του ότι είναι τόσο σαφείς οι διεθνείς συμφωνίες που υπογράψαμε, ώστε θα αδυνατούσε και ο πλέον τουρκόφιλος να μη αναγνωρίσει το δίκαιό μας.
Να 'ναι καλά ο Σάββας Καλεντερίδης, που μας υπενθύμισε δυο σημαντικά άρθρα της Συνθήκης της Λοζάνης, τα οποία και παραθέτουμε προς γνώση των φίλων αναγνωστών:
Άρθρον 12: Η ληφθείσα απόφασις τη 13η Φεβρουαρίου 1914 υπό της Συνδιασκέψεως του Λονδίνου εις εκτέλεσιν των άρθρων 5 της Συνθήκης του Λονδίνου της 17/30 Μαΐου 1913, και 15 της Συνθήκης των Αθηνών της 1/14 Νοεμβρίου 1913, η κοινοποιηθείσα εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν τη 13 Φεβρουαρίου 1914 και αφορώσα εις την κυριαρχίαν της Ελλάδος επί των νήσων της Ανατολικής Μεσογείου, εκτός της Ίμβρου, Τενέδου και των Λαγουσών νήσων (Μαυρυών), ιδία των νήσων Λήμνου, Σαμοθράκης, Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας, επικυρούνται, υπό την επιφύλαξιν των διατάξεων της παρούσης Συνθήκης των συναφών προς τας υπό την κυριαρχίαν της Ιταλίας διατελούσας νήσους, περί ων διαλαμβάνει το άρθρον 15. Εκτός αντιθέτου διατάξεως της παρούσης Συνθήκης, αι νήσοι, αι κείμεναι εις μικροτέραν απόστασιν των τριών μιλλίων της ασιατικής ακτής, παραμένουσιν υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν.
Άρθρον 16: Η Τουρκία δηλοί ότι παραιτείται παντός τίτλου και δικαιώματος πάσης φύσεως επί των εδαφών ή εν σχέσει προς τα εδάφη άτινα κείνται πέραν των προβλεπομένων υπό της παρούσης Συνθήκης ορίων, ως και επί των νήσων, εκτός εκείνων ων η κυριαρχία έχει αναγνωρισθή αυτή διά της παρούσης Συνθήκης [σ.σ.: σε απόσταση τριών ναυτικών μιλίων από τις ακτές της], της τύχης των εδαφών και των νήσων τούτων κανονισθείσης ή κανονισθησομένης μεταξύ των ενδιαφερομένων.
Τα ανωτέρω είναι άρθρα της Συνθήκης της Λοζάνης, τα οποία καθορίζουν το καθεστώς στο Αιγαίο και το τι ανήκει σε ποιον. Όσον αφορά το τι ανήκει στην Τουρκία, αυτό αναφέρεται ρητά: Όσα νησιά βρίσκονται σε απόσταση τριών ναυτικών μιλίων από τις ακτές της.
Να προστεθεί επίσης και το τμήμα του άρθρου 13 της ίδιας συνθήκης, στο οποίο αναφέρεται ότι «.η Οθωμανική Κυβέρνησις θα απαγορεύση εις την στρατιωτικήν αεροπλοΐαν αυτής να υπερίπταται των ρηθεισών νήσων».
Αυτό λοιπόν το ισχυρό οπλοστάσιο, είναι να απορεί κανείς πώς δεν έχει αξιοποιηθεί, με συνεχή αιτήματα σύγκλισης του Συμβουλίου Ασφαλείας, όπου είναι βέβαιο ότι οπωσδήποτε Κίνα και Ρωσία, αλλ' ίσως και η Γαλλία, εκ των μονίμων μελών του Σ.Α., θα μας παρείχαν υποστήριξη. Δεν αισιοδοξώ φυσικά, πως οποιαδήποτε απόφαση του Σ.Α. του ΟΗΕ θα γινόταν σεβαστή από τους Τούρκους, αλλά θα αποτελούσε εργαλείο διαφώτισης της διεθνούς κοινής γνώμης, η οποία έχει πεισθεί -λόγω δικής μας αβελτηρίας- ότι όντως υπάρχουν αμφισβητήσιμες περιοχές στο Αιγαίο.
Η Τουρκία άρχισε τις αμφισβητήσεις, πρώτα με κείμενα Τούρκων διεθνολόγων κατά τη δεκαετία του 1960, και πήρε τη μορφή αμφισβήτησης της υφαλοκρηπίδας και παραβιάσεων του εθνικού εναέριου χώρου μετά το 1973, που άρχισε η εκμετάλλευση του κοιτάσματος του Πρίνου.
Μετά από κάθε ελληνοτουρκική κρίση, η οποία κλιμακωνόταν με τη συνδρομή «υπάκουων» πολιτικών από την ελληνική πλευρά και γερακιών από την τουρκική, η Ελλάδα, που φοβόταν τον πόλεμο [ακόμη και στα Ίμια, όπου η Τσιλέρ τρομοκράτησε τους Τούρκους στρατηγούς, που τους αιφνιδίασε με την απόφασή της, προκειμένου να τους εκθέσει], καθόταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όπου υποχωρούσε από τις εθνικές της θέσεις δίνοντας την ευκαιρία στην Τουρκία να προωθεί τις δικές της.
Το τελευταίο διάστημα η Τουρκία προχωρεί σε προκλήσεις που καμία χώρα στον κόσμο δεν θα είχε ανεχτεί, εκτός φυσικά από την Ελλάδα. Κι αυτό γιατί η ανικανότητα, η διαφθορά και ο έλεγχος -με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- σημαντικού μέρους του πολιτικού κόσμου των κομμάτων εξουσίας από περίεργα «κέντρα», έχουν οδηγήσει τον ελληνικό λαό σε μια τέτοια ηττοπαθή κατάσταση, που είναι έτοιμος να δεχτεί ακόμα και την απώλεια μερικών νησιών του Αιγαίου, αρκεί να μη διαταραχτεί η. ηρεμία μας. Άλλωστε, οι αριστεριστές που αποτελούν τον πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ ήσαν αυτοί που κραύγαζαν, ότι «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του».
Το είχε πει βεβαίως και ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, ότι δεν αξίζει «να τα χαλάσουμε με την Τουρκία για λίγα μέτρα γης».
Μακεδών, Πηγή Voria
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου