Όταν ο Χ. Φλωράκηης επισκέφθηκε το άγιον Όρος είπε σε ερώτηση μοναχού :«Εσείς πιστεύετε στη σωτηρία στον άλλο κόσμο, εμείς δεν πιστεύουμε ότι προλαβαίνουμε τη σωτηρία σ’ αυτόν τον κόσμο, οπότε έχουμε κάτι κοινό».
Ποια ήταν η απάντηση του κ. Τσίπρα στο συναφές ερώτημα που του τέθηκε; "Από την πλευρά μου αισιοδοξώ ότι θα υπάρξει αποτέλεσμα σ’ αυτόν τον κόσμο".
Ο αρθρογράφος, που ασχολήθηκε με την πρόσφατη επίσκεψη του επιγόνου του αποβιώσαντος Φλωράκη - είναι τώρα ο κ. Τσίπρας - σχολίασε γράφοντας : «Οι δύο δηλώσεις δείχνουν τη διαφορά του ώριμου από τον ανώριμο πολιτικό της Αριστεράς, του ρεαλιστή από αυτόν που ακόμη βρίσκεται στα σύννεφα».(*)
Αν καταλαβαίνω καλά, η πολιτική ωριμότητα του απελθόντος κ. Φλωράκη έγκειται στο ότι εκείνος - σημ. υποθέτω και άπασα η αριστερά ομήγυρης - δεν πίστευε ότι προλαβαίνει τη σωτηρία σ΄ αυτό τον κόσμο. Αντίθετα, η ανωριμότητα του νυν προέδρου του ΣΎΡΙΖΑ φάνηκε εκ του ότι εκείνος "αισιοδοξεί ότι θα υπάρξει αποτέλεσμα σ’ αυτόν τον κόσμο".
Για να το απλουστεύσουμε ακόμη περισσότερο, ο μεν Φλωράκης είχε πει ότι δεν πιστεύει, ο δε Τσίπρας δήλωσε ότι αισιοδοξεί.
Βλέπουμε λοιπόν ότι η ωριμότητα του ενός πολιτικού ανδρός αποδίδεται στο, έστω αρνητικό, "δεν πιστεύουμε". Υπάρχει όμως και το παρακάτω, το οποίο απλουστευτικά είναι : Δεν προλαβαίνουμε το τραίνο της σωτηρίας. Ο έτερος πολιτικός ανήρ, ο ανώριμος, δήλωσε ότι είναι αισιόδοξος, αποτέλεσμα θα υπάρξει. Δηλαδή, το τραίνο θα το προλάβουμε και ο κόσμος θα αλλάξει, συμπληρώνουμε. Ρεαλιστής ο πρώτος, αιθεροβάμων ο δεύτερος, κατά τον αρθρογράφο και δεν έχει άδικο.
Όλα αυτά σε σχέση με την πνευματικότητα που αποκόμισαν αμφότεροι από την επίσκεψή τους στο Αγ. Όρος και γράφουμε, τώρα, εμείς.
Αν η περί σωτηρίας πνευματικότητα του αγίου Όρους αφορά στη διάκριση μεταξύ πιστεύω και αισιοδοξώ, δεν μπορεί να δέχεται ώριμη την δήλωση "δεν πιστεύουμε (σ.σ. οι αριστεροί) ότι προλαβαίνουμε τη σωτηρία σ΄ αυτό τον κόσμο". Ούτε βέβαια να γίνει δεκτός ο αφορισμός "εσείς οι μοναχοί πιστεύετε στη σωτηρία στον άλλο κόσμο". Άλλωστε, αυτό δεν είναι μόνο πίστη των μοναχών, είναι πίστη και του πληρώματος της Εκκλησίας κατά την δύναμη ενός εκάστου και κατά το ποιόν τού "Ἔστι δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων". Από αυτό εξαρτάται η σωτηρία μας στον άλλο κόσμο, όπου δεν θα είμαστε εμείς οι κριτές του εαυτού μας, άρα και της σωτηρίας μας. Άλλος έχει το λόγο εκεί. Και ακόμη, γενικότερα αυτό, άγνωστο παραμένει τι είδους "ἐλπιζομένων ὑπόστασις" είναι η πίστη και η αισιοδοξία των πολιτικών.
Τέλος, το κεφάλαιο περί της πολιτικής ημών σωτηρίας, με άρωμα σύγχρονης πνευματικότητας από το άγιον Όρος, που αποκόμισαν οι κ.κ. Φλωράκης και Τσίπρας, δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το "αισιοδοξώ ότι θα υπάρξει αποτέλεσμα". Πάντως, ούτε με την ρεαλιστική εκδοχή Φλωράκη είδαμε φως - βλέπε τους επιγόνους - ούτε πρόκειται να δούμε και με αυτή του αιθεροβάμονα Τσίπρα. Πραγματιστής ο πρώτος, θεωρητικός ο δεύτερος και πανταχού παρών ο θεωρητικός ρεαλισμός του νόμου της ζούγκλας.
(*) Βλέπε http://aktines.blogspot.gr/
Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία
ΑπάντησηΔιαγραφήκχ