Με επιστολή στον Ευρωπαίο διαμεσολαβητή ο υποψήφιος βουλευτής (ΕΔΕΚ) Ζαχαρίας Τσίρτος (φωτό), ραπίζει την ανύπαρκτη και στην διεθνή πολιτική της Ευρωπαϊκή Ένωση:
Όταν τον Δεκέμβρη του 1976 ο πατέρας και η μάνα αποχαιρετούσαν για τελευταία φορά τη Γιαλούσα, που βρίσκεται στην κατεχόμενη Καρπασία της Κύπρου, μετά από δυόμισι χρόνια εγκλωβισμού, δεν ήμουν εκεί. Είχαν προλάβει οι Τούρκοι να μας διώξουν εμάς τα παιδιά από τον Ιούνιο του 1975. Μπορώ όμως να διακρίνω την έκφραση στα μάτια τους. Όπως το βλέμμα χάιδευε το σπίτι, την αυλή, την κληματαριά. Και εκείνο το δάκρυ που μάταια προσπαθούσαν να κρύψουν… Σας απευθύνω σήμερα αυτή την επιστολή, γιατί ως πολίτης χώρας μέλος της Ε.Ε., στερούμαι του δικαιώματος ελεύθερης εγκατάστασης, διακίνησης, κατοχής και νομής της περιουσίας μου, στον τόπο που γεννήθηκα.
Όταν τον Δεκέμβρη του 1976 ο πατέρας και η μάνα αποχαιρετούσαν για τελευταία φορά τη Γιαλούσα, που βρίσκεται στην κατεχόμενη Καρπασία της Κύπρου, μετά από δυόμισι χρόνια εγκλωβισμού, δεν ήμουν εκεί. Είχαν προλάβει οι Τούρκοι να μας διώξουν εμάς τα παιδιά από τον Ιούνιο του 1975. Μπορώ όμως να διακρίνω την έκφραση στα μάτια τους. Όπως το βλέμμα χάιδευε το σπίτι, την αυλή, την κληματαριά. Και εκείνο το δάκρυ που μάταια προσπαθούσαν να κρύψουν… Σας απευθύνω σήμερα αυτή την επιστολή, γιατί ως πολίτης χώρας μέλος της Ε.Ε., στερούμαι του δικαιώματος ελεύθερης εγκατάστασης, διακίνησης, κατοχής και νομής της περιουσίας μου, στον τόπο που γεννήθηκα.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με τις ενέργειες ή και τις παραλείψεις της, δεν ενεργεί αποτελεσματικά στην κατεύθυνση αποκατάστασης των δικαιωμάτων μου, που αποτελούν την πεμπτουσία συγκρότησης και ύπαρξης της Ε.Ε.
Η έναρξη διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, παραμερίζοντας το γεγονός ότι αυτή η χώρα είναι η αιτία αποστέρησης των δικαιωμάτων μου, η προώθηση κανονισμού για το ελεύθερο εμπόριο με τα κατεχόμενα -δηλαδή η νομιμοποίηση της κλοπής και του σφετερισμού της περιουσίας μου-, μού δημιουργούν την αίσθηση ότι αντιμετωπίζομαι ως πολίτης δεύτερης κατηγορίας της Ε.Ε. και θίγουν την ανθρώπινή μου αξιοπρέπεια.
Το 1974 η Τουρκία εισέβαλε παράνομα στην Κύπρο.
Τα στρατεύματα της, με την ανοχή της διεθνούς κοινότητας, δολοφόνησαν αμάχους και αιχμαλώτους, βίασαν, λεηλάτησαν και εκδίωξαν βίαια από τις εστίες τους 200.000 Ε/κ και εξανάγκασαν τους μισούς Τ/κ να εγκαταλείψουν τα χωριά και τις πόλεις τους. Οι τελευταίες δηλώσεις του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, ότι και να μην υπήρχαν Τ/κ η Τουρκία θα έπρεπε να τους ανακαλύψει, διώχνουν και το τελευταίο φύλλο συκής, ότι τάχατες εισέβαλε στην Κύπρο για να προστατέψει τους Τ/κ.
Παρά τις ομόφωνες αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης και του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, του Συμβουλίου της Ευρώπης και πολλών άλλων διεθνών οργανισμών, αλλά και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η διεθνής κοινότητα συνεχίζει να ανέχεται εδώ και 37 χρόνια την καταπάτηση των πιο στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όχι μόνο της πλειοψηφίας του 82% αλλά στην ουσία ολόκληρου του λαού της Κύπρου, στο όνομα δήθεν της προστασίας του 18%.
Η Ε.Ε. δεν μπορεί στην περίπτωση της Κύπρου να συνεχίζει να μένει απαθής στην παρατεινόμενη αδικία. Οι αξιωματούχοι της δεν νομιμοποιούνται να μέμφονται και να απειλούν με τιμωρία τον λαό της Κύπρου -όπως συνέβη μετά το «όχι» στο δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν- επειδή αρνήθηκε να ξεγράψει τους τόπους που γεννήθηκε, να αποδεχτεί μόνιμες παρεκκλίσεις από το ευρωπαϊκό κεκτημένο, ρατσιστικές διατάξεις και διαχωρισμούς στο Σύνταγμα και εγγυητικά δικαιώματα επέμβασης τρίτων χωρών. Αυτοί που εμπνεύστηκαν αυτό το σχέδιο και αυτοί που θύμωσαν με την απόρριψή του, θα ψήφιζαν «ναι» αν αφορούσε την δική τους πατρίδα; Η ΕΕ έχει τις δομές, τους θεσμούς, τη νομική αλλά πρωτίστως την ηθική υποχρέωση να εμπλακεί άμεσα στη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού. Έντιμε κύριε διαμεσολαβητή, οι προτάσεις και οι σκέψεις μου αυτές γίνονται στην προσπάθειά μου να απαντήσω στο ερώτημα των μικρών παιδιών μου: «Γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε στη Γιαλούσα και το σπίτι μας;» Θέλω να πιστεύω ότι τα μέλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Συμβουλίου Κορυφής, του Συμβουλίου Υπουργών και του Ευρωκοινοβουλίου, που θα λάβουν γνώση με τη δική σας μέριμνα, θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για μια ελπιδοφόρα απάντηση στα παιδιά όλης της Κύπρου.
Γιατί όταν η Ευρώπη μιλά για δικαιοσύνη στα παιδιά της, πρέπει να μπορεί να τα κοιτάζει στα μάτια.
Η έναρξη διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, παραμερίζοντας το γεγονός ότι αυτή η χώρα είναι η αιτία αποστέρησης των δικαιωμάτων μου, η προώθηση κανονισμού για το ελεύθερο εμπόριο με τα κατεχόμενα -δηλαδή η νομιμοποίηση της κλοπής και του σφετερισμού της περιουσίας μου-, μού δημιουργούν την αίσθηση ότι αντιμετωπίζομαι ως πολίτης δεύτερης κατηγορίας της Ε.Ε. και θίγουν την ανθρώπινή μου αξιοπρέπεια.
Το 1974 η Τουρκία εισέβαλε παράνομα στην Κύπρο.
Τα στρατεύματα της, με την ανοχή της διεθνούς κοινότητας, δολοφόνησαν αμάχους και αιχμαλώτους, βίασαν, λεηλάτησαν και εκδίωξαν βίαια από τις εστίες τους 200.000 Ε/κ και εξανάγκασαν τους μισούς Τ/κ να εγκαταλείψουν τα χωριά και τις πόλεις τους. Οι τελευταίες δηλώσεις του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, ότι και να μην υπήρχαν Τ/κ η Τουρκία θα έπρεπε να τους ανακαλύψει, διώχνουν και το τελευταίο φύλλο συκής, ότι τάχατες εισέβαλε στην Κύπρο για να προστατέψει τους Τ/κ.
Παρά τις ομόφωνες αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης και του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, του Συμβουλίου της Ευρώπης και πολλών άλλων διεθνών οργανισμών, αλλά και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η διεθνής κοινότητα συνεχίζει να ανέχεται εδώ και 37 χρόνια την καταπάτηση των πιο στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όχι μόνο της πλειοψηφίας του 82% αλλά στην ουσία ολόκληρου του λαού της Κύπρου, στο όνομα δήθεν της προστασίας του 18%.
Η Ε.Ε. δεν μπορεί στην περίπτωση της Κύπρου να συνεχίζει να μένει απαθής στην παρατεινόμενη αδικία. Οι αξιωματούχοι της δεν νομιμοποιούνται να μέμφονται και να απειλούν με τιμωρία τον λαό της Κύπρου -όπως συνέβη μετά το «όχι» στο δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν- επειδή αρνήθηκε να ξεγράψει τους τόπους που γεννήθηκε, να αποδεχτεί μόνιμες παρεκκλίσεις από το ευρωπαϊκό κεκτημένο, ρατσιστικές διατάξεις και διαχωρισμούς στο Σύνταγμα και εγγυητικά δικαιώματα επέμβασης τρίτων χωρών. Αυτοί που εμπνεύστηκαν αυτό το σχέδιο και αυτοί που θύμωσαν με την απόρριψή του, θα ψήφιζαν «ναι» αν αφορούσε την δική τους πατρίδα; Η ΕΕ έχει τις δομές, τους θεσμούς, τη νομική αλλά πρωτίστως την ηθική υποχρέωση να εμπλακεί άμεσα στη διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού. Έντιμε κύριε διαμεσολαβητή, οι προτάσεις και οι σκέψεις μου αυτές γίνονται στην προσπάθειά μου να απαντήσω στο ερώτημα των μικρών παιδιών μου: «Γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε στη Γιαλούσα και το σπίτι μας;» Θέλω να πιστεύω ότι τα μέλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Συμβουλίου Κορυφής, του Συμβουλίου Υπουργών και του Ευρωκοινοβουλίου, που θα λάβουν γνώση με τη δική σας μέριμνα, θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για μια ελπιδοφόρα απάντηση στα παιδιά όλης της Κύπρου.
Γιατί όταν η Ευρώπη μιλά για δικαιοσύνη στα παιδιά της, πρέπει να μπορεί να τα κοιτάζει στα μάτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου