά, όπως φαίνεται, όλοι οι Πρωθυπουργοί της χώρας και οι Υπουργοί Δικαιοσύνης του διαστήματος αυτού δεν διεκδίκησαν τα αυτονόητα δικαιώματα του λαού μας που πηγάζουν από τις δικαστικές αποφάσεις; Μήπως, διέπραξαν το ατιμωτικό αδίκημα ΤΗΣ ΑΠΙΣΤΙΑΣ κατά του ελληνικού Δημοσίου; Μήπως, πρέπει να “κρεμαστούν” από τα “τσιγκέλια”, όπως τα Πασχαλινά αρνιά;;;