γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Μεροκάματο μια ζωή. Ο βίος του βασανισμένος αλλά αξιοπρεπής. Ο...
αγώνας του σεβάσμιου γέροντα φάνταζε γόνιμος κι ωραίος στο πρόσωπο των δυο παιδιών του. Μα, τώρα, στη δύση του τα χτυπήματα ήρθαν απανωτά και βίαια, ο ένας γιος στην ανεργία και η οικογένειά του διαλυμένη, ο άλλος γιος χωρίς δουλειά και βαριά άρρωστος. Τους μάζεψε σαν κλωσοπούλια στη ζεστή του αγκαλιά και στην ασφάλεια του χαμόσπιτου, της σύνταξης των 330 ευρώ και του λαχανόκηπου. Μα δεν άντεξε. Ο πόνος για τον πόνο των παιδιών τον σκότωσε. Σε μία εβδομάδα βρήκαν και τη γυναίκα του να αιωρείται σαν καρπός χωρίς χυμούς στην πορτοκαλιά του κήπου.
Αυτή την αληθινή ιστορία δεν την έμαθε ποτέ κανείς. Την αόρατη άγρια βία της ανεργίας, της φτώχειας και της αρρώστιας που σκοτώνει πρώτα την ψυχή και μετά το σώμα δεν την «βλέπει» κανείς. Είναι, ίσως, και η περηφάνια, ο αυτοσεβασμός που την κρατούν κρυφή. Γι’ αυτή την ανθρωπιστική καταστροφή δεν μιλάει πια κανείς. Η ματαιωμένη ελπίδα απόγινε βουβή απελπισία, που καμιά φορά μετέρχεται ακραίες μεθόδους για να εκτονώσει τον αβάσταχτο πόνο της ψυχής. «Νάχα ένα αυτόματο…». Πόσες φορές το άκουσα σαν κατάρα για τους αδίσταχτους τζιχαντιστές του κέρδους και των αριθμών, γι’ αυτούς που από τα θωρακισμένα μπούνκερς τους δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τη βία της ανεργίας, τη βία της φτώχειας και της εξαθλίωσης, τη βία της αδικίας, της στρεψοδικίας και της ανισότητας, τη βία των ΜΑΤ και των χημικών, τη βία της συκοφαντίας και του βαθέως παρακράτους τους.
Οι άπληστοι κανίβαλοι, οικονομικοί και πολιτικοί, οι χρόνια πάσχοντες από συναισθηματική τύφλωση, αυτοί που δεν γνωρίζουν τι θα πει ανεργία, τι θα πει φτώχεια και απελπισία, όλοι αυτοί και οι συν αυτοίς –οι κολαούζοι τους- θα κάνουν το ίδιο πάντα «ιδιοτελές σφάλμα», όπως έλεγε ο Ελβέτιος, θεωρώντας πως όλος ο κόσμος είναι ό,τι περικλείεται στη δική τους περιοχή, στα δικά τους εύτακτα, προκρούστεια σχήματα. Γι’ αυτούς είναι καταδικαστέα βία η στρακαστρούκα στα πόδια του τραπεζίτη, αλλά η άλλη βία, αυτή που σκοτώνει άηχα και αόρατα είναι στη ροή των αναλώσιμων πραγμάτων.
Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είμαι υπέρ της ατομικής τρομοκρατίας και πολύ περισσότερο της αφαίρεσης της ζωής οποιουδήποτε. Την καταδικάζω ως βία αλλά την κατανοώ. Αντιλαμβάνομαι την υπόρρητη αλλά και τη λεκτική αντίδραση του Γ. Φιλιππάκη στους ηδονιστές χωρίς καρδιά, στους «χρυσο-συσσωρευτές» και στους κανίβαλους. Ακούω την κραυγή ενός ολόκληρου κόσμου απέναντι σε μία ελίτ που μας αρνείται. Αλλά δεν την δέχομαι ως πολιτική στάση.
Γιατί η κραυγή χωρίς οργανωμένη πολιτική πράξη «ξινίζει». Γιατί η απελπισία οφείλει να βρει νέες αποτελεσματικές, πολιτικές μορφές οργάνωσης, έξω από τα εξωνημένα συνδικάτα. Απέναντι σ’ αυτή την πρωτοφανή βία που ασκείται απ’ όσους κατέχουν τα μέσα της συστημικής βίας και επιθυμούν το μονοπώλιο της δύναμης, μπορεί να αντιπαρατεθεί η οργανωμένη πολιτική Πράξη των Απελπισμένων από τους οποίους έχει υπεξαιρεθεί η δύναμη των δημοκρατικών και εργασιακών τους δικαιωμάτων.
Γιατί η βία δεν είναι παρά αδυναμία, που ασκείται είτε από τους ισχυρούς που κατέχουν τα μέσα της βίας και επιθυμούν το μονοπώλιο της δύναμης, είτε από τους «κάτω», τους «τίποτα», τους «πουθενά», τους απόκληρους των οποίων έχουν υπεξαιρέσει τη δύναμη του πολιτικού λόγου, τη φωνή, μαζί και την ελπίδα. Είναι αδυναμία, λοιπόν, η βία, είναι αδυναμία η (σ.σ. με χακάρισμα!) "σύλληψη" του Γ. Φιλιππάκη και η προσπάθεια φίμωσης των «κάτω», αλλά η απάντηση των "κάτω" για να μην είναι ομοίως αδυναμία οφείλει να είναι οργανωμένη, δυναμική, δηλαδή πολιτική, αφού πρέπει να πείσει και όσους από τους «κάτω» σκέφτονται σαν τα αφεντικά τους, παρέχοντάς τους μία κατ' επίφαση δημοκρατική νομιμοποίηση…
Υ.Γ. Τελικά δεν συνελήφθη ο Γ. Φιλιππάκης. Το "σύστημα" δεν διακρίνεται από την δική μας ευήθεια. Αλλά παρ' όλα αυτά, όλα τα παραπάνω εξακολουθούν να ισχύουν. Ίσως και να επιβεβαιώνονται.
Πηγή: artinews.gr, http://sioualtec.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου