Γέροντας Ἐφραὶμ Βατοπαιδινὸς: θαύματα τοῦ Ἁγίου Παϊσίου
Ἀπομαγνητοφωνημένη Ὁμιλία στὸν Ἅγιο Δημήτριο Μπραχαμίου, ἐκφωνηθεῖσα ὑπὸ τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἐφραὶμ Βατοπαιδινοῦ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2015
Διαβάσατε, πιστεύω, μερικοὶ τὸν βίο τοῦ Ὁσίου Παϊσίου. Τί χαρακτηρίζει αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο; Ἡ θυσία γιὰ τὸν συνάνθρωπό του. Γινόταν ...
ὁλοκαύτωμα νὰ θυσιαστεῖ γιὰ τὸν ἄλλον καὶ βλέπετε, θυμᾶμαι μία φορὰ πού τὸν συνάντησα μοῦ λέει: παιδί μου, μοῦ λέει, μοῦ συμβαίνει κάτι πού ἂν τὸ πῶ θὰ μὲ βγάλουν τρελό, μοῦ λέει, ἀλλὰ τί νὰ κάνω; Μέχρι τὸ 1974 εἶχα τέτοιαν ἀγάπη γιὰ τὸν Θεὸν ποὺ ὅταν μὲ ἔπιανε αὐτὴ ἡ ἀγάπη μέσα μου καὶ νὰ περπατοῦσα στὸ δρόμο ἔπεφτα κάτω καὶ λιποθυμοῦσα, ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καὶ περνοῦσε κάμποση ὥρα, ἔμενα ἐκεῖ ἥσυχος προσευχόμενος καὶ μοῦ περνοῦσε.
Ἀπὸ τὸ 1974 καὶ πέρα αὐτὴ ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν Θεὸν ἔγινε, ἄλλαξε καὶ μετεγλωττίσθη ἀγάπη γιὰ τοὺς ἀνθρώπους καὶ μὲ τόσον πόθο προσεύχομαι πού ἂν τὸ πῶ αὐτὸ θὰ μοῦ ποῦν: ξέρεις, μὰ τί ἔχεις; Καὶ προσεύχομαι ἂς ποῦμεν γι’ αὐτοὺς ποὺ εἶπεν ὅτι ἔχουνε πρόβλημα διαζυγίου στὸ κελί μου καὶ πηγαίνω ἐν πνεύματι, μοῦ λέει, στὸ Σύδνεϋ, στὴ Μελβούρνη, στὸ Μόναχο, στὴν Κύπρον, στὴν Ἀθήνα, ἐν πνεύματι, καὶ πάω καὶ τοὺς σταυρώνω ἀοράτως καὶ ἡμερεύουνε, ποὺ προσεύχομαι γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς στὸ νοσοκομεῖο, γι’ αὐτοὺς ποὺ εἶναι στὴν ἐντατική, πηγαίνω ἀπὸ δῶ ἐν τῷ πνεύματι, πηγαίνω, μοῦ λέει, καὶ τοὺς βλέπω ἐκεῖ, τοὺς σταυρώνω καὶ γίνονται καλά, χωρὶς νὰ ξέρει κανείς, ἀοράτως. Καὶ αὐτὸ γίνεται...
πολλὲς φορές.
Καὶ μάλιστα νὰ σᾶς πῶ καὶ ἕνα ἄλλο, τὸ ὁποῖον δὲν εἶναι γραμμένο αὐτό, οὔτε αὐτὸ ποὺ σᾶς εἶπα εἶναι γραμμένο. Πῆγε κάποιος θεολόγος ὁ ὁποῖος εἶχε μερικὲς ἀμφιβολίες θεολογικὲς καὶ μάλιστα ἐπῆγε τὸν καιρὸ τοῦ δεκαπενταύγουστου στὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ ἔλεγεν σὲ ἄλλον ἔτσι φίλον του, λέει, αὐτό, λέει, πού ψάλλομε «Ἀπόστολοι ἐκ περάτων συναθροισθέντες ἐνθάδε Γεσθημανὴ τῷ χωρίον κηδεύσατέ μου τὸ σῶμα», λέει, μὰ εἶναι δυνατὸν νὰ πῆγαν οἱ Ἀπόστολοι ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης εἰς τὴν κηδείαν τῆς Παναγίας; Λέει, ἐγὼ αὐτὸ δὲν τὸ πιστεύω, σέβομαι, λέει, τὴν Παναγία ἀλλὰ αὐτὸ δὲν τὸ πιστεύω. Μπορεῖ μὲ τὸν νοῦ τους καὶ λοιπά, μὲ τὴν καρδιὰ τους ἀλλὰ νὰ πᾶνε ἐκεῖ; Λοιπὸν ἐπῆγαν οἱ 5 αὐτοὶ στὸν πατέρα Παΐσιο, ἐμίλησαν ἐκεῖ. Τοῦ λέει τοῦ θεολόγου, ἐσὺ θεολόγε, τοῦ λέει, εἶσαι λίγο θολολόγος τοῦ λέει, μεῖνε πίσω, ξέρετε θεολόγος- θολολόγος. Λοιπόν, τοῦ λέει, ἔλα ἐδῶ, φύγετε ἐσεῖς, λέει.
Τοῦ λέει: γιατί δὲν πιστεύεις αὐτὸ τὸ «Ἀπόστολοι ἐκ περάτων» ποὺ τὸ ψάλλεις καὶ εἶσαι καὶ ψάλτης; Αὐτὸς ἔπαθε σόκ. Τοῦ λέει: περίμενε τοῦ λέει. Τὸν ἀγγίζει στὸ χέρι καὶ πηγαίνουν μαζὶ εἰς τὸ Λονδίνο, εἰς τὴν Φραγκφούρτη, πηγαίνουν καὶ σὲ μίαν ἄλλην χώρα ποὺ ταξίδευε, ποὺ ἐπήγαινε αὐτός, στὴν Ἐλβετία, κάπου σὲ ἄλλη χώρα, ξέχασα ποιά, καὶ μετὰ ἔρχονται στὸ κελί του, μαζὶ καὶ οἱ δύο. Τοῦ λέει: πῶς ἐπήγαμε ἐκεῖ ποὺ ἐπῆγες καὶ ἐσὺ καὶ ἐπιστρέψαμε στὸ κελί μου τώρα; Ἔτσι πῆγαν καὶ οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι. Θέλω νὰ πῶ ὅτι ὑπάρχουν πολλά, πάρα πολλὰ ὑπερφυσικὰ σημεῖα. Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος τί νὰ σᾶς πῶ, δηλαδὴ ἐξεπέρασεν κάθε, κάθε ἐπιτυχίαν, κάθε ἐπίτευγμα πνευματικὸ καὶ δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ ὅτι, βλέπετε, τὸν ἁγιοκατέταξαν τόσο σύντομα καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ μεγάλο. Νὰ σᾶς πῶ ἕνα ἄλλο. Μία οἰκογένεια ποὺ εἶναι γνωστή τῆς Μονῆς μας εἶχαν κάποιον γαμπρὸν μίας ἐξαδέρφης ὁ ὁποῖος εἶναι ἄθεος.
Λέει τὸ ἀπόγευμα στὴ Θεσσαλονίκη, δὲν πᾶμε νὰ προσκυνήσομεν τὸν τάφο τοῦ Ἁγίου Παϊσίου; Λέει αὐτός: πηγαίνετε ἐσεῖς, ἐγὼ δὲν πιστεύω. Τί θὰ πάω μαζί σας; Τέλος πάντων ἡ κόρη, ἡ ἀρραβωνιαστικιά του, ἂς ποῦμε, τώρα ξέρετε ἡ σύντροφος λέει, εἶναι σύντροφός μου, ἔτσι λένε σήμερα. Λοιπὸν ἐπῆγαν μαζί, δὲν πᾶς καὶ ἐσὺ μαζί, νὰ πᾶμε παρέα; Νὰ πάω ἀλλὰ δὲν θὰ πάω νὰ προσκυνήσω. Τέλος πάντων τὸν ἔπεισε ἡ κοπέλα, ἐπῆγε νὰ προσκυνήσει. Αὐτὸς ἐπήγαινε ἐκεῖ, ἦταν μὲ ἕνα δέος εἰς τὸν τάφον, ἐπροσκύνησε ἔβαλε τὸν Σταυρό του καὶ προσκύνησε. Ἔφυγε πίσω σιωπηλός, σκεφτικός, σιωπηλός. Τοῦ λέει: τί ἔχεις; Λέει: δὲν εἴδατε τίποτε ἐκεῖ; λέει. Τίποτα δὲν εἴδαμε. Λέει, δὲν εἴδατε ἕναν καλόγερον ποὺ ἦταν, ποὺ καθόταν ἐπάνω στὸν τάφον καὶ μόλις ἐπήγαμε μπῆκε μέσα στὸν τάφο; Ὄχι, λέει, δὲν εἴδαμε. Ἐγώ, λέει, τὸν εἶδα. Ἦταν ὁ πατὴρ Παΐσιος! Καὶ ἔφυγε πίσω καὶ τώρα εἶναι πιστὸ μέλος τῆς ἐκκλησίας.
Λοιπὸν ἄλλο νὰ σᾶς πῶ. Κάποιος, ἕνας ὑδραυλικός, ἐπήγαινεν μὲ ἕνα φορτηγάκι, ἐπήγαινε ἀπὸ τὴν Θέρμη στὴ Θεσσαλονίκη. Ἕνας καλόγηρος τοῦ κάνει ὠτοστόπ. Ἐλᾶτε, λέει, πάτερ νὰ σᾶς πάρω, λέει. Μέχρι τὴ Θεσσαλονίκη παλληκάρι μου μὲ παίρνεις; Ἐλᾶτε πάτερ. Ἔκατσε μέσα. Τοῦ λέει: Κώστα, μόλις μπῆκε μέσα, ἔχεις ἀρχόμενον καρκίνο στοὺς πνεύμονες, πήγαινε κᾶνε ἐξέταση καὶ θὰ τὸ προλάβεις καὶ ἐξαφανίσθη ὁ παππούς. Αὐτός, ξέρετε, καταλαβαίνετε τί ἔπαθε. Τηλέφωνο μὲ τὸ κινητὸ τί γίνεται ἀπὸ δῶ καὶ ἀπὸ κεῖ, τοῦ ἔφεραν μερικὲς φωτογραφίες, ὁ πατὴρ Παΐσιος! Αὐτὸς ἦταν. Θέλω νὰ πῶ ὑπάρχουν πάρα πολλὰ καὶ οἱ ἅγιοι εἶναι εἰς τὸν αἰώνα ζῶσοι, εἶναι ζωντανοὶ οἱ ἅγιοι! Ἐμεῖς λόγω τῆς ἀναισθησίας ποὺ ἔχουμε καὶ ἀκριβῶς ἡ ἀκάθαρτος καρδία, μᾶς δίνει τὴν ἀναισθησία καὶ βλέπετε οἱ ἄνθρωποι σήμερα γινόμεθα σὰν τὰ κούτσουρα τὰ πνευματικά, γιατί δὲν ἔχουμε μέσα μας αὐτὴν τὴν, αὐτὴν τὴν σπίθα τὴν πνευματικὴ ὥστε νὰ ἀγαπήσομεν τὸν Θεὸ καὶ ὄντως, δηλαδὴ νὰ αἰσθανθοῦμε κι ἐμεῖς αὐτὴν τὴν Χάρην τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου