Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ-ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

Γράφει ο Θανάσης Αυγουρόπουλος

Πριν από αρκετά χρόνια οι βασικές αρμοδιότητες των Δήμων ήταν, η αποκομιδή των απορριμμάτων, η έκδοση πιστοποιητικών, κάποιες ασφαλτοστρώσεις δρόμων, επισκευές πεζοδρομίων και κλείσιμο των επικίνδυνων λακκουβών.

Αργότερα μεταβιβάστηκαν από το Κράτος και άλλες σημαντικές αρμοδιότητες όπως, η συντήρηση σχολείων και η λειτουργία παιδικών σταθμών, γυμναστηρίων, πολιτιστικών κέντρων κλπ.

Σύμφωνα με το άρθρο 102 του Συντάγματος, «η διοίκηση των τοπικών υποθέσεων ανήκει στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οι ΟΤΑ έχουν διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια. Κάθε μεταβίβαση αρμοδιοτήτων από κεντρικά ή περιφερειακά όργανα του Κράτους προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση συνεπάγεται και τη μεταφορά των αντίστοιχων πόρων».

Σε πολλές περιπτώσεις όμως ενώ γίνονταν μεταφορά αρμοδιοτήτων οι απαραίτητοι πόροι ήταν κουτσουρεμένοι ή ακόμη και μηδενικοί, με αποτέλεσμα αρκετοί Δήμοι να περιέλθουν σε οικονομικό αδιέξοδο.

Τα τελευταία χρόνια όλοι συμφωνούσαν πως, οι Δήμοι και οι τοπικές κοινωνίες πρέπει να έχουν λόγο στην ανάπτυξη του τόπου τους και ταυτόχρονα ενεργή συμμετοχή στην Υγεία, την Κοινωνική Πρόνοια, την Παιδεία, το Περιβάλλον, τον Πολιτισμό, τον Αθλητισμό, την Απασχόληση τις Αστικές Συγκοινωνίες και σε πολλούς άλλους τομείς.

Αναμφισβήτητα παρά τις οικονομικές δυσκολίες που υπήρχαν η Τ.Α. προσπαθούσε, αφενός να διατηρήσει και αφετέρου ν΄αυξήσει τον κοινωνικό της ρόλο. Παράλληλα όμως επιβάλλονταν να πρωταγωνιστήσει στο αναπτυξιακό της έργο και να παλέψει για την οικονομική της αυτοτέλεια, γιατί μόνον η εξασφάλισή της θα μπορούσε να δώσει ουσιαστικό περιεχόμενο στα οράματα, στο σχεδιασμό και προγραμματισμό που διαμορφώνουν οι αιρετοί μέσα από την καθημερινή τους σχέση με την τοπική κοινωνία.

Από 1/01/2011 με τον «Καλλικράτη» καταργήθηκαν οι Νομαρχίες και οι περισσότερες αρμοδιότητες μεταβιβάστηκαν στους Δήμους.

Και ενώ γίνονταν απ΄ όλους τους εμπλεκόμενους – Δημάρχους, Δημοτικά Συμβούλια, εργαζόμενους και τοπικές κοινωνίες - μια τιτάνια προσπάθεια προσαρμογής στα νέα νομοθετικά «Καλλικρατικά» δεδομένα και πριν ακόμη συμπληρωθούν τρία χρόνια και με αφορμή την οικονομική κρίση, μνημόνια, κλπ,  η Τοπική Αυτοδιοίκηση βρέθηκε στο επίκεντρο των εξελίξεων. Συγκεκριμένα αποφασίστηκε  η κατάργηση βασικών δομών που έχουν άμεση σχέση με την καθημερινή εξυπηρέτηση των πολιτών και την εύρυθμη λειτουργία των τοπικών κοινωνιών.

Αναμφίβολα σήμερα κανένας δεν εγγυάται πως, μετά τη Δημοτική Αστυνομία και τους Σχολικούς Φύλακες, δεν θα έλθει η σειρά κατάργησης των Κ.Ε.Π., Παιδικών Σταθμών, Κ.Α.Π.Η και άλλων βασικών κοινωνικών δομών, που τα τελευταία χρόνια λειτουργούν με ευθύνη των Δήμων.

Ενώ όλα τα αναπτυγμένα κράτη ενισχύουν σε εξουσίες, πόρους και προσωπικό τους αποκεντρωμένους φορείς, όπως είναι οι Δήμοι, η χώρα μας επιστρέφει σε παλαιότερες εποχές με κατάργηση των οικονομικών και διοικητικών οργανισμών των τοπικών κοινωνιών.

Πολύ φοβάμαι πως με την επιχειρούμενη «απαξίωση – κατάργηση» του θεσμού της Τ.Α. θα έλθει σύντομα η στιγμή που οι αρμοδιότητες που της μεταβιβάστηκαν τα τελευταία χρόνια θα επιστρέψουν στο Κράτος, ή θα εκχωρηθούν σε ιδιώτες

Αναμφισβήτητα τις δυσάρεστες συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης θα τις υποστούν οι πολίτες οι οποίοι δεν θα έχουν τη δυνατότητα να εξυπηρετηθούν στοιχειωδώς, αφού θα στερηθούν βασικών και ανεκτίμητων υπηρεσιών που προσφέρουν σήμερα οι Δήμοι και έχουν σχέση με την Υγεία, Κοινωνική Πρόνοια, Παιδεία, Πολιτισμό, Αθλητισμό κλπ.

Προσωπικά εκτιμώ πως, πριν από οποιαδήποτε απόφαση κατάργησης υπηρεσιών και ειδικά κοινωνικών δομών θα έπρεπε να γίνει: α) Αξιολόγηση - ανασυγκρότηση όλων των υπηρεσιών και δομών της Τ.Α. και να διατηρηθούν αυτές που πράγματι είναι απαραίτητες & β) Αξιολόγηση του υπηρετούντος προσωπικού σε όλους τους Δήμους και να εφαρμοστεί άμεσα το μέτρο της κινητικότητας των εργαζομένων από υπηρεσίες με πλεονάζον προσωπικό σε υπηρεσίες με αντίστοιχες ελλείψεις.