ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

γράφει ο Αλέξανδρος Ι. Νομικός

Ιατρός-Παθολογοανατόμος

Δρ. Πανεπιστημίου Αθηνών

ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΠΑΠΑΓΟΥ-ΧΟΛΑΡΓΟΥ

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως τόσο η κεντρική πολιτική εξουσία όσο και ορισμένοι τοπικοί άρχοντες έχουν προβεί σε αρκετές και σημαντικές θεσμικές παλινδρομήσεις και προχειρότητες που έχουν πλήξει το κύρος και την αποτελεσματικότητα των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης. Παράλληλα η έλλειψη ολοκληρωμένου στρατηγικού σχεδίου για τη διοικητική οργάνωση της χώρας σε συνδυασμό με τη μεταβίβαση αρμοδιοτήτων και δράσεων στους Δήμους από τα Υπουργεία και τους κρατικούς οργανισμούς χωρίς τη μεταφορά αντίστοιχων πόρων, έχουν οδηγήσει στην επίταση του προβλήματος. Στο Άρθρο 37 του Xάρτη των θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναφέρεται ότι: “Tο υψηλό επίπεδο προστασίας του περιβάλλοντος και η βελτίωση της ποιότητάς του πρέπει να ενσωματώνεται στις πολιτικές της Ένωσης και να διασφαλίζονται σύμφωνα με την αρχή της αειφόρου ανάπτυξης”.
Η περιβαλλοντική πολιτική αποτελεί μια από τις πλέον επιτακτικές προκλήσεις για το σύγχρονο πολίτη. Συχνά ακούγονται διάφορα βαρύγδουπα σχέδια, που τις περισσότερες φορές μένουν στα χαρτιά. Η ποιότητα ζωής που αποτελεί το ζητούμενο για όλους μας ασφαλώς και απαιτεί σύγχρονες προτάσεις και ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες. Πέραν όμως από την ξύλινη-πολιτική γλώσσα που συνήθως χρησιμοποιείται για την προσέγγιση τέτοιων ζητημάτων, απαραίτητες είναι οι δικές μας μικρές-καθημερινές ενέργειες.
Η επιστροφή στη γειτονιά, τα λουλούδια σε κάθε μπαλκόνι, η προστασία του δάσους και της θάλασσας είναι μερικά από τα απλά και καθημερινά πράγματα που μπορεί να κάνει κάθε ένας από μας. Οι καθημερινές αυτές πράξεις σε συνδυασμό με τη συμμετοχή μας σε ευρύτερες πρωτοβουλίες όπως οι δενδροφυτεύσεις είναι το λιθαράκι που πρέπει να προσθέσουμε εμείς, στο οικοδόμημα της περιβαλλοντικής πολιτικής. Τι πρέπει όμως να κάνει ο δήμος για όλα αυτά, έρχεται αβίαστα το ερώτημα σε κάθε καλόπιστο συνομιλητή.
Ο νόμος  3852/10 περισσότερο γνωστός ως <<Καλλικράτης>> ορίζει σαφώς στις αρμοδιότητες του συμβουλίου της δημοτικής κοινότητας την προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, την αναβάθμιση της αισθητικής των περιοχών, καθώς και την καθαριότητα αυτών. Επίσης, προτείνει τη σύσταση Επιτροπής Ποιότητας Ζωής που είναι αποφασιστικό και εισηγητικό όργανο άσκησης των σχετικών με την ποιότητα ζωής, τη χωροταξία, την πολεοδομία και την προστασία του περιβάλλοντος αρμοδιοτήτων του δήμου. Κατά την άσκηση των σχετικών αρμοδιοτήτων της λαμβάνει ειδική μέριμνα για το σχεδιασμό δράσεων που αποβλέπουν στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής.
Έχοντας υπ’όψιν όλα τα παραπάνω θεωρώ πως σε ένα σύγχρονο δήμο οι άξονες που πρέπει να αποτελέσουν τους θεμέλιους λίθους για την περιβαλλοντική πολιτική είναι οι ακόλουθοι:
Α/ Ενημέρωση του Πληθυσμού μιας και είναι σαφώς προτιμητέο να προλαμβάνεις παρά εκ των υστέρων να προσπαθείς να αντιμετωπίσεις ένα ήδη εγκατεστημένο πρόβλημα.
Β/ Συνεργασία με τα τοπικά MME ώστε να καταστούν, κοινωνοί και πολύτιμοι αρωγοί στα περιβαλλοντικά θέματα.
Γ/ Ειδικά προγράμματα ενημέρωσης στις περιοχές που πρόκειται να γίνουν έργα με περιβαλλοντική διάσταση, σε συνδυασμό με τη σύσταση ανοικτών τοπικών επιτροπών όπου οι παρεμβάσεις του απλού πολίτη θα μπορέσουν να ληφθούν υπ’όψιν σοβαρά στο σχεδιασμό των αποφάσεων.
Δ/ Εντατικοποίηση των μέτρων πυροπροστασίας.
Ε/ Σημαντική αύξηση των τεχνητών αναδασώσεων.
ΣΤ/ Αύξηση των αναπλάσεων-δημιουργία περισσοτέρων παιδοτόπων.
Η ποιότητα ζωής και η προστασία του περιβάλλοντος είναι από τα στοιχήματα που πρέπει να κερδηθούν. Ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι η προσπάθεια να αποκτηθεί Περιβαλλοντική Συνείδηση. Είναι χρέος και όχι πολυτέλεια.