γράφει ο Nikitas Kanakis (Γιατροί του Κόσμου) τίτλος:δικός μας
Χθές το απόγευμα την ώρα που έκλεινε το Πολυιατρείο ένα νέο εμφανώς ταλαιπωρημένο- και ρακένδυτο νέο παιδί με μια σακούλα στο χέρι μπήκε παραπαίωντας και ζητώντας γιατρό. Πριν κάν προλάβει να πεί τίποτα....
κατέρρευσε στο πάτωμα. Η κινητοποίηση όλης της ιατρικής ομάδας που ήταν σε βάρδια και όχι μόνο ήταν άμεση και άψογη, και παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες για ώρα πολλή, και με την βοήθεια των διασωστών του ΕΚΑΒ που ήρθαν άμεσα ο νεαρός δυστυχώς κατέληξε.
Έτυχε και ήμουν εκεί. Έβλεπα όλη την ένταση και την απελπισμένη προσπάθεια γιατρών και νοσηλευτών να προσπαθούν ξανά και ξανά ακόμα και όταν ήξεραν πλέον πως ήταν μάταιο. Αλλά και όλων των υπολοίπων έξω από το ιατρείο που γινόταν η προσπαθεια. Κοινωνικοί λειτουργοί, διοικητικοί, μεταφραστές Όλοι εκεί με μια γνήσια αγωνία λες και περιμέναν να μάθουν τα νέα συγγενή τους.
Και όταν αργότερα το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ παρέλαβε το πτώμα, έμεινα να παρατηρώ τις αντιδράσεις καθώς απομακρυνόταν το φορείο με το νεκρό. Άλλοι να κλαίνε σε μία γωνία συνεντριμένοι, άλλοι να προσπαθούν να κρύψουν τα δάκρυα και όλοι συντετριμμένοι. Για έναν άγνωστο, για κάποιον που δεν ήξεραν ούτε το ονομά του. Το μεγαλείο αλλά και συνάμα η βαθιά οδύνη της Ιατρικής που μόνο Υγιειονομικοί μπορούν να το καταλάβουν
Παρακολουθώ τους περισσότερους από αυτή τη νέα γενιά των Γιατρών του Κόσμου που βρίσκονται στα Πολυιατρεία μας τις κινητές μονάδες, τους ξενώνες, αλλά και τα άλλα προγράμματα εδώ και καιρό με περιέργεια, θαυμασμό και πολλές φορές έκπληξη. Για το πόσο καλοί είναι
Νέα παιδιά, γεμάτα όρεξη άνθουσιασμό και γνώσεις αλλά και μια βαθιά αγάπη για αυτό που κάνουν, και ένα ειλικρινή σεβασμό στους περιφρονημένους ανθρώπους που χτυπούν την πόρτα μας. Παιδιά που μπορεί να μην πρόλαβαν τα δικά μας ηρωικά χρόνια στις γειτονιές του κόσμου, αλλά δίνουν τον δικό τους αγώνες, εδώ πλέον στον τόπο μας. Με τον δικό τους τρόπο. Και σκέφτομαι, -όχι χωρίς κάποια μορφή ζήλιας- πως αυτή η generation X των Γιατρών του Κόσμου θα είναι μάλλον πολύ καλύτερη από την μπαρουτοκαπνισμένη “παλιοσειρά” της γενιάς μου. Για να πάει παρακάτω, έτσι όπως εκείνη καταλαβαίνει, το κουβάρι αυτής της υπέροχης ιστορίας που λέγεται αναθρωπιστική ιατρική…
υ.γ. ένα μεγάλο ευχαριστώ και ένα δημόσιο μπράβο στα πληρώματα και τους διασώστες του ΕΚΑΒ που πάντα με επαγγελματισμό, γενναιοδωρία και αίσθηση καθήκοντος είναι παρόντες οποτεδήποτε και αν τους χρειαστήκαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου