Το εκπληκτικό κήρυγμα του πατρός Βασιλείου Κοκολάκη το οποίο εκφώνησε από άμβωνος τη 2η Κυριακή των Νηστειών.
από τον πρωτοπρεσβύτερο Βασίλειο Κοκολάκη
ιερέα του Τιμίου Σταυρού Χολαργού
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (1296-14/11/1359), ο άγιος του ΙΔ΄αι. μ. Χ., ο κύριος εκφραστής του Ησυχασμού και της νηπτικής θεολογίας, είναι ο κατ’ εξοχήν επίκαιρους άγιος της εποχής μας. και αυτό επειδή μέσα στην πολυπολιτισμική κοινωνία μας έχουν υπεισέλθει πολλές θρησκευτικές αντιλήψεις και...
νοοτροπίες του Ισλάμ, τις οποίες κατεδίκασε ο άγιός μας 7 αιώνες πριν, κατά τους διαλόγους του με μουσουλμάνους και μάλιστα κάτω από άγριες συνθήκες αιχμαλωσίας.
Είναι σημαντικό να τονισθεί ότι άγιος δεν επεδίωξε αυτούς τους διαλόγους για να βρει κοινά μεταξύ Ορθοδοξίας και Ισλάμ, όπως κάνουν οι σύγχρονοι οικουμενιστές, π.χ. κατά το παγκόσμιο Συμβούλιο των εκκλησιών ή σε άλλες διαθρησκειακές συναντήσεις, αλλά αναγκάσθηκε να τους κάνει όταν αιχμαλωτίσθηκε από τους βαρβαρυτάτους πάντων των βαρβάρων, όπως ο ίδιος λέει, Τούρκους στην Καλλίπολη.
Αυτήν την αιχμαλωσία ο άγιος θεώρησε ως έργο της θείας προνοίας που σκόπευε και στο κήρυγμα των αλλοπίστων και στην ενίσχυση των χριστιανών προς αποφυγή του εξισλαμισμού.
Εμείς, πιθανόν, μια αιχμαλωσία θα την ερμηνεύαμε ως δοκιμασία, ως πειρασμό. ένας άγιος όμως βλέπει διαφορετικά τα πράγματα.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του αγίου είναι η παρρησία της ομολογίας του, κατά την οποία θεωρεί το Ισλάμ ως βλασφημία και σατανική διδασκαλία.
Θα πει ξεκάθαρα ότι οι μουσουλμάνοι, επειδή γνώρισαν τον Χριστό και ωστόσο δεν τον σεβάσθηκαν ως Θεό, τους παρέδωσε ο Θεός σε αδόκιμο νου και σε πάθη ατιμία, ώστε να ζουν αισχρά, άσωτα, απάνθρωπα και θεομίσητα, με τόξο και μάχαιρα, με φόνους, λεηλασίες, αρπαγές, ακολασίες και μοιχείες.
Θα απαντήσει επίσης με σαφήνεια σε άλλη ερώτηση, ότι εμείς οι Χριστιανοί δεν αγαπάμε και δεν αποδεχόμαστε τον Μωάμεθ ως διδάσκαλο και προφήτη, διότι λέει στο Ευαγγέλιο, ότι εκείνος που δεν πιστεύει τους λόγους του Χριστού, σύμφωνα με τους οποίους δεν πρέπει να δεχθούμε κανενός άλλου διδασκαλία, ούτε και τον Χριστό πιστεύει και αγαπά.
Εκτός αυτού όμως, ο Μωάμεθ δεν μαρτυρείται πουθενά από τους προφήτες, ούτε θαυματουργεί όπως ο Χριστός ή ο Μωϋσής. Αν πάλι ο Χριστός είναι απλώς ένας προφήτης, όπως διδάσκει ο Μωάμεθ, τότε δεν θα είναι αυτός ο κριτής. Ο ίδιος ο Χριστός όμως είχε παραγγείλει να μην δεχθούμε κανέναν άλλο προ της δικής Του παρουσίας, κατά την οποία θα έρθει να κρίνει τον κόσμο.
Επιπλέον ο ίδιος ο Μωάμεθ διαβεβαιώνει για τον εαυτό του ότι δεν είναι ο Κύριος, επομένως δεν είναι αυτός ο κριτής.
Άξιο προσοχής επίσης είναι ότι και μόνο από τον τίτλο του έργου καταγράφηκαν οι διάλογοι του αγίου Γρηγορίου με τους μουσουλμάνους, οι μουσουλμάνοι χαρακτηρίζονται ως άθεοι. («Διάλεξις προς τους αθέους Χιόνας, συγγραφείσα παρά ιατρού του Ταρωνείτου»).
Σε κάποια άλλη διαλογική συζήτηση με επίσημες κεφαλές του Ισλάμ, ο άγιος μας διδάσκει να μη δεχόμαστε τίποτα ωα αλήθεια, αν δεν υπάρχουν σχετικές αγιογραφικές ή αγιοπατερικές μαρτυρίες. Έτσι λοιπόν στην ερώτηση που του έκαναν «γιατί δεν περιτέμνονται και οι Χριστιανοί αφού περιετμήθη ο Χριστός», ο άγιος τους απαντά με ερώτηση: «Γιατί και οι μουσουλμάνοι μαρτυρούν μόνο την περιτομή και δεν τηρούν το Σάββατο το εβραϊκό Πάσχα, τις θυσίες, το θυσιαστήριο;». Προσθέτει ακόμη ότι και οι ίδιοι οι Προφήτες λένε ότι ο νόμος της Π. Διαθήκης θα αντικατασταθεί από τον Χριστό.
Σε άλλη ερώτηση σχετική με τη σχέση των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος, «πώς γέννησε ο Θεός Υιό, χωρίς να έχει λάβει γυναίκα», απαντά ο άγιος εφαρμόζοντας μια πολύ παραδειγματική πρότυπη παιδαγωγική τακτική. Ξεκινά δηλαδή από αυτό που ήδη πιστεύει ο ερωτών, το δικό του δεδομένο και λέει: «Αφού δέχεσθε ότι η Παρθένος Μαρία γέννησε άνθρωπο Χριστό χωρίς άνδρα, πολύ περισσότερο ο Θεός γεννά ασωμάτως και θεοπρεπώς τον Λόγο, χωρίς την ανάγκη γυναίκας. Δεν υπάρχει περίπτωση», συνεχίζει ο άγιος, «να ήταν ποτέ ο Θεός άλογος ή άσοφος. Θεός-Λόγος και Σοφία πάνε πάντα μαζί. Ούτε πάλι υπήρχε περίπτωση να ήταν ο Λόγος χωρίς Πνεύμα, διότι ο Θεός είναι άπνους.
Η σχέση του Θεού-Πατρός με τον Υιό-Λόγοι και το0ν Θεό-Άγιο Πνεύμα, δεν είναι ταυτόσημη με τη σχέση ανθρώπου ως όντος, του λόγου του και του πνεύτματος με την έννοια ντου μυαλού. Διότι στα ανθρώπινα κτιστά δεδομένα ο λόγος και η νόηση διαλύονται στον αέρα. το συχνότερο παράδειγμα που χρησιμοποιούν οι Πατέρες της Εκκλησίας και ό άγιος Γρηγόριος για να καταλάβουμε κάπως, κατά προσέγγιση το ότι ο Θεός είναι Ένας, αλλά και ταυτοχρόνως τρία πρόσωπα (Μονάς εν Τριάδι και Τριάς εν Μονάδι), είναι η στενή σχέση του ηλίου, του απαυγάσματος, δηλαδή της λάμψης και της ακτίνας. πάνε πάντα μαζί.
Εκτός αυτού όμως, συνεχίζει ο άγιος με λογικό τρόπο σκέψεως και λέει ότι αφού αναφέρεται στη Γένεση «Είπε ο Θεός και έγινε», σημαίνει ότι ο Θεός έχει Λόγο. Διότι χωρίς λόγο δεν μιλάς. Εφ’ όσον όμως πάλι διά του Λόγου έγιναν όλα κτιστά, αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος ο Λόγος δεν είναι κτιστός, αλλά άκτιστος. Άρα είναι Θεός, αφού μόνον ο Θεός είναι άκτιστος.
Αν εξ’ άλλου ο Υιός και ο Λόγος του Θεού έγινε με τον λόγο του Θεού, τότε εξισώνεται με τις πέτρες, τα βόταν, τα ζώα, αφού και γι’ αυτά είπε και έγιναν. Άρα βλασφημούμε τον ίδιο τον Θεό.
Οι μουσουλμάνοι όμως ενέμεναν στις θέσεις τους, χωρίς να θέλουν να καταλάβουν και του είπαν ένα έξυπνο, φαινομενικώς, επιχείρημα περί της αλήθειας του Ισλάμ. Ότι δηλαδή το Ισλάμ είναι η μόνη αληθινή θρησκεία, εφ’ όσον ο Μωάμεθ κατάφερε και έφθασε νικηφόρος από την ανατολή στη δύση, γεγονός το οποίο αποδεικνύει ότι ο Θεός ήταν ευνοϊκός μαζί του. «Ναι», απαντά ο άγιος Γρηγόριος, «αλλά το κατάφερε με πολέμους, μάχαιρα, λεηλασίες, φόνους, βιασμούς, αυτό δηλαδή που θέλει ο ανθρωποκτόνος διάβολος. και ωστόσο πάλι, παρά τη βία και τη θεοποίηση της ηδονής, ο Μωάμεθ δεν προσεταιρίσθηκε κανένα ολόκληρο τμήμα της Οικουμένης. Αντιθέτως, ο σταυρωμένος και αναστημένος Χριστός, αποτρέποντας από τις σαρκικές απολαύσεις και χωρίς βία, κατέκτησε όλη την Οικουμένη.
Εδώ πρέπει να καυτηριάσουμε και την προσωπική μας πολλές φορές χαλαρότητα και αδιαφορία, εξ’ αιτίας της οποίας, όταν βλέπουμε ή ακούμε να ισοπεδώνονεται, να ακυρώνεται ή να εξισώνεται το Ευαγγέλιό μας με το Κοράνι, ή η άλλη Ορθόδοξη πίστη μας με το Ισλάμ ή όποια άλλη θρησκεία, η Εκκλησία μας ως Ναός με το τζαμί, η προσευχή με τον διαλογισμό, η νηστεία μας με το ραμαζάνι, δεν αντιδρούμε, δεν έχουμε την παρρησία των αγίων που έδιναν και τη ζωή τους ακόμη για να βροντοφωνάξουν στους όποιους αλλόθρησκους ότι λατρεύουν έναν ανύπαρκτο θεό ή τον ίδιο τον σατανά.
Δυστυχώς, φοβούμενοι μήπως μας πουν φονταμενταλιστές, ρατσιστές, γραφικούς, φανατικούς, δειλιάζουμε, σιωπούμε, όχι από διάκριση και πλέκουμε διάφορες ψευτοκουλτουριάρικες θεωρίες περί σεβασμού στη διαφορετικότητα ή στερεότυπες προτάσεις του τύπου «ένας είναι ο Θεός, το όνομα αλλάζει», ή «ο καθένας έχει τη γνώμη του», λες και πρόκειται για γούστα φαγητών.
Υπάρχουν όμως κάποια θέματα που η αλήθεια είναι μία! Η άρνηση του Χριστού δεν πραγματοποιείται πάντα με μια λεκτική ξεκάθαρη προδοσία ή με ένα δόλιο φιλί. Η άρνηση του Χριστού μπορεί να πραγματοποιηθεί ακόμη και διά της σιωπής, όταν αυτή αποσκοπεί στην καλοπέραση και την αποφυγή του μαρτυρίου.
Ας ευχηθούμε να μοιάσουμε στον άγιο Γρηγόριο Παλαμά, που όπως μας λέει ο υμνογράφος αποτελεί τον φωστήρα της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, το στήριγμα της Εκκλησίας και τον θεολόγων τον απροσμάχητο υπέρμαχο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου