ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟΥΣ! Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΑΣ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΣΤΕΓΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΖΕΙ ΕΝΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ! ΣΥΓΚΙΝΕΙ ΜΕ ΟΣΑ ΛΕΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ…

ρεπορτάζ-φωτογραφίες από την συνεργάτη του "Ανεξάρτητου Παρατηρητή",  Αλίκη Καλλή

Οι χριστιανοί  υποδέχονται το Πάσχα. Καρδιές… θερμές, σπίτια ανοιχτά, γιορτινή διάθεση. Τι συμβαίνει όμως όταν αυτά που για άλλους θεωρούνται δεδομένα, για κάποιους άλλους είναι ανύπαρκτα; Υπάρχουν συνάνθρωποί μας που ζουν δίχως στέγη χωρίς  να μπορούν να εξασφαλίσουν τα προς το ζην...

Ένας από αυτούς είναι ο Μιχάλης Βαρελάς, ζωγράφος λαϊκής τέχνης , που με πίστη και αφοσίωση στην μεγάλη του αγάπη, δημιουργούσε για πολλά χρόνια πίνακες τους οποίους πουλούσε στο Θησείο, για μερικά ευρώ.

Ο Μιχάλης Βαρελάς περνά έναν καθημερινό Γολγοθά. Η ...Ανάσταση δεν φαίνεται να έρχεται ακόμη γι' αυτόν. Η πίστη του όμως στον Χριστό είναι μεγάλη. Μαζί με το καρότσι του "κουβαλάει" στο στήθος του τον Εσταυρωμένο! 

Αργότερα όμως έγινε ρακοσυλλέκτης, καθώς τα χρήματα από την πώληση των έργων του ήταν λίγα. Ο Μιχάλης Βαρελάς, που κάποιοι τον αποκαλούσαν «Θεόφιλο», λόγω του ταλέντου του, πουλούσε μεταχειρισμένα αντικείμενα σε μια υπαίθρια αγορά του Θησείου για 20 ολόκληρα χρόνια. Εδώ και ένα χρόνο η υπαίθρια αυτή αγορά έπαψε να υπάρχει, ύστερα από απαγόρευση. Έμεινε μόνος, με το καρότσι του γεμάτο απούλητα πράγματα, πράγματα που μπορεί να συνέλλεξε από τα σκουπίδια, αλλά όπως  λέει και ο ίδιος, είναι χρήσιμα.

Ο εφιάλτης της κρίσης  χτύπησε και τη δικιά του πόρτα. Άστεγος εδώ και οκτώ ολόκληρους μήνες, ύστερα από έξωση του ιδιοκτήτη του σπιτιού όπου έμενε, περιφέρεται με το καρότσι του από περιοχή σε περιοχή για να βρει πράγματα, με την ελπίδα ότι ίσως καταφέρει να τα πουλήσει.

Τον συναντήσαμε  λίγο πιο κάτω από τον σταθμό του ηλεκτρικού στο Θησείο, έχοντας κοντά το καρότσι του, εκεί που κάποτε διέθετε προς πώληση την πραμάτεια του και που τώρα υπάρχει μόνο το φάντασμα της αγοράς της Αδριανού. Χωρίς βοήθεια από την οικογένεια του, έχοντας πολλές φορές 50 λεπτά του ευρώ στην τσέπη του, δεν ζήτησε ποτέ ούτε φαγητό. Ο Μιχάλης Βαρελάς έχει και προβλήματα υγείας, κυρίως με την πίεσή του για την οποία χρειάζεται φάρμακα και ίσως, το χειρότερο, δεν έχει ασφάλιση για να τα αντιμετωπίσει. Στον οργανισμό praxis καταφεύγει για να κάνει ένα μπάνιο κάθε Δευτέρα και ό,τι προαιρείται κάποιος περαστικός, για να εξασφαλίσει ένα πιάτο φαγητό. 

Μας κάνει εντύπωση ο μεγάλος ξύλινος σταυρός που φέρει στο στήθος του. Παρά τα βάσανά του δεν χάνει καθόλου την πίστη του στον Θεό. 

‘’Έναν Γολγοθά περνάω. Με τη βοήθεια του Κυρίου όμως, τα καταφέρνω. Πάντως, κανείς ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να ρωτήσει γιατί είμαι έξω. Μόνο κάποιοι εθελοντές…’’ .

Πολλές φορές φοβάται για τη ζωή του, καθώς η εγκληματικότητα είναι σε έξαρση. Κοιμάται έξω, σε ένα κόκκινο στρωμματάκι και με λίγες κουβέρτες που κουβαλάει πάντα μαζί του και συνήθως κουρνιάζει έξω από κλειστά μαγαζιά, όπου έχει λίγο φως και δεν φυσάει.

Παρ’ ότι πολλές φορές έχει φτάσει σε απελπισία, δεν του πέρασε από το μυαλό να κάνει κακές πράξεις. ‘’Κάποιος που έχει τα λογικά του, δεν γίνεται να κοιμάται στο δρόμο. Η απραξία και η ανασφάλεια είναι πολύ μεγάλα βασανιστήρια και δεν τα αντέχει ένα φυσιολογικό άτομο. Το σύστημα αδιαφορεί και δεν ασχολείται με περιπτώσεις σαν τη δική μου. Σε αναγκάζει να κάνεις κακό. Το να κάνεις κακό είναι εύκολο πράγμα. Το να κάνεις καλό είναι το δύσκολο. Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, προτιμώ να ζω το Γολγοθά μου, προτιμώ να αφεθώ και να πεθάνω’’.

Το Πάσχα θα τον βρει κάπου στο Θησείο, να περιμένει υπομονετικά τη στιγμή που η υπαίθρια αγορά θα ξανανοίξει. Να καταφέρει κι εκείνος να πουλήσει αυτά τα παλιά πράγματα, που για κάποιους δεν σήμαιναν απολύτως τίποτα. Για το Μιχάλη Βαρελά είναι η δουλειά του, η ζωή του ολόκληρη. Καλό Πάσχα!