ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΘΕΣΣΑΛΩΝ ΠΑΠΑΓΟΥ ΚΑΙ ΒΟΡΕΙΩΝ ΠΡΟΑΣΤΙΩΝ: "ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΚΑΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΠΛΑΣΤΗΡΑ"

                                 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΘΕΣΣΑΛΩΝ ΠΑΠΑΓΟΥ

ΚΑΙ ΒΟΡΕΙΩΝ ΠΡΟΑΣΤΙΩΝ

Ρέππα 9 - 15669 - Παπάγου

Τηλ.210- 6537146

6945-803334

Δελτίο Τύπου

                                                             8 Δεκ.2015

Τιμή και Δόξα

Στο Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ και

Στο Στρατηγό και Πρωθυπουργό Νικ.Πλαστήρα

          Πραγματοποιήθηκε με απόλυτη επιτυχία από το Σύλλογο των Απανταχού Καρδιτσιωτών της Αθήνας  στις 6 Δεκ.2015, στους τάφους  του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ και του Στρατηγού και Πρωθυπουργού Νικολάου Πλαστήρα, στο Α΄Νεκροταφείο, το ετήσιο μνημόσυνο.

       

        Η εκδήλωση ήταν πολύ προσεκτικά οργανωμένη και ικανοποίησε...

απόλυτα τους παρευρεθέντες. Από πλευράς του Συλλόγου μας παρέστησαν ο Πρόεδρος Κώστας-Πολυχρόνης Τίγκας και το μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου Δημήτρης Σκύφτας. Κατέθεσαν στεφάνι στους τάφους των προαναφερθέντων και ο Πρόεδρος του Συλλόγου εκφώνησε την ομιλία για τον σεβαστό και αγαπητό  Στρατηγό και Πρωθυπουργό Νικόλαο Πλαστήρα.  Κατωτέρω πτο κείμενο της ομιλίας.

 

                                            

NIKOΛΑΟΣ Χ. ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ

Αντιστράτηγος και Πρωθυπουργός

« Ο Μαύρος Καβαλάρης»

(Καρδίτσα, 4 Νοεμβρίου 1881 - Αθήνα, 26 Ιουλίου 1953)

                                      

Θεοφιλέστατε Δέσποτα,

Κύριε πρώην Πρόεδρε της Βουλής των Ελλήνων,

Κυρία και Κύριε πρώην Βουλευτές,

Κύριοι πρώην Δήμαρχοι,

Κυρίες και Κύριοι εκπρόσωποι Πολιτιστικών Συλλόγων,

συμπατριώτισσες και συμπατριώτες,

φίλες και φίλοι,

ήρθαμε σήμερα εδώ για να τιμήσουμε ένα ακόμη άξιο τέκνο της Θεσσαλικής γης, το Στρατηγό και Πρωθυπουργό Νικόλαο Πλαστήρα.

Ο Νικόλαος Πλαστήρας Στρατηγός και Πρωθυπουργός της Ελλάδος, υπήρξε μια πολυσύνθετη προσωπικότητα, που για μισό και πλέον αιώνα σηματοδότησε την πιο ταραχώδη πολιτική ζωή της Πατρίδας μας  και την πιο δραματική πολεμική περίοδο της εθνικής μας ζωής. Ήταν μια χαρισματική  φυσιογνωμία, με μοναδική πληθώρα αρετών. Απλός και ιδιοφυής, λιγομίλητος και εκρηκτικός, λιτός και δυναμικός, αυστηρός και δίκαιος,  γενναιόψυχος και τολμηρός, ευαίσθητος και αποφασιστικός,  οραματιστής, δημοκράτης, πολεμιστής, επαναστάτης, υπερπατριώτης, μα πάνω απ΄όλα ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Έγινε είδωλο και παραμένει θρύλος! Η στρατιωτική του σταδιοδρομία και η εμπλοκή του στην πολιτική ήταν ταυτόσημες με την έννοια του ήθους,του καθήκοντος και του εθνικού χρέους. Αποτελεί διαχρονικό παράδειγμα συμπεριφοράς δημόσιου άνδρα που διέθετε εργατικότητα, ανώτερο ήθος υψηλό φρόνημα και υποδειγματική ανιδιοτέλεια. Η ζωή και η δράση του ταυτίστηκαν με τα ένδοξα αλλά και τραγικά πολιτικά, ιστορικά, πολεμικά γεγονότα της νεότερης Ελλάδας.

Ο Νικόλαος Πλαστήρας γεννήθηκε στο Μορφοβούνι Καρδίτσας στις 4 Νοεμβρίου 1881. Ήταν ο πρωτότοκος γιoς του Χρήστου και της Στυλιανής και είχε τρία αδέλφια, τον Γιώργο, τον Βασίλη και την Αγγελική.  Σε ηλικία μόλις 14 ετών αναγκάστηκαν οι γονείς του να τον φυγαδεύσουν κρυφά από την Καρδίτσα στην Αθήνα, γιατί είχε ξυλοκοπήσει το γιο ενός Τούρκου Πασά, που κακομεταχειριζόταν τα ελληνόπουλα της περιοχής. Στην Αθήνα, κάτω από αντίξοες συνθήκες, φοίτησε στη Βαρβάκειο Σχολή.

        Στις 8 Δεκεμβρίου του 1903 κατατάχτηκε στο 5^ο Σύνταγμα Πεζικού Τρικάλων με το βαθμό του Δεκανέα. Έλαβε μέρος    στο Μακεδονικό Αγώνα, στο σώμα του Καπετάν Αγραφιώτη  στην περιοχή των Γιαννιτσών.

        Το 1905 δεν έγινε δεκτός λόγω ηλικίας στις εισαγωγικές εξετάσεις στο «Στρατιωτικόν Σχολείον Υπαξιωματικών» όπως ελέγετο. Επέστρεψε στο 5^ο Σύνταγμα Πεζικού, απογοητευμένος και βαθιά οργισμένος, και οργάνωσε μυστικό Σύνδεσμο Υπαξιωματικών. Τότε, με απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Καρδίτσας έγινε διόρθωση του έτους γέννησής του και έκτοτε εμφανίζεται γεννημένος το 1883.

        Η μεγάλη ώρα όμως έφθασε ανήμερα της Παναγιάς, στις 15 Αυγούστου του 1909, με το Στρατιωτικό Κίνημα στο Γουδί, με επικεφαλής τον Συνταγματάρχη Νικόλαο Ζορμπά, όπου ο Πλαστήρας, είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Μάλιστα, την περίοδο αυτή έδωσε εξετάσεις στο «Στρατιωτικόν Σχολείον Υπαξιωματικών»,  από όπου αποφοίτησε πρώτος τον Ιούλιο του 1912.  Ονομάστηκε Ανθυπολοχαγός Πεζικού και κατατάχτηκε στο 5^ο Σύνταγμα Πεζικού, που είχε έδρα τη Λάρισα. Το 1913 προήχθη σε υπολοχαγό και διαδοχικά έφθασε  στα 1920 οπότε προήχθη σε συνταγματάρχη, επίσης «επ’ ανδραγαθία». Στις 3 Ιανουαρίου 1924 αποστρατεύθηκε με αίτησή του και προήχθη σε αντιστράτηγο.

        Στις 5 Οκτωβρίου 1912 άρχισε ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος εναντίον της Τουρκίας και η προέλαση του Ελληνικού Στρατού. Ο Πλαστήρας έλαβε μέρος στην απελευθέρωση της Ελασσόνας, της Δεσκάτης, του Σαρανταπόρου,   των Γιαννιτσών και της Θεσσαλονίκης. Γίνεται η ψυχή, η δύναμη, ο ενθουσιασμός των στρατιωτών του, και παίρνει από αυτούς την προσωνυμία «Ο Μαύρος Καβαλάρης», που  θα καθιερωθεί και θα παραμείνει για πάντα συμπλήρωμα του ονόματός του.  

          Με τη λήξη του Β¨Βαλκανικού Πολέμου το 5^ο Σύνταγμα Πεζικού επανήλθε στα Τρίκαλα και ο Πλαστήρας με ένα Τάγμα εγκαταστάθηκε στη Χίο.

           Στις 15 Ιουνίου 1914 άρχισε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Ελλάδα παρέμενε  ουδέτερη παρόλες τις ατιμωτικές προκλήσεις και τις μειωτικές ενέργειες σε βάρος της.

     Τον Αύγουστο του 1916 ο Πλαστήρας μαζί με τέσσερις άλλους ομοϊδεάτες αξιωματικούς (Τότσικα, Τερτίνια, Αναγνώστου, Πρωτοσύγκελο), κατόρθωσαν να συναντήσουν τον Βενιζέλο στην Αθήνα και να αναφέρουν την απόφασή τους να ενταχθούν στον Γαλλικό Στρατό και να πολεμήσουν. Τότε ο Πλαστήρας είπε τα υπέροχα λόγια, που έμειναν σοφή υποθήκη: «Όποιος βλέπει την πατρίδα του να καταστρέφεται και κάθεται αδρανής, είναι το ίδιο σαν να την καταστρέφει ο ίδιος». Ο Βενιζέλος ενθουσιάστηκε, τους καθησύχασε και τους συμβούλεψε να μη βιαστούν και να αναμένουν τις ενέργειές του. Ο Πλαστήρας, βέβαια, ήταν από τους πρώτους που είχε ενταχθεί στο Κίνημα της Εθνικής Άμυνας του Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη.

     Ο Α΄ ΠΠ έληξε, αλλά δυστυχώς  οι επιχειρήσεις για την Ελλάδα δεν σταμάτησαν. Συνεχίστηκαν, με τη μεγαλύτερη έως τότε υπερπόντια επιχείρηση της Ελλάδας, τους πρώτους μήνες του 1919 με την Εκστρατεία στη Μεσημβρινή Ρωσία (Ουκρανία) με το Α΄ΣΣ. Με αναφορά του ο Πλαστήρας  ζήτησε να λάβει μέρος. Του ανατέθηκε τότε η Διοίκηση του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων. Όταν ανέλαβε τη Διοίκηση του Συντάγματος, σε συγκέντρωση αξιωματικών και οπλιτών, μεταξύ των άλλων είπε: «.... Οφείλομε να εκτελέσωμε το καθήκον μας. Ο αγώνας αυτός θα ανοίξει τον δρόμον των εθνικών μας στόχων… Ο δρόμος μας για τη Θράκη και τη Μικρά Ασία περνά  από τη Ρωσία. Έτσι, θα δώσουμε στα παιδιά μας τη Σμύρνη και την Πόλη».  Έτσι, πολύ εύστοχα και λακωνικά εξηγεί τη σκοπιμότητα της συμμετοχής της Ελλάδας στην Εκστρατεία στην Μεσημβρινή Ρωσία.

     Αρχές Μαρτίου το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων με Διοικητή τον Νικόλαο Πλαστήρα αποβιβάστηκε στην Οδησσό της Ρωσίας και εντάχτηκε στον Γαλλικό Στρατό. Τότε ο Πλαστήρας προσβλήθηκε από φυματίωση, που έκτοτε θα τον ταλαιπωρεί σε όλη του τη ζωή. Σε μια επιθεώρηση του 5/42, ο Διοικητής του Α΄ ΣΣ Υποστράτηγος Κωνσταντίνος Νίδερ είπε στον Πλαστήρα: «Είσαι φτιαγμένος για πολύ μεγαλύτερη δράση. Τα πλαίσια του Στρατού είναι πολύ στενά για σένα», προφητεύοντας το μέλλον του. 

     Στις 2 Μαΐου 1919 αρχίζουν οι επιχειρήσεις στη Μ. Ασία  και στις 16 Ιουνίου το 5/42 με τον Πλαστήρα αποβιβάστηκε στην προκυμαία της Σμύρνης. Είχε δημιουργηθεί άριστο πνεύμα Μονάδας, που έδινε υπερηφάνεια και ενθουσιασμό στους τσολιάδες,ώστε σ’ όλα τα τραγούδια τους είχαν ως επωδό: «Είμαστε λιοντάρια - του Πλαστήρα παλικάρια». Το 5/42 εξέδιδε στη Μ .Ασία την εφημερίδα «Η Φούντα».

     Η μεταπολίτευση της 1ης Νοεμβρίου 1920, επέφερε ταχύτατες αλλαγές και στο μέτωπο της Μικράς Ασίας.  Επήλθε παραγκωνισμός του βενιζελικού κόσμου και ρήξη με ανθρώπους που είχαν προσφέρει πολλά στην Ελλάδα. Ο Πλαστήρας, ευτυχώς, ήταν από τους ελάχιστους βενιζελικούς αξιωματικούς που παρέμειναν στην ενέργεια και στις θέσεις τους. Η δράση του Πλαστήρα κατά την Εκστρατεία στην Μικρά Ασία ενίσχυσε τη φήμη του. Έλαβε μέρος σε όλες τις επιχειρήσεις της Μικράς Ασίας και ιδιαίτερα κατά την τουρκική αντεπίθεση στον Σαγγάριο, που προκάλεσε και την κατάρρευση του Μετώπου. Οδήγησε το Σύνταγμα του με απόλυτη τάξη μέχρι το Τσεσμέ και από εκεί στη Χίο, όρθιος στην πρώρη τού πλοίου «Τήνος».

     Ο Πλαστήρας εγκαταστάθηκε στην έπαυλη «Κύμα» του Λιβανού στη Χίο,όπου με στενούς του συνεργάτες οργάνωσε το κίνημα, στις 11 Σεπ.1922 στις 0200 ώρα  με το σύνθημα «ΕΛΛΑΣ-ΣΩΤΗΡΙΑ».

     Η   Επαναστατική Επιτροπή με τον Συνταγματάρχη Νικόλαο Πλαστήρα επικεφαλής, αξίωσε με τελεσίγραφό της την παράδοση τής εξουσίας, την παραίτηση τού Βασιλιά Κωνσταντίνου και  της Κυβέρνησης του Νικολάου Τριανταφυλλάκου . Έγιναν  κυρίαρχοι της κατάστασης με την άφιξή τους (15.9.1922) στο λιμάνι του Λαυρίου, με Αρχηγό τον Πλαστήρα και την καθολική αποδοχή  του στρατού, του στόλου και τη βοήθεια του αγανακτισμένου  λαού. Ο Κωνσταντίνος παραιτήθηκε υπέρ του γιου του Γεωργίου Β΄.  

     Η Επαναστατική Επιτροπή είχε να επιτελέσει ένα πολύ δύσκολο έργο. Έπρεπε να αναδιοργανώσει το Στρατό για να επιτύχει καλύτερους όρους στην επικείμενη διάσκεψη της Λοζάννης αλλά και να φροντίσει για τη στέγαση των χιλιάδων  προσφύγων της Μ. Ασίας.  

     Τον επόμενο χρόνο ο  Πλαστήρας κάλεσε από την εξορία τον Ελευθέριο Βενιζέλο για να ηγηθεί της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στις  δύσκολες διαπραγματεύσεις, που κατέληξαν στην Συνθήκη της Λωζάνης (23 Ιουλ. 1923).

     Στις 16 Δεκεμβρίου 1923 έγιναν εκλογές και η νέα Βουλή που προέκυψε συνήλθε  στις 2 Ιανουαρίου του 1924. Ο Πλαστήρας, την ίδια μέρα υπέβαλε εγγράφως την παραίτησή του και στις 3 Ιανουαρίου παρέδωσε την εξουσία. Στις 6 Ιανουαρίου 1924 η Δ΄ Εθνοσυνέλευση σε πανηγυρική συνεδρίασή της, τον ανακήρυξε «άξιον της πατρίδος» και τον προήγαγε σε αντιστράτηγο και του απονεμήθηκε ισόβια, αντί σύνταξης, ο μισθός και τα επιδόματα τού αντιστρατήγου ε. ε.

        Από το 1924 έως το 1932 ο Πλαστήρας ζούσε μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας χωρίς να μετέχει στα κοινά.

        Κατά τη διάρκεια της τριπλής κατοχής στις 9 Σεπ.1941 ιδρύθηκε ο Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος(ΕΔΕΣ),τα μέλη του οποίου θεωρούσαν εμπνευστή και τυπικό Αρχηγό τον Πλαστήρα και ορκίζονταν στο όνομά του, αν και ήταν απομονωμένος στη Νίκαια της Γαλλίας, ενώ στην ουσία Αρχηγός ήταν ο Στρατηγός  Ναπολέων  Ζέρβας, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε το κύρος του Πλαστήρα.

Μετά τα Δεκεμβριανά του 1944, που προκάλεσαν και την παραίτηση του Γεωργίου Παπανδρέου ο Πλαστήρας διορίστηκε πρωθυπουργός στις 3 Ιανουαρίου του 1945, ως πρόσωπο ευρείας αποδοχής. Η διάρκεια της Κυβέρνησης αυτής ήταν τρίμηνη(3.1.1945-8.4.1945), αλλά κατάφερε να υπογραφεί η Συμφωνία της Βάρκιζας( 12 Φεβ. 1945). Δυστυχώς,υπό την πίεση των Βρετανών, όμως δεν κατόρθωσε να αποκτήσει αυτοτελή πολιτικά ερείσματα για την παγίωση της πολιτικής του  και έτσι αναγκάστηκε να αποχωρήσει και να μείνει ανενεργός για μια περίπου πενταετία.

Στις 14 Ιανουαρίου του 1950 ο Πλαστήρας ίδρυσε την Εθνική Προοδευτική Ένωση Κέντρου (ΕΠΕΚ), έλαβε μέρος στις εκλογές της 5^ης Μαρτίου του 1950 και αναδείχτηκε τρίτο κόμμα με 45 έδρες  και στα μέσα Απριλίου έγινε για  δεύτερη φορά πρωθυπουργός(15.4.1950-21.8.1950) με αντιπρόεδρο τον Γεώργιο Παπανδρέου,   διαδεχόμενος τον Σοφοκλή Βενιζέλο. Τέλος, στις εκλογές της 9^ης Σεπ.1951 η ΕΠΕΚ ήλθε Δεύτερη με 74 έδρες στη Βουλή. Και επειδή αρνήθηκε  ο Παπάγος να αναλάβει; ο Πλαστήρας έγινε για τρίτη φορά πρωθυπουργός (27.10.1951-11.10.1952)  με τη συνεργασία τού Σοφοκλή Βενιζέλου, για 11,5 μήνες. Την περίοδο αυτήν έλαβε αποφασιστικά μέτρα. Την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ (18.2.1952), την ψήφιση του νέου Συντάγματος (21.12.1951) και την ισχύ του (1.1. 1952), την απόλυση εκατοντάδων πολιτικών κρατουμένων, αλλά και την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και τριών άλλων κρατουμένων (30.3.1952).To κυβερνητικό έργο του ήταν αξιόλογο, αλλά η παράθεσή του αναλυτικά,εκφεύγει της παρούσας εργασίας.

     Ο Πλαστήρας αναδείχθηκε στα μάτια του έθνους όχι απλά ως ο ήρωας πολεμιστής, αλλά και ως ένας άνθρωπος με διορατικό πνεύμα. Συνέλαβε την ιδέα της κατασκευής του φράγματος Ταυρωπού της σημερινής Λίμνης Πλαστήρα. Η φύση τον είχε προικίσει πλούσια, με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του Ηγήτορα και του Ηγέτη. Ήταν όμως φυσικό επακόλουθο, μια τόσο μεγάλη, ανήσυχη και ρηξικέλευθη προσωπικότητα, να διαπράξει και λάθη. Ο ίδιος απευθυνόμενος προς τους Έλληνες, θα πει:

     «Το πλανάσθαι ανθρώπινον, αλλά το ομολογείν την πλάνην είναι ανώτερος πολιτισμός και ευγενέστερος ανδρισμός. Ένας λαός ούτω μόνον σκεπτόμενος αποτρέπει τας εκ  της πλάνης συμφοράς και ευημερεί».

     Ο Πλαστήρας αποτελεί αναμφισβήτητα μια κορυφαία στρατιωτική φυσιογνωμία και μια ακέραια πολιτική προσωπικότητα. Ένα σύμβολο, πρότυπο της ανδρείας, της ανιδιοτέλειας, της φιλοπατρίας, του ηρωισμού, της αξιοπρέπειας,της τιμιότητας, του χρέους και του ανθρωπισμού. Ονομάστηκε «ναυαγοσώστης του έθνους», « άγιος της προσφυγιάς» και «πατέρας των προσφύγων». Υιοθέτησε επτά παιδιά. Πολλά αγόρια πήραν ,ως όνομα, το επώνυμο  Πλαστήρα και πολλά κορίτσια  ως όνομα το Πλαστηρίτσα. Το εφάπαξ το διέθεσε σε Σανατόριο για τους άρρωστους στρατιώτες.

          Ο Νικόλαος Πλαστήρας πέθανε στις 26/7/1953 το κοστούμι που τον έντυσαν το αγόρασε ο φίλος του Διονύσιος Καρρέρ – γιατί ο ίδιος τον μισθό του τον πρόσφερε διακριτικά σε άπορους και ορφανά παιδιά – ο δε γιατρός, που ήταν παρών και υπέγραψε το πιστοποιητικό θανάτου, μέτρησε στο ταλαιπωρημένο του κορμί: 27 σπαθιές και 9 σημάδια από βλήματα.

          Ο γέρος της Δημοκρατίας ,Γεώργιος Παπανδρέου στον επικήδειο λόγο του μεταξύ των άλλων είπε: «Πλαστήρα,ως στρατιώτης ασκήτευσες εις τον βωμόν της Πατρίδος. Και ως πολίτης εις τον βωμόν του λαού».

     Στις 4 Νοεμβρίου 1980 η καρδιά του Μαύρου Καβαλάρη,που φυλασσόταν από τον φίλο του γιατρό Αντώνη Παπαϊωάννου, κατ’ επιθυμία του όπως είχε πει «την καρδιά μου ,Αγγελική(αδελφή του) να την πάτε εκεί επάνω»,  στην Καρδίτσα και όπου και  φυλάσσεται στο Λαογραφικό Μουσείο.

     Από τις 25 Απριλίου 2010 η προτομή του Στρατηγού και Πρωθυπουργού Νικολάου Χ. Πλαστήρα βρίσκεται επάξια  και στο Μεγάλο Πάρκο του Δήμου Παπάγου.

Η φτώχεια του πρώην πρωθυπουργού Ν. Πλαστήρα, δεν αποτελεί παράδειγμα για τους σημερινούς πολιτικούς! “Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο”, είχε πει, ενώ ο αδελφός του ήταν άνεργος. Μεταφέρουμε μερικά από τα πολλά αξιόλογα συμβάντα της ζωής του, τα οποία χαρακτηρίζουν τον άνδρα και τον καθιστούν πρότυπο, παράδειγμα προς μίμηση, δεδομένου ότι τόσο ο ίδιος όσο και άλλοι, έμπαιναν πλούσιοι στην πολιτική και έβγαιναν πάμφτωχοι.

Ο αείμνηστος Ανδρέας Ιωσήφ – πιστός φίλος του – αναφέρει:

Ο στρατηγός είχε απαγορεύσει στους δικούς του να χρησιμοποιούν το όνομα “Πλαστήρας” όπου κι αν πήγαιναν. Ο αδελφός του ήταν άνεργος. Το εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ» ζητούσε οδηγό κι εκείνος έκανε αίτηση. Ο αρμόδιος υπάλληλος τον ρώτησε πώς λέγεται και μετά από πολλούς  δισταγμούς του, έμαθε ότι είναι αδελφός του Πρωθυπουργού. Αφού η αίτηση, ικανοποιήθηκε, παρακάλεσε να μη το μάθει ο αδελφός του. Ο στρατηγός το έμαθε κι αφού τον κάλεσε αμέσως στο σπίτι του τον επέπληξε και του απαγόρευσε να αναλάβει αυτή την εργασία λέγοντάς του: «Αν έχεις ανάγκη, κάτσε εδώ να μοιραζόμαστε το φαγητό μου». Και δεν πήγε.

Ο Πλαστήρας ήταν άρρωστος -έπασχε από φυματίωση – κι έμενε σ’ ένα μικρό σπιτάκι στο Μετς, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Του πρότειναν να του βάλουν ένα τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι αλλ’ αυτός αρνήθηκε λέγοντας: «Μα τι λέτε; Η Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;»

Όταν ο στενός του φίλος Γιάννης Μοάτσος έτρεξε περιχαρής στον Πλαστήρα για να του το αναγγείλει ότι μπορεί με δάνειο Τράπεζας να του εξασφαλίσει μόνιμη στέγη, για να μην περιφέρεται εδώ και εκεί σε ενοικιαζόμενα δωμάτια εισέπραξε την αντίδραση: «Άντε ρε Γιάννη, με τι μούτρα ρε θα βγω στο δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ πήρα δάνειο για σπίτι;». Έσχισε το έντυπο στα τέσσερα και το πέταξε.

Ο Δημήτρης Λαμπράκης «δώρισε» κάποια στιγμή στον Πλαστήρα ένα ωραίο χρυσό στυλό κι αφού ο στρατηγός κάλεσε τον φίλο του Ανδρέα του λέει:

- Εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές. Μου φτάνει το στυλουδάκι μου. Να το στείλεις πίσω.

- Μα θα προσβληθεί.

- Δεν πειράζει. Ας μου κόψει το νερό από το κτήμα. Δεν θέλω δώρα Ανδρέα. Γιατί τα δώρα φέρνουν και αντίδωρα!

Το 1952, πρωθυπουργός ακόμη ο Πλαστήρας, ήταν κατάκοιτος από την αρρώστια που τον βασάνιζε, όταν μία μέρα δέχθηκε την επίσκεψη της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Μπαίνοντας εκείνη στο λιτό νοικιασμένο διαμέρισμά του, εξεπλάγη όταν είδε τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιεί ράντζο για τον ύπνο του, και τον ρώτησε με οικειότητα: «Νίκο, γιατί το κάνεις αυτό;» και η απάντηση ήρθε αφοπλιστική. «Συνήθισα, Μεγαλειοτάτη, το ράντζο από το στρατό και δεν μπορώ να το αποχωριστώ.».

Ο στρατηγός Νικόλαος Σαμψών, φίλος του Πλαστήρα, σε επιστολή του περιγράφει, το παρακάτω:

Όταν πέθανε ο Πλαστήρας, δεν άφησε πίσω του σπίτι, ακίνητα ή καταθέσεις σε τράπεζες. Η κληρονομιά που άφησε στην ορφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του, ήταν 216 δρχ., ένα δεκαδόλλαρο και μια λακωνική προφορική διαθήκη: «Όλα για την Ελλάδα!».

        Σεβαστέ μας Στρατηγέ και Πρωθυπουργέ ο Σύλλογος των Απανταχού Καρδιτσιωτών με πρωτοβουλία του εκλεκτού του Προέδρου Κώστα Κουσαή και των διακεκριμένων μελών του Διοικητικού Συμβουλίου αλλά και όλοι εμείς οι Συμπατριώτες σου, μα και όλοι οι Έλληνες σε τιμάμε και σε θυμόμαστε σήμερα και πάντα.

Θα θυμόμαστε πάντα την υποθήκη σου, «δεί τον αγαθόν άνδρα παυόμενον της αρχής, μη πλουσιώτερον, αλλ’ ενδοξότερον  γεγονέναι» και αυτό αγαπημένε μας Συμπατριώτη για την Ελλάδα την Ελλάδα μας, που αγαπάμε και που το δικαιούται, της αξίζει και της το οφείλουμε.

                                                           Σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ πολύ