Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει λέει μια παροιμία μας...
και αυτό κάνει ο Μπάμπης Στάικος ο οποίος είναι γνωστός και για τις επιδόσεις του στο γράψιμο (έχει ήδη εκδώσει δύο λογοτεχνικά βιβλία). Με ένα αστικό μύθο χρησιμοποιώντας και φωτογραφίες α/μαυρες (που παραπέμπουν σε εποχή ρετρό) και με τίτλο "Αναμνήσεις από το μέλλον", ουσιαστικά μιλάει με καυστικό τρόπο για το σήμερα του Χολαργού-Παπάγου.
Ιδού τι λέει στις 3 αναρτήσεις και φωτογραφίες του.
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Τότε, παλιά στο μακρινό 2018 που ήμασταν παιδιά στο χωριό, στην Κάτω Παπαγούλα πόσο όμορφα περνούσαμε...Δεν μας ένοιαζε αν τα παγκάκια δεν είχαν τάβλες και τα καρφιά μας γρατζούναγαν τα πόδια, δεν μας ένοιαζε που τα χόρτα φύτρωναν στα σκουπίδια, δεν μας ένοιαζε που δεν ξέραμε τι σημαίνει πεζοδρόμιο αφού όλα ήταν σπασμένα ...ήμασταν ξένοιαστοι και δεν μας ένοιαζε που δεν υπήρχε δήμαρχος για να τα διορθώσει...μέχρι που στο μακρινό 2019 βγήκε ένας δήμαρχος
Στρατηγός και τα διόρθωσε όλα...πάει η ξενοιασιά..όλα μπήκαν σε μια τάξη...θα το θυμάμαι με νοσταλγία το αγαπημένο μου χωριό....
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ 2
Ότι τότε παλιά το 2018 υπήρχε ένα ξωτικό δήμαρχος που δεν τον έβλεπε κανένας. Εμφανιζόταν από το πουθενά, μόνο αν μυριζόταν φωτογράφο, έβγαζε φωτογραφία και εξαφανιζόταν πάλι στα μαύρα σκοτάδια. Έμαθαν οι προύχοντες της Άνω Χολαργίτσας για τον δήμαρχο Στρατηγό του διπλανού χωριού και τον παρακάλεσαν να διώξει το ξωτικό για να δουν μια άσπρη μέρα. Έτσι κι έγινε. Όλα μπήκαν σε τάξη, τα πεζοδρόμια φτιάχτηκαν, τα σκουπίδια εξαφανίστηκαν, τα συντριβάνια γέμισαν νερό. Αλλά μαζί με το ξωτικό δήμαρχο έφυγαν και όλα τα παιχνίδια μας...τι κρίμα...οι μεγάλοι ποτέ δεν θα καταλάβουν πως σκέφτονται τα παιδιά......
Δίπλα από το όμορφο χωριό μου υπήρχε ένα άλλο εξίσου ωραίο χωριό όπου πηγαίναμε ημερήσιες εκδρομές με το σχολείο. Ήταν η Άνω Χολαργίτσα. Με συντριβάνια χωρίς νερό για να μπαίνουμε μέσα να παίζουμε κρυφτό, με στρώματα στο δρόμο για να κάνουμε τραμπολίνο, με σπασμένα πεζοδρόμια για να παίρνουμε πέτρες και να σημαδεύουμε γατιά. Θυμάμαι και τους θρύλους που μου έλεγε η γιαγιά για το χωριό.
ΚΑΤΩ ΠΑΠΑΓΟΥΛΑ - ΑΝΩ ΧΟΛΑΡΓΙΤΣΑ
Με τις δύο προηγούμενες αναρτήσεις με το αλληγορικό περιεχόμενο ήθελα να επισημάνω την άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα πεζοδρόμια , οι δρόμοι και η γενική εικόνα του δήμου μας. Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν στις οδούς Κυρηνείας , Τεπελενίου και Λεμεσού στον Παπάγο και Σύρου , Σερίφου και Σολωμού στον Χολαργό. Πέρα από τις κεντρικές λεωφόρους όπου τα πάντα είναι καθαρά και περιποιημένα ( "βιτρίνα" ) αν μπεί κανείς στα δρομάκια της πόλης μας θα νομίζει ότι βρίσκεται σε ξεχασμένα ορεινά χωριά στη δεκαετία του 1950. Σπασμένα ρείθρα , κατεστραμμένες πλάκες , αντικείμενα που δεν τα μαζεύει ο δήμος (φωτογράφισα ένα στρώμα σε αποσύνθεση και ένα μαρμάρινο νεροχύτη που φύτρωσε). Πρόσφατα μία οικογενειακή φίλη έσπασε το πόδι της έξω από το ΑΒ Βασιλόπουλος στον Χολαργό επειδή σκόνταψε σε σπασμένη πλάκα πεζοδρομίου. Δεν προχώρησε σε μήνυση με δική μου προτροπή. Δυστυχώς ο νυν δήμαρχος παρά τις όποιες καλές προθέσεις αποδείχτηκε "πολύ λίγος" για να διαχειριστεί τις τεράστιες ευθύνες του δήμου μας , με αποτέλεσμα η εικόνα που παρουσιάζει ο τόπος που ζούμε να είναι επιεικώς απαράδεκτη. Τα ελάχιστα έργα που έγιναν αποτελούν "έργα βιτρίνας" η είναι συνέχεια των έργων του Βασίλη Ξύδη που σημειωτέον δεν αναφέρεται πουθενά το όνομά του , θεωρώντας ότι με μια πλακέτα και ένα βραβείο "βγάλαμε την υποχρέωση". Για τους λόγους αυτούς και για άλλους 200 αποφάσισα να στηρίξω τον πλέον ικανό συνδημότη μας ώστε να αλλάξει η τραγική κατάσταση του δήμου : τον ΚΩΣΤΑ ΤΙΓΚΑ ο οποίος έχει αποδείξει πολλές φορές ότι και έχει τα προσόντα και το κυριώτερο έχει την εμπειρία να διοικήσει με τρόπο αποτελεσματικό την δήμο Παπάγου - Χολαργού για το καλό των δημοτών της πόλης μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου