Πιστεύσαντες καί μή πιστεύσαντες (ἀπόσπασμα ἀπό ἄρθρο τοῦ Γιάννη Μαρίνου, Βῆμα Κυριακῆς 27/ 04/ 2014)
(.....)
Ανάλογη παρερμηνεία διάβασα και στην κολοβωμένα διακινούμενη ρήση του Μαρξ «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Γιατί έτσι όπως καθιερώθηκε από τη μαρξιστική Αριστερά ερμηνεύεται ως ναρκωτικό των θρησκευομένων για να μη βλέπουν ποιο είναι το συμφέρον τους. Τι είπε όμως ο Μαρξ επί λέξει; «Η θρησκεία είναι ο ανασασμός της βασανιζόμενης ύπαρξής μας, η καρδιά ενός κόσμου χωρίς καρδιά, το πνεύμα της εποχής δίχως πνεύμα. Είναι το όπιο του λαού», όπως υπενθυμίζει ο διανοητής-ιστορικός Σαράντος Καργάκος. Δηλαδή, η θρησκεία είναι η παρηγοριά, το καταφύγιο της βασανισμένης μας ύπαρξης και όχι το αποβλακωτικό ναρκωτικό της.
Ησυχασμός και νάρκη
ΑπάντησηΔιαγραφή- Τι είπε όμως ο Μαρξ επί λέξει; «Η θρησκεία είναι ο ανασασμός της βασανιζόμενης ύπαρξής μας, η καρδιά ενός κόσμου χωρίς καρδιά, το πνεύμα της εποχής δίχως πνεύμα. Είναι το όπιο του λαού».
κυπριανός χ
Είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο ερμηνεύσει ο αναγνώστης την ακροστιχίδα : "είναι το όπιο του λαού", δηλαδή ή το φάρμακο (ανακουφίζει) ή το δηλητήριο (ναρκώνει), γεγονός είναι ότι επικράτησε η γνώμη - κυρίως από τους αντίχριστους και τους εκκλησιομάχους - ότι η θρησκεία είναι ισοδύναμη της εξαρτησιογόνου, εθιστικής και φαρμακευτικά προκλητής νάρκης. Ήταν εντελώς άστοχος ο χαρακτηρισμός αυτός από τον Μαρξ, δικαιολογημένος όμως. Διότι ο Μαρξ ήταν ζυμωμένος με αιρετικές και αλλόθρησκες - αμιγώς ιουδαϊκές, ή έστω χριστιανικές πλην ιουδαΐζουσες - δοξασίες.
Το θέμα είναι ότι, αφού επικράτησε η άποψη : θρησκεία ίσον όπιο, γιατί κανείς δεν ανέτρεψε τον ισχυρισμό και στη θέση της θρησκείας να βάλει την πολιτική : Η πολιτική είναι το όπιο του λαού ; Διότι, μην μου πείτε ότι η πολιτική δεν ισοδυναμεί με πλήρη αποβλακωτική νάρκη ; Ουδείς σοβαρά σκεπτόμενος θα το αμφισβητούσε. Η πολιτική είναι αυτή που προκαλεί εγκεφαλική αποφλοίωση σε αντίθεση με την θρησκεία και το ησυχαστικό έθος των Μοναχών. Το οποίο κατασυκοφάντησαν οι Δυτικοί και το χαρακτήρισαν "ομφαλοσκοπία" ! Η νήψη όμως των Μοναχών - έστω, για τους κακεντρεχείς "νάρκη" - συνοδεύτηκε από όλα όσα σήμερα συγκροτούν την Ορθοδοξία, που δεν είναι άλλα από την, περί Θεού, αλήθεια και την πίστη που έχουμε οι Ορθόδοξοι. Ποια σύγκριση, λοιπόν, μπορεί να γίνει μεταξύ της έξωθεν προκλητής και εθιστικής - από φάρμακα - νάρκης και αυτής των ησυχαζόντων Μοναχών ; Τι μας προσέφεραν οι μεν και τι οι δε ; Χρειάζεται μήπως πολλή σκέψη;