ΥΠΗΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΕ ΗΘΟΣ

           

γράφει ο  Ιωάννης Κρασσάς 

Αντιστράτηγος εα 

Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος

17 Αυγούστου 1921, ορεινός όγκος  Κάλε Γκρότο, 50 χιλιόμετρα δυτικά της Άγκυρας, ο Υπολοχαγός Λεωνίδας Αλεξάνδρου[1]  του 43 Συντάγματος Πεζικού, εξετάζει προσεκτικά τις θέσεις των Τούρκων στο ύψωμα Τραπεζοειδές. Ο λόφος  είναι βραχώδης με απότομες κλίσεις, ιδανικός για άμυνα. Στα βουνά της περιοχής η ζέστη την ημέρα είναι αφόρητη, ενώ την νύχτα κάνει κρύο. Ο Υπολοχαγός κατευθύνεται στον Λόχο του, που ετοιμάζεται για την επίθεση. Παρατηρεί τους άνδρες του και συνειδητοποιεί πόσο ταλαιπωρημένοι είναι. Τις τελευταίες μέρες έχουν περπατήσει πάνω από 150 χιλιόμετρα στις ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες της Αλμυράς ερήμου. Το συσσίτιο τους αποτελείται κυρίως από βραστό σιτάρι, παστή σαρδέλα και στην καλύτερη περίπτωση  ρύζι. Τα ρούχα τους και τα άρβυλα τους, ότι έχει απομείνει από αυτά, αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες της ηρωικής προσπάθειας τους. Ο Υπολοχαγός αισθάνεται ότι αν πέσει να κοιμηθεί, δεν θα ξυπνήσει ποτέ. Καλεί τους διμοιρίτες  και δίδει τις εντολές του, στην συνέχεια απευθύνεται στους άνδρες του: «Γνωρίζω πολύ καλά ότι έχετε ξεπεράσει κατά πολύ τις δυνάμεις σας, το ύψωμα μπροστά πρέπει να το καταλάβουμε γιατί μας το επιτάσσει το καθήκον μας προς την  Πατρίδα». Ο Υπολοχαγός ηγείται του Λόχου του, αψηφώντας τα φονικά πυρά του εχθρού, μέσα στους εκκωφαντικούς θορύβους της μάχης. Την ώρα που η γαλανόλευκη κυματίζει στη κορυφή του υψώματος ο Υπολοχαγός την βλέπει, αλλά δεν την κοιτάζει, έχει εγκαταλείψει τα εγκόσμια και εισέρχεται στο Πάνθεον των ηρώων της Πατρίδος.                                                               Ο Υπολοχαγός αποτελεί έναν από τους χιλιάδες  έλληνες, που υπηρέτησαν την πατρίδα με ήθος και εντιμότητα, πιστοποιώντας με τον  θάνατο τους, την προσήλωση  στα ιδανικά τους. Αυτού του είδους η θυσία, έχει τύχει της αναγνωρίσεως  όλων των λαών  ανά τους αιώνες. Αποτελεί τον ορισμό του στρατιωτικού καθήκοντος. Αυτών που προσφέρουν τα πάντα για το καλό  της πατρίδος, υπακούοντας συγχρόνως σ’ ένα κώδικα τιμής που οι αρχαίοι έλληνες περιέγραφαν με την λέξη αρετή. Όλοι οι λαοί έχουν τους ήρωες τους . Αλλά για τους Έλληνες ο ήρωας δεν ήταν απλώς ο γενναίος άνθρωπος που περιφρονεί τον θάνατο. Ο Έλληνας ήρωας, είναι άνθρωπος κατ’ εξοχήν πνευματικός, υπό την έννοια ότι περιφρονεί τον θάνατο και θυσιάζει τα την ζωή του, στην υπηρεσία ενός ευγενούς και υψηλού ιδανικού : της υπερασπίσεως της ελευθερίας και της τιμής της πατρίδος. Δεν αποτελεί καθήκον ή προνόμιο μόνο των στρατιωτικών η θυσία. Ο πόλεμος πρωτίστως αποτελεί αγώνα ηθικών δυνάμεων και ψυχικής αντοχής, τον οποίον διεξάγει ολόκληρο το έθνος και όχι μόνο οι ένοπλες δυνάμεις. Οι στρατιωτικοί όμως επιλέγουν σαν αντικείμενο ενασχόλησης,  να προετοιμάζουν τους εαυτούς και τους άνδρες τους, να θυσιασθούν εάν απαιτηθεί για την πατρίδα. Ο στρατηγός Μακ Άρθουρ στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του στο Ουέστ Πόιντ, 2 χρόνια πριν το θάνατο του, είπε : «Το δικό σας είναι το επάγγελμα των όπλων, της θέλησης για νίκη, της βέβαιης γνώσης ότι στο πόλεμο δεν υπάρχει υποκατάστατο της νίκης, ότι αν χάσετε το Έθνος θα καταστραφεί, ότι η μεγαλύτερη εμμονή της δημόσιας υπηρεσίας σας πρέπει να είναι το η Πατρίδα, το Καθήκον, και η Τιμή».

Η απόδοση της τιμής και της αναγνωρίσεως  αφορά όσους σεβάστηκαν τον όρκο τους . Η συνείδηση του καθενός μας έχει κάνει τις αξιολογήσεις της και τις κατατάξεις της. Η αδέκαστος  ιστορική κρίση δικαιώνει και επιβραβεύει στο τέλος αυτούς , που τήρησαν αυτά   που περιλαμβάνονται στον  όρκο των «Αρχαίων Αθηναίων Εφήβων» : Δεν εγκατέλειψαν τον συμπολεμιστή τους,  αμύνθηκαν τα ιερά και τα όσια  και μόνοι και μετά πολλών, την πατρίδα δεν παρέδωσαν μικρότερη απ’ όση την παρέλαβαν, αλλά μεγαλύτερη, υπερασπίσθηκαν τους θεσμούς και τίμησαν τα ιερά και τα όσια της φυλής. Ο όρκος αυτός συμβαδίζει απόλυτα με την ιδιοσυγκρασία και τον ψυχισμό μας . Αποδεικνύει  δε, χωρίς σοβινιστική διάθεση, την υπεροχή  του πνεύματος των αρχαίων προγόνων μας, έναντι των συγχρόνων τους.                                            
Το παρόν άρθρο τιμά όλους αυτούς  τους έλληνες, οι οποίοι αποτελούν το πρότυπο, για το τι μπορείς να πετύχεις και ποιος πρέπει να είσαι. Είναι η πηγή για να παίρνεις θάρρος, όταν το έχεις χάσει, να ξαναβρίσκεις την πίστη σου, όταν δεν ξέρεις που να στηριχθείς, να βρίσκεις την ελπίδα, όταν βρίσκεσαι σε απόγνωση. Υπάρχουν αρκετοί που τις έννοιες του καθήκοντος προς την πατρίδα το ήθος και την  αρετή τις θεωρούν ξεπερασμένες, αστείες ίσως και ενδεχομένως επικίνδυνες. Οι έννοιες αυτές όμως διαμορφώνουν τον χαρακτήρα και σου δίνουν δύναμη να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου. Η αποδοχή αυτών των αρετών δημιουργούν μια στάση ζωής, όπως την περιγράφει με πολύ ενάργεια  ο Παύλος Μελάς : « Άνδρες που περπατούν στην ζωή ευθυτενείς και με γαλήνη, μαθημένοι να πονούν χωρίς να υποφέρουν, να νικούν χωρίς να θριαμβολογούν, να νικώνται χωρίς να μοιρολογούν».                                   
Σήμερα έχουμε αγανακτήσει για την ευημερία που χάσαμε, που δεν προερχόταν από τον ιδρώτα μας, αλλά από δανεικά. Αδιαφορήσαμε για τις υποχρεώσεις που αναλαμβάναμε από την είσοδο μας στην ΕΟΚ και στην συνέχεια στην Νομισματική Ένωση. Προσπεράσαμε την διάλυση της Σοσιαλιστικών χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και δεν προσαρμοστήκαμε στις απαιτήσεις της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.  Μάθαμε στα μερεμέτια και όχι στο κτίσιμο. Χάσαμε την ουσία και μείναμε στις εντυπώσεις.  Δικαιολογίες για αυτά που δεν κάνουμε μπορούμε να βρούμε αναρίθμητες, αλλά τον εαυτό μας  δεν μπορούμε να τον κοροϊδέψουμε. Η ανοχή στα οικονομικά μέτρα, που με έκπληξη αναφέρεται ότι δείχνουμε, οφείλεται σε μια γενικευμένη συνενοχή. Μάθαμε να ανεχόμαστε την αδικία , την ανηθικότητα , την διαφθορά το ψέμα και δεν τα πολεμάμε, γιατί υπολογίζαμε το προσωπικό κάθε φορά κόστος. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι θάρρος, αλλά το αντίθετο του θάρρους στην κοινωνία μας  σήμερα περισσότερο  από την δειλία, είναι το βόλεμα.   Τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει την συστηματική εργασία, την επιμελή προετοιμασία, την σκληρή προσπάθεια και την εντιμότητα σε όλους τους τομείς της ζωής. Στα χέρια μας κρατάμε την τύχη μας. Την Ελλάδα μπορούμε όλοι μαζί να την σηκώσουμε στα χέρια μας, μπορεί να ματώσουμε, αλλά στο τέλος πάντα νικάει αυτός που δεν φοβάται την θυσία. Όποιος δεν φοβάται τον θάνατο, του αξίζει να ζει.             Όταν ο  Κανάρης  πήρε την απόφαση να βυθίσει την τουρκική ναυαρχίδα, είπε στον εαυτό του: «Κωνσταντή ετοιμάσου να πεθάνεις». Τέτοιες πράξεις είναι αυτόχρημα ηρωικές. Ο ηρωισμός αποτελεί την δύναμη που μπορεί να διασπάσει τον πυρήνα της ψυχής, για να απελευθερώσει την ηθική ενέργεια που απαιτείται ώστε να γίνουν τα αδύνατα δυνατά. Οι σύγχρονοι έλληνες  έχουμε χάσει στην πλειονότητα  τις ψυχικές μας δυνάμεις. Έχουμε ξεχάσει κάπου την ηρωική ελληνική ψυχή μας, η οποία σφυρηλατήθηκε εδώ και αιώνες, μέσα στα πονεμένα σπλάχνα της φυλής μας. Ο ελληνικός ηρωισμός έδινε πάντα στο τέλος την λύση στις τραγωδίες μας.  Τότε θα μας σεβασθούν και θα μας υπολογίσουν όταν καταλάβουν ότι είμαστε αποφασισμένοι για ΟΛΑ. Μέχρι να γίνει αυτό θα μας καταφρονούν  και θα μας οικτίρουν και εμείς θα  κλαψουρίζουμε και θα επαιτούμε.

---

[1] Το όνομα είναι φανταστικό