ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΧΡΥΣΑΣ ΠΑΡΙΣΗ: "ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ"

Περισσότερη συναίνεση και καθόλου κομματισμός στα ζητήματα παιδείας.

Γράφει η Χρύσα Παρίση

Δημοτική Σύμβουλος

τ. Αντιδήμαρχος Παιδείας & Πολιτισμού

τ. Πρόεδρος της Κοινότητας Παπάγου

Η Παιδεία αποτελεί τον σημαντικότερο άξονα επιβίωσης του Ελληνισμού και ασφαλιστική δικλείδα για την διαφύλαξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Το...

Σύνταγμα της Ελλάδας στο άρθρο 16.2,ορίζει: «H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.»

Κατά συνέπεια, η καλλιέργεια της εθνικής ταυτότητας, η διαφύλαξη της πολιτιστικής και θρησκευτικής μας κληρονομιάς, η γνώση της ιστορίας, η καλλιέργεια της ελληνικής γλώσσας θα πρέπει να αποτελούν στόχους του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Αυτά πρέπει να στηρίζονται και να υποστηρίζονταιαπό το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας σε εθνικό και τοπικό επίπεδο. Κυρίως εκ μέρους των εκπαιδευτικών και των γονέων αλλά και της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Είναι δυστύχημα το ότι παρατηρούμε ότι στο μεν ανώτατο επίπεδο – αυτό του Υπουργείου Παιδείας – λαμβάνονται αποφάσεις που υποσκάπτουν τα θεμέλια της Παιδείας, ίσως και να έρχονται σε αντίθεση με την επιταγή του Συντάγματος, στο δε επίπεδο των τοπικών κοινωνιών να επιδιώκεται η είσοδος του κομματισμού στον ευρύτερο χώρο της εκπαίδευσης.

Από το 1985, έχει προβλεφθεί με νόμο(ν. 1566, άρθρο 50)η λειτουργία, σε κάθε Δήμο, μιας Δημοτικής Επιτροπής Παιδείας (ΔΕΠ), η οποία συγκροτείται από τον δήμαρχο ή εκπρόσωπό του ως πρόεδρο,εκπρόσωπο της ένωσης γονέων,ένα διευθυντή σχολείου πρωτοβάθμιας και ένα δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, έως δύο εκπροσώπους των παραγωγικών τάξεων που ορίζονται με απόφαση του δημοτικού συμβουλίου,και από έναν εκπρόσωπο των συνδικαλιστικών οργανώσεων των εκπαιδευτικών.

Η ΔΕΠ έχει κυρίως τις εξής αρμοδιότητες: εισηγείται σχετικά με την καλλίτερη οργάνωση και λειτουργία των σχολικών μονάδων, κατανομή των πιστώσεων την ίδρυση, κατάργηση και συγχώνευση σχολείων, παρακολουθεί την ανέγερση,επισκευή και συντήρηση των σχολικών κτηρίων, και το έργο των σχολικών επιτροπών, εισηγείται την έγκριση των απολογισμών των σχολικών επιτροπών καθώς και για τον κάθε είδους διοικητικό ή διαχειριστικό έλεγχο των επιτροπών αυτών.

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι αφενός η αρμοδιότητα της ΔΕΠ είναι γνωμοδοτικής και όχι αποφασιστικής φύσης, αφετέρου ότι ο νομοθέτης θέλησε να βοηθήσει τις δημοτικές αρχές με την συνδρομή ενός συλλογικού οργάνου που να εκφράζει τη γνώμη και τις απόψεις της εκπαιδευτικής κοινότητας και της τοπικής κοινωνίας. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και δείχνει την σοβαρότητα της αποστολής της ΔΕΠ.

Υφίστανται, ωστόσο, δύο κίνδυνοι, όπως συμβαίνει σε πολλά συλλογικά όργανα στην πατρίδα μας: από τη μία, να καταστεί η ΔΕΠ ένα διακοσμητικό όργανο χωρίς ουσιαστική παρέμβαση, και από την άλλη να καταστεί πεδίο μικροκομματικών αντιπαραθέσεων, έκφρασης ιδεοληψιών και στρεβλής αντιπολιτευτικής νοοτροπίας. Δυστυχώς αμφότεροι οι κίνδυνοι αυτοί είναι υπαρκτοί σε πολλούς τομείς της δημόσιας ζωής.

Παρατηρείται πράγματι, και στην περίπτωση της ΔΕΠ, κάποιοι/ες να προσέρχονται με την πρόθεση, εξαρχής, να δημιουργήσουν πρόβλημα στη λειτουργία της. Ουσιαστικά να την οδηγήσουν σε απραξία και σε αδυναμία να ανταποκριθεί στην αποστολή της. Όμως η Παιδεία δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο μικροπολιτικής εκμετάλλευσης από κομματικές ή δημοτικές ή συνδικαλιστικές ή άλλες παρατάξεις. Η άρνηση για την… άρνηση δεν συμβάλει σε τίποτε θετικό. Όταν μάλιστα αυτές οι αρνητικές ενέργειες προέρχονται από εκπαιδευτικούς είναι ακόμη πιο λυπηρό και απογοητευτικό.

Κατά συνέπεια, η ΔΕΠ οφείλει να έχει ως στόχο της την παροχή βοήθειας για την καλή λειτουργία και την αναβάθμιση των σχολείων του Δήμου, δημιουργώντας τις αναγκαίες συνθήκες ώστε οι εκπαιδευτικοί να κάνουν όσο το δυνατόν καλύτερα το έργο τους, προς όφελος φυσικά των παιδιών. Για όλα αυτά είναι ανάγκη να υπάρχει καταρχήν όραμα και στη συνέχεια σχεδιασμός, έργο και έλεγχος.

Ο πολιτισμός και η εκπαίδευση έχουν ανάγκη στήριξης και προώθησης, στο πλαίσιο όμως των στόχων που ορίζει το Σύνταγμα. Γι’ αυτό χρειάζεται περισσότερη συναίνεση και καθόλου κομματισμός στα ζητήματα της Παιδείας.