Τι Μεταξάς, τι Φλωράκης; ΤΟ Κ.Κ.Ε ΠΛΗΡΩΣ ταυτισμένο με τον Μεταξά..στον έλεγχο του Τύπου!
( Μέσα και η παρέα του ΤΣΙΠΡΑ!)
ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ...ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΜΠΟΛΕΣΒΙΚΟΥΣ!
(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ: Από τα μαθήματα δημοσιογραφίας της Ε.Σ.Μ):
".......Ανάλογες θεωρίες με τον Μεταξά, έχουν και οι οπαδοί του Κομμουνισμού στην Ελλάδα κι αυτό είναι, ίσως, που ξενίζει περισσότερο.
΄Οπως θα δείτε αμέσως πιο κάτω, ένας κορυφαίος άνθρωπος του Κ.Κ.Ε, ο Χαρίλαος Φλωράκης, πολιτικός μεγάλου αναστήματος, φαίνεται από τους λόγους του να συμπλέει στα περισσότερα των σημείων της λογικής Ι. Μεταξά.
ΔΗΛΩΣΕ ...Ο ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΑΡΟΣ ΦΛΩΡΑΚΗΣ:
Ο ίδιος ο Χαρίλαος Φλωράκης! Αυτοπροσώπως! Γιατί λέει αμέσως, παρακάτω:
“ Ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ δεν δημοσιεύει όλες τις ειδήσεις και τις ανακοινώσεις... Οι θεωρίες ότι δήθεν οι ειδήσεις είναι απολίτικες , για μας είναι παραμύθια...
Εάν δούμε ότι μια είδηση δεν προωθεί τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού, δεν προωθεί την πρόοδο, δεν τη δημοσιεύουμε”!
Αυτό είναι η κρέμα ...πάσης ανοησίας!
Σταράτα πράγματα μία κι έξω. Προοδευτικώς ...φασιστικά!
Η λογική τούτη δεν αντέχει σε κανένα κόσκινο.
Για να μην πελαγοδρομεί ο αναγνώστης-σπουδαστής και απορεί θα το πούμε για μια ακόμη φορά, όσο γίνεται πιο απλά:
Άνθρωποι που έχουν εμπλακεί σε διάφορα ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ιδεολογήματα εκλαμβάνουν τον Τύπο ως “όπλον” εκπορθητικόν και εργαλείο, χρηστικόν για την επιβολή, με κάθε μέσον, του ιδεολογήματός τους.
΄Ετσι μας προέκυψαν τα διάφορα καθεστώτα, είτε αυτά αποκαλούνται, φασιστικά, καπιταλιστικά, δικτατορικά ή κομμουνιστικά.
Και είναι άξιον απορίας για κάθε σκεπτόμενο άτομο, πως είναι δυνατόν οπαδοί τέτοιων σκαριφημάτων - για σκαριφήματα πρόκειται όπως αποδεικνύεται ιστορικά- ενώ αλληλομισούνται θανάσιμα μεταξύ τους, να είναι ομογάλακτοι, ομοούσιοι, αδερφάκια δίδυμα, ως προς την “χρήση” του Τύπου, τουλάχιστον, αυτό που είναι και το αντικείμενό μας εδώ;
Το πρόβλημα δεν είναι το ιδεολόγημα, αλλά ο άνθρωπος που το κατασκευάζει, προκειμένου να φέρει σε πέρας τους δικούς του προσωπικούς ιδιοτελείς σκοπούς, έστω κι αν αυτοί σερβίρονται με το αμπαλάζ της ευτυχίας και της σωτηρίας του λαού.
Εγώ προσωπικά δεν ξέρω κανέναν λαό να έχει ευτυχήσει από τα ιδεολογήματα-σκαριφήματα που επινόησαν κάποιοι μέσα στο ρουν της ιστορίας...
Αντίθετα ξέρω πως οι οπαδοί ιδεολογημάτων ματώνουν απέραντα.
Είναι ολοφάνερη η ταύτιση, στα της μεταχείρισης του Τύπου, του δικτάτορα Μεταξά με τον ηγέτη του Κ.Κ.Ε .
Καμιά απολύτως θεωρητική και πρακτική διαφορά. Κοινός τους άξονας-δικαιολογία- για την ελεγχόμενη πληροφόρηση, είναι η “προάσπιση του συμφέροντος του λαού”!
Είναι χαρακτηριστικός ο παρακάτω διάλογος που έγινε ανάμεσα σε δύο δημοσιογράφους, ο ένας κομμουνιστής συντάκτης του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ κι ο άλλος ο Λούης Δάνος, (Κεντρώος) ο οποίος και τον δημοσίευσε στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στις 1.4.1977.-
***Ο Λούης Δάνος, υπήρξε εκδότης, δικής του κλαδικής εφημερίδας, και διευθυντής της ημερήσιας ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ, για λίγο διάστημα και αρθρογράφος της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ.
Ο διάλογος αποκαλύπτει γλαφυρά και γυμνά το πως συλλογιούνται οι οπαδοί και υπηρέτες ολοκληρωτικών μορφωμάτων. Το αν τινές εξ αυτών, των κομματικών, ποιούν και τον “δημοσιογράφο”- είναι απλώς προσχηματικό!
Ο διάλογος έχει ως εξής:
ΔΑΝΟΣ: Εάν ρωτήσουμε τον κ. Φλωράκη τι εστί ελευθεροτυπία, τι θα μας απαντήσει;
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ Κ.Κ.Ε: Θα μας πει ότι είναι η ελευθερία να μην δημοσιεύει μια εφημερίδα ό,τι δεν συμφέρει τον λαό!
Έθεσα υπόψη του κ. Φλωράκη-συνεχίζει ο Λούης Δάνος- αυτή τη στιχομυθία και παρακάλεσα να τη σχολιάσει.
--΄Ετσι είναι, απάντησε αδίστακτα, ο αρχηγός του Κ.Κ.Ε. Ο,τι δεν συμφέρει τον λαό δεν αποτελεί είδηση, δεν αποτελεί αλήθεια και δεν πρέπει να δημοσιεύεται σε μια σοσιαλιστική εφημερίδα!
--Και ποιός την ξέρει την αλήθεια; επέμενα.
--Μα το κόμμα φυσικά! απάντησε ο Α! Γραμματέας του Κ.Κ.Ε
Ετσι τόσο απλά κι ευθέως εκτοξεύει τις απόψεις του ο ηγέτης των κομμουνιστών, ο οποίος μάλιστα, μετά την ολική “επαναφορά” του εκ του κομμουνιστικού- παραδείσου-παραπετάσματος, μας κανάκευε με κορώνες για δημοκρατία,- αλά... “δημοκρατίας” Μεταξά;- τον οποίον... παρεμπιπτόντως μισούσε, υποτίθεται βαθύτατα!
Από τα εκτεθέντα, ωστόσο, αποδεικνύεται φανατικός οπαδός του, σε ο,τι έχει σχέση με την ελευθερία του Τύπου ... και όχι μόνον, όπως ο καθείς μπορεί να εννοήσει!
Μα η δημοκρατία και η δημοσιογραφία δεν μπαίνουν σε “κορσέδες” όπως προσφυώς είπε ο Τάκης Λαμπρίας που προσημειώσαμε στις αρχές του έργου αυτού.
Τι πάει να πει ό,τι συμφέρει το κόμμα, και το λαό; Μήπως λαός είναι το κόμμα; Ποιός το κρίνει αυτό; Από ποιά γραφή βγαίνει αυτό; Δυστυχώς με τέτοια άτομα χαλκομανία πορεύονται οι λαοί.
Ας αφήσουμε, όμως, τον Λούη Δάνο να τελειώσει τη συλλογιστική του. Συμπεραίνει:
--Βασική αποστολή του Τύπου είναι να δίνει στο λαό τη δυνατότητα να ενημερώνεται.
Κανείς δεν έχει δικαίωμα να κρύβει από τον λαό τις ειδήσεις, ούτε να τις διαστρεβλώνει. ΄Ολοι έχουν το δικαίωμα να σχολιάζουν τις ειδήσεις.
Κι αυτός που κρίνει τι τον συμφέρει και τι δεν τον συμφέρει είναι ο ίδιος ο λαός στο σύνολό του.”
Αυτό το υπέρτατο αξίωμα, ο Μεταξάς και ο Φλωράκης το περιφρονούν, διατυπώνοντας τις αερολογίες τους, που είναι συνάμα και τρόπος-μάλλον- της προσωπικής τους ζωής. Είναι ενδιαφέρον, να ξέρουμε αν οι “ θεόπνευστες” αυτές ομιχλώδεις θεωρίες τους είχαν εφαρμογή μέσα στο σπίτι τους! Γιατί, δεν πρέπει να λησμονείται ότι η πρώτη δημοκρατία ή δικτατορία που βιώνουμε είναι το κλίμα, το καθεστώς μέσα στο σπίτι μας. Ποιός θέτει τους κανόνες της λειτουργίας της οικογένειας; Ο πατήρ αυταρχικά, η μήτηρ σατραπικά ή οι δυο τους από κοινού συναποφασίζουν εν αρμονία, ισότιμα;!
Ποιός είπε στον αρχηγό των κομμουνιστών ότι μπορεί να κρίνει ποιό είναι το δικό μου συμφέρον και με τι φαγί ειδησεογραφικό, θα με ταϊσει;
Σαν τηλεγραφητής (ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΌΣ) που ήταν στα νιάτα του, τολμούσε να κρίνει ποιά γράμματα -τηλεγραφήματα -ειδήσεις εν προκειμένω-έπρεπε να επιδώσει και ποιά όχι;
Τέτοια ανέκδοτα, θα απαντάτε στο διάβα σας εφ΄όρου ζωής!
Ποιό είναι το “συμφέρον του λαού”, που με τόσην περιπάθεια υπεραμύνονται οι ατόφιοι θιασώτες καρδινάλιοι του ολοκληρωτισμού, Φλωράκης -Μεταξάς και άλλοι, ατέλειωτοι, της αυτής συνομοταξίας σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη;
Λέγει, λοιπόν, και τούτα τα σοφολογιότατα ο Αρχιερέας του μεταπολιτευτικού Κομμουνισμού στην Ελλάδα “σύντροφος” Χαρίλαος Φλωράκης. Ο Κάπταιν-Γιώτης:
“ ΄Οταν μιλάμε για ελευθερία του Τύπου εννοούμε να είναι ελεύθερος να γράφει την αλήθεια....
Δεν είναι δυνατό να διανοηθεί κανένας σύγχρονη κοινωνία χωρίς Τύπο. Δεν μπορεί να υπάρχει δεύτερη γνώμη ότι ο Τύπος πρέπει να δίνει την αλήθεια”!
Ορθόν. Ποιός θα μπορούσε να αμφισβητήσει τη θέση αυτή; Ο ίδιος ο Χαρίλαος Φλωράκης! Αυτοπροσώπως! Γιατί λέει αμέσως, παρακάτω:
“ Ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ δεν δημοσιεύει όλες τις ειδήσεις και τις ανακοινώσεις... Οι θεωρίες ότι δήθεν οι ειδήσεις είναι απολίτικες , για μας είναι παραμύθια...
Εάν δούμε ότι μια είδηση δεν προωθεί τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού, δεν προωθεί την πρόοδο, δεν τη δημοσι-εύουμε”!
Αυτό είναι η κρέμα ...πάσης ανοησίας!
Σταράτα πράγματα μία κι έξω. Προοδευτικώς ...φασιστικά!
Η λογική τούτη δεν αντέχει σε κανένα κόσκινο. ΄Οταν μιλάνε, οι πάσης φύσεως αυτόκλητοι σωτήρες,- όπως ο Ι.Μεταξάς και Φλωράκης, Μαυροκορδάτος,Καποδίστριας, με ομογάλακτες πεποιθήσεις- “για συμφέρον του λαού” εννοούν το δικό τους ατομικό και κομματικό συμφέρον, τον δε Τύπο τον έχουν παραμάσχαλα, ως καλάζνικωφ, επιθετικό όπλο για την επιβουλή του ιδεογραφήματός τους! ΄Ολα τα άλλα, όπως θα έλεγε και ο Χ.Φλωράκης, είναι απλώς “παραμύθια” και μάλιστα της Χαλιμάς, θα προσθέταμε εμείς.
_____________________________________________________
Το απόλυτο ιδεολόγημα του δημοσιογράφου είναι η ιερότητα της δημοσιογραφίας και η συνείδησή του-Υπάρχουν και κομμουνιστές που συλλογούνται δημοκρατικά-Ο ιδιοκτήτης της εφημερίδας είναι μέγα ιδεολόγημα-Όχι στον κομματικό Τύπο, προτρέπει ο Λεωνίδας Κύρκος, αντίθετα προς τον Φλωράκη!
______________________________________________
Στην αντίπερα όχθη, εν τούτοις, βρίσκονται άλλοι αξιόλογοι κομμουνιστές με εντελώς διαφορετικές αντιλήψεις, που αξίζει να τις έχουμε υπόψη, ώστε να υπάρχει μια σφαιρικότερη θεώρηση για τη δημοσιογραφία, αυτή τη ... σκανδαλώδη κυρία, που κάνει πολλούς να παραμιλάνε.
Ο Λεωνίδας Κύρκος, επίσης κορυφαίος κομμουνιστής, λέγει:
“Η αποστολή του Τύπου είναι να δίνει ακριβείς πληροφορίες, να υπερασπίζεται ιδέες, να υπηρετεί την ανθρώπινη πρόοδο.
Ο Τύπος είναι ελεύθερος όταν δεν εξαρτάται ούτε από την Κυβερνητική εξουσία , ούτε από τις δυνάμεις του χρήματος, αλλά μόνον από τη συνείδηση των δημοσιογράφων και των αναγνωστών.
Για μας η αλήθεια είναι επαναστατική. (Σ.Σ εννοεί τον ΣΥΝ και την εφημερίδα ΑΥΓΗ). Δεν κάνουμε, λοιπόν, μια λογοκρισία στις ειδήσεις, για να τις απορρίψουμε. Θα την δώσουμε την πληροφορία σαν είδηση, θα την σχολιάσουμε, θα “της αλλάξουμε τα φώτα”, αν χρειαστεί... Αυτό είμαστε εμείς.
΄Οχι, λοιπόν, ένας κομματικός Τύπος , που στο όνομα της πληροφόρησης οδηγεί στην αντιπληροφόρηση και στερεί το κοινό του από ουσιαστικά στοιχεία ενημέρωσης, αλλά ένας Τύπος , που δεν κρύβει αυτά τα στοιχεία της ενημέρωσης. Δεν θά’ μασταν συνεπείς στον εαυτό μας, αν αυτό ζητούσαμε από τους δημοσιογράφους και την ίδια στιγμή, εμείς το αρνιόμασταν μέσα στην ίδια μας την παράταξη”.
Αντίστοιχες απόψεις- σεβασμού της αλήθειας-είδησης- διατυπώνει και ο αποκληθείς -παλαιά- Νέστωρ της πολιτικής, αρχηγός της ΕΔΑ Ηλίας Ηλιού.
Τα υπογραμμίζουμε αυτά με ιδιαίτερη έμφαση για να πούμε ότι στον δημοσιογράφο ένα και μόνον ιδεολόγημα επιτρέπεται:
Η πίστη στην ιερότητα της δημοσιογραφίας. ΄Ένα είναι το κόμμα του: Η δημοσιογραφία.
Μακριά, συνεπώς, από κομματικούς σχηματισμούς.΄Οχι μόνο θα λερωθείτε, όχι μόνο θα προδίδετε την αλήθεια και την αποστολή σας, μα κυρίως κινδυνεύετε να καταστείτε εσαεί υποζύγια !
Λεύτερος άνθρωπος και δημοσιογράφος δεν θα γίνετε ποτέ! Στον αιώνα τον άπαντα.
Δυστυχώς, στα χρόνια που πέρασαν, στα χρόνια που περνάμε και φοβούμαι στα χρόνια που έρχονται, ολοένα και περισ-σότεροι “δηλούντες” δημοσιογράφοι, θα εντάσσονται στα άρματα των ιδεολογημάτων! Αυτό προσπαθούμε να προλά-βουμε: Να θωρακίζετε την ελευθερία σας! Την ελευθερία της δικής σας σκέψης ...κι όχι αυτών από τα παραμάγαζα των τυχοδιωκτικων κομμάτων!
Να μην διαφεύγει κανενός πως και ο εκδότης, το αφεντικό της εφημερίδας είναι επίσης ένα ισχυρό ιδεολόγημα! Συμφερόντων ναι... είναι αυτός που εξορκίζει ο Μεταξάς για να ποδηγετήσει το τότε Τύπο! – Ο ιδιοκτήτης Μ.Μ.Ε δεν είναι λιγότερο επικίνδυνος, αλλά πάντως στις μέρες μας τα πράγματα είναι κάπως υποφερτά και ο δημοσιογράφος μπορεί να γράφει ότι θέλει, αρκεί να μην... θίγει τα σκοτεινά συμφέροντα του εκδότη... Το ξανάπαμε:
Ο έντιμος, ο λεύτερος δημοσιογράφος καταδιώκει την αλήθεια, έστω κι αν κυνηγιέται ο ίδιος από συμφοριασμένους που σκιάζονται απ΄την αλήθεια, ως να είναι ...λέπρα.
Και η αλήθεια είναι το συμβάν, ατόφιο, γυμνό, έτσι όπως γεννιέται!
Οι “αλήθειες” του Ι. Μεταξά, του Χαρίλαου Φλωράκη και του ιδιοκτήτου του εντύπου είναι “φτιαχτές”, κατασκευάσματα με έναν στόχο: Τον έλεγχο ανθρώπου από άνθρωπο... κάτι που τα πάσης φύσεως ιδεολογήματα, υποκρινόμενα περιπαθώς λοιδωρούν. Ενώ στην πράξη ακριβώς τούτο επιδιώκουν: Τον εγκλωβισμό, το μάντρωμα του ανθρώπου στις δικές τους ιδεοληψίες!!!
Το τονίζουμε αυτό, επειδή η ανθρώπινη φύση είναι από φυσικού της πανέμορφα λεύτερη. Γλάρος, που αιωρείται στον απέραντο ορίζονται του γαλάζιου της θάλασσας. ΄Ετσι πρέπει να είναι η δημοσιογραφία! ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ.
Θα συμφωνήσουμε με τον Ι.Μεταξά και με πολλούς άλλους σημαντικούς, που επιστρατεύουμε εδώ, πως δεν υπάρχει “ελευθερία” στις κοινωνίες όπως τις διαμορφώσαμε. Μας προτρέπει-ο Μεταξάς- να πάμε να ζήσουμε σε μια ερημιά αν θέλουμε νά’ μαστε λεύτεροι. Το επικροτώ.
Είναι προτιμότερο, υγιέστερο, από το να υποκρινόμαστε κάνοντας τον δημοσιογράφο, σερβίροντες καφέ βαρύ ή γλυκύβραστο, κατά τις προσταγές, του εργοδότη, του κόμματος και παντός άλλου ιδεολογικού “προαγωγού” μας!
Η δημοσιογραφία, παρά τις άπρεπες θωπείες που υφίσταται, παρά τα καλοπιάσματα, τις “σεξουαλικές” παρενοχλήσεις, προσδοκώ να βρει κάποτε τον αληθινό εαυτό της, και να απολακτίσει τα μαγαρισμένα και τα άλλα λάγνα τερτίπια που τη ζώνουν.
Ούτε οι πάσης φύσεως Μεταξο-σκώληκες, ούτε οι Φλωράκηδες θα μπορούν, στο μέλλον, να κελαηδούν τα όσα κελαηδούν με απίστευτη χυδαιότητα κατά της ίδιας της φύσης μας, της ελευθερολαλιάς , της δημοκρατίας και το στήριγμά της, τη δημοσιογραφία.
Διότι: Δημοκρατία ίσον δημοσιογραφία και το αντίστροφο. Και οι δύο “καταστάσεις” είναι αδύνατον να επιζήσουν χώρια.
Κοντολογής η ομορφιά, η υπέρτατη ομορφιά ζωής, είναι η λεύτερη, η ανέντακτη δημοσιογραφία.
Δημοσιογράφος που δέχεται όποιαν “ένταξη” κοροϊδεύει τον εαυτό του.
Δυο απλά χαρακτηριστικά παραδείγματα :
1)Παρατηρείστε ποιοί από την τηλεόραση και τις εφημερίδες κανακεύουν ποιούς. Πίσω από κάθε δημοσιογραφικό κανάκευμα, θωπευτικό χαριεντισμό, υπάρχει η υποταγή του δημοσιογράφου, το πλέριο ξεβράκωμά του κι ο θάνατος της αλήθειας, της είδησης.
Διότι ο δημοσιογράφος αυτός, ποτέ δεν θα μπορέσει να πει την όλη αλήθεια, αν τύχει, ο άνθρωπος που χαϊδολογεί σήμερα, αύριο υποπέσει σε κάποια στραβοτιμονιά. Θα σιγεί ένοχα. Θα κάνει, κοινώς, το “κοροϊδο”!
2)Την κατάσταση αυτή, την βίωσα με το παραπάνω από τα πρώτα βήματα της σταδιοδρομίας μου.
Ο Γιάννης Βελλίδης με απέλυσε από την ιστορική εφημερίδα του ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ με την πρόφαση “οικονομικών λόγων”. Το έχαψα ευγνωμόνως. Μετά 25 χρόνια έμαθα το αληθινό αίτιο του απολακτισμού μου, από τον οδηγό του, τον σωφέρ του:
--Σ΄έδιωξε, γιατί είχες γράψει, για έναν υπουργό φίλο του, κάτι δυσάρεστο! είπε.
΄Εβαλα τα γέλια.
Το θέμα δεν είναι για γέλια, δυστυχώς.
Εγώ απλά είχα τη δύναμη να γελάσω.
Οι δημοσιογράφοι μοιάζουν με φτερό στον άνεμο. Τα αφεντικά είναι αμετακίνητος ...ιδεολογία. Συμπέρασμα: Η ελευθερία του δημοσιογράφου παίζεται. Συν και πλην!
Θα απαντηθείτε με πολλούς “ δημοσιογράφους”που θα ισχυρίζονται πως είναι απόλυτα “λεύτεροι” να γράφουν ό,τι θέλουν! Μην τους πιστεύετε. Ανοηταίνουν! ( Από τις παραδόσεις του καθηγητού ΑΝΤΩΝΗ ΠΟΛΙΤΗ) )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου