Η ΘΩΡΑΚΙΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ!

γράφει ο Χάρης Τσούλας

 Υπεύθυνος Τομέα Κοινωνικών δικτύων και ειδικών πληθυσμιακών ομάδων Β2 Ν.Ε ΟΝΝΕΔ

Πολύς λόγος έχει γίνει για το τι εστί Δημοκρατία. Ένα πολίτευμα που δημιουργήθηκε και θεμελιώθηκε στον ελλαδικό χώρο πριν χιλιάδες χρόνια και διακρίνεται από την αντιμετώπιση όλων των πολιτών ανεξαρτήτως καταγωγής, φυλής, θρησκείας ή φύλου ως ίσων. Ίσων στα δικαιώματα, ίσων στις υποχρεώσεις, ίσων και στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Τρία ρητά περιγράφουν πολύ εύγλωττα τα χαρακτηριστικά της Δημοκρατίας :

“Δημοκρατία είναι η κυβέρνηση του λαού, από το λαό, για το λαό” όπως αναφέρει ο Αβράαμ Λίνκολν. “Ο δογματισμός είναι ξένος προς τo πνεύμα της Δημοκρατίας και το αλάθητο διεκδικούν μόνον οι τυραννίες” όπως εύστοχα έχει αναφέρει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Και τέλος : “Η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα με εξαίρεση όλα τα άλλα” όπως έχει πει ο Ουίνστον Τσόρτσιλ.

 Τα τελευταία χρόνια και με δομική αιτία τη θύελλα που έχει ξεσπάσει στο γενικότερο πολιτικό σκηνικό λόγω της οικονομικής κρίσης, η Δημοκρατία βρίσκεται σε ένα κρίσιμο ορόσημο τόσο σε πανευρωπαϊκή κλίμακα όσο και σε αμιγώς ελληνική. Οι πολίτες σε ένα αρκετά σεβαστό ποσοστό δείχνουν να έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στο δημοκρατικό πολίτευμα, τους θεσμούς του και το πολιτικό προσωπικό που το συναπαρτίζουν.

  Αυτό είναι εμφανές κυρίως από τη στροφή σημαντικού τμήματος του πληθυσμού στον “ριζοσπαστισμό” , δηλαδή σε ιδέες και αξίες που δεν είναι αντίστοιχοι δημοκρατικών αλλά περισσότερο εξτρεμιστικών τάσεων. Με άλλα λόγια παρατηρείται μια συνεχής στροφή προς κόμματα και παρατάξεις ακροδεξιών και ναζιστικών τάσεων αλλά και ακροαριστερών. Συνεπακόλουθα τα κόμματα αυτά έχουν φτάσει να ανταμείβονται και εκλογικά με ποσοστά πολύ παραπάνω από τις παραδοσιακές τους δυνάμεις καθώς εμφανίζονται ως “λυτρωτές” στα ευήκοα ώτα απελπισμένων και ταλαιπωρημένων πολιτών, μιλώντας απαξιωτικά για τη Δημοκρατία με τη σημερινή της μορφή αλλά και υποσχόμενοι  ταυτοχρόνως καλύτερο μέλλον εν ονόματί της!

  Όλα τα παραπάνω έχουν οδηγήσει σε ένα επικίνδυνο σημείο: H Δημοκρατία και όλα όσα εμπεριέχει να έχουν απαξιωθεί για ένα σημαντικό ποσοστό του κόσμου και στα μάτια τους έχουν φτάσει να φαντάζουν ιδανικότερες ακόμα και παλιότερες ολοκληρωτικές καταστάσεις!

 Το ερώτημα που εύλογα εγείρεται είναι “τι κάνουμε;”. Και τι πρέπει να κάνουμε;Διαλύουμε τη Δημοκρατία στα εξ ων συνετέθη; Την παραμερίζουμε και δοκιμάζουμε άλλες λύσεις και συνταγές; Επανερχόμαστε στα παλιά; Κάνουμε πολιτειακή αλλαγή;

  Κατά την άποψή μου τίποτε από όλα αυτά δεν θα απέβαινε αποτελεσματικό και δόκιμο. Αυτό που χρειάζεται είναι η ενίσχυση, η θωράκιση της Δημοκρατίας. Εν προκειμένω στον τόπο μας αυτό μπορεί να επιτευχθεί με απλά αλλά σημαντικά βήματα.

  Πρώτα και κύρια η εν μέρει αναθεώρηση και ο εκσυγχρονισμός του Συντάγματος ώστε να είναι συμβατό με το σήμερα. Αυτό μπορεί να συμπεριλάβει έναν αριθμό δομικών αλλαγών που έχουν ήδη συζητηθεί αλλά δεν έχουν ακόμη εφαρμοστεί, όπως η ενίσχυση των εξουσιών του Προέδρου της Δημοκρατίας, η φυγή από το “πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο”, το ασυμβίβαστο υπουργικής και βουλευτικής ιδιότητας, η ίδρυση Συνταγματικού Δικαστηρίου, η κατάργηση του περίφημου “νόμου περί ευθύνης Υπουργών”.

 Δεύτερο σημείο που θα αποκαταστήσει την αξιοπιστία της Δημοκρατίας και του πολιτικού συστήματος είναι η πλήρης διαφάνεια σε όλα τα πολιτικά κόμματα μέσω της περικοπής της κρατικής επιχορήγησης, της δημοσιοποίησης των ισολογισμών τους και της απαγόρευσης χρηματοδότησης από τρίτους, “αδιαφανείς” πόρους.

 Τρίτο και πολύ σημαντικό σημείο είναι η απόκτηση της αίσθησης του Δικαίου μέσω της απόδοσης ποινών σε όλους τους δημόσιους λειτουργούς που διαχρονικά ενήργησαν ελλειμματικά και με τις ενέργειές τους πιθανώς ζημίωσαν το δημόσιο και το κοινό συμφέρον, μέσω της δήμευσης περιουσιών, επιβολής ποινών φυλάκισης κλπ. Και αυτό βέβαια να συμβεί ανεξάρτητα από το πόσο ψηλά ή χ

αμηλά βρίσκονταν οι συγκεκριμένοι δημόσιοι λειτουργοί (είτε δηλαδή ήταν υπουργοί, είτε απλοί κλητήρες κάποιας δημόσιας υπηρεσίας).

 Τέταρτο, τελευταίο και ίσως το πιο σημαντικό σημείο είναι η αλλαγή νοοτροπίας στο πολιτικό προσωπικό. Να γίνει κατανοητό πως στην πολιτική πρέπει να εισέρχονται άνθρωποι που έχουν σκοπό να προσφέρουν στο κοινό καλό και όχι να απομυζήσουν χρήμα και εξουσία ή να χτίσουν περιουσίες. Άλλωστε η εξουσία είναι αυτή που πρέπει να δίνει το καλό παράδειγμα στο λαό. Ως προς αυτό μπορεί να φανεί βοηθητική και η αυστηροποίηση ελέγχου του “πόθεν έσχες” αλλά και ο περιορισμός σε δύο ή το πολύ τρεις θητείες για όλους τους αιρετούς της κεντρικής πολιτικής σκηνής και της τοπικής αυτοδιοίκησης.

 Όπως είδαμε και από τα παραπάνω, βήματα προς την αποκατάσταση του πληγωμένου σήμερα γοήτρου της Δημοκρατίας και των θεσμών μπορούν να γίνουν. Αρκεί να υπάρχει βούληση και να ακολουθηθούν τα βήματα αυτά προς τη σωστή κατεύθυνση. Αυτό είναι και το στοίχημα που όλοι ως πολίτες ή ενασχολούμενοι με την πολιτική πρέπει να βάλουμε ώστε και να εκσυγχρονίσουμε το σπουδαίο αυτό πολίτευμα φέρνοντάς το στις ανάγκες του σήμερα αλλά και να αποφύγουμε την εξάλειψή του από τους εχθρούς της που παραμονεύουν.