25η ΜΑΡΤΙΟΥ - ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ! ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΚΑΙ Η ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΣΗΜΑΣΙΑ!

Ο φωτισμένος δάσκαλος Σταύρος Σκανδάλης, ευρισκόμενος πάντα στο πλευρό της νεολαίας και γαλουχώντας την με τα νάματα του ελληνορθόδοξου πολιτισμού, τον φωτισμό των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας και το πνεύμα της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας, μάς προσφέρει ένα ακόμη σημαντικό πόνημα. Αυτό που αφορά στην εθνική παλιγγενεσία. Στο μήνυμα που εκπέμπει ζωντανό και ελπιδοφόο η 25η Μαρτίου 1821. 
γράφει ο Σταύρος Σκανδάλης

Έχουνε σκόλη η Παναγιά και η Ελλάς μεγάλη• «η μία τον κρίνο δέχεται, δάφνης κλωνάρι η άλλη»

 «Αυτό ιμονάχα  έχω να ειπώ. Κι όχι άλλο κανένα - Μεθύστε ιιε τ' αθανατο κρασί του
εικοσιένα»
Παλαμάς:

Γράφει ο Σταύρος Σκανδάλης

Των μεγάλων ημερών οι επέτειοι στα έθνη εκείνα που γνωρίζουν να τιμούν τον εαυτό τους, να σέβονται την ιστορική τους διαδρομή, να διατηρούν με ικμάδα τις φαρέτρες και παρακαταθήκες των προγόνων τους, και επ' ουδενί να ανέχονται την παραποίηση της ιστορίας τους για λόγους σκοπιμότητος, οι επέτειοι αυτές, όπως η σημερινή, γίνονται αφορμή μνημοσύνων ιερών, δόξας άφθαρτης και έντονης προβολής αιωνίων και διαχρονικών διδαγμάτων, ως τόξον πορείας και...


λατρείας βωμό νια την αντιμετώπιση ασέληνων και βεβορβορωμένων καταστάσεων, με όλβιο οραματισμό την υπερηφάνεια τους, οδοιπορούσα με τη στύλωση και τη μακροβιότητα τους.
Αυτές οι επέτειοι γίνονται θαυματούργημα ψυχών οιστρηλατουμένων από την πίστη και την παράδοση, από τα ιδεώδη και τα ιδανικά, άνευ της παρουσίας των οποίων η Ζωή είναι ταχύτητα, κίνηση χωρίς κατεύθυνση, άναστρη χειμερινή νύχτα.
Αυτές οι επέτειοι μεταρσιώνουν το λαό με τη λεβεντιά των αείμνηστων αγωνιστών και τις θυσίες των για τη λευτεριά, ανοίγουν τότε τα στήθη του, και αγλαοφανώς εξέρχεται το ακατάλυτο πνεύμα της φυλής, εκείνο που δυναμώνει το λαό και δύναται όχι μόνο να αναγεννιέται από την τέφρα του, αλλά και να θάλλει ακόμη και στα ερείπια του.
Ο χριστιανισμός και ο Ελληνισμός, αδελφωμένοι και σήμερα, με πόνο και δέος, συνεορτάζουν του αρχαγγέλου το πανευφρόσυνο μήνυμα νια την ανθρώπινη σωτηρία και της Αγίας Λαύρας το σάλπισμα νια την ελευθερία.
Ως ουράνια μελωδία αντηχεί γλυκόηχα το «Χαίρε κεχαριτωμένη» εις τα τρίσβαθα της ψυχής και ως ενθουσιώδης παιάνας ακούεται το «Λευτεριά ή Θάνατος»...
Παγκόσμιος ο σωτήριος χαιρετισμός του αρχαγγέλου, πανανθρώπινος των Ελλήνων ο παιάνας.

Νέα ημέρα, ύστερα από βαθύτατη νύχτα αιώνων φέρει παιάνες και θούρια και αρμονικά ακούεται: «Χαρήτε αδέλφια την τρανή διπλή γιορτή. Είναι γιορτή της πίστης και της λευτεριάς».
Ημέρα που συμβολίζει ανταύγεια αναδιδομένη από τις πυριτιδαποθήκες και τα ολοκαυτώματα, από τις φωτιές και τις θυσίες, θάλασσα και ξηρά, από τις οιμωγές των σκλάβων, από τους αχνούς των αιμάτων. Είναι η πυρκαγιά του '21 που αναδίδει την ανταύγειάν της εις τον ουρανό της Ελλάδος, για να φωτίσει και να διδάξει και να συγκινήσει μα και να ενθαρρύνει: για μια ομόνοια και στόχευση μιας εξόδου από την ασέληνο αυτή κατάσταση προς το λυκαυγές, με πίστη την ελπίδα.
«Μη φοβηθείς αυτόν που στήριξε την πίστη του επάνω στην ελπίδα. Τον είδα στη ζωή πάντα να μάχεται, μα πάντα ανίκητο τον είδα».

Και θα είναι πάντα ανίκητος ο λαός μας, γιατί πιστεύει ακράδαντα στην εορτή της διπλής ψυχικής ανάτασης!...
Στην ανάταση ψυχής προς το θείον και στην ανάταση ψυχής προς το έθνος, με προσφορά έργων, θυσιών και συγκινητική ανιδιοτέλεια. Συγκερασμός και των δύο τούτων εννοιών αποτελεί το ιδεώδες της αγωγής στην ιστορική πορεία των εθνών!...

Αυτός ο Συγκερασμός κυοφορείται ως εκνέφωμα εύοσμο στην ατμόσφαιρα που μπορεί να εγείρει το πνεύμα της φυλής μονοιασμένο και με μελωδικό και ρυθμικό 
Ακατάλυτο εγώ και δεν πεθαίνω
τ’ ανέσπερο πνεύμα είμαι της φυλής
Καιρούς και χρόνια μ’ έλεγες χαμένο
Μ’ εζήτησες; Στα στήθη σου με κλεις!...

Αυτό το ακατάλυτο πνεύμα της φυλής, πεποικιλμένο από φαρέτρες, παρακαταθήκες ιερές, παιδαγωγικές σωτήριες, σοφίες του λόγου και του μυαλού, συγκινήσεις καρδιάς, επιστημονικές διαφωτίσεις, εικόνες πολιτισμού και θυσίες εσθλών και ευκλεών ηρώων μας, όλα αυτά τα ατίμητα, θα γίνουν δυνάμεις ενεργοποίησης στο λαό μας, με υπερήφανη την κεφαλή και έντονο το θάρρος να συμβάλουν στην ανόρθωσή του, όπως του αξίζει, όπως η μοίρα και η ιστορία επιτάσσει.
Θα τον θωρακίσει με γερή αρματωσιά το κλέος της φυλής, για να ξεπεράσει αυτές τις κακέκτυπες και οδυνηρές καταστάσεις που ζούμε, και με υπερηφάνεια, κρατώντας υψηλά την αιματοβαμμένη, αλλά ένδοξη γαλανόλευκη θα εκβάλλει και πάλι με ουρανομήκη ολύμπια κραυγή: Θέλουμε να ζήσουμε. Και θα ζήσουμε ελεύθεροι και ανεξάρτητοι, μονοιασμένοι και προσηλωμένοι στα ιδεώδη της φυλής. Της φυλής εκείνης που γνωρίζει να μεθύσκεται από το κρασί του '21 και να αναγεννιέται από την τέφρα της, θάλλουσα ακόμη και στα ερείπιά της, με πλήρη επίγνωση των ιερών κληροδοτημάτων της πυρκαγιάς του '21 για του Χριστού την πίστη την αγία!...και την ανεξαρτησία.

Όταν ένας λαός στεγάζεται κάτω από το βλέμμα του Θεού και συγχρόνως μέσα του κοχλάζει πίστη και οιστρηλατείται από το αδάμαστο και ακατάλυτο πνεύμα της φυλής, της φυλής εκείνης που αναγεννιέται από την τέφρα της και που, όταν έχει ομοψυχία, μπορεί και θάλλει ακόμη και στα ερείπιά της, τότε ο λαός αυτός δεν χάνεται στα τάρταρα, μονάχα ξαποσταίνει, στη ζωή ξαναφαίνεται και λαούς ανασταίνει. 
Συμπερασματικά, μέσα στην ψυχή μας θα μένει ότι η 25η Μαρτίου είναι ο φωτεινός σηματοδότης της λευτεριάς και ο ζωοδότης πυρήνας της φυλής. 
Κατ’ αυτήν διατρανώσαμε με τη θυσία των ηρώων μας ότι η ζωή έχει αξία μόνο όταν συνδέεται με ελευθερία γιατί μόνο με ελευθερία δίνεται άνεση στο μυαλό και στην καρδιά και φώτιση στο πνεύμα για να δύναται ο άνθρωπος να σκέφτεται σωστά, όπως δίδασκε και ο Ρήγας. 
Διδάσκει ακόμη ότι: «Ζωή χωρίς ηθικές αξίες, ιδανικά και ιδεώδη είναι ταχύτητα χωρίς κίνηση, χωρίς κατεύθυνση, άναστρη και παγερή νύχτα». 
Ακόμη ότι αυτή η γη των φαλακρών βουνών, των αναιμικών ποταμών, των στενών κοιλάδων, μπορεί να μην είναι η γη της Επαγγελίας, μα στο χώμα της είναι σκορπισμένο από βάγια και δάφνες από τη μια μεριά και από σταυρούς και τάφους από την άλλη, ποτισμένη δε από δάκρυ και αίμα του λαού που την κατοικεί. 
Τέλος: Η επανάσταση του ’21 υπήρξε θυσία μοναδική στην ιστορία των λαών. Δεν διηύθυνε ένας. Είχε πολλούς αρχηγούς και πολλά θέατρα πολέμου. Από αυτή εξεπήγασε το σωτήριο δίδαγμα της αυτοδιάθεσης των λαών. Από αυτήν κυοφορήθηκε το Εμείς και θανατώθηκε το Εγώ. Από αυτήν έλαμψε το φωτεινό δίδαγμα που σώζει έθνη και λαούς: Όταν η πολύαιγχη πατρίδα σου τη ζώνουν τεράστιες φλόγες, τότε να ξεχάσεις ορσολοπιστικές συμπεριφορές, τότε επιβάλλεται να παύσει ο ονειδισμός και η πρώτη σου έννοια είναι, ο καθένας να κάνει ό,τι μπορεί να σβήσει τη φωτιά. 

Ευχόμεθα τέλος ο ελληνικός λαός της επανάστασης του ’21 πάντοτε να υπερίπταται τανυσίπτερος υπεράνω των εθνικών επάλξεων και με βλέμμα σταθερό και ήμερο και πλήρες στοργής προς τον δεινοπαθούντα λαό μας, να υπομιμνήσκει ομοψυχία και ένωση, διότι μόνον αυτά τα δύο και με το αγνό, πατριωτικό θυμικό υπεράνω όλων, θα δυνάμεθα και πάλι τη σωστή ελληνοχριστιανική στράτα όλοι μας να βρούμε. 
Και αυτή τη στράτα θα την οδεύσουμε ευχάριστα όταν κρατήσουμε και πάλι στέρεα τα βαθιά κοιτάσματα της ιστορικής μας μνήμης, που είναι η ανάσα του λαού, η καρδιά του έθνους, ο δίκτης ευχάριστης και υπερήφανης πορείας.
Πορείας που θα μας οδηγεί στα πολυχευμόνα λειμωνάρια της κλασικής εκίνης εποχής και της χριστιανικής διδασκαλίας, που τα διδάγματα αμφοτέρων είναι μυρίπνοος πολύφωτος αστερισμός που φωτίζει στο στάδιο του βίου τη ψυχική ρώμη, ο δε αρωματισμός τους εμπνέει και μας θρονιάζει στα στήθη μας το μέγα δίδαγμα της σημερινής επετείου:
“Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, ημείς δε εν ονόματι Κυρίου του Θεού εμεγαλύνθημεν”.