20 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974! "ΜΑΣ ΛΕΙΠΟΥΝ ΠΑΤΕΡΑΔΕΣ, ΜΗΤΕΡΕΣ, ΑΔΕΡΦΙΑ, ΠΑΙΔΙΑ! ΔΥΟ ΑΓΟΡΑΚΙΑ 10 ΚΑΙ 14 ΕΤΩΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΤΑ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ"! ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΟΥ ΛΥΓΙΖΕΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΙΔΕΡΑ! ΜΟΝΟ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΔΕΝ ΑΓΓΙΖΕΙ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΤΑ ΙΔΙΑ...

Γράφει η Μπέτη Μπιζά

20 Ιουλίου 1974... 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ .. Λείπουν οι πατεράδες, οι μητέρες, τα αδέλφια, τα παιδιά... οι φίλοι μας...

Μας λείπει το σπίτι μας...

Η γειτονιά που μεγαλώσαμε...

Το φουρνάκι εκείνο στην αυλή, που είχε φτιάξει ο πατέρας με τα χέρια του...

Ο πατέρας, ο αδελφός, ο σύζυγος, που είναι ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ...

"Δεν ξέρουμε τι τον έκαναν... πού βρίσκεται..., μου είπε η Χαρίτα και τα ...

μάτια της βούρκωσαν... Εγώ κοιμήθηκα σε μια χαράδρα εκείνο το βράδυ, ετοιμόγεννη, για να γλυτώσω... Ο πατέρας μου αγνοείται... 43 χρόνια τώρα... Τι τον έκαναν τον πατέρα μου... Με αυτόν τον καημό ζούμε..."

Κι ο παππούς της φωτογραφίας, ο Χρήστος Δράκος, δάκρυσε πάλι για τη γυναίκα του Μαρίτσα, και τα δυο του παιδιά, τον Γιώργο και τον Νίκο, όταν τον ρώτησα για το χωριό του τον Αη-Γιώργη, το σκλαβωμένο, εκεί που έχασε όλη του την οικογένεια..

...δυο αγοράκια 10 και 14 ετών, που οι Τούρκοι σκότωσαν μπροστά στα μάτια του, μαζί με τη μητέρα τους, κι αυτόν τον άφησαν ζωντανό να φύγει για να διαδώσει τη φρίκη και να φύγουν όλοι οι Έλληνες απ' τα σπίτια τους το γρηγορότερο... 

Τον άφησαν να ζει για να πονάει...

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ... και περιμένουμε την ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ στη γη μας. 

Είμαστε όλοι ΚΥΠΡΙΟΙ.