από την Ντορέτα Πέππα
Όλοι σήμερα μιλούν για τους Τζιχαντιστές, τους «ακραίους» Ισλαμιστές που τρομοκρατούν πληθυσμούς ολόκληρους σε Ανατολή και Δύση, σπέρνοντας το αίμα και το θάνατο στο πέρασμά τους και αλαλάζοντας σε κάθε περίπτωση: «Αλλάχου ακμπάρ» (Ο Αλλάχ είναι μεγάλος)!
Τα επίσημα ΜΜΕ (εγχώρια και διεθνή) έχουν ξεκινήσει αγώνα να πείσουν τους πάντες ότι αυτοί οι Τζιχαντιστές (ISIS, Μπόκο Χαράμ κ.λ.π. οργανώσεις) είναι απλά κάποιες Ισλαμικές τρομοκρατικές «σέκτες» στο περιθώριο των πιστών του Μωάμεθ και ότι οι θεωρίες τις οποίες εκφράζουν δεν αφορούν στο σύνολο του Μουσουλμανικού κόσμου. Επίσης, από παντού ακούμε ότι η Μουσουλμανική θρησκεία είναι μια ειρηνική θρησκεία.
Και οι δύο παραπάνω ισχυρισμοί είναι ψευδέστατοι!
Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Το Ισλάμ είναι μία απολυταρχικής λογικής θρησκεία (πιστοί εναντίον απίστων – απαξίωση και καταπίεση της γυναίκας κ.λ.π.), που σκοπό έχει τον προσηλυτισμό, ακόμα και με τη βία (εξ ου και ο όρος εξισλαμισμός).
Κι αυτό επειδή ακριβώς η Μουσουλμανική Θρησκεία, όπως και κάθε άλλη «εξ αποκαλύψεως» θρησκεία, έχει ως αφετηρία τη θέση ότι οι άλλοι λανθάνουν ως προς τη θρησκευτική αλήθεια και μόνο οι Μουσουλμάνοι (επί του προκειμένου) τη γνωρίζουν πραγματικά, μέσω των διδαχών του προφήτη τους Μωάμεθ και του Κορανίου, οπότε και οφείλουν –έχουν ιερήυποχρέωση- να την επιβάλουν πάση θυσία ανά την υφήλιο.
Άρα, παρά τις όποιες «εξωραϊστικές» κορόνες των «ψιττακών» (τα γνωστά παπαγαλάκια) των ΜΜΕ, εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να διαφωνήσουμε με τις επίσημες διακηρύξεις περί ειρηνιστών Μωαμεθανών και να καταδείξουμε, ως λάτρεις της λογικής και της αλήθειας, το αυτονόητο, ότι δηλαδή, ποτέ καμιά απολυταρχική θέση δεν μπορεί να είναι «ειρηνική», εφόσον σκοπός της είναι η επιβολή, η επέκταση της ισχύος της και η καταστολή των διαφωνούντων.
Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι τα εκατομμύρια των Μουσουλμάνων που διαβιούν σε Ανατολή και Δύση ενστερνίζονται με φανατική θέρμη το σκληροπυρηνικό πρόσωπο του Ισλάμ. Όπως οι περισσότεροι απλοί άνθρωποι σ’ αυτόν τον πλανήτη, λένε κι αυτοί πως πιστεύουν κάπου –κι αυτό το «κάπου» δεν το ψάχνουν πολύ, αφού έτσι τους έτυχε…- και εφόσον έχουν τη δουλίτσα τους, το βόλεμα, το σπιτάκι και τη ζωούλα τους –ε, και τη θρησκεία τους για τα βασικά- δεν το κάνουν θέμα.
Αλλά ακόμη και οι πλείστοι των μη εχόντων τα παραπάνω Μουσουλμάνων, κοιτάνε όσο μπορούν κι αυτοί κάπως να βολευτούν ή τουλάχιστον, ελπίζουν πως θα το πετύχουν, οπότε περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους για «μια θέση στον ήλιο»… Λίγοι είναι εκείνοι που επιδιώκουν διακαώς τη «φασαρία», αλλά αυτοί οι «λίγοι» δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο μέγεθος ως προς τους σκοπούς και την αποτελεσματικότητά τους.
Επίσης, θα πρέπει να ειπωθεί με σαφήνεια εδώ ότι αυτοί «οι λίγοι» δεν είναι απαραίτητα και πάντα οι χθεσινοί ή σημερινοί καταπιεσμένοι από τη Δύση, που πήραν τα όπλα (δικαιολογημένα όντως) και μετέστησαν εις θηρία εκδικήσεως (αδικαιολόγητη η θηριωδία πάντως, σε απόλυτη αντιδιαστολή με τον ηρωικό αγώνα).
Στις τάξεις των Τζιχαντιστών –όπως και σε κάθε καθεστώς που ηδονίζεται από τη βία και το αίμα- έχουν παρεισφρύσει και πολλά στοιχεία κακόβουλα και αιμοσταγή, που εκ φύσεως –ναι, να μη φοβόμαστε τις λέξεις, γιατί μπορεί να μην υπάρχουν κακές ή καλές φυλές, αλλά υπάρχουν φύσεις καλοκάγαθες και φύσεις κακόβουλες, παντού και πάντα!- θέλουν να βασανίζουν, να σκοτώνουν και να βιάζουν.
Και η «ισλαμική υπόθεση» αποτελεί ένα πολύ καλό άλλοθι για τις πράξεις στις οποίες τους ωθεί η διεστραμμένη τους φύση. Το ίδιο θα έκαναν με οποιοδήποτε άλλο άλλοθι θα τους βόλευε.
Γι’ αυτό, εξάλλου, δεν είναι όλοι Άραβες αυτοί που βλέπουμε να πολεμούν ως Τζιχαντιστές, αλλά αναφύονται και κάποιοι… ξανθοί και γαλανομάτηδες μέσα στο «ασκέρι». Αυτοί, πιστέψτε με, δεν είναι καταπιεσμένοι, είναι απλώς… τέρατα! Και βρίσκονται στην ίδια γραμμή «αίματος» με τους αείποτε υπάρξαντες ιεροεξεταστές του Μεσαίωνα, αλλά και με τους βασανιστές των SS ή του Πινοσέτ…
Όσο για τη Δύση (που είναι ελαφρώς «χεσμένη» μετά συγχωρήσεως, αν και πάντα υστερόβουλη), λέει όλες αυτές τις ψευδολογίες σχετικά με το «ειρηνικό» Ισλάμ, για τρεις κυρίως λόγους: α/ γιατί έχει οικονομικά συμφέροντα τεράστια στις περιοχές του Αραβικού κόσμου (πετρέλαια κ.λ.π.), β/ γιατί επιθυμεί διακαώς την Παγκοσμιοποίηση, οπότε όλοι πρέπει να μπουν στο «σακούλι», μηδενός εξαιρουμένου και γ/ γιατί οι Μουσουλμάνοι στη Δύση είναι πλέον πάρα πολλοί και… τους φοβάται. Και όποιον φοβάσαι, τον «κανακεύεις», για να μην… αγριέψει περισσότερο!
Αυτή είναι η αλήθεια κι όλα τ’ άλλα είναι σπέκουλα και φτηνή προπαγάνδα.
Αλλά εμείς, ως Έλληνες, ως σκυταλοδρόμοι της φιλοσοφικής πορείας μας μέσα στους αιώνες και ως λάτρεις της αλήθειας, οφείλουμε να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Γι’ αυτό, ας δούμε εδώ τι εστί κατ’ ουσίαν «Τζιχάντ»!
Ο διεθνής σήμερα όρος «Τζιχάντ» είναι αραβική λέξη, που σημαίνει γενικά ιερός αγώνας, μια τιτάνια προσπάθεια, βασισμένη στην άποψη του να μοχθεί κάποιος με όλες του τις δυνάμεις ώστε να αντιμάχεται οποιοδήποτε αντικείμενο αποδοκιμασίας.
Αυτά συμπεριλαμβάνονται στις επίσημες μουσουλμανικές πεποιθήσεις και καταλαβαίνουμε τώρα πολύ καλά ότι η δολοφονική επίθεση των Τζιχαντιστών κατά του περιοδικού «Charlie Hebdo» δεν ήταν μια τυχαία πράξη κάποιων φανατικών ψυχασθενών, αλλά μια απόλυτα δικαιολογημένη ιδεολογικά ενέργεια για έναν Μουσουλμάνο, αφού οφείλει να αντιμάχεται όποιον καθιστά τις πεποιθήσεις του «αντικείμενο αποδοκιμασίας», όποιον τις σατιρίζει, για παράδειγμα!
Παρένθεση εδώ! Κύριοι των ΜΜΕ, επιτέλους μάθετε να γράφετε σωστά τη λέξη «σάτιρα» και «σατιρικός», με ι και όχι με υ! Δε βγαίνει από τον «Σάτυρο», αλλά από το λατινικό «satira», επικριτικό και σκωπτικό λογοτεχνικό είδος των Λατίνων (σε ποίηση ή σε πεζό λόγο), το οποίο πρωτοεμφανίζεται στη Λατινική Γραμματεία με τον Γάιο Λουκίλιο.
Βέβαια, η αρχική λατινική λέξη προέρχεται από το ελληνικό «σατυρικόν δράμα» (δράμα με χορό Σατύρων και περιπαικτικό συνήθως περιεχόμενο), αλλά η τελική διαμόρφωση του είδους «σάτιρα», όπως το εννοούμε σήμερα, είναι μια καθαρά λατινική μετεξέλιξη, οπότε το ορθόν είναι να γράφουμε «σάτιρα». Άλλωστε, δεν υπάρχει καμία λέξη «σάτυρα» ή «σάτιρα» στην αρχαία Ελληνική γλώσσα.
Αλλά ας επιστρέψουμε στα περί Τζιχάντ.
Όταν η λέξη αυτή, «Τζιχάντ», συνοδεύεται από τη φράση «φι σαμπίλ Αλλά[χ]«, ( في سبيل الله), η οποία αποδίδεται: «για χάρη του δρόμου του Θεού», αποκτά ιδιαίτερο νόημα και σημαίνει τον αγώνα προς χάριν του Θεού. Ο δρόμος αυτός αποτελεί ένα από τα κεντρικά δόγματα του Ισλάμ και αναφέρεται ορισμένες φορές ως ο έκτος πυλώνας του, ανάμεσα σε άλλους πυλώνες, όπως είναι η υποχρεωτική προσευχή (σαλά), η ομολογία πίστεως (Ας-Σαχαντατάιν) ή η νηστεία κατά το Ραμαζάνι (σιγιάμ).
Ως πάγιο θρησκευτικό καθήκον, λοιπόν, η Τζιχάντ θεωρείται πως ενισχύει την πίστη και αποτελεί ένα ανάλογο της αφοσίωσης του χριστιανού μοναχού στην υπηρεσία του Θεού. Σε ορισμένα χαντίθ (χαντίθ είναι εν γένει η ισλαμική παράδοση σχετικά με το τι είπε και το τι έκανε ο προφήτης Μωάμεθ, καθώς και το τι ειπώθηκε ή τελέστηκε ενώπιόν του), η Τζιχάντ αναφέρεται ως «ο μοναχισμός του Ισλάμ», ως μια «πράξη αγνής αφοσίωσης», καθώς και ως μία από τις «πύλες του παραδείσου», καθιστώντας την έτσι ως τη «Βαλχάλα» των Αράβων.
Θα το δούμε πιο κάτω αυτό, γιατί πρώτα πρέπει να εξετάσουμε τις ξεχωριστές κατηγορίες της Τζιχάντ, που δεν είναι απλά στοιχείο της μουσουλμανικής παράδοσης, αλλά μέρος του Κορανίου.
Στο Κοράνιο, λοιπόν, αναφέρονται τέσσερις βασικές κατηγορίες Τζιχάντ με την έννοια του αγώνα ή του «ιερού πολέμου»:
η «τζιχάντ αλ-ναφς» (ο πόλεμος του ίδιου του εαυτού – ο αγώνας για μια ηθική ζωή, που δημιουργεί τα γνωστά «παρατράγουδα» με τις δολοφονίες «μοιχών» γυναικών και άλλες τρομακτικές πρακτικές, βασιζόμενες στον Ισλαμικό νόμο, τη Σαρία [Shari’a] ),
η «τζιχάντ αλ-λισάν» (ο πόλεμος της γλώσσας – ο αγώνας μέσω της Θεολογίας, η διάδοση και επιβολή δια κηρυγμάτων των πιστεύω των Μωαμεθανών),
η «τζιχάντ αλ-γιαντ» (ο πόλεμος του χεριού – ο αγώνας μέσω των πράξεων, π.χ. οι επιχειρήσεις αυτοκτονίας των καμικάζι) και
η «τζιχάντ αλ-σάιφ» (ο αγώνας του ξίφους – η δια του πολέμου αδιαπραγμάτευτη επιβολή του Ισλάμ, ο τακτικός και ανοιχτός πόλεμος κατά των απίστων).
Τώρα, πώς εννοούν κάποιοι το Ισλάμ ως μία θρησκεία ειρήνης, όταν από το ίδιο το Κοράνιο δίδεται η εντολή για ιερό πόλεμο κατά των απίστων, είναι απορίας άξιον και δεν έχετε παρά να πάτε και να τους ρωτήσετε πού βασίζουν την άποψή τους αυτή…
Πιστεύω προσωπικά πως αυτοί που επιμένουν περί αυτού του «ειρηνικού» Μωαμεθανισμού αρπάζονται από κάποιες επιμέρους ιστορίες, όπως η παρακάτω παράδοση. Σύμφωνα με ένα χαντίθ, λοιπόν, ο Μωάμεθ, επιστρέφοντας από μία μάχη, είπε στους συντρόφους του πως «επιστρέψαμε από μία μικρή τζιχάντ (του ξίφους) στη μεγάλη τζιχάντ (του εαυτού)».
Επίσης, αναφέρονται συχνά και στην παράδοση των Σούφι (μια ιδιαίτερη πλευρά του Μωαμεθανικού κόσμου, ελάχιστα «κλασική» σε σχέση με το υπόλοιπο Ισλάμ, άλλοτε σε σύγκρουση και άλλοτε σε συμπόρευση με τους υπόλοιπους), οι οποίοι αναγνωρίζουν ως υπέρτατη μορφή Τζιχάντ τον πνευματικό αγώνα για επιβολή του ανώτερου εγώ επί των κατωτέρων ενστίκτων της ανθρώπινης φύσης, εμπνεόμενοι από την Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία, τον Γνωστικισμό, αλλά και το Βουδισμό.
Παρόλ’ αυτά, οφείλουμε να τονίσουμε εδώ ότι κάποιες βιογραφίες ασκητών της κοινότητας των Σούφι μαρτυρούν πως και οι Σούφι συμμετείχαν κατά καιρούς σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, χωρίς να υποβαθμίζουν ή να αγνοούν τη «μικρή Τζιχάντ», δηλαδή τον ιερό πόλεμο δια του ξίφους. Τώρα, πόσο «μικρή» είναι αυτή η Τζιχάντ, η δια του ξίφους… Το κακό που προκαλεί στα θύματά της, «μικρό» δεν το λες…
Το άτομο που εμπλέκεται σε ιερό πόλεμο, σε Τζιχάντ, αποκαλείται μουτζάχιντ (αν και στην καθημερινή χρήση συνήθως παρατονίζεται και λέγεται «μουτζαχίντ»), ενώ η κάθε ομάδα ιερού πολέμου αποκαλείται γενικάμουτζαχεντίν (πληθυντικός του «μουτζάχιντ»).
Πολλές ισλαμικές οργανώσεις έχουν επιλέξει ως τίτλο τη λέξη Τζιχάντ. Γνωστότερες είναι το Κίνημα της Ισλαμικής Τζιχάντ στην Παλαιστίνη, η Αιγυπτιακή Ισλαμική Τζιχάντ, η Αλ Τζιχάντ της Υεμένης (που ανέλαβε και την ευθύνη για τη σφαγή στη σατιρική εφημερίδα στο Παρίσι), η Αλ Τζιχάντ του Μπαγκλαντές και η Χαρακάτουλ Τζιχάντ του Πακιστάν. Η «ταμπέλα» Τζιχάντ επιλέγεται επειδή ακριβώς η Τζιχάντ είναι βασικός πυλώνας της Μουσουλμανικής θρησκείας κι όχι μια τυχαία προτίμηση κάποιων εξτρεμιστικών ισλαμικών στοιχείων.
Γιατί, όμως, έχει τόση σημασία για τους Μουσουλμάνους η πρακτική της Τζιχάντ;
Αρκετοί είναι οι στίχοι του Κορανίου, καθώς και πολλές παραδόσεις του Ισλάμ, που μιλούν σχετικά και βεβαιώνουν ότι ο παράδεισος είναι ανοιχτός σε όσους χάνουν τη ζωή του σε Τζιχάντ. Είναι ακριβώς η ίδια πεποίθηση που είχαν οι παλαιότεροι Βορειοευρωπαίοι (Βίκινγκς, Σκανδιναβοί, γερμανικά φύλα κ.ά.) περί της Βαλχάλα.
Εκεί, στη Βαλχάλα, πήγαιναν αποκλειστικά οι ήρωες που έπεφταν στη μάχη «με το σπαθί στο χέρι»! Τους συνόδευαν οι Βαλκυρίες (σήμερα τις αποκαλούν… ουρί του Παραδείσου!) και εκεί πια ευφραίνονταν και συνέτρωγαν με τους Θεούς, αν και όχι… πιλάφια, όπως είναι η γευστική προτίμηση των Ασιατών!
Ποια η διαφορά μεταξύ των δύο αντιλήψεων; Οι μεν Μουσουλμάνοι επιδιώκουν την δια του Τζιχάντ είσοδό τους στον «Παράδεισο» μετά θάνατον επικαλούμενοι μία θρησκευτική πεποίθηση (έχουν ηθικό άλλοθι), ενώ για τους παλαιότερους Βορειοευρωπαίους τους ερωμένους τη Βαλχάλα ήταν αρκετό να πέσουν στη μάχη, που είχε ως αιτία συνήθως τις επιδρομές που οι ίδιοι έκαναν εναντίον των άλλων λαών για… πλιάτσικο!
Και βεβαίως, οι της Βαλχάλα δεν ήθελαν να μεταδώσουν στα θύματά τους καμιά ανώτερη ή θεία αλήθεια, απλά ήθελαν να τους σφάξουν και να τους πάρουν ότι είχαν. Είναι κι αυτή μια σοβαρή αιτία, πώς να το κάνουμε;
Αγαπητοί αναγνώστες, ο πόλεμος του Τζιχάντ, αλλά και της Βαλχάλα συνεχίζεται απτόητος στις μέρες μας, εξ αμφοτέρων των πλευρών, με ή χωρίς άλλοθι ανά περίπτωση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου