Αθήνα, 12.VI.2012
Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
Φθάνουμε
στις εκλογές. Τις πιο κρίσιμες στη νεώτερη εποχή. Αυτή που λέμε μεταπολίτευση.
Που δήθεν τελειώνει. Η αλήθεια είναι πως δεν τελειώνει. Απλά τα «παιδιά του
πολυτεχνείου» συνταξιοδοτήθηκαν. Άλλα είναι στη φυλακή, άλλα κρυμμένα στις
βίλλες τους να τρων τα κλοπιμαία, άλλα περιφέρονται στα «στέκια» και να
αυτοεπαινούνται στα παραμύθια τους με έναν ήρωα (τον εαυτό τους, εννοείται) και
δυο ψευδομάρτυρες κομπάρσους, άλλα να οργανώνουν τη μεγάλη συγκέντρωση της
Πέμπτης και άλλα να πιάνουν στασίδι στην Κουμουνδούρου για την επόμενη μέρα.
Αυτοί είναι οι συνταξιοδοτούμενοι που εμπορεύθηκαν το «πολυτεχνείο» και τα
συμπαρομαρτούντα. Που κόλλησαν σαν βδέλλες στα αριστεροσοσιαλίζοντα κόμματα και
κινήματα της εποχής. Ήσαν οι λιγότεροι. Κάποιοι άλλοι κατέφυγαν στις εφεδρείες
των λεκτόρων στα πανεπιστήμια. Άλλος προσφιλής τους χώρος ήταν τα ινστιτούτα
της εκπαίδευσης και «παιδείας». Ήξεραν πως ο χώρος ήταν πρόσφορος για μαρξιστομισθοφόρους.
Και έζησαν έτσι, στρατολογούντες τα θύματά τους, τους δήθεν διανοούμενους
επαναστάτες, με το αζημίωτο. Άλλοι κατέλαβαν τα συνδικάτα. Οι περισσότεροι,
είναι πάλι αλήθεια, πετάχθηκαν «στη γράνα». Και λησμονήθηκαν εκεί. Από καιρού
εις καιρόν τους έριχναν και κανένα ξεροκόμματο από τα περισσεύματα του μεγάλου
φαγοποτιού. Αυτή ήταν η μεταπολίτευση. Σήμερα τα παιδιά τους παίρνουν τη
σκυτάλη που εκείνοι ολοπόνηρα τους παρέδωσαν. Αναγεννούν και αναζωογονούν τα
«ίδια ιδεώδη». Του κράτους-αγελάδας για άρμεγμα, που το τρέφουν με το αίμα τους
αντί για χόρτο και σανό οι φτωχοί βιοπαλαιστές, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι
μικρέμποροι, οι μεροκαματιάρηδες και πάντως οι κομματικώς αντίθετοι και ηθικά διαφωνούντες
φιλήσυχοι νοικοκυραίοι. Τα παιδιά τους λοιπόν, που από μειράκια τα εξεπαίδευαν
στις καταλήψεις, στα συλλαλητήρια, στις «μολοτοφορίψεις» και στην ιδεολογία της
ανυπακοής, της βίας και του αντάρτικου, τώρα γίνονται οι νέοι διάδοχοι, οι νέοι
αναθεωρητές, οι νέοι μεταρρυθμιστές, οι νέοι ριζοσπάστες, οι ψευδοπροφήτες
πάντα της «νέας αλλαγής». Με μια μικρή ανεπαίσθητη διαφορά: ότι θα είναι πάλι
οι ίδιοι καβάλα πάνω στα ίδια υποζύγια. Στους νομοταγείς, κατά τεκμήριο δεξιούς
πολίτες. Αυτό οργάνωσαν δύο χρόνια τώρα, με τους μίσθαρνους κεκράκτες των
ερτζιανών και με τους δίδοντες εξετάσεις στα αδηφάγα αφεντικά τους μικρούς και
μεγάλους τηλεοπτικούς αστέρες, κατά τεκμήριο μεταπολιτευτικούς αποφοίτους των
αριστερών και αριστερίστικων νεολαιών.
Η
πρώτη ύλη της ιδεολογίας της «επανάστασης», οι αγανακτισμένοι. Τα εύφλεκτα
υλικά, οι αυτοκτονημένοι δυστυχείς συνάνθρωποι. Το βαθύ πρόβλημα, οι άνεργοι.
Χθες, προχθές ανανεώθηκε το οπλοστάσιο με τα φάρμακα των καρκινοπαθών
συνανθρώπων μας. Ο στόχος σταθερά ίδιος, τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν. Ασχέτως
αν η ΝΔ ουδέποτε εκυβέρνησε, με εξαίρεση την εθνοκυβερνητική πράξη του
Κωνσταντίνου Καραμανλή της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, ή για την ακρίβεια,
αφέθηκε να κυβερνήσει. «Πρόσχημα» δυστυχώς υπήρξε. Και θλιβερό διάλειμμα στην
αριστεροπασοκοκρατία. Και ακουσίως άλλοθι παρείχε. Αυτοί που εκυβέρνησαν ήσαν
οι κραδαίνοντες τον γρόνθον της ανυπακοής και προπαντός τα καδρόνια, αντί
κοντού κόκκινης σημαίας, της εκβιαστικής απειλής. Και προ αυτής της φοβεράς
απειλής οι προσχηματικά κυβερνώντες ενέδιδαν. Δεν ενέδωσα ποτέ. Σήμερα προβάλλουν
το δίλημμα ως αποτρόπαιο σκιάχτρο: Μνημόνιο ή ελπίδα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο
γκροτέσκο και γκαιμπελικό προπαγανδιστικό τέχνασμα. Όμως η πρόκληση για τη
διάσωση της οικονομίας με όλα τα συνεπακόλουθα είναι μία: Δάνειο ή όχι. Και
κατ΄επέκταση, Ευρώ ή δραχμή και ακόμη παραπέρα, στην Ευρώπη και στο ΝΑΤΟ ή στην
απομόνωση και στην παρέα με τους διεθνείς παρίες, της γης τους κολασμένους;
Όσον αφορά το «ποντίκι που βρυχάται» προκαλώντας τη Μέρκελ να του πει, σύμφωνα
με ποια διάταξη των νομικών κειμένων
μπορεί να αποβληθεί η καταγγέλλουσα το μνημόνιο δύστροπη δανειολήπτρια Ελλάδα,
η απάντηση είναι απλή: Δεν υπάρχει διάταξη. Δεν θα αποβληθεί. Τα λεφτά θα της
κόψουν. Και θα μείνει μέσα σαν ηρωϊκό πτώμα, σαν μούμια των Συριζαίϊκων
πειραμάτων.
Επίλογος:
Ο αιδεσιμώτατος Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ ο ήρωας και μάρτυς για την ισοτιμία μαύρων
και λευκών στην Αμερική, είπε στην περίφημη ομιλία του «έχω ένα όνειρο»:
Εκεί έξω είναι ένα βουνό απελπισίας
που πρέπει να διαβούμε.
Μέσα μας όμως υπάρχει ένας βράχος
ελπίδας.
Θα νικήσουμε».
Με αγωνιστικούς πάντα χαιρετισμούς,
εμπρός για τη νίκη,
Βύρων Γ.
Πολύδωρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου