Κάποιος γείτονάς μου σήμερα δεν γύρισε σπίτι. Κάποιος φίλος ίσως έτρωγε σε εκείνο το εστιατόριο.
Κάποιος μαθητής θα ήταν σε αυτή τη συναυλία και η μάνα του θα τον περίμενε σπίτι.
Εγώ έτυχε και είχα διάβασμα, έτυχε και δεν ήμουν εκεί...
Η μάνα μου από την Ελλάδα με παίρνει με αγωνία.
Έτυχε και εμεινα σπίτι και δεν κανόνισα να πάω για φαγητό ή για ποτό, έτυχε και δεν πέρναγα από εκεί.
Ο Ολάντ κάνει δηλώσεις και μιλάει για φρίκη, ο Ομπάμα μιλάει για θύματα και τρομοκρατία.
Η Γαλλία και η Αμερική βομβαρδίζουν τη Συρία, η Δύση οπλίζει τα χέρια με τα καλάσνικοφ και το Παρίσι μετράει απόψε νεκρούς, δεν φτάνουν τα σεντόνια του να καλύψει τα θύματα του.
«Και τώρα τι;» τολμώ να σκεφτώ. Θα αρχίσουν τις φωτιές οι καλοί χριστιανοί στα καμπ των προσφύγων ή θα κλείσουν τα σύνορα;
H Le Pen θα οργιάσει και θα ανεβάσει τα ποσοστά της ή ο στρατός θα ειναι πιο ενισχυμένος και θα περιπολεί πιο φοβιστικός στους δρόμους και το μετρό;
Θα ψάχνουν και την τελευταία σπιθαμή μου πριν μπω στο μουσείο ή στη βιβλιοθήκη, λες και θα με «σώσουν» αν μου ψάξουν τη τσάντα στο βιβλιοπωλείο, θα με σώσουν απο την τρομοκρατία σπέρνοντάς την.
Ευρώπη σου λέει ο άλλος.
Σκοτάδι και σιωπή, όπως αυτή που επικρατεί αυτή τη στιγμή στους δρόμους του Παρισιού.
Σιωπή νεκρική, όπως αυτή μετά ή πριν από μια καταστροφή.
Δ.
από το προφίλ του Αλέξη Ανδρίτσου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου