ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΗ! ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΌ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΝΟΜΙΚΟΥ!

γράφει ο  Αλέξανδρος Ι. Νομικός

Ιατρός-Παθολογοανατόμος

Επιμελητής  Α’  Γ.Ν Ασκληπιείο Βούλας

Κατά τον καθηγητή πανεπιστημίου π. Γεώργιο Μεταλληνό, αν θέλαμε να...

ορίσουμε, συμβατικά, τον Χριστιανισμό ως Ορθοδοξία, θα λέγαμε ότι είναι η εμπειρία της παρουσίας του Ακτίστου (του Θεού) μέσα στην ιστορία και η δυνατότητα του κτιστού (του ανθρώπου) να γίνει Θεός «κατά χάριν». Η Ορθοδοξία επομένως ταυτίζεται με το Θεανθρώπινο πρόσωπο του Θεού Λόγου. Αντίστοιχα, η Ιατρική είναι η επιστήμη που ασχολείται με την έρευνα και την εφαρμογή μεθόδων και τεχνικών για την πρόληψη, τη διάγνωση και τη θεραπεία των ασθενειών του ανθρώπου. Ιατρική και Ορθοδοξία, όχι μόνο δεν αποτελούν ασύμβατες οντότητες, αλλά συγκλίνουν στο σημείο της αρωγής στον πάσχοντα άρρωστο. Μια από τις διαχρονικά αποδιδόμενες μομφές στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι και η δήθεν αδυναμία της να προσελκύσει πνευματικούς ανθρώπους και πως στις Εκκλησίες συναντά κανείς άτομα χαμηλού μορφωτικού επιπέδου θρησκόληπτους ή φανατικούς. Πέραν βέβαια από το απαράδεκτο γεγονός της διάκρισης των ανθρώπων σε μορφωμένους ή μη, η ανωτέρω μομφή δεν έχει καμμία βαρύτητα, μιας και πολυάριθμοι διακεκριμένοι άνθρωποι επιστήμονες, είναι ταυτόχρονα και γενικότερα πνευματικοί άνθρωποι. Ειδικά στον τομέα της Ιατρικής, πρέπει να τονιστεί πως στην παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας υπάρχει πολύ μεγάλος αριθμός αγίων Ιατρών, όπως οι Άγιοι Ανάργυροι και ο Άγιος Παντελεήμονας, ενώ γνωστός σήμερα ανά τον κόσμο είναι ο Άγιος Λουκάς, επίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας (της Ρωσίας), που ήταν άριστος και διάσημος χειρουργός και καθηγητής Ιατρικής Σχολής (20ος αι.). Επιπρόσθετα, μεγάλος αριθμός ιατρών εκκλησιάζεται τακτικά, συμμετέχει στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας και διατρανώνει την Πίστη του.  Εξάλλου, η Αγία Γραφή μας συμβουλεύει: «Να αποδίδεις στο γιατρό τις τιμές που του ανήκουν, γιατί αυτόν ο Κύριος τον έχει ορίσει στο λειτούργημά του. Ο Ύψιστος δίνει στο γιατρό τη γνώση να γιατρεύει… Το γιατρό, η ικανότητά του τον αναδεικνύει…» (Σοφία Σειράχ 38,1-3), ενώ, κατά τον Μέγα Βασίλειο, ο Θεός μετά την πτώση δώρισε την ιατρική, όπως και τις άλλες τέχνες, για να εξυπηρετούν επικουρικά την ασθένεια της ανθρώπινης φύσεως. Και δεν είναι σωστό, επειδή μερικοί δεν χρησιμοποιούν καλώς την ιατρική να αποφεύγουμε την ωφέλεια που προέρχεται από αυτή.  Επισημαίνει όμως και τον κίνδυνο της ακρότητας, η οποία μπορεί να γίνεται με δύο τρόπους. Είτε στηρίζοντας την ελπίδα της υγείας μόνο στους ιατρούς, αποκαλώντας τους σωτήρες, είτε αποφεύγοντας κάθε ιατρική φροντίδα (Μ. Βασιλείου, ΄Οροι κατά πλάτος, 55, 3, PG 31,1044B).  Εξάλλου, ο Χριστιανός δέχεται ως ευλογία Θεού τα αγαθά που παρέχει η ιατρική επιστήμη και τα συνδέει με την ευγνωμοσύνη προς το Θεό και την επιμέλεια της ψυχής του (π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης, Βιοηθική και κοινωνική προσέγγιση των ορίων της ιατρικής, Αθήνα 2012).

Κατά  τον καθηγητή Κ. Σκουτέρη (βλ. Κ. Σκουτέρη: Βιοηθική και το ήθος της Ορθοδοξίας) η Εκκλησία καταφάσκει στο έργο της Ιατρικής, το οποίο θεωρεί ιερή υπόθεση, αναγνωρίζοντας την ιερότητα του ανθρωπίνου σώματος, το οποίο είναι ο ναός της ψυχής του ανθρώπου. Έτσι, η Ιατρική και η Βιολογία, θεωρούνται πως επιτελούν Θείο έργο. Ο Άγγλος φιλόσοφος Β. Russel στο έργο του «Religion and Science», γράφει: «Η εκάστοτε σύγκρουση επιστήμης και πίστης δεν οφείλεται στην αντιπαράθεση του περιεχομένου της πίστης και της επιστήμης, αλλά στις αντιθέσεις των εκπροσώπων τους και στις αυτονόητες σκοπιμότητες». Αν αποδεχτούμε την θέση αυτή συμπεραίνουμε αβίαστα πως σκοπιμότητες, ως επί το πλείστον, οδηγούν διαφόρους σε αβάσιμες θεωρίες που στόχο έχουν, στο όνομα μιας εντελώς αμφιλεγόμενης προοδευτικότητος, να δυσφημήσουν την Εκκλησία και να κλονίσουν το θρησκευτικό φρόνημα των πιστών.