Το ξέρετε ότι ο Παύλος είναι κάτοχος παγκοσμίου ρεκόρ; Εγώ πάντως όχι. Ότι έχει τρία πανελλήνια και ένα βαλκανικό, αυτό δε μου κάνει και....
πολύ εντύπωση!! Για να δούμε λοιπόν τι έχει να μας πει αυτός ο αειθαλής εβδομηντάρης που ξεκίνησε να τρέχει σε ηλικία μόλις 53 ετών και χαμογελάει συνέχεια!
Παύλο τι έγινε, κάπως αργά δε θυμήθηκες να ασχοληθείς με το τρέξιμο, ποια ήταν η αφορμή;
Ναι Νίκο, άργησα να ξεκινήσω, έγινε εντελώς τυχαία όταν με το σύλλογο των συγχωριανών μου, το 1999, βρεθήκαμε στη Ολυμπία όπου για πλάκα τρέξαμε τα 195 μέτρα του ιστορικού σταδίου.
Όπως φαντάζεσαι νίκησα σε αυτή τη μίνι Ολυμπιάδα με μεγάλη διαφορά και έτσι σκέφτηκα ότι δε θα ήταν κακή ιδέα να αρχίσω λίγο τρέξιμο, μέχρι τότε δεν έκανα και πολλά. Παλιότερα για καμιά δεκαετία (1985-1995) ασχολιόμουν φανατικά με το ψάρεμα, χειμώνα καλοκαίρι κολυμπούσα δεκαπέντε με είκοσι χιλιόμετρα την εβδομάδα. Σταδιακά λοιπόν άρχισα να τρέχω μέρα παρά μέρα από τέσσερις στροφές μέσα στο στίβο μέχρι που έφτασα να τρέξω σε μαραθώνιο με προπόνηση δεκαπέντε χιλιομέτρων την εβδομάδα. Θυμάμαι είχα κάνει 4.25, αλλά μετά το πρώτο μισό είχε πέσει πολύ περπάτημα!! Το 2000, πιο έμπειρος και με 60 χιλιόμετρα την εβδομάδα έκανα 3.59.
Ξεκίνησα νε τρέχω πιο συστηματικά το 1999. Σχεδόν αμέσως διαπίστωσα ότι το τρέξιμο με κάλυπτε πλήρως, ξεχνούσα όλες μου τις έννοιες, τα προβλήματα μου, ένιωθα υγιής, κεφάτος και δυνατός. Αποφάσισα λοιπόν να κρατάω καθημερινό ημερολόγιο όπου κατέγραφα σχεδόν τα πάντα. Τι προπόνηση έκανα, πως ένιωθα, συναισθήματα, σκέψεις κλπ. Αυτό το κάνω μέχρι και σήμερα ανελλιπώς, όπως καταλαβαίνεις έχω ένα τεράστιο αρχείο.
Το τρέξιμο δε το βαριέμαι καθόλου, με γεμίζει ενέργεια, μου δίνει ζωή θα έλεγα, είμαι εθισμένος σε αυτό και αν για κάποιο λόγο δε τρέξω θα νιώσω κάπως. Δε μπορώ καν να φανταστώ πως θα ήμουν αν δεν έτρεχα, είναι η ζωή μου. Ακόμα και η αποθεραπεία μου δίνει χαρά.
Το Σεπτέμβριο του 2002 είχα ένα κακό ατύχημα με τη μοτοσυκλέτα. Σακατεύτηκα στη κυριολεξία, έσπασα πολλά κόκαλα από το πρόσωπο έως και τα πόδια. Έμεινα στο νοσοκομείο δύο μήνες και έκανα τρείς επεμβάσεις. Οι γιατροί θεωρούσαν ότι δύσκολα θα μπορούσα να ξανασηκωθώ και να έχω μία κανονική ζωή, όσο για τρέξιμο, ούτε συζήτηση. Το έβαλα όμως πείσμα, πάλεψα και τα κατάφερα, μου άφησε όμως ένα κουσούρι. Αν έχεις προσέξει το στυλ μου θυμίζει περισσότερο βάδην παρά τρέξιμο, δε μπορώ να σηκώσω ψηλά το αριστερό μου πόδι μου χωρίς τον κίνδυνο να τραυματιστώ. Πρακτικά το αριστερό μου γόνατο δεν έχει καθόλου χόνδρο. Γι’ αυτό και δε κάνω καθόλου βουνό, ή μάλλον δε κάνω πια γιατί από το 2009 κατέχω το ρεκόρ διαδρομής στην ηλικία μου στον αγώνα του Ολύμπου με 7.12.53.
Με τις υπεραποστάσεις πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι?
Νιώθοντας την υποχρέωση απέναντι στο είχα σύλλογο μου, τον Απόλλωνα Δυτικής Αττικής, είχα συμμετάσχει στον αγώνα 50 χιλιομέτρων που διργανώνει στη Ψάθα. Εκεί τα πήγα καλά, γνώρισα και τον Τάκη Σκουλή και έτσι μου μπήκε το μικρόβιο, και την επόμηνη χρονιά δοκίμασα στα 100. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα από το 2013 έως το 2015 να ασχοληθώ κυρίως με αγώνες μεγάλων αποστάσεων. Μάλιστα από το Δεκέμβριο του 2012 κατέχω και το παγκόσμιο ρεκόρ της ηλικιακής κατηγορίας 65+ στο δωδεκάωρο εντός σταδίου με 111.204 χλμ. Αποκορύφωμα στις υπεραποστάσεις ήταν η συμμετοχή μου στο Φειδιππίδιο δρόμο τα έτη 2014 και το 2015, να σημειώσω μάλιστα ότι το 2015 από τους 50 συμμετέχοντες τερματίσαμε μόνο 9.
Υστερα από αυτό το ταξίδι στις μεγάλες αποστάσεις έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στις αυτό που παίζει κυρίαρχο ρόλο δεν είναι τόσο η προπόνηση όσο η ψυχοπνευματική δύναμη του αθλητή. Μετά τα 100 χλμ ο αγώνας γίνεται μία πνευματική άσκηση, μία μάχη μεταξύ φθαρτού-άφθαρτου, με το σωματικό πόνο όπου το πνεύμα θα πρέπει να επιβληθεί και να βγει νικητής.
Πως διαχειρίζεσαι ένα αγώνα υπεραπόστασης;
Χωρίζω τη διαδρομή σε μικρά επιμέρους τμήματα, μικρότερους, ευκολότερους και πιο διαχειρίσιμους στόχους που ο ένας μετά τον άλλο θα με οδηγήσουν στο τερματισμό. Επίσης εφαρμόζω τη τακτική τρέξιμο/περπάτημα, κάθε 20 με 25 λεπτά τρέξιμο ανάλογα με τη περίσταση περπατάω για πέντε λεπτά πίνοντας ή και τρώγοντας ταυτόχρονα.
Τι προπονήσεις κάνεις;
Ανάλογα με τη περίοδο και τον αγώνα στόχο προσαρμόζεται και η προπόνηση μου. Για παράδειγμα το 2015 που έτρεξα από την Αθήνα έως τη Σπάρτη υπήρξε μήνας που έφτασα και τα 900 χιλιόμετρα με έξι προπονήσεις την εβδομάδα.
Το πρόγραμμα των έξι προπονήσεων το ακολουθώ και τώρα. Περιλαμβάνει κατά βάση δύο με τρία ελεύθερα τρεξίματα, ένα χαλάρωμα, ένα σε ρυθμό τέμπο, μία διαλλειμματική και ένα long run.
Γενικά δε μου αρέσουν οι προπονήσεις σταθερού ρυθμού, τις βαριέμαι. Αυτό τον καιρό κάνω αρκετά επιταχυνόμενα τρεξίματα, ξεκινάω πολύ αργά, με 7.30 το χιλιάρι και μπορεί να καταλήξω στο τέλος με 3.50, με τον όγκο να κυμαίνεται μεταξύ 90 και 100 χιλιομέτρων την εβδομάδα.
Τα περισσότερα χιλιόμετρα τα κάνω δίπλα στο σπίτι μου στο Χολαργό, στο νταμάρι και τα μεγάλα στη τεσσάρα στον Υμηττό. Μία ή και δύο φορές την εβδομάδα θα κάνω ενδυνάμωση. Πηγαίνω στο υπαίθριο γυμναστήριο του δήμου και κάνω ασκήσεις, επίσης καθημερινά, μετά τη προπόνηση για κάνα δεκάλεπτο θα κάνω κοιλιακούς και ραχιαίους. Όλα αυτά τα κάνω για το τρέξιμο, μου δίνουν δύναμη και με θωρακίζουν από τραυματισμούς.
Επίσης πάντα τρέχω το πρωί και μετά τη προπόνηση τρώω ένα πραγματικά γενναίο πρωινό, το σημαντικότερο και πλουσιότερο γεύμα της ημέρας μου.
Πολλά χιλιόμετρα Παύλο, και πολλά παπούτσια φαντάζομαι.
Χρειάζομαι περίπου 6 με 7 ζευγάρια παπούτσια το χρόνο, κοιτάω να είναι όλα διαφορετικά μεταξύ τους, άλλη μάρκα, άλλο drop και ανάλογα με τη περίσταση ή τον αγώνα επιλέγω τι θα φορέσω. Για το Φειδιπίδιο για παράδειγμα χρησιμοποίησα 4 διαφορετικά ζευγάρια. Για εμένα είναι το Α και το Ω, μπορώ κάλλιστα να στερηθώ κάποια ρούχα αλλά παπούτσια ποτέ.
Εκτός από τρέξιμο και ενδυνάμωση κάνεις κάτι άλλο;
Όχι, δυστυχώς λόγω του ποδιού μου δε μπορώ να κάνω ποδήλατο, απαγορεύεται. Και στη θάλασσα όταν μπαίνω κρυώνω πολύ γρήγορα γιατί έχω πολύ χαμηλό σωματικό λίπος, 4,5%.
Σε παρακολουθεί προπονητής;
Ναι, από το 2011 με καθοδηγεί ο Γιώργος Δούσης. Με έχει βοηθήσει πολύ στο να κατανοήσω τις αρχές του τρεξίματος και να σκέφτομαι σα δρομέας. Μέχρι τότε κάθε μου προπόνηση ήταν ένας αγώνας, τώρα πια δεν είναι έτσι. Από τότε έχω καταφέρει να βελτιώσω τις επιδόσεις μου χωρίς ποτέ να τραυματιστώ.
Από τραυματισμούς πως τα πας;
Είμαι τυχερός, ανήκω στην ευτυχή κατηγορία των ανθρώπων που δεν αρρωσταίνουν, δε θυμάμαι να έχω πάρει ποτέ ασπιρίνη, παυσίπονο ή αντιπυρετικό. Μία με δύο φορές το χρόνο κάνω τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις. Πλήρες τσεκ απ το οποίο ευτυχώς μέχρι και σήμερα δεν έχει δείξει απολύτως τίποτα.
Επίσης, δεν έχω τραυματιστεί ποτέ, ίσως βέβαια και το γεγονός ότι λόγω του ατυχήματος μου που με οδήγησε να μη σηκώνω το πόδι μου αλλά περισσότερο να το σέρνω, να αποφεύγω τις καταπονήσεις που οφείλονται στη συνεχή κρούση με το έδαφος. Βέβαια προσέχω. Τρέχω απαραίτητα μία φορά την εβδομάδα σε μαλακό έδαφος, χόρτο συνήθως και επίσης κάθε μέρα με διαφορετικό παπούτσι, ποτέ δεύτερη μέρα με το ίδιο. Κάνω συστηματικά διατάσεις πριν και μετά τη προπόνηση ενώ το χειμώνα πριν βγω για προπόνηση ένα ζεστό μπάνιο και μασάζ με ελαιόλαδο για να ζεστάνω τους μυς μου.
Ακολουθείς κάποια συγκεκριμένη διατροφή, παίρνεις πρόσθετα;
Γενικά προσέχω τη διατροφή μου, τρώω τα πάντα με μέτρο, δεν καπνίζω και δε πίνω αλκοόλ. Βέβαια δε θα πω όχι άμα τύχει σε μία μπύρα ή λίγο κρασί. Το βασικό μου γεύμα είναι το πρωινό. Με αυτό καλύπτω σχεδόν το 50% των ημερήσιων αναγκών μου σε θερμίδες που τις υπολογίζω γύρω στις 2500. Για το γόνατο μου ύστερα από το ατύχημα παίρνω σε καθημερινή βάση ένα διατροφικό συμπλήρωμα που έχει σχέση με την ανάπλαση του χόνδρου. Επίσης για μερικούς μήνες το χρόνο και μία πολυβιταμίνη.
Εχω ύψος 183 και όταν ξεκίνησα να τρέχω ήμουν 83 κιλά, από τότε που ξεκίνησα πιο συστηματικά, σταδιακά σταθεροποιήθηκα στα 67 περίπου και νιώθω πολύ καλά με το σώμα μου. Ζυγίζομαι τακτικά και αν για κάποιο λόγο δω ότι αρχίζω να παίρνω βάρος, το σημειώνω στο ημερολόγιο μου με κόκκινο, βάζω κάνα δυο χιλιομετράκια παραπάνω στη προπόνηση και ξαναέρχομαι εκεί που θέλω. Εχω πια καταλήξει στην άποψη ότι το βάρος παίζει πολύ σημαντικό ρόλο όχι μόνο στην επίδοση αλλά και στους τραυματισμούς.
Μίλησες για επιδόσεις, τους αγώνες πως τους αντιμετωπίζεις;
Οι αγώνες είναι η χαρά μου, έχω τρέξει σε πολλούς, πάνω από 400, μόνο το διάστημα που έτρεχα σε υπεραποστάσεις τους μείωσα, από 30 κατά μέσο όρο το χρόνο σε μόλις 10.
Στον αγώνα τα δίνω όλα, δίνω τη ψυχή μου, κυνηγάω να ξεπεράσω τον εαυτό μου και όταν τα καταφέρνω αντλώ απίστευτη ευχαρίστηση.
Όταν δε συμμετέχω σε αγώνες σαν αθλητής πηγαίνω σαν εθελοντής. Μου αρέσει πολύ να βοηθάω το σύλλογο μου, που είναι και ο μεγαλύτερος στην Ελλάδα, ο Απόλλωνας Δυτικής Αττικής.
Η οικογένεια σου τι λέει, πως αντιμετωπίζει το γεγονός ότι τρέχεις και προπονείσαι τόσο συστηματικά;
Δε συγκινούνται και ιδιαίτερα θα έλεγα, δυο τρεις φορές έχουν έρθει στην αφετηρία και άλλες τόσες στο τερματισμό ενός αγώνα μου. Δε λέω, καμαρώνουνε για εμένα, αλλά μέχρι εκεί. Να σκεφτείς ότι τώρα πια τα κύπελλα που κάθε σχεδόν αγώνα κερδίζω δε τα φέρνω καν στο σπίτι, τα χαρίζω. Βέβαια η ευρύτερη οικογένεια με θεωρεί τρελό, είμαι άλλωστε και ο μόνος αθλητικός τύπος μέσα στο σόι.
Νιώθεις ότι ξεχωρίζεις από τους συνομήλικους σου;
Όχι δε νιώθω ότι διαφέρω παρόλο που διαφέρω. Το κακό είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων στην ηλικία μου δε κινούνται, δεν αθλούνται, δεν τρέχουν. Αυτό μου στερεί τον ανταγωνισμό. Στο 95% των αγώνων που έχω συμμετάσχει, οι οποίοι πρέπει συνολικά να είναι πάνω από 400, έρχομαι πρώτος στη κατηγορία μου. Όταν με φωνάζουν να ανέβω στο βάθρο ντρέπομαι, νιώθω άσχημα.
Τους δρομείς πως τους βλέπεις;
Οι περισσότεροι φίλοι μου πια μπορώ να σου πω ότι είναι δρομείς με τους δύο κολλητούς μου, τον Πέτρο και τον Λεωνίδα, να μην αποτελούν εξαίρεση. Χαίρομαι πάρα πολύ που ο κόσμος έχει αγκαλιάσει το τρέξιμο και μέσα από την άσκηση βελτιώνει τη καθημερινότητα του και την υγεία του.
Παύλο θα ήθελα να κλείσουμε τη συνέντευξη με τα μελλοντικά σου σχέδια, τι έχεις κατά νου;
Ακόμα δεν έχω αποφασίσει Νίκο, Θα συνεχίσω να κάνω υπεραποστάσεις ή θα το ρίξω σε μικρότερους αγώνες, είμαι σε δίλλημα. Βασικό ρόλο θα παίξει το αν θα πραγματοποιηθεί ο αγώνας Σπάρτη-Θερμοπύλες, 370 χιλιομέτρων. Αν γίνει σκέφτομαι να λάβω μέρος, αν όχι θα συνεχίσω με συμμετοχές σε μικρότερους αγώνες. Μέχρι την ερχόμενη άνοιξη θα έχω αποφασίσει.
Όπως βλέπετε ο Παύλος δεν αγχώνεται καθόλου για το μέλλον, ή 370 χιλιόμετρα ή συμμετοχές σε μικρά, δηλαδή 10-20-ημί , μαραθωνίους κλπ. Απίστευτος, τέτοιο κέφι και ενέργεια δεν έχω ξανασυναντήσει.
Απολαύστε τον
Στάδιο Μεγαρων Αττικής, 8.12.2012, 12 ώρες εντός σταδίου, 111.204km Παγκόσμιο ρεκόρ Κατηγορία Μ65
Μαραθώνιος Θεσσαλονίκης 3/4/2016 Μικτός χρόνος 3:25,30 καθαρός 3:25,15 Πανελλήνιο ρεκόρ Κατηγορία Μ70
Ημιμαραθώνιος Καλαμπάκα Τρίκαλα μικτός 1:33,02 καθαρός 1:32,57 Πανελλήνιο ρεκόρ Κατηγορία Μ70
10 χιλ εντός σταδίου ΛΙΟΦΙΛΙΑ 2016 1/10/2016 Χρόνος 44:03,063 Βαλκανικό ρεκόρ Κατηγορία Μ70
3000 μέτρα εντός σταδίου 26/6/2016 Αγ.Κοσμάς 12:59,02. Πανελλήνιο ρεκόρ Κατηγορία Μ70
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου