"Εγώ σας ευχαριστώ για την απάντηση αλλά απάντηση ...δεν πήρα!.
Με ευχολόγια, γενικόλογα, αοριστίες περί internet και περιγραφή της κατάστασης που τη ζω όπως όλοι δεν λύνεται το θέμα.
Επαναλαμβάνω ότι αν δεν βγει ένα πρόσωπο να οδηγήσει τους Έλληνες από τον πνευματικό κόσμο,τον στρατιωτικό κόσμο, από τον πολιτικό κόσμο ή από την ίδια την κοινωνία, αδυνατώ να καταλάβω πώς θα επέλθει αυτή η πολυπόθητη ανατροπή, που διάολε, ποτέ δεν έρχεται !
Μερικές φορές αναρωτιέμαι μήπως είμαι εγώ ο εκλεκτός; Ποιος Καμμένος και ποιος Χλωρός, ποιος Σαμαράς και ποιός Βενιζέλος, ποιος Τσίπρας και ποιος Μιχαλολιάκος, ποιος Κουτσούμπας και ποιος Γαρδούμπας θα μας βγάλουν από το βασανιστικό τέλμα που έχουμε όλοι πέσει;
Μήπως είμαι τελικά εγώ και αντί να γράφω και να αγχώνομαι, είναι καλύτερα να βγω μπροστά και να συνεπάρω τα πλήθη για να με ακολουθήσουν στον δρόμο προς την ανατροπή;
Όμως πάλι προσγειώνω τις σκέψεις μου γιατί δεν είμαι μασόνος ούτε ροταριανός ούτε καν λαϊονιστής, δεν είμαι μέλος της Αθηναϊκής λέσχης και δεν έχω χρήματα που μπορώ να διαθέσω γι αυτόν τον σκοπό .
Πείτε μου κυρία Μανταλένα, πώς μπορώ να βγω μπροστά και να ηγηθώ της προσπάθειας αυτής;
Πείτε μου, θα προδίδατε ποτέ τον αρχηγό σας για μένα ;
Καληνύχτα σας κυρία Μανταλένα μου και Καλή χρονιά (δεν τα έχουμε πει) !!!
Ειλικρινά και πάλι σας ευχαριστώ για τον κόπο που μπήκατε να μου απαντήσετε άσχετα αν με καλύπτει ή όχι αυτή η απάντηση.
Τελειώνετε στον επίλογο της απαντήσεως σας με την εξής φράση:
"Δεν πρέπει να χάσουμε την ελπίδα. Δεν πρέπει να πέσουμε αμαχητί. Δεν έχουμε το περιθώριο να κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια και αμίλητοι. Είναι στο χέρι μας."
ΑΠΑΝΤΩ :
Την ελπίδα την έχουμε ήδη χάσει. Όσο δεν γίνεται κάτι συνταρακτικό η ελπίδα έχει χαθεί εκτός αν μιλάμε όχι για την ελπίδα που όντως πρέπει να υπάρχει ως πραγματικότητα αλλά για την ελπίδα ως όραμα!
Γράφετε ότι δεν πρέπει να πέσουμε αμαχητί. Πολύ σωστή φράση μόνο που για να πέσει κανείς αμαχητί σημαίνει ότι δεν πολέμησε γιατί είναι άλλο πράγμα να πολεμήσεις και να πέσεις και άλλο πράγμα να μην πολεμήσεις και να πέσεις και εννοώ στο πεδίο της μάχης και όχι στα μετόπισθεν ή σε ένα θεωρητικό πεδίο μάχης ενός θεωρητικού πολέμου μέσω των blogs, των ιστοσελίδων και των καφετεριών.
Το περιθώριο να καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια και αμίλητοι, όντως μέχρι στιγμής το έχουμε και αυτό κάνουμε. Υπάρχει το περιθώριο της ελεγχόμενης κατάστασης στην οποία ζούμε, να μας δίνει τη δυνατότητα ακόμα να μιλάμε και άρα δεν είμαστε αμίλητοι ενώ μας δίνει και τη δυνατότητα να μην έχουμε σταυρωμένα τα χεράκια μας αλλά να κάνουμε και κινήσεις με αυτά, να τρίβουμε τα μάτια μας, τα αυτιά μας, να τα κινούμε τέλος πάντων παντοιοτρόπως προς κάθε κατεύθυνση αλλά μέχρι ...εκεί !
Είναι όπως τα προκαταρκτικά χάδια που δεν προχωρούν στο ...."τελείωμα" αλλά μένουν πάντα προκαταρκτικά μέχρι που στο τέλος ο ένας εκ των δύο ή και οι δύο βαριούνται να συνεχίσουν.
Παραμένουν λοιπόν όλα αυτά στο χέρι μας. Το θέμα είναι αν παραμένουν και στο πόδι μας και καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Για να σας βοηθήσω, με τα χέρια μας κάνουμε κινήσεις ενώ καθόμαστε χωρίς να κινούμεθα μετά των ποδιών μας ! Αυτά μένουν ακίνητα ή απλά κουνιούνται ελάχιστα στον καναπέ μας ή στις καφετέριες ενώ τα χέρια μας κινούνται περισσότερο από τα πόδια.
Πεποίθηση μου είναι ότι θα πρέπει για να αλλάξουν τα πράγμα να κινούνται και τα πόδια το ίδιο ή και περισσότερο από την κίνηση των χεριών μας .....καταλαβαίνετε τοιουτοτρόπως και παντοιοτρόπως !
Ευχαριστώ.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου