ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΟΤΗΤΑ, ΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ

                                                                                                                                                            

Του Σταύρου Σκανδάλη

Στη χρυσή ελπίδα του μέλλοντος της φυλής, της φυλής αυτής, που, όταν έχει τον ρηξικέλευθον ηγέτη, μπορεί όχι μόνο να αναγεννιέται από την τέφρα της, αλλά και να θάλλει ακόμη και στα ερείπιά της, ευχόμεθα να είναι στερεά σαν την πέτρα και φωτεινή σαν τον ήλιο.

Πάντοτε στα στήθη της να κοχλάζει αδάμαστη η ψυχή του έθνους και να κατακλύζονται από ηδύμολπες  ελπίδες, συνοδευόμενες από δυνάμεις θάρρους και πίστης για μια σύντομη έξοδο απ’ αυτή την ομιχλώδη, ασέληνο και βεβορβορωμένη κατάσταση. Κατάσταση  που δημιούργησαν ορισμένοι που είχαν λησμονήσει ότι είναι διαβάτες σ’ αυτό τον κόσμο και που η υλοχαρής κατάκτηση και διαρπαγή τους είχε κυριεύσει, αδιανόητο για ένα σκεπτόμενο άνθρωπο!..

Ακόμη δε και με την  ολιγωρία ορισμένων, που λόγω της έλλειψης και απουσίας των ηθικών αξιών της ζωής, οδηγηθήκαμε σε απορρώγες βράχους, λίαν επικίνδυνους και με επακόλουθα τις έγχρωμες απογοητεύσεις.

      Βιώνουμε όλοι μας τα κυοφορήματα ενός δόλιου Βερμπαλισμού, ενός σατανικά φερόμενου και ενεργούντος αβδηριτισμού, που διαπνέεται από το ανόητο και εντυπωσιακό, χωρίς την ύπαρξη ουσίας και περιεχομένου, ακόμη ενός Κρετινισμού με οδηγό του την ηλιθιότητα και την προκλητική αδιαφορία.

Ευχόμεθα, τις οδυνηρές αυτές καταστάσεις να τις αντιμετωπίσετε σθεναρά με την ορθή σκέψη και με την εκλέπτυνση της καρδιάς, όπως λέγει ο μεγαλύτερος ποιητής και ηθικολόγος του κόσμου, ο Όμηρος. Για την αντιμετώπιση αυτή, τη βασική δηλαδή για την πρόοδό σας και την αξιοποίηση του μεγάλου διδάγματος της αρμονίας της ζωής, που δίδαξε ο Μένανδρος (342-290 π. Χ.) «ως χαρίεν έστ άνθρωπος, όταν άνθρωπος ή», δηλαδή πόσον χαριτωμένος είναι ο άνθρωπος, όταν είναι άνθρωπος.

Και πάλιν οι ήρωες εκπαιδευτικοί μας θα αγωνισθούν , όπως εσαεί πράττουν. Αυτοί οι ήρωες δάσκαλοί σας  που σας οδηγούν στις φαρέτρες της ελληνικής σοφίας και της ηθικής αναγέννησης, να είσθε βέβαιοι ότι σας αρματώνουν  θετικά, ασφαλιστικά και προοδευτικά για  μια ανέλιξη της ζωής σας, με οιακοστρόφο τα ιδανικά της ζωής. Γιατί παιδιά μας, ζωή χωρίς ιδεώδη και ιδανικά είναι ταχύτητα, κίνηση χωρίς κατεύθυνση, άναστρη χειμερινή νύχτα.

Ευχές διάπυρες, να έχετε πίστη, αγάπη και σεβασμό προς αυτούς τους σμιλευτές και γαλβανιστές πνεύματος και ψυχής διδασκάλους σας. Σ’ αυτούς τους ιεροφάντες και λαοπλάστες εκπαιδευτικούς σας, που καθημερινά αναλίσκονται κυριολεκτικά, για να σας θωρακίσουν με όλα τα αναγκαία εφόδια που χρειάζεσθε σήμερα, δηλαδή την παιδεία της κεφαλής και την παιδεία του στήθους, όπως λέγει ο Κοραής. Τουτέστιν: τη διανοητική σας ανέλιξη και την παραγωγή ευαισθησιών από την καρδιά, από την οποία κυοφορούνται όλες οι μεγάλες ενέργειες και πράξεις για ένα πολιτισμό με πνευματικό γέμισμα και ανθρωπιά, και όχι όπως το σημερινό που είναι ανισόρροπος, χωλός και ανάπηρος.

Και τούτο ισχυριζόμαστε, γιατί πολιτισμός που δεν ανοίγει δρόμους για την ανέλιξή σας είναι σύκινος. Είναι δελεοπατριδοκαπηλισμός..!

Έχετε λοιπόν Σεβασμό, αγάπη και πίστη προς τον σημερινό εκπαιδευτικό! Είναι θωρακισμένος από έντονα στοιχεία θυσίας και αξιοζήλευτη αρματωσιά, για να σας οπλίσει με όλα τα εφόδια που έχει ανάγκη η σημερινή κοινωνία για να ακουσθεί σύντομα από το στόμα σας το γλυκόφωνο της ψυχής και του πνεύματος ασματικό αγλάισμα «Αμές δε γ’ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες», όμως εμείς θα γίνουμε καλύτεροί σας. Αυτό το ηδύμολπο ξεστομάτισμα είναι για μας το πιο παρήγορο και ενθαρρυντικό, γιατί μέσα σ’ αυτό αντικρύζουμε την προέκτασή μας, την αθανασία της φυλής.

Και όταν αυτό αγλαοφανώς ακούεται και μακαρίζεται, τότε δεν υπάρχει φόβος ούτε για το σήμερα, ούτε για το αύριον.

ΝΑΙ! Αυτό το ηδύμολπο άσμα, που γεννιέται από γλυκοθροίσματα αγγέλων φτερουγισμάτων και γλυκόλαλων πουλιών τιττυβισμάτων. Αυτό το στύλωμα και βάλσαμο της καρδιάς θα κυριαρχεί εσαεί στα χείλη της νεότητος καμπανιστό, γοργόφτερο, καμαρωτό, με το ελπιδοφόρο όραμα για να κοιμάται ο ελληνισμός ήσυχος!..

Μεγάλη και θεήλατη η προσφορά, φίλοι της νεότητος, των δασκάλων  σας, αφού πολλές φορές θυσιάζονται για σας. Προσφέροντας σ’ εσάς το ιλαρόν φώς,

αυτοί λειώνουν. Επαναλαμβάνω: Είναι οι ακοίμητοι φρουροί και μυσταγωγοί των πεπρωμένων της φυλής, οι θεματοφύλακες της πνευματικής υγείας σας και της ευόδωσής σας.

Εδώ θα ήρμοζε κανείς να ειπεί για τον σμιλευτή ψυχών και συνειδήσεων, γι’ αυτόν που δεν διστάζει για Σας, «αν ο δρόμος του καθήκοντος συμπίπτει με τον νόμο της θυσίας», τον εκπαιδευτικό, τον καθηγητή και δάσκαλό σας.

                      «Μην φοβηθείς αυτόν π’ εστήριξε

την πίστη του επάνω στην ελπίδα

τον είδα στη ζωή πάντα να μάχεται

μα πάντα ανίκητο τον είδα»  ( Βερίτης)

          

Ευχόμαστε να έχετε την ευτυχία να μελετάτε φαεινές σελίδες των πολυχευμόνων αρχαίων συγγραμμάτων που απομακρύνουν, με τα διδάγματά τους, από απορρώγες βράχους.

«Στήλη πυρός» λέγει η παλαιά διαθήκη οδήγησε στα σκοτάδια της ερήμου το Μωϋσή, μας λέγει ο Γεροστάθης. «Στήλη πυρός», χρυσή ελπίδα του μέλλοντος της φυλής, είναι και τα ωφέλιμα βιβλία, με τα γεμάτα από ανθρωπιά γράμματα. Ενώ με τα φώτα τους μας οδηγούν στα σκοτάδια και τους κινδύνους της επίγειας ζωής και εξερχόμεθα  ασινείς και απήμαντοι, νικητές, με τη θερμότητά τους μεταδίδουν στις ψυχές μας τη φλόγα της αρετής.

Λυχνάρι, που φωτίζει το σώμα στο στάδιο του βίου είναι η ψυχή, μας λέγει ο Γεροστάθης. Το ωφέλιμο και γεμάτο από νάματα Ιορδάνεια βιβλίο είναι το λάδι του λυχναριού αυτού. Δυστυχισμένοι είναι όσοι δεν προμηθεύονται εγκαίρως το λάδι που χρειάζονται για το λυχνάρι τους, γιατί τυφλοί και  άθλιοι θα περάσουν τα νιάτα και τα γηρατειά τους.

Τα γράμματα και τα φωτισμένα βιβλία νέους μας μορφώνουν, άνδρες μας ωφελούν, γέρους μας ευχαριστούν, πονεμένους μας παρηγορούν, αργούς μας απασχολούν, στη μοναξιά μας διασκεδάζουν, την ευτυχία μας συμπληρώνουν και το φορτίο της ζωής μας κάνουν ελαφρό και ευχάριστο. Τα χρήσιμα βιβλία και το νέκταρ αυτών ας  αναζητούμεν πάντοτε για να αποτελέσουν στυλώματα της ζωής μας!

Δεν θα μας έβλαπτε, νομίζω, εάν ακούγαμε λίγο και τη γνώμη του Αισχύλου: «ο χρήσιμα ειδώς, ουχ ο πολλά ειδώς, σοφός εστίν», δηλαδή σοφός είναι όποιος ξέρει χρήσιμα πράγματα κι’ όχι πολλά και άχρηστα. Και οι προγονοί μας ακόμη έλεγαν: «ουκ εν τω πολλώ το εύ, αλλ’ εν τω εύ το πολύ», δεν υπάρχει το καλό μέσα στο πολλά, αλλά μέσα στο καλό τα πολλά.

Ευχή διάπυρος: Να τύχετε στη ζωή σας εξωσχολικών βιβλίων, χρησίμων, που θα οιστρηλατείται η ψυχή και το πνεύμα σας, θα αναπτερώνεται το νόημα ζωής και το φρόνημα της εσωτερικής ελευθερίας, ώστε όλοι μας να σας καμαρώνουμε όχι μόνο στερεά σαν την πέτρα και φωτεινά σαν τον ήλιο αλλά και μεταρσίως αιρόμενα.

Πάντοτε μέσα στα στήθη σας να κοχλάζει ιστορική μνήμη που είναι η ανάσα του λαού, η καρδιά του έθνους, ο δείκτης χρυσής πορείας.

Θαρσείν χρή: Πρέπει να πάρουμε θάρρος όλοι μας σ’ αυτήν την κατάσταση που ζούμε. Να διώξουμε κάθε μαρμαρυγή απογοήτευσης, λόγω της βεβορβορωμένης κατάστασης που επικρατεί.

Αυτή η γη που λέγεται Ελληνική , από τη μια μεριά είναι σπαρμένη από βάγια και δάφνες, κι από την άλλη, με σταυρούς και τάφους. Την είδαν από τη μια να σκορπίζει σοφία και λόγο κι ομορφιά, να γεννά καλλιτέχνες, τιτάνες, γλύπτες και ποιητές, προφήτες του λόγου, ιεροφάντες του πνεύματος, μυσταγωγούς της επιστήμης και από την άλλη, να παλεύει το θανάσιμο πάλαιμα  της λευτεριάς και της τιμής της.

Ο σημερινός ήλιος που ρίχνει τις ακτίνες του πάνω στους κάμπους και τα βουνά, είδε ηρωϊσμούς και θυσίες, εξανδροποδισμούς και δόξες όπου άλλοτε μια ομορφιά και ένας λόγος συγκυβερνούσαν υπέροχα μια ζωή-φως, αστείρευτη βρυσομάνα του κόσμου, εκεί πλακώσανε νύκτες αξημέρωτες, εφιάλτες και τρόμοι. Από τότε μέχρι τα τώρα, από την εποχή μιας αγέραστης δημιουργίας μέχρι τις ημέρες που ζούμε, το ελληνικό έθνος δεν έπαυσε να είναι έθνος στρατευμένο. Από τότε που ένας Δαρείος κι’ ένας Ξέρξης  ζητούσαν χώμα και νερό από την αδούλωτη Αθήνα μέχρι τις τελευταίες μέρες που πάλεψε τον τιτάνιο αγώνα του ’40, δεν έπαυσε ν’ αντικρύζει τον χαλασμό και την κατάρα.

Θαρσείτε τοίνυν: Το έθνος όμως απέδειξε, με την πνευματικότητά του, ότι δύναται,  να θωρακίζεται, οσάκις παρίσταται ανάγκη από την εκχέουσα  μυρίπνοα αγιάσματα ελληνική φαρέτρα, που δεν χάνεται στα τάρταρα, μονάχα ξαποσταίνει, στη ζωή ξαναφαίνεται και λαούς ανασταίνει. Μην λοιπόν απελπίζεστε για το αύριόν σας. Ας πάρουμε λοιπόν την ελπίδα κι ας τη θρονιάσουμε στα στήθη μας διαλάμπουσα.

Αυτή που κάνει την φυλή μας να αναγεννιέται από την τέφρα της  και να θάλλει ακόμη και στα τυχόν ερείπιά της.

Γι’ αυτό είναι ανάγκη να μελετούμε όσο μας επιτρέπουν οι διανοητικές και ερευνητικές δυνάμεις μας την ιστορία μας. Να επισημαίνουμε τα ελαττώματα της φυλής μας και τις επιπτώσεις αυτών στην όλη σταδιοδρομία του έθνους.

Να πράξουμε το ίδιο και για τα προτερήματά μας, και διατηρώντες αυτά ενεργά να προσπαθούμε να διαβλέπουμε ποια πρέπει να είναι η σωστή και θετική εκμετάλλευση αυτών. Έτσι από τα συμπεράσματα που θα βγάλουμε, θα μας διδάξουν ότι δεν πρέπει να επαναπαυόμεθα  από τα «έσθλά» επιτεύγματά τους μόνο και εμείς να μένουμε αδρανείς, αλλά και ποιες προσπάθειες πρέπει να καταβάλουμε με έργα ώστε η μίμηση αυτών των «εσθλών» να είναι θετική για τη ζωή μας.

Τι ίδιο και για τα ελαττώματά μας, πως θα προσπαθήσουμε, αν δεν μπορούμε να τα εξαλείψουμε, τουλάχιστο να τα μετριάσουμε. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε αυτά τα ωραία και θαυμάσια που κτίσαμε και που προκαλούν τον παγκόσμιο σεβασμό, να μην τα γκρεμίζουμε εμείς οι ίδιοι. Να μην τα αφήνουμε και γίνονται στόχος οβίδων!..

Μελέτη λοιπόν και εμβάθυνση στην ιστορία, που μέσα της έχει όχι μόνο θεία διδάγματα αλλά και ενεργοποιά  έντονα στοιχεία που μας διδάσκουν και την φιλοσοφική σκέψη. Εδώ αξίζει κανείς να ειπεί πόση σοφία διδακτική έχει το των αρχαίων δίδαγμα: «όλβιος όστις της ιστορίας έσχει μάθησιν». Γι’ αυτό όλοι μας ας προσπαθούμε να εισερχόμεθα ψυχικά και πνευματικά, με φρενίτιδα ενθουσιασμού, στις μυρίπνοες και σωτήριες φαρέτρες της φυλής και ας ενσκύπτουμε τακτικά στις φαεινές σελίδες των πολυχευμόνων αρχαίων συγγραμμάτων, μέσα στα οποία διαλάμπουν η σωτήριος παραίνεση, ο σωστός δείκτης πορείας για πρόοδο, η ορθή και παραγωγική σκέψη, συμπορευόμενη με την εαισθησία και την πνευματική ποιότητα.

Αυτά, χρυσή ελπίδα του μέλλοντος της φυλής, Νεότητα, συμβάλλουν στην αξιοποίηση του θεάρεστου διδάγματος του Μενάνδρου (342-290 π.Χ.) όταν με ουρανομήκη φωνή έλεγε:

 «Ως χαρίεν εστ’ άνθρωπος, όταν άνθρωπος ή»  δηλαδή πόσον χαριτόβριτος είναι ο άνθρωπος όταν είναι άνθρωπος.

Και ο άνθρωπος γίνεται  ΑΝΘΡΩΠΟΣ όταν πρώτα παλέψει με το ατίθασο, βάναυσο, ειδωλολατρικό εαυτόν του και καταπνίξει τις αδυναμίες του και τα πάθη του, τη ζήλεια, το φθόνο και ελευθερωθεί δηλαδή εσωτερικά.

«Το νικάν εαυτόν ισχυρότερον του νικάν του πολεμίους». Τότε τσακίζεται και το επάρατον  σκληροπαγές κέλυφος του εγωϊσμού, που φυλάσσει τον ατομισμό!

Αυτή την εσωτερική ελευθερία, που αρχίζει να εμφανίζεται «κουκιστά» από την εφηβική ηλικία, πρέπει όλοι μας να επιδιώξουμε με μια προσέγγιση ψυχών, με μια συνεργασία που ο ένας να σέβεται την ιδιαιτερότητα του άλλου, με ένα ακοίμητο οραματισμό για τη λαμπροφόρο επάνοδο της Εργασίας, σ’ αυτόν τον τόπο  για όλες τις φάσεις της ζωής και με κυρίαρχο σκέψη το «Θαρσείν χρή» να την εκλάβουμε και να τη θεωρήσουμε ως Θεά προόδου και ευημερίας.

Εργασία

«Συ η οποία τον σκυφτόν ανορθώνεις, τον τεθλιμμένον παρηγορείς, τον παραστρατίζοντα επαναφέρεις εις την οδό της Αρετής. Συ παρηγορία των αδυνάτων, βακτηρία των κλονιζομένων και αναψυχή των αγαθών, Συ ανταύγεια της υψίστης κοσμογόνου δυνάμεως. Συ η οποία διαπαιδαγώγησες ολόκληρον την ανθρωπότητα και εξήγαγες αυτήν εκ της βαρβαρότητας, άσκησον την ρωμαλέαν σου δύναμη ωσαύτως επί της ευφαντάστου φύσεως της νεότητος, ίνα ανθήσει δια Σου μια ωραιοτέρα και καλυτέρα γενεά εις χαράν και ευτυχίαν ιδικήν της, της πατρίδας και του κόσμου ολόκληρου.