«Νόμιζα ότι βρισκόμουν σε αφρικανική χώρα»
Του Ανδρέα Γιαννόπουλου
Νόμιζα ότι βρισκόμουν σε αφρικανική χώρα». Τάδε έφη ο εκ Λιθουανίας Ευρωπαίος Επίτροπος Υγείας για τη χώρα μας, αναφερόμενος σε όσα είδε στη Λέσβο και τον τρόπο – μη – υποδοχής των προσφύγων από το ελληνικό κράτος. Δεν είναι ο μόνος ξένος επισκέπτης της Ελλάδας που νιώθει κάτι ανάλογο. Και δεν αφορά αυτή η εντύπωση έκτακτες καταστάσεις όπως η προσφυγική κρίση...
Μας αρέσει, δεν μας αρέσει να το ακούμε, η Ελλάδα παρουσιάζει ολοένα και περισσότερο εικόνες αφρικανικής χώρας. Όπου και να κοιτάξει κανείς, διαπιστώνει μεγάλα ελλείμματα και υστερήσεις. Η Ελλάδα προσλαμβάνεται εντόνως ως χώρα αποκλίνουσα από την υπόλοιπη Ευρώπη. Μια χώρα που πολιτεύεται και συμπεριφέρεται με τρόπο που δεν συμβαδίζει με τα ευρωπαϊκά πλαίσια. Το νιώθουμε και το ακούμε πολύ συχνά όσοι ζούμε εκτός συνόρων. Άλλωστε, δεν πάνε πολλές μέρες που, ενώ ο κόσμος ολόκληρος συγκλονιζόταν από τις τρομοκρατικές ενέργειες στο Παρίσι, στην Ελλάδα χούλιγκανς ακύρωναν τη διεξαγωγή ποδοσφαιρικού αγώνα, ενώ ένα πολιτικό κόμμα δεν μπορούσε να οργανώσει μια απλή εκλογική διαδικασία.
Τρεις μήνες μετά από τις πρόσφατες εκλογές, η Ελλάδα πορεύεται χωρίς πυξίδα, ξέπνοη, χωρίς όραμα και ελπίδα. Οι σκεπτόμενοι πολίτες δείχνουν παραιτημένοι. Βλέπουν τον βράχο που έρχεται ολοένα και πιο κοντά και απλώς κοιτάζουν ανήμποροι. Συνειδητοποιούν πού είναι το πρόβλημα, αλλά δεν βλέπουν από πού μπορεί να προέλθει η λύση. Παρά τις ορισμένες μεμονωμένες φιλότιμες προσπάθειες, η απελπιστική μετριότητα του πολιτικού και κομματικού προσωπικού προκαλεί ασφυξία. Τυχάρπαστα και ανυπόληπτα πρόσωπα καταλαμβάνουν θέσεις και αξιώματα στον δημόσιο βίο. Άτομα που κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα συμπεριλάμβανε ποτέ στους συνομιλητές ή στις παρέες του. Αγράμματοι, ανεπάγγελτοι, υποπροϊόντα παρωχημένων κομματικών σωλήνων, διεκδικούν – και, δυστυχώς, ενίοτε λαμβάνουν – την ψήφο μας ή, ακόμη χειρότερα, «φυτεύονται» σε δημόσιες θέσεις.
Μαύρη μαυρίλα και απελπισία σχεδόν παντού. Έλλειψη δεξιοτήτων, εμπειρίας, γνώσης, παραστάσεων, δημιουργικότητας, οράματος…Μηδέν σε όλα! Χάος! Με αυτούς τους ολίγιστους θα βγει η χώρα από το βαθύ τούνελ της οικονομικής, κοινωνικής και ηθικής κρίσης; Δεν ελεεινολογώ τον θεσμό των κομμάτων και του Κοινοβουλίου. Αντιθέτως. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία εδράζεται στα πολιτικά κόμματα και δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτά. Απλώς, σήμερα τα κόμματα είναι περισσότερο από ποτέ αδειανά πουκάμισα και χρειάζονται νέο οξυγόνο για να αναπνεύσουν και να ανταποκριθούν στον θεσμικό τους ρόλο. Δεν είμαι βέβαιος ότι αυτό μπορεί να συμβεί σύντομα…Και όσο αυτό δεν θα συμβαίνει, η χώρα θα βυθίζεται ακόμη περισσότερο στο τέλμα.
Μπροστά στο αδιέξοδο αυτό, οι λύσεις δεν μπορεί παρά να είναι «μη συμβατικές». Απέναντι σε αυτή την απελπιστική μετριότητα του
πολιτικού/κομματικού προσωπικού, θα πρέπει να βγει μπροστά το «φυσιολογικό» τμήμα των Ελλήνων. Άνθρωποι που ζουν και δρουν στην
πραγματική και ζώσα οικονομία. Νέοι και λιγότερο νέοι άνθρωποι που δοκιμάστηκαν στους πραγματικούς στίβους της ζωής και πέτυχαν σε σκληρά και ανταγωνιστικά περιβάλλοντα, ελληνικά και διεθνή. Με παραστάσεις, γνώσεις και δεξιότητες. Άνθρωποι που ξέρουν να λύνουν τα προβλήματα, να χαράζουν στρατηγική και να υλοποιούν, με επαγγελματικό τρόπο και αποτελεσματικότητα, σχέδια δράσης.
πολιτικού/κομματικού προσωπικού, θα πρέπει να βγει μπροστά το «φυσιολογικό» τμήμα των Ελλήνων. Άνθρωποι που ζουν και δρουν στην
πραγματική και ζώσα οικονομία. Νέοι και λιγότερο νέοι άνθρωποι που δοκιμάστηκαν στους πραγματικούς στίβους της ζωής και πέτυχαν σε σκληρά και ανταγωνιστικά περιβάλλοντα, ελληνικά και διεθνή. Με παραστάσεις, γνώσεις και δεξιότητες. Άνθρωποι που ξέρουν να λύνουν τα προβλήματα, να χαράζουν στρατηγική και να υλοποιούν, με επαγγελματικό τρόπο και αποτελεσματικότητα, σχέδια δράσης.
Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται, κατά βάση, στην ιδιωτική οικονομία, στις επιχειρήσεις. Στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να δώσουν το οξυγόνο που λείπει από τον δημόσιο βίο σήμερα στην Ελλάδα. Αρκετά πια με τους μαθητευόμενους μάγους που δεν γνωρίζουν να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα και βαυκαλίζονται, μπροστά στην ανεπάρκεια και τον βαλκανικό επαρχιωτισμό τους, να βαπτίζουν καθετί ως δήθεν πολιτικό ζήτημα, γιατί απλώς δεν γνωρίζουν πώς να το αντιμετωπίσουν.
Αυτές οι μετριότητες παράγουν τελικά περισσότερη «πολιτική» από ό,τι μπορεί ο ελληνικός λαός να καταναλώσει. Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι «πολιτικό». Οι φιλοευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις συμφωνούν στις βασικές κατευθύνσεις. Το περίγραμμα είναι σαφές: ελεύθερη οικονομία, με κοινωνική δικαιοσύνη, εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και, κατά τα λοιπά, μνημόνιο…
Συνεπώς, η χώρα χρειάζεται διαχείριση. Όσο και αν αυτός ο όρος έχει κατασυκοφαντηθεί στην Ελλάδα. Η διαχείριση προϋποθέτει στόχους,
στρατηγική, σχέδιο δράσης. Και για να γίνει αυτό, απαιτείται νέα πνοή που θα προέλθει από ικανούς επαγγελματίες από τον χώρο της ιδιωτικής οικονομίας, με πολιτική σκέψη και αντίληψη, και σε συνεργασία με ικανά πολιτικά στελέχη.
στρατηγική, σχέδιο δράσης. Και για να γίνει αυτό, απαιτείται νέα πνοή που θα προέλθει από ικανούς επαγγελματίες από τον χώρο της ιδιωτικής οικονομίας, με πολιτική σκέψη και αντίληψη, και σε συνεργασία με ικανά πολιτικά στελέχη.
Η επίκληση της «πολιτικής» είναι πρόφαση εν αμαρτίαις. Μια μάσκα για να κρύβουν το χαμηλό τους μπόι διάφοροι αργόσχολοι θαμώνες πραγματικών και τηλεοπτικών καφενείων. Όσοι δεν είχαν τι άλλο να κάνουν και παρακολούθησαν τις αγορεύσεις στη Βουλή των Ελλήνων κατά την πρόσφατη συζήτηση για τον προϋπολογισμό του Κράτους, διαπίστωσαν γιατί αυτή η Βουλή είναι η χειρότερη από το 1974.
Ο ελληνισμός, όμως, είναι γεμάτος νησίδες ποιότητας σε πολλούς τομείς, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αυτοί οι «φυσιολογικοί» Έλληνες θα πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες και να δραστηριοποιηθούν στον δημόσιο βίο. Δεν πάει άλλο με τις δήθεν ηγεσίες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας. Άλλως, τα σχόλια περί «αφρικανικής χώρας» θα πολλαπλασιάζονται έτι περαιτέρω και θα μας πληγώνουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου