Κάααααποτε, πριν 50 χρόνια περίπου, η ζωή στη Αθήνα ήταν...
"λίγο" διαφορετική, πιο φτωχή αλλά πιο γνήσια, χωρίς φρου φρού κι αρώματα αλλά με όλες τις βασικες ανάγκες καλυμένες. Με ανθρώπους που μίλαγαν την ίδια γλώσσα ήταν ολοι φίλοι μεταξύ τους κι οχι το σημερινό αλαλούμ....
Χωρίς πολύχρωμους εισβολείς και με ελάχιστη εγκληματικότητα. Με λίγα λεφτά , αλλά με αξία. Με γειτονιές φτωχικές, αλλά πανέμορφες, με ανοιχτά σπίτια με νοικοκυρές να κερνάνε ενα νερό και ένα γλυκάκι του κουταλιού τους περαστικούς.
Ζήσαμε μια Αθήνα που άξιζε την αγάπη μας γιατί κι αυτή μας αγαπούσε όλους. Πάμε μια βόλτα λοιπόν νοσταλγίας και ελπίδας ότι κάποτε, κάποιες άλλες γενιές ζήσουν τα όμορφα παιδικά χρόνια που ζήσαμε όσοι σταθήκαμε τυχεροί.
Μουσική επένδυση "Το ποτάμι" . Σύνθεση-πιάνο Μάνος Χατζιδάκις-1959
ΕΤΣΙ ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ...
ΕΤΣΙ ΣΑΝ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΧΩΝΙΑΣΤΕΙ ΣΤΗ ΘΥΜΙΣΗ ΟΣΩΝ ΠΡΟΛΑΒΑΜΕ ΚΑΙ ΖΗΣΑΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΣ...ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ KAI ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ...ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ ΠΟΛΛΑ...
ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, ΚΑΠΟΙΑ ΒΛΑΧΑΔΕΡΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΔΗΜΑΡΧΟΙ..
ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΑΝΕΚΤΙΚΟ ΣΤΗΝ ΑΣΧΗΜΙΑ ΚΑΙ ΑΔΗΦΑΓΟ ΣΤΗΝ ΚΟΝΟΜΑ...ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΑΝΑΡΧΗ , ΦΥΛΕΤΙΚΑ ΑΣΧΗΜΗ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΗΣ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου