ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ, Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΝΑΡΚΗ!

·         Πέτυχε την αποποινικοποίηση χρήσης ναρκωτικών ουσιών ο ΓΑΠ

·         Η πολιτική αυτή δίνει το «ελεύθερο» σε όσους θέλουν να δοκιμάσουν

·         Η χρήση ναρκωτικών ουσιών οδηγεί στην εύκολη ποδηγέτηση

·         Τα ναρκωτικά μπορούν να καταστρέψουν τα όνειρα μιας ολόκληρης ζωής

·         Να ενθαρρύνουμε όσους προσπαθούν να απεξαρτηθούν

·         Να θεσπιστούν προγράμματα απασχόλησης για όσους εκκρεμούν αιτήσεις σε κέντρα απεξάρτησης

·         Για την απεξάρτηση χρειάζεται κίνητρο

·         Η αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών έχει οικονομικά οφέλη για το κράτος

γράφει η Ελίνα Αναγνωστοπούλου

Το πρόβλημα των ναρκωτικών ουσιών, δυστυχώς, αφορά όλο και περισσότερα σπίτια Ελλήνων. Όταν το κράτος παρακμάζει πολιτιστικά και καταρρέει οικονομικά, τότε τα προβλήματα που έχουν κυρίως κοινωνικές διαστάσεις δείχνουν πολύ πιο δευτερεύουσας σημασίας, δεν ισχύει το ίδιο όμως και για τις οικογένειες που έχουν άτομο εξαρτημένο ως μέλος τους.

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που κυριαρχεί αναβρασμός στα πολιτικά πράγματα. Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου – (Μέρκελ) δοκιμάζεται με την ψήφο εμπιστοσύνης. Τελευταία φορά που η κυβέρνηση ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης ήταν το Νοέμβριο του 2011 με την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές από τότε έως και σήμερα, παρόλ’ αυτά η ψήφος εμπιστοσύνης δεν παύει να σημαίνει τα ίδια πράγματα, την αδυναμία της κυβέρνησης να εφαρμόσει νέα μέτρα. Οι λόγοι σε κάθε περίσταση διαφέρουν για το λόγο αυτό, κιόλας, δε θα πρέπει να συγχέουμε τις περιστάσεις και να συγκρίνουμε ανόμοια γεγονότα.

Ξεκινώντας όμως από αλλού και καταλήγοντας εδώ, είναι ευκαιρία να αναγραφεί ότι αυτός που ζήταγε και τελικά πέτυχε την αποποινικοποίηση χρήσης ναρκωτικών ουσιών ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου. Κάπως έτσι ξεκίνησε η κατηφόρα…

Όταν αποποινικοποιείς τη χρήση ναρκωτικών είναι ταυτόχρονα σαν να δίνεις το «ελεύθερο» σε όσους το έπρατταν ήδη να εξακολουθήσουν να το πράττουν και σε όσους ήταν έξω από αυτό να μη φοβούνται να δοκιμάσουν. Προφανώς η πολιτική αυτή δεν ακολουθήθηκε (φανερά) για τον λόγο αυτό. Αντιθέτως, θεωρώντας την Ελλάδα ένα κράτος που θα μπορούσε σε νοοτροπίες να συγκριθεί με το κράτος της Ολλανδίας και, ταυτόχρονα, πιστεύοντας ότι αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε μακροπρόθεσμη μείωση του αριθμού των χρηστών, με βάση αυτό το σκεπτικό η πολιτική αυτή εφαρμόστηκε.

Πάραυτα, όπως είναι λογικό, στην Ελλάδα επικράτησε και επικρατεί κάτι εντελώς διαφορετικό. Το αποτέλεσμα αυτής της ενέργειας είναι φανερό. Όπως αναφέρθηκε και στην αρχή, όλο και περισσότερα άτομα εμπλέκονται με τη χρήση ή ακόμα και την εμπορία των ναρκωτικών. Η αλήθεια είναι πως αυτό μπορεί να έχει τεράστιες συνέπειες και στο εγγύ και στο μακρινό μέλλον.

Μία από τις πιο σημαντικές από αυτές, όταν όλο και περισσότερα άτομα κάνουν χρήση ναρκωτικών ουσιών, είτε ξεκινάει από τη χρήση κάνναβης είτε προχωρά σε πολύ πιο προχωρημένο επίπεδο, είναι πολύ πιο εύκολο να ποδηγετούνται αυτά και να ακολουθούν πολύ πιο εύκολα τη μάζα. Η μάζα εν γένει αποτελείται από ανθρώπους που σε αυτή τη φάση της ζωής τους για κάποιο λόγο  είναι άβουλοι, ίσως χωρίς προοπτικές και χωρίς στόχους για την αυτοβελτίωσή τους ή μπορεί επίσης να αποτελείται από άτομα που απαξιούν να ασχοληθούν για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Όμως θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αν είμαστε σε αυτήν την κατηγορία, τότε δε θα πρέπει να παραπονιόμαστε για τη σημερινή κατάσταση. Ποιος από το μέσο Έλληνα δεν έχει βιώσει στο «πετσί» του την οικονομική κρίση; Ακόμα ένα ερώτημα που με ταλανίζει διαρκώς, είναι ποιος πραγματικά φέτος ένιωσε ότι υπάρχει ανάπτυξη; Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά είναι προφανής.

Επειδή τα ναρκωτικά όμως αφορούν όχι μόνο θέμα κοινωνικού ενδιαφέροντος, αλλά και θέμα υγείας την ίδια στιγμή, είναι σίγουρο ότι όταν κάποιος ξεκινά τη χρήση δεν σκέφτεται ότι πρόκειται να εξαρτηθεί από αυτή. Στην πραγματικότητα όμως, δυστυχώς, λίγες είναι οι περιπτώσεις ατόμων που πραγματικά διακόπτουν οριστικά τη χρήση. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι νέοι, πάνω στην ακμή της ενεργούς ζωής τους ως επαγγελματίες ή φοιτητές. Με αυτόν τον τρόπο όμως κινδυνεύουν να καταστρέψουν ολόκληρη τη ζωή τους και μαζί της τα όνειρά τους.

Το θέμα των ναρκωτικών δεν αφορά λοιπόν μόνο την κάθε οικογένεια που έχει άτομο που κάνει χρήση, ούτε κάθε παρέα ή κάθε άτομο. Αφορά την κοινωνία ολόκληρη. Είναι νευραλγικής σημασίας να μην φοβόμαστε να έρθουμε σε επαφή συνειδητά με αυτούς τους ανθρώπους. Το να εξακολουθούν να κάνουν χρήση ναρκωτικών ουσιών είναι πράγματι μεγάλο λάθος. Το να τους αποκλείουμε από το δικαίωμα της ζωής και της συνύπαρξης σε μία κοινωνία είναι λάθος μεγαλύτερο. Για το λόγο αυτό θα πρέπει να προσπαθούμε να καταδεικνύουμε τις περιπτώσεις αποκλεισμού ως λανθασμένες και να επιτρέπουμε στα άτομα αυτά τη δυνατότητα επιλογής της δεύτερης ευκαιρίας. Φαίνεται πολύ ουτοπικό σαν ιδέα, όμως μεγάλο ποσοστό αυτών των ατόμων θα είχαν επιστρέψει σε μια ολοκληρωτικά υγιή ζωή αν γνώριζαν ότι αυτό θα ήταν εφικτό πιο εύκολα.

Το να κάνουμε λόγο για τις συνέπειες των ναρκωτικών είναι το πιο συνηθισμένο. Όλοι λίγο πολύ γνωρίζουν τον αντίκτυπο. Πρωτεύουσας σημασίας είναι η θέσπιση ουσιαστικών μέτρων για την ένταξή τους στην κοινωνία και τη βοήθειά τους να απεξαρτηθούν από αυτό. Από το κράτος υπάρχουν δομές και καταστήματα θεραπείας από τέτοιου είδους περιστάσεις, καθώς και προγράμματα επανένταξης στην κοινωνία αλλά το καλύτερο θα ήταν με κάποιον τρόπο να μην αποκλείονται από αυτήν κανένα διάστημα της ζωής τους.

Πιο συγκεκριμένα, οι δομές που υφίστανται από το Ελληνικό Κράτος από τη μία πλευρά είναι ελάχιστες, με αποτέλεσμα η σειρά αναμονής για να ενταχθούν σε πρόγραμμα απεξάρτησης να είναι μεγάλη κι άρα η περίοδος επανένταξης του ατόμου στην κοινωνία να επεκτείνεται κι από την άλλη τα χρήματα που δαπανώνται για την κοινωνική πρόνοια είναι μόνο το 1% του ΑΕΠ. Εν ολίγοις, τα χρήματα που διαθέτονται εξειδικευμένα για τα άτομα αυτά από το κράτος να είναι πολύ λίγα κι έτσι το πρόβλημα αντί να επιλύεται, με τον καιρό επιβαρύνεται. Έως ότου να ενταχθούν σε ειδικό πρόγραμμα παραμένουν στο σκοτάδι, είτε ηθελημένα είτε άθελά τους και διακινδυνεύουν  να εντείνουν την εξάρτησή τους, αφού με τον καιρό η εξάρτηση προχωρά σε βαρύτερα στάδια τις περισσότερες φορές.

Αναφορικά με τις επιχειρήσεις που προσλαμβάνουν άτομα που έχουν απεξαρτηθεί, θα πρέπει να υπάρχει πρόβλεψη οι μεγάλες επιχειρήσεις να προσφέρουν εργασία και σε άτομα που βρίσκονται στη λίστα αναμονής για απεξάρτηση. Οι άνθρωποι που περιμένουν καρτερικά για να κάνουν μια νέα αρχή θα πρέπει με κάποιον τρόπο να έχουν μια δεύτερη ευκαιρία και στην επαγγελματική τους πορεία, ανάλογα με τις δεξιότητές και τις ικανότητές τους. Θα πρέπει να ανταμείβονται για αυτή την πολύ δύσκολη απόφασή τους για νέα αρχή με κάποιο τρόπο.

Καταλήγοντας, είναι όλα θέμα λογικής. Όταν μια πολιτική εφαρμόζεται υπάρχει κάποια σκοπιμότητα. Άραγε αυτή η σκοπιμότητα να ήταν η αληθινή μείωση ποσοστών των χρηστών ή η ενθάρρυνση του παραεμπορίου ναρκωτικών ουσιών; Η προσωπική μου άποψη είναι ότι μάλλον ισχύει το δεύτερο. Εύχομαι να μην βγω αληθινή. Όλα στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική καθημερινότητα είναι θέμα κινήτρου και συμφέροντος. Αυτές τις πολιτικές εφαρμόζει η παρούσα κυβέρνηση, είναι πολιτική οικονομετρίας χωρίς ανθρωπιστικά κριτήρια. Πρέπει να αλλάξει, είμαστε τεχνοκράτες μα πάνω από όλα ας είμαστε και άνθρωποι!... Ας λέμε λοιπόν ναι σε όσους θέλουν μια δεύτερη ευκαιρία και όχι σε αυτούς που τους τη στερούν.

δημοσιεύτηκε στην "Ελεύθερη Ώρα"