ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ! TA "ΟΧΙ" ΘΕΛΟΥΝ ΜΕΤΑΞΑΔΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΒΟΥΛΕΥΤΑΔΕΣ! Ο ΜΕΤΑΞΑΣ ΕΣΤΕΙΛΕ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΕΓΡΑΨΕ ΜΝΗΜΟΝΙΟ!

Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου

Επικεφαλής της “Ελλήνων Πολιτείας”

egerssi@otenet.gr

www.apostoloupanos.gr

Ο Λεωνίδας και οι 300 “ημίθεοι” Σπαρτιάτες μαχητές του, πήραν την ηρωική απόφαση. Θα αναμετρηθούν αυτοί οι λίγοι, στα στενά των...

Θερμοπυλών, με τους αμέτρητους Πέρσες, γιατί έτσι πρόσταζε το καθήκον για την τήρηση των νόμων και η πεποίθηση της αφοσίωσης προς την Πατρίδα. Το μήνυμά τους, έγινε παιάνας των γενναίων. «Ω ξειν΄, αγγέλειν Λακεδαιμονίοις, ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».

Από τέτοια μηνύματα αυτοθυσίας και αυταπάρνησης εμπνεύσθηκαν ολόκληρες γενεές Ελλήνων ανά τους αιώνες και σηματοδότησαν πως «μόνο εμείς οι Έλληνες, αντίθετα από τους βαρβάρους, δεν μετράμε ποτέ το πλήθος του εχθρού στη μάχη» (Αισχύλος).

Χρυσοποίκιλτα στολίδια της πολύχρονης Ελληνικής Ιστορίας μας, Μεγάλοι Έλληνες που χάραξαν τα ονόματά τους στην παγκόσμια Ιστορία, και έγιναν θρύλος στους αιώνες: Οι Αυτοκράτορες του Βυζαντίου, Ιουστινιανός, Ηράκλειος, Νικηφόρος Φωκάς, Ιωάννης Τσιμισκής, Βασίλειος Βουλγαροκτόνος, Ανδρόνικος Κομνηνός,  Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και πολλοί άλλοι. Ακολούθως, ενδεικτικά αναφέρω: οι Λάμπρος Κατσώνης, Αλέξανδρος Υψηλάντης, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Γεώργιος Καραϊσκάκης, Παπαφλέσσας, Ιωάννης Καποδίστριας, Χαρίλαος Τρικούπης, Παύλος Κουντουριώτης και Ιωάννης Μεταξάς.

Ο Κυβερνήτης της Νίκης.

Ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν ο Κυβερνήτης της Ελλάδος που αντιστάθηκε στα επεκτατικά καθεστώτα του Άξονα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και διαμόρφωσε ουδέτερη και περήφανη εξωτερική πολιτική. Πιο αναλυτικά, τις πρώτες πρωινές ώρες της 28^ης Οκτωβρίου 1940, ο Ιταλός Πρέσβης στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι επέδωσε στον Μεταξά τελεσίγραφο ελεύθερης διέλευσης του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο, προκειμένου να καταλάβει λιμένες και αεροδρόμια της χώρας για τον ανεφοδιασμό του στρατού του Άξονα ώστε να περάσει στην Αφρική. Ο Μεταξάς με την άρνησή του και την απόκρισή του «επομένως έχουμε πόλεμο», σηματοδότησε μια από τις πιο χρυσές και ένδοξες σελίδες της νεώτερης Ιστορίας μας. Στο διάγγελμά του προς τον Ελληνικό λαό, ο Ιωάννης Μεταξάς μεταξύ των άλλων είπε: «Έλληνες, τώρα θα αποδείξωμεν εάν είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας, την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος ας εγερθή σύσσωμον, αγωνισθήτε δια την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά σας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο αγών».

Το “ΟΧΙ” το είπε ο Μεταξάς και ακολούθησε σύσσωμος ο ελληνικός λαός.

 Εκείνο το πρωινό, λοιπόν, του περήφανου «ΟΧΙ», που ακούστηκαν οι σειρήνες του πολέμου, ο Ελληνικός λαός ξεχύθηκε στους δρόμους, όχι για να διαδηλώσει κατά της κυβέρνησής του, αλλά για να αποχαιρετήσει τα νιάτα της Ελλάδος που έφευγαν για το Μέτωπο. Ελληνικά νιάτα, που δεν σκέφτηκαν ούτε για μια στιγμή πως αποχωρίζονται το αραλίκι στους καφενέδες και την ρέμπελη ζωή των νεανικών τους χρόνων. Νέοι που αρματώθηκαν για να σώσουν την τιμή της Πατρίδος και της οικογένειάς τους από τον κατακτητή. Νέοι που εμπνέονταν από την περήφανη στάση του ηγέτη τους και εκστασιάζονταν με τους στίχους του Κωστή Παλαμά: «Αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα, μεθύστε με το Αθάνατο κρασί του εικοσιένα». Τα δάκρυα του αποχωρισμού, της μάνας και του πατέρα, δεν ήταν δάκρυα λύπης αλλά δάκρυα περηφάνιας και χαράς. Στους σταθμούς των τραίνων, κατά τον αποχωρισμό, ξαναζούσε η μάνα Σπαρτιάτισσα που παραδίδοντας την ασπίδα στο παιδί της, το πρόσταζε «ή ταν ή επί τας». Τις ημέρες εκείνες ξεδιπλώθηκε το τεράστιο μεγαλείο του Έλληνα, που ανάγκασε τον Πρωθυπουργό της Αγγλίας να εκφωνήσει από το ΒΒC το περίφημο και διαχρονικό: «Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε: Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».

Γυναίκες Ηπειρώτισσες, ξαφνιάσματα της φύσης.

Εκείνη τη χρονιά, ο Ελληνικός Στρατός, παρά τον βαρύ χειμώνα αλλά και το ελλειμματικό πολεμικό υλικό έναντι του εχθρού, πολεμούσε γενναία και κατατρόπωνε τον εχθρό, σε όλο το εύρος της Ελληνοαλβανικής μεθορίου. Στις μάχες στο Καλπάκι, στην Κόνιτσα, άξιος συμπαραστάτης των στρατιωτών μας, ήταν η  γυναίκα μάνα, η γυναίκα σύζυγος, η γυναίκα Ελληνίδα. Η προσφορά της, ανυπολόγιστη! Αυτή, ενέπνευσε αρκετά χρόνια μετά τον μουσικοσυνθέτη Γιώργο Κατσαρό να αποδώσει στην Ηπειρώτισσα γυναίκα την πρέπουσα τιμή, με τον ύμνο: «Γυναίκες Ηπειρώτισσες, ξαφνιάσματα της φύσης, εχθρέ γιατί δεν ρώτησες ποιον πας να κατακτήσεις».

Και είναι υψίστη τιμή και παρακαταθήκη για εμένα προσωπικά, που η αξέχαστη μητέρα μου και οι αδελφές της ήταν μέσα σε εκείνες τις Ηπειρώτισσες γυναίκες. 

Όταν σε αυτήν την αντάρα του πολέμου, μια άλλη μεγάλη Ελληνίδα, η τραγουδίστρια της Νίκης, η Σοφία Βέμπο, εγκατέλειψε την θαλπωρή της Πρωτεύουσας και μετατρέποντας πολλά τραγούδια της σε πατριωτικά, περιδιάβαινε το μέτωπο και εξύψωνε το ηθικό των παλικαριών μας, τραγουδώντας: «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά, παιδιά στη γλυκιά Παναγιά προσευχόμαστε όλες να ΄ρθετε ξανά».

Όταν ο ελληνικός λαός είχε φρόνημα και δεν καθ΄ όταν φρόνιμα.

Τότε ο ελληνικός λαός είχε φρόνημα για την πατρίδα, ήταν ένας λαός που πίστευε στις αρετές της φυλής μας, ένας λαός που διαφύλαττε ως κόρη οφθαλμού τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις μας, ένας λαός  που είχε βαθιά πίστη στην Παναγιά που τον συντρόφευε στα χαρακώματα, ένας λαός που κανείς μα κανείς δεν μπορούσε να του επιβάλλει να κάτσει φρόνιμα.

Ο Μεταξάς έστειλε στο διάολο τους “δανειστές” και δεν υπέγραψε Μνημόνιο.

Αυτό το φρόνημα στον ελληνικό λαό το μεταλαμπάδευσε και ο Ιωάννης Μεταξάς. Όταν εν έτει 1936 η Ελλάδα έφθασε σε αδυναμία αποπληρωμής δανείου προς την βελγική τράπεζα Societe  Commerciale de Belgique και αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση αυτού του δανείου. Τότε η Βελγική κυβέρνηση προσέφυγε κατά της χώρας μας στο Διεθνές Δικαστήριο, που είχε ιδρυθεί από την Κοινωνία των Εθνών, με την κατηγορία, ότι αθετεί τις διεθνείς δανειακές της υποχρεώσεις. Ακλούθησαν διαδοχικά υπομνήματα της κυβέρνησης Μεταξά και μεταξύ άλλων αναφέρονταν τα εξής: «Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία καθιστά αδύνατο για τις κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς το λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα.  Είναι αδύνατον να πληρώσει μια κυβέρνηση το χρέος και την ίδια στιγμή, να παρασχεθεί στο λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και, φυσικά, το καθήκον του κράτους, να εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημόσιων υπηρεσιών, υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών του. Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, εάν αυτό θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών του και έχει ως αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της Διοίκησης της χώρας. Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και διοίκηση, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους».

Το Διεθνές Δικαστήριο, με βάσει την παραπάνω επιχειρηματολογία, δικαίωσε την Ελλάδα. Διερωτάται, λοιπόν ο κάθε ένας εξ ημών, μήπως τότε η Ελλάδα ήταν περισσότερο ισχυρή σε σχέση με σήμερα; Προφανώς όχι…Τα αυτονόητα, όμως, ίσχυαν ακόμα και επί της Δικτατορίας του Μεταξά!!

Η τεράστια διαφορά του μακρινού χθες με το σήμερα.

Σήμερα κυβερνήτης της Ελλάδος δεν είναι ο Ιωάννης Μεταξάς. Είναι ο “αριστερός” Αλέξης Τσίπρας και κυβέρνηση όλη η αλητοπαρέα του. Που δεν θα χάσει την ευκαιρία να μας θυμίσει ότι το περήφανο “ΟΧΙ” το είπε ο ελληνικός λαός και όχι ο τότε Κυβερνήτης της Ελλάδος.

Αυτός – ο Αλέξης Τσίπρας – αλλά και οι προηγούμενοι κυβερνήτες της Ελλάδος, οδήγησαν την Πατρίδα μας στην απόλυτη εξαθλίωση. Υπογράφουν Μνημόνια με τους “δανειστές – τοκογλύφους” εταίρους μας στην ΕΕ, προστατεύοντας τα συμφέροντά αυτών και όχι τα συμφέροντα του λαού και της Πατρίδος. 

Ας κάνει ο καθένας από εμάς τις συγκρίσεις του και ας βγάλει τα συμπεράσματά του!!

Τι πράττει ο λαός μας σήμερα;

Αλλά τελικά, που βρίσκεται σήμερα η ελληνική περηφάνια, ο εγωισμός, ο τσαμπουκάς που διέθετε παλιά ο Έλληνας; Είναι δυνατόν όλοι αυτοί, της σημερινής κυβερνήσεως – αλλά και των προηγούμενων κυβερνήσεων των Μνημονίων - να είναι Έλληνες, απόγονοι όλων των Ελλήνων που παραπάνω αναφέρω; Είναι δυνατόν να κυλάει στις φλέβες τους αίμα ελληνικό; Είναι δυνατόν αυτά τα σημερινά άψυχα και άβουλα ανθρωπάκια να αυτοαποκαλούνται Έλληνες και να διαχειρίζονται τις τύχες μας; Πρέπει, επιτέλους, να ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε πως, οι πρόγονοί μας έδωσαν τη ζωή τους. Και όσοι τελικά επέζησαν από τον υπέρ πάντων αγώνα, έδωσαν στην Πατρίδα χέρια και πόδια. Γι΄ αυτό πρέπει, επιτέλους να ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε πως οι πρόγονοί μας δεν άφησαν τα κόκαλά τους, που είναι ακόμη μετά από τόσες δεκαετίες διάσπαρτα και άταφα στη Βόρειο Ήπειρο, για να έρχονται σήμερα οι επικυρίαρχοι Γερμανοί και να μας κυριεύουν, χωρίς να πέσει μια ντουφεκιά. Γιατί τους επιτρέπουμε να μας βιάζουν καθημερινά; Γιατί ανεχόμαστε την μετάλλαξη που μας επιβάλλουν; Πότε θα αντιδράσουμε; Θα παραδώσουμε στα παιδιά μας μια Πατρίδα καθημαγμένη και κατεστραμμένη;