Ναι ήμαστε θυμωμένοι. Εξαγριωμένοι. Ζούμε σε μια Ελλάδα που δεν την αναγνωρίζουμε. Με Έλληνες που δεν καταλαβαίνουμε την γλώσσα τους, τη σκέψη τους. Νιώθουμε μόνοι, ανυπεράσπιστοι. Σαν τα αετόπουλα...
εγκαταλελειμμένα στη φωλιά γιατί την μάνα και τον πατέρα αετό τους σκότωσαν ανεύθυνοι, ερασιτέχνες κυνηγοί. Κυνηγοί της φθήνιας, της μετριότητας, της ανικανότητας. Ανάλγητοι κομπάρσοι της πολιτικής και της κοινωνίας.
Μόνη αισθανόμουν και εγώ, σαν σήμερα το 1992, μέχρι τα 100 μέτρα που με χώριζαν με εμπόδια από τον τερματισμό. Μόνη, να με περιτριγυρίζουν άνθρωποι έτοιμοι να μου χτυπήσουν τον ώμο και να μου πουν “δε πειράζει η προσπάθεια μετράει”. Στα ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν την εκκίνηση, σκεφτόμουν τρόπους απόδρασης από την μιζέρια της ηττοπάθειας τους. Και ο μόνος τρόπος ήταν να κοιτάζω μόνο μπροστά, στον στόχο, έχοντας στην καρδιά και την σκέψη μου αυτούς τους λίγους που πίστεψαν σε μένα, στο σύζυγό μου, την οικογένειά μου, στους Έλληνες που δε θέλουν πολλά για να αφυπνιστούν. Έλληνες που δε ξεχνούν ότι κουβαλούν το σταυρό της αριστείας...
Με αυτούς έτρεξα για 12,64 δευτερόλεπτα και πιστέψτε με, απέδρασα μαζί τους στην μία και μοναδική Ελλάδα μας ρε γαμώτο!
πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου