Απίστευτο κράξιμο στην Κατερίνα Νοτοπούλου από τον ένοπλο σύντροφο Laertes Antalopoulos
Πρόκειται για συναρπαστικό ανάγνωσμα που δεν πρέπει να χάσει κανείς οξυδερκής αναγνώστης.
Απολαύστε τον ηρωικό Λαέρτη στο γεμάτο πάθος βουκολικό δράμα που ακολουθεί με πρωταγωνίστρια την Νοτοπούλου...
Το προσφάτως χρισμένο πρώτο τη τάξει βρωμοθήλυκο Μακεδονίας και Θράκης το γνώρισα στο μεταπτυχιακό που αγοράσαμε μαζί 4.200 στο παμακ. Μας πήρανε 16 άτομα από 18 πάνω κάτω που είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον μετά από κάτι γελοίες εξετάσεις και μια ακόμη πιο γελοία συνέντευξη. Ο τίτλος του μεταπτυχιακού ήταν “Ευρωπαϊκές Πολιτικές Νεολαίας” μιας που δημιουργήθηκε με ειδικό κονδύλι από κάποιο παράκεντρο της ΕΕ για τη “Νέα Γενιά” ή κάτι τέτοιο σαν αυτά τα πολλά τελοσπάντων που υπάρχουν για να τα τρώμε όλοι μαζί.
Το πρόγραμμα σπουδών του ήταν άσχετο με τον τίτλο περισσότερο από ότι ο τίτλος ήταν άσχετος με τίτλο μεταπτυχιακού μιας και προφανώς ήταν προσαρμοσμένο σε ό,τι έχει από “επιστημονικό δυναμικό” το τμήμα “διεθνών και ευρωπαϊκών σπουδών” , δηλαδή ούτε ψυχολόγους, ούτε κοινωνικούς λειτουργούς, ουτε καν κοινωνιολογους ή ιστορικούς. Αρκεί να παραθέσω μόνο τα τέσσερα υποχρεωτικά μαθήματα《Κράτος και Κοινωνία Πολιτών》 (“… Λευκό μπαστούνι ο φαλλός μου…”), 《Οργάνωση και Λειτουργία της ΕΕ》(το ίδιο μάθημα που δώσαμε για να μπούμε) 《Δημοκρατία, Κοινωνική και Πολιτική Συμμετοχή》(“… χτυπάει την πόρτα του αμετάκλητου…”) και Διοίκηση Έργων (χαρακτηριστικό αυθύπαρκτο “επιστημονικό” αντικείμενο για παμακ η “διοίκηση”, ανεξαρτήτως του διοικούμενου όρου).
Η αθλιότητα του επιπέδου του προγράμματος, τόσο του έμψυχου δυναμικού (ως προς την κατάρτιση και την ανθρώπινη-διδακτική επάρκεια) όσο και της παρεχόμενης γνώσης (ως προς την επιστημονικότητα και την καλλιέργεια μεταγνώσης) αποτέλεσε θέμα παλαιότερων μου αναρτήσεων και καταγγελιών στα μούτρα τους. Εδώ θα μιλήσω μόνο για το πολυσυζητημένο γύναιο, την κυριλέ συμβασιούχο καθαρίστρια της οποιας το σινιέ συνολάκι που φορούσε στο Βελίδειο, όταν η Πανούκλα ανακοίνωνε το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, πολλές καθαρίστριες θα ήθελαν να μάθουν πώς αγοράζεται. Το επίπεδο αυτης της μικρής ομάδας ανθρώπων ήταν το ίδιο ακριβώς μ’ αυτό που αντικατοπτρίζουν για την κοινωνία οι βάσεις κάθε φορά που βγαίνουν στα τέλη Αυγούστου.
Φυσικά με τόσο μικρή ζήτηση εκείνη τη χρονιά δεν είχαν καν την πολυτέλεια να ορίσουν τα είδη των βασικών πτυχίων των οποίων θα έπρεπε να είναι κάτοχος κανείς ώστε να γίνει δεκτός στο πρόγραμμα, οπότε βρεθήκαμε όλοι μαζί μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, η Σάρα η Μάρα κι εγώ το κακό συναπάντημα. Αλλωστε με 16×4.200=67.200 ευρώ μετα βίας πληρώνεται μια γραμματέας του προγράμματος, δεδομένου ότι πρώτον τηρείται ο νόμος που λέει ότι οι καθηγητές είναι υποχρεωμένοι να διδάσκουν σε μεταπτυχιακά προγράμματα με το μισθό που παίρνουν για να διδάσκουν και σε προπτυχιακά προγράμματα όντας μέρος του διδακτικού και ερευνητικού τους έργου (“….-Τι είναι ο κόλπος μου; – Είναι μια σύριγγα χωρίς το έμβολο που καλεί το φαλλό να τρυπηθούν μαζί από την πρέζα του έρωτα…“) και δεύτερον ότι δεν είχαμε όχι δωρεάν συγγράμματα (έστω και τα δικά τους) αλλά ούτε δωρεάν φωτοτυπίες συγγραμάτων ή σημειώσεων.
Και στο κατω κατω τι να την κανεις την κοινή επιστημονική αφετηρία σ’ αυτην την περιπτωση; Κοινή επιστημονική αφετηρία χρειάζονται όσοι πάνε προς έναν κοινό σταθμό παραπέρα στην επιστήμη. Στις “Ευρωπαϊκές Πολιτικές Νεολαίας” στο “Διεθνων και Ευρωπαικων Σπουδών” ποια επιστήμη, ποιος σταθμός και που παραπέρα. Πώς όμως μπόρεσε το Κατινάκι ως συμβασιούχος καθαρίστρια να διαθέσει 4.200 και ως Πασιονάρια να παραμερήσει τις αρχές της και να εμπλακεί σε μια στυγνή βιομηχανία τίτλων σπουδών, μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Αυτό που μπορούμε να μάθουμε, γιατί θα σας το πω εγώ ο ίδιος, είναι δείγματα της συμπεριφοράς του golden girl που τελικά βρήκε στον πάτο του κουβά όχι μόνο λεφτά που έλεγε και η Βλαχοπούλου αλλά και εξουσία, δόξα, κύρος και όλα τα πορνοπεριοδικά δηλαδή η lifo, η αυγη, το alfavita, το reader, το θεμά, o μαχητικός φεμινισμός-καμμένο σουτιέν, ασχολούνται μαζί της. Είναι κάτοχος πτυχίου Ψυχολογίας ΑΠΘ. Όχι ψυχολόγος, κάτοχος πτυχίου Ψυχολογίας. Στο ΑΠΘ. Οπου, όπως σε όλα, και κυριως σ’ αυτές τις παλιές καραβάνες όπου οι σαπιες υποδομές ειναι λιγοτερο σάπιες από τα πολιτικά, νεποτιστικά και κάθε είδους πελατειακά κυκλώματα και μόνο μία μειοψηφία φοιτητών διαπρέπει με την αδαμάντινη αξία και ακεραιότητά της βλαστιμώντας που δεν γεννήθηκε στις ΗΠΑ, στο ΗΒ και στη Γερμανία.
Τώρα αν η Νοτοπουλου ανήκει σε αυτήν την μειοψηφία κι όχι πχ στα κομματόσκυλα πουν ξέρουν τα θέματα ή που κάθονται την ημέρα της εξέτασης (μέρα που πατανε στη σχολη για να δουν κι αν ψήλωσε το κτίριο) δίπλα σ’ αυτους που ξερουν τις απαντησεις, ίσως θα μπορούσε να το κρίνει ο καθένας και μόνος του. Άλλωστε η πορεία της μας βοηθάει στο να λάβουμε απαντήσεις, επέλεξε να συνεχίσει την καριερα στην Πανούκλα και φυσικά στις “Ευρωπαϊκές Πολιτικές Νεολαίας”.
Λυπάμαι γι’ αυτό που θα πω αλλά ήταν το μεγαλύτερο μπάζο του μεταπτυχιακού.
Ακόμη κι εγώ που απεχθανόμουν το οτιδήποτε εκεί μέσα (και γιατί ήμουν εκει; γιατί η ζωή μου ήταν πολύ ευχάριστη…) ειδικά μετά από έναν δημόσιο καβγά με έναν σαψαλιασμένο καθηγητή απ’ αυτούς τους κομμουνιστές που ειναι σαν αστείρωτα πεκινουά που μου είπε “δεν με ενδιαφέρει η άποψη σου” (το Κατερινιώ μούγκα, αντί να πει “πώς φέρεστε έτσι στους φοιτητές;”, ετσι να τιμήσει και λίγο την Ψυχολογία ΑΠΘ αν όχι τις αρχες λενινισμού, τίποτα αυτή, μείνε μαζί μου αλληλεγγύος είμαι πολύ φερεγγυος)…. ακόμη κι εγώ που δεν έμπαινα καν στον κόπο να σημειώνω τα θέματα που μας έλεγαν ότι θα μας βάλουν στις εξετάσεις… ακόμη κι εγώ λοιπόν όταν συζητούνταν εκεί μέσα κάτι λίγο πιο συζητήσιμο, συμμετείχα. Αυτή τίποτα. Άνοιγε το στόμα της μόνο όταν χαριεντιζόταν σαν το άχαρο κλύσμα με κάποιους διδάσκοντες που ήξεραν ότι είναι “στέλεχος” και τη ρωτούσαν πώς πάει ο αγώνας μη χεσω…
Ήταν τότε πριν τις Ευρωεκλογές του 2014, εαρινο εξάμηνο είχαμε ξεκινήσει. Κι αυτή άνοιγε το στόμα της μόνο για να πει ότι κερδάνανε κι ότι ερχόσαντο. Ενθυμούμαι επίσης μιαν άλλη φορά που κάποιος διδάσκων τη ρώτησε κάτι για την “Αυγή” και του είπε “Εφημερίδα των Συντακτών να διαβάζετε, την προτιμάμε”.
Και φαντάσου τώρα περί ποίας “συνεταιριστικής δημοσιογραφικής ανεξαρτησίας” μιλάμε για την ΕφΣυν και περί ποίου εθισμού στην παραμύθα της ακηδεμόνευτης λαικιάς οργής (σε βαθμό να το ‘χουν πιστέψει και οι ίδιοι) όταν η ίδια η κομισσάρια σου λέει ότι το κόμμα την προτιμάει ακόμα κι από τον διορισμένο κράχτη. Το προσπερνάω όμως αυτό για να πάω όμως παρακάτω και και να σταθώ σε δύο συμπεριφορές που την χαρακτηρίζουν, ενδεικτικές και οι δύο της Πανούκλας ολάκερης, των καθενών σαν σύνολο ή μάλλον σαν κομμούνα, του καθενού ξεχωριστά και της λοιμώδους νοητικής και ηθικής νόσου που διέσπειραν.
Συμπεριφορά Α: Είμαστε όλοι οι συμμαθητές σε διάλειμμα. Η Καιτούλα άρχισε την κουβέντα και τι άλλο να πει πάρα του αυτού της το χαβά. Έλα μου όμως που ήταν ολίγον τι ανατριχιαστικό. Όχι το αυτό της, ο χαβάς. Εκείνη την εποχή θυμάστε, η Πανούκλα θέριζε, ερχόσαντο, “δρασεις” padu. Είχανε κάνει λέει μια αντιμνημονιακιά κατάληψη στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Φαντάζομαι ότι την στείλανε στη συγκεκριμένη “δράση” ως ειδήμων μη χέχω, λόγω πτυχίου τελοσπάντων, αφού είχε ήδη “οργανωθεί” από κάποια άλλη κατσαρίδα των υπονόμων του νοσοκομείου.
Δεν τολμώ να φανταστώ ότι κάτι τέτοιο μπορεί να έγινε όσο έκανε την πρακτική της, βοηθώντας στην κατάληψη του χώρου εκμεταλλευόμενη τη συμμετοχή της στη λειτουργία του νοσοκομείου χωρις να ακολουθησει ξήλωμα όλου το ΑΠΘ από πρύτανη μέχρι θυρωρό (όχι δηλαδή ότι είναι φυσιολογικό να στέκουν στη θέση τους τα κεφάλια των διοικήσεων που επιτρέπουν σε οποιονδήποτε να κάνει τέτοιες εγκληματικές ενέργειας μέσα στα νοσοκομεία , αλλά τώρα μιλάμε για βορβορώδεις υπονόμους που συνδέουν τη Παιδεία με την έξωθεν κοινωνία).
Όχι μόνο καυχιώταν για τον τσαμπουκά που έκανε αυτή και το απλυταριό της κατά της αστυνομίας, αλλά και για τον τρόπο που έβγαλαν τους ασθενείς από τα δωμάτια τους και τους χρησιμοποιήσαν ως μπούγιο (μάλλον και ως ανθρώπινες ασπίδες, όπως κάνουν κάποια εξ’ Ανατολάς ινδάλματα του ιδεολογικού τους έλους). Και όχι μόνο καυχιόταν γι’ αυτήν τους τη μάχη που δώσανε, αλλά γελούσε, ναι γελούσε, όταν κατά την αφήγηση της αναφερόταν στις αντιδράσεις ασθενών με βαριές ψυχικές ασθένειες που καθοδηγουμενοι αντιδρούσαν επιθετικά προς την αστυνομία. Αν αυτά δεν διδάσκονται στο μαθημα της Ηθικής και Δεοντολογίας στην Ψυχολογία ΑΠΘ μήπως θα πρέπει όντως να προσέχουμε ποιος κυκλοφορεί λυτός;
Συμπεριφορά Β: Όταν ξεκίνησε το πρόγραμμα είχαμε ενημερωθεί πώς το σύνολο των μαθημάτων θα διεξάγεται Παρασκευή και Σάββατο, ενίοτε πως θα αξιοποιούνταν κάποιες Κυριακές. Το συγκεκριμένο στοιχείο με διευκόλυνε πολύ καθώς έτσι οι δυσκολίες που θα μου προκαλούσε η παρακολουθηση του δευτερου εξαμήνου του μεταπτυχιακού (χειμερινο) στην φοίτηση μου στην δραματική σχολή ήταν ελάχιστες και αντιμετωπίσιμες. Μετά όμως από ένα επίσης δυσάρεστο σκηνικό που δημιουργήθηκε με έναν από τους υπανθρώπους που δίδασκαν στο πρόγραμμα, έναν θρασύδειλο σαδιστή, από αυτούς που είναι δυστύχημα όταν αποκτούν εξουσία, ένα από τα μαθήματα τοποθετήθηκε Πέμπτη.
Η όλη διεκδίκηση μου για τήρηση των κανόνων του προγράμματος που μας είχαν ανακοινωθεί πριν από την έναρξη φυσικά απέβη άκαρπη όπως πάντα καταλήγει κάθε διεκδίκηση σε αυτήν την χώρα όταν έχεις απέναντι σου ανήθικα ανθρωπάκια, χωρίς φραγμούς αλλά με “πλάτες”. Ωστόσο σε μια τελευταία συζήτηση επί του θέματος σε ένα διάλειμμα με έναν καθηγητή ήταν παρούσα μεταξύ άλλων και η Νοτοπούλου. Και όταν επικαλέστηκα για νιοστη φορά τους όρους του προγράμματος για τις μέρες που θα διεξαγόταν το πρόγραμμα η νυν υφυπουργός της Μακεδονίας και της Θράκης γυρίζει και λέει: “Καλά ντε, δεν υπογράψαμε και συμβόλαιο”….
Τριάμιση χρονια γκρινιάζετε και βρίζετε γιατί γλύφουν ό,τι έφτυναν και ξεσκίζουν ό,τι κανάκευαν. Τι τρώγεστε πια; “Καλά ντε, δεν υπογράψαμε και συμβόλαιο”. Να, τα ξύπνια κορίτσια που το ‘χαν πιάσει το νόημα νωρίς νωρίς, πήραν μέχρι και υφυπουργείο.
*Στο παραπάνω κείμενο χρησιμοποιήθηκαν λέξεις και στίχοι από ποίηση Κουράκη για να σπάσει έτσι λίγο η κατεβατίλα
σιγα τη γκομενα ρε λιγουρια...
ΑπάντησηΔιαγραφή