ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. ΑΝΑΓΚΗ Ή ΟΥΤΟΠΙΑ;

του

Γιώργου Τσιάκαλου

Αναπληρωτή Καθηγητή ΣΣΕ

Μέλους της Σχολικής Επιτροπής

Υποψήφιου Δημοτικού Σύμβουλου

Με την «Ανεξάρτητη Ενωτική Κίνηση»

O πολιτικός πολιτισμός είναι το σύνολο των πεποιθήσεων, στάσεων και συναισθημάτων, που δίνουν την τάξη και το νόημα σε μια πολιτική διαδικασία και τα οποία παρέχουν τις βασικές υποθέσεις και τους κανόνες που διέπουν τη συμπεριφορά του πολιτικού συστήματος.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας είναι ο πρώτος πολιτικός της Ελλάδας που δίδαξε τον πολιτικό πολιτισμό. Η αντίληψή του ότι, η πολιτική, αυτή καθ’ αυτή, διαμορφώνει τον πολιτισμό, φαίνεται από τον ανθρωπισμό που ο ίδιος εκδήλωνε, με την εναγώνια καθημερινή του φροντίδα προς τους ταλαιπωρημένους γραικούς, θύματα της σκλαβιάς και των εμφύλιων σπαραγμών. Υψώνει το ηθικό του ανάστημα και προβάλλει τους ηθικούς νόμους και την επιτέλεση του καθήκοντος. Για τον Καποδίστρια η εξουσία αλλά και η κοινωνία οφείλουν να έχουν ηθική θεμελίωση. «Θα συνεχίσω εκπληρών πάντοτε το χρέος μου ουδόλως φροντίζων περί του εαυτού μου και ας γίνει ό,τι γίνει. Οι πολιτικοί να γίνονται υποδείγματα να εμπνέουν και να παραδειγματίζουν με την προσωπική και δημόσια ζωή και να είναι έτοιμοι να θυσιαστούν».Ωστόσο, σήμερα στη χώρα μας, αυτό που διαφαίνεται είναι ότι ο "πολιτικός πολιτισμός" εκφέρεται με όρους που δεν συνθέτουν ένα "χώρο" πολιτισμένο.

Το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει, είναι, πώς είναι δυνατόν μια κοινωνία με τέτοιες επιδόσεις στα εικαστικά και γενικότερα στον πολιτισμό, όπως η ελληνική, να μην παρουσιάζει τα ίδια υψηλά επίπεδα και στον πολιτικό της πολιτισμό. Διανύουμε ήδη, μια μακρά προεκλογική περίοδο. Οι πολιτικές συζητήσεις εξελίσσονται σ’ ένα παιχνίδι εντυπώσεων και ανταγωνισμού για την καλύτερη ατάκα. Ο πολιτικός πολιτισμός πάει περίπατο, όπως επίσης η σοβαρή επιχειρηματολογία και ο εποικοδομητικός διάλογος. Σε τέτοιες στιγμές, ο στοχαστικός πολίτης κατανοεί την αυξανόμενη απαξίωση της κοινωνίας και ειδικά των νέων, στην πολιτική και τους πολιτικούς.

        Σε πρότερους καιρούς, τα χαμηλά επίπεδα πολιτικού πολιτισμού, περνούσαν περισσότερο απαρατήρητα. Η εύκολη δικαιολογία πως σε περίπτωση εκλογών, η ένταση και οι υψηλοί τόνοι ήταν αναπόφευκτοι, ήταν πιο αποδεκτή. Σήμερα, ωστόσο, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο πολίτης δεν πείθεται. Η καθημερινότητα έγινε δύσκολη. Απαιτούνται λύσεις και σοβαρότητα. Οι πολιτικές συζητήσεις περιστρέφονται φυσιολογικά, γύρω από την επιβίωση του κράτους μέσα από μια καταιγιστική οικονομική κρίση και γύρω από μία αδιάκοπη εκλογολογία.

Ζητούμενο βέβαια, είναι να πρυτανεύσει η κοινή λογική και να αντιμετωπιστεί η κρίση συλλογικά, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Να επανακάμψει η οικονομία και να ξανακτιστεί σε γερά θεμέλια. Ζητούμενο επίσης, μια τοπική αυτοδιοίκηση  που να νοιάζεται πραγματικά για τον τόπο. Ανεξάρτητα από τις διαφορετικές προτεραιότητες, τακτικές και προσεγγίσεις κάθε υποψηφίου, κάθε κόμματος και κάθε πολίτη, προέχει να αντιληφθούμε όλοι, πόσο καθοριστική είναι η περίοδος που διανύουμε. Ο τρόπος αντιμετώπισης των δραματικών εξελίξεων, διαμορφώνει όχι μόνο το παρόν αλλά καθορίζει το αύριο της πατρίδας μας.

 Ας αφουγκραστούμε τη φωνή του δημότη μας, που ζητά απελπισμένος, πράξεις και όχι λόγια, νηφαλιότητα, σύνεση, συλλογικότητα και ενότητα στους χειρισμούς και πρωτίστως ένα σύγχρονο πολιτικό λόγο με επιχειρήματα και πολιτικό πολιτισμό, μακριά από καβγάδες, ατάκες και διαπληκτισμούς. Η αναβάθμιση του πολιτικού πολιτισμού μας είναι όχι μόνο ζητούμενο αλλά και επιβεβλημένη αναγκαιότητα. Η όξυνση, οι εμπρηστικές δηλώσεις και οι ακραίες συμπεριφορές πρέπει να εκλείψουν. Οφείλουμε να βαδίσουμε στο δρόμο της νηφαλιότητας, μακριά από λαϊκισμούς, προσωπικές αήθεις επιθέσεις, ψευδείς και ανυπόστατους ισχυρισμούς, αλληλοκατηγορίες και θεατρινισμούς.

Οι επικεφαλής των παρατάξεων θα πρέπει να εκπέμπουν συνεχώς ένα θετικό επικοινωνιακό μήνυμα, γνωρίζοντας πως αυτό πρόκειται να φτάσει και στη βάση. Πρέπει να λειτουργήσουν σαν υπόδειγμα ήθους, συμπεριφοράς, προσήκουσας ευγένειας, με σεβασμό στη διαφορετικότητα, με αλληλοσεβασμό και με αξιακούς κανόνες.

Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα νέο πολιτικό πολιτισμό και νέες αντιλήψεις στην πολιτική μας παιδεία, εφόσον επιθυμούμε να εξέλθουμε από την κρίση, να μειώσουμε δραστικά την ανεργία και να ευημερήσουμε. Οι πολίτες πρέπει να συμμετέχουμε ουσιαστικά και δυναμικά στις κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες και αλλαγές. Όσοι δυσανασχετούμε από το μίζερο και αποτυχημένο πολιτικό σκηνικό και οραματιζόμαστε μια ευημερούσα, ασφαλή και κοινωνικά δίκαιη Πολιτεία πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες, τις συμπεριφορές καθώς και τα πρόσωπα που μας οδήγησαν στη σημερινή αρνητική κατάσταση.

Ο πολιτικός πολιτισμός της σύγχρονης εποχής δεν συνάδει με λογικές πολιτικής οικογενειοκρατίας, πολυετούς παραμονής των ίδιων προσώπων ή συγγενών τους στο πολιτικό προσκήνιο, οξύτατων, ανούσιων και επιθετικών προσωπικών αντιπαραθέσεων στην πολιτική ζωή.

Χρειαζόμαστε σοβαρές προτάσεις για επίλυση των προβλημάτων, πολιτικό σχέδιο και δυναμικές μελέτες, πνεύμα σύγκλισης και εξυπηρέτησης των συλλογικών αναγκών και όχι των ατομικών επιδιώξεων μιας «κοινωνίας των κολλητών» ‘Ενας νέος πολιτικός πολιτισμός μπορεί να λειτουργήσει και ως στοιχείο εξόδου από την κρίση.

Οι επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές ας αποτελέσουν πράξη πολιτικής ωριμότητας αλλά και συνειδητής στήριξης των αυτοδιοικητικών θεσμών, να γίνουν δε μέσα σε κλίμα πολιτικού πολιτισμού αντάξιου της ιστορίας μας.

Ο όρος «πολιτικός» πλέον έχει καταντήσει ύβρις αντί να είναι τιμή για τον καθένα ενεργό πολίτη αυτής της χώρας, ο τραμπουκισμός κάθε μορφής ανθεί ως η μοναδική «διέξοδος στο αδιέξοδο» και ο κάθε λογικός νους  αναρωτιέται πλέον τι μέλλει γενέσθαι σε μια χώρα, όπου όλα απαγορεύονται και όλα επιτρέπονται, σε μια χώρα όπου οι κόκκινες γραμμές της έχουν τρωθεί προ πολλού.

Άραγε ήταν έτσι τα πράγματα και προ κρίσης και όλα καλύπτονταν πίσω από την οικονομική ευμάρεια και η κρίση τα ξεσκέπασε όλα, ή η εκτράχυνση αυτή του πολιτικού μας πολιτισμού συμβαίνει τώρα, λόγω του ότι κάποιοι προσβλέπουν, για τους δικούς τους λόγους, σ’ αυτή την εκτροπή στα κάθε λογής άκρα;

Όλοι εμείς στην «Ανεξάρτητη Ενωτική Κίνηση» Παπάγου-Χολαργού θέλουμε το όνειρο του ενεργού και υγιούς σκεπτόμενου συνδημότη μας να μη μείνει για ακόμα μια φορά απραγματοποίητο. Θέλουμε να αναστρέψουμε το φυσικό επακόλουθο τη πλήρη δηλαδή αδρανοποίηση, να βγούμε επιτέλους απ’ αυτό το φαύλο κύκλο της μιζέριας, της εσωστρέφειας, του καχεκεντρισμού και της μισαλλοδοξίας και να του δώσουμε το πραγματικά αισιόδοξο μήνυμα, το μήνυμα αλήθειας και της ελπίδας.