Ο ΕΥΡΩΤΣΑΜΠΟΥΚΑΣ ΠΟΥ ΨΑΧΝΟΥΝ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΑΓΡΟΤΗ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ
γράφει ο Γιώργος Αρώνης
Το τελευταίο διάστημα ταξιδεύω στην Εύβοια, και συγκεκριμένα στο φτωχικό
Αλιβέρι από όπου έχουμε οικογενειακές καταβολές.
Και το χαρακτηρίζω φτωχικό, καθώς είναι γνωστό ότι η περιοχή του Αλιβερίου,
εκτός από ένα παλιό εργοστάσιο της ΔΕΗ και ένα σχεδόν εγκαταλειμμένο νταμάρι
εκμετάλλευσης μεταλλευμάτων, το οποίο υπολειτουργεί, δεν διαθέτει οργανωμένη
παραγωγική ανάπτυξη παρά μόνον αγροτικές καλλιέργειες και κάποιες νέες προσπάθειες αλλιευτικής παραγωγής.
Στις συνεχείς επισκέψεις μου, συζήτησα με ντόπιους παραγωγούς και κατοίκους και διέκρινα μία έντονη δυσαρέσκεια για τις πολιτικές εξελίξεις που λαμβάνουν
χώρα στην πρωτεύουσα. Μίλησα με μικροκαλλιεργητές και απλούς κατοίκους και η
πλειοψηφία των ανθρώπων εκεί, δεν έχει καταλάβει επακριβώς ποια είναι τα πολιτικά θέματα
που απασχολούν την Αθήνα, καθώς όπως μου είπαν, δεν τους ενδιαφέρει ιδιαίτερα η
συζήτηση που έχει επικεντρωθεί αποκλειστικά και μόνο στην παραμονή της χώρας
μας στο ευρώ ή όχι.
Το βασικό τους ερώτημα
περιστρέφεται γύρω από το βιοτικό τους επίπεδο και την αρνητική συμβολή του
ευρώ σε όλες τους τις δραστηριότητες. Όταν δε η συζήτηση φτάνει στους δανειστές
μας και στους εκβιασμούς που μας θέτουν ,οι ερωταποκρίσεις που λαμβάνει κανείς είναι
τόσο απλές και αφοπλιστικές, που μπορεί να τις συγκρίνει μόνο με τις αντίστοιχες ενός
μικρού παιδιού που με αφοπλιστική ειλικρίνια σου λέει αυτό που σκέφτεται.
"Πρώτη φορά βλέπω να μας δανείζουν και αντί να
καλυτερεύει η ζωή μας, να υποβαθμίζεται καθημερινά το βιοτικό μας
επίπεδο", "ποιοί είναι οι δανειστές μας και γιατί μας έδωσαν τα λεφτά τους; Μήπως
θέλουν κάτι που δεν γνωρίζουμε;", "δεν γνωρίζω για εσάς στη
Αθήνα, αλλά εδώ στο Αλιβέρι χρήματα δεν είδαμε....", είναι μερικές από τις ερωταπαντήσεις που ακούει καθημερινά ένας επισκέπτης σε μία καφετέρια, όταν
έρχεται η σχετική συζήτηση.
Όλα τα παραπάνω, που
δεν αποτελούν αποκλειστικό προνόμοιο των κατοίκων μίας περιοχής, σίγουρα
περιγράφουν μία ζοφερή πραγματικότητα όπου μία ολόκληρη κοινωνία
δανείζεται χωρίς να βελτιώνει ή να αναδιοργανώνει κανένα δομικό της χαρακτηριστικό, όπως: τον τομεά παραγωγής, διοίκησης και κοινωνικών παροχών.
Το χρήμα, λένε οι Πολιτικοί μας, εισρέει στα ταμεία αλλά δεν προωθείται ούτε
ένα ευρώ προς την ανάπτυξη, την έρευνα, την αποσυμφόρηση χιλιάδων χρεωμένων
νοικοκυριών, και τέλος την ενίσχυση των αδύναμων κοινωνικών ομάδων που
κυριολεκτικά βρίσκονται σε κατάσταση πλήρους διάλυσης.
Και όλη αυτή η
"ενίσχυση" ή αλλιώς ο ευρωπαϊκός "φιλικός-εταιρικός δανεισμός"
έχει όρους, σκληρούς και αδιαπραγμάτευτους..., έχει διακρατικές δεσμεύσεις, με
δανειστές σε ρόλο αφεντικών....., έχει αυστηρές συνέπειες σε όποια κυβέρνηση
αρνηθεί ή τολμήσει να αρθρώσει έστω την λέξη "επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και
των δανειακών όρων".
Μέσα σε αυτό το
εκβιαστικό πλαίσιο, οι Ευρωπαίοι φίλοι μας μετατρέπονται σε επαγγελματίες
δανειστές, με τα γνωστά κερδοσκοπικά παιχνίδια, όπου μας δανείζουν με επιτόκια που
με μαθηματική ακρίβεια μας οδηγούν στην χρεωκοπία και εκτός ευρωζώνης.
Έτσι, διαδραματίζεται
και ένας πολιτικός εκβιασμός, όπου κόμματα, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και ΜΜΕ επιδίδονται σε μία επαίσχυντη κινδυνολογία χωρίς αρχή, μέση
και τέλος.
Και η απάντηση ενός
απλού πολίτη της επαρχίας, σε όλα αυτά; Η απάντηση ενός αγροτικού εργάτη που
βρίσκεται στα όρια της αξιοπρεπούς διαβίωσης στους παραπάνω
"εταιρικούς" εκβιασμούς των ευρωπαίων φίλων μας, ποια θα μπορούσε να
είναι;
Αγαπητοί φίλοι, η απάντηση είναι πολύ απλή. Μας την έδωσε σε κεντρικό
καφενείο ένας ασπρομάλλης 60άρης, ενώ κάπνιζε και έπινε
απολαυστικά τον καφέ του:
"Θα πάρουνε όταν έχουμε και μπορούμε.
Όταν δεν έχουμε να δώσουμε λόγω δυσκολιών, θα πρέπει να μάθουν να κάνουν και
λίγη υπομονή. Άλλωστε γείτονες είμαστε....".
Μήπως τελικά, οι
"φίλοι" μας οι Ευρωπαίοι που μας δάνεισαν με πανάκριβα επιτόκια και
μας εκβιάζουν καθημερινά μέσω των ΜΜΕ, θα πρέπει να βρούν έναν Έλληνα πολιτικό να
τους δώσει την ίδια αφοπλιστική απάντηση του μερακλή ασπρομάλλη από το
καφενείο...;;;
Και μήπως ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε όλα αυτά τα δάνεια και τα χρήματα που
έρχονται στην χώρα μας, να τα μεταφέρουμε Άμεσα στην προστασία των ευάλωτων συμπολιτών
μας, στην ανάπτυξη και στο κοινωνικό μας κράτος και όχι στους τραπεζίτες που
τόσα χρόνια έγιναν εκατομμυριούχοι με τα
ληστρικά τους επιτόκια;;
Έτσι για το γαμώτο
δηλαδή....
