Παγκόσμια Ημέρα για Άτομα με Ειδικές Ανάγκες
του
Κώστα - Πολυχρόνη Τίγκα
Δημοτικού Συμβούλου Παπάγου-Χολαργού
Αντιστρατήγου ε.α.
Κάθε χρόνο, έτσι και φέτος στις 3 Δεκεμβρίου, είναι η «Παγκόσμια Ημέρα για τα Άτομα Με Ειδικές Ανάγκες». Η ημέρα αυτή για τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι μια ημέρα που μας θυμίζει ότι η αναπηρία είναι ένα θέμα που αφορά την κοινωνία ολόκληρη.
Σε ποσοστιαία αναλογία τα άτομα αυτά αποτελούν το 12% του πληθυσμού της γης και είναι μια δύναμη στην κοινωνία, που οφείλει στο σύνολό της να συμμετέχει ενεργά στις πάσης φύσεως οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές και λοιπές δραστηριότητες.
Δυστυχώς, τα άτομα με ειδικές ανάγκες τα θυμόμαστε πάντα μόνο την παγκόσμια ημέρα που είναι αφιερωμένη σε αυτούς. Πιστεύω, ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχε η παγκόσμια αυτή ημέρα, αλλά να ήμασταν όλοι μαζί τους κάθε ημέρα του χρόνου και όταν λέω όλοι, εννοώ όλοι: σχολείο, εκκλησία, κράτος, κοινωνία, γονείς και κάθε άλλος αρμόδιος φορέας.
Μια έρευνα στο διαδίκτυο στην πατρίδα μας απέδειξε ότι οι ιστοσελίδες σε ποσοστό λιγότερο του 1% είναι κατάλληλες για άτομα με ειδικές ανάγκες και, όπως καταλαβαίνουμε, είναι τρομερά δύσκολες και μη προσβάσιμες για τα άτομα αυτά οι ιστοσελίδες του Δημοσίου Τομέα. Όταν στην Αμερική έχει ψηφιστεί νόμος από το 1996 που υποχρεώνει τη δημιουργία ιστοσελίδων με τέτοιου είδους δυνατότητες, στην Ευρώπη το θέμα είναι ακόμη υπό συζήτηση. Αλλά δε χρειάζεται να κάνουμε έρευνες για να διαπιστώσουμε κάτι τέτοιο, το οποίο απεικονίζει και την πραγματικότητα στην Ελλάδα.
Αν στρέψουμε για λίγο το βλέμμα μας στην καθημερινότητα και πιο συγκεκριμένα στην Αθήνα όπου βρίσκεται η μισή Ελλάδα, δεν θα χρειαστεί παραπάνω από μια ματιά για να διαπιστώσουμε ότι υπάρχουν μεν κάποιες διευκολύνσεις που εξυπηρετούν τα άτομα αυτά, όμως είναι πολύ λίγες . Ελλείπουν πεζοδρόμια αρκετά ακόμη, αλλά και ράμπες, ενώ δεν υπάρχουν ειδικές θέσεις πάρκινγκ, ανελκυστήρες, ούτε ειδικές επιγραφές, ούτε πινακίδες, ούτε και άλλα πολλά που είναι υποχρεωτικά και απαραίτητα για τη μετακίνηση όχι μόνο των αναπήρων, αλλά και ατόμων με άλλα παθολογικά προβλήματα.
Όταν το κράτος αυτό με την κοινωνία ταυτόχρονα, θεωρούν τα άτομα αυτά άχρηστα για να παράγουν, να δουλέψουν και να συνεισφέρουν στην οικονομία και στην κοινωνία των πολιτών και τυγχάνουν απλώς μιας ειδικής συμπεριφοράς και τίποτα άλλο, τότε αυτά περιθωριοποιούνται και κλείνονται ακόμη περισσότερο στον εαυτό τους με αποτέλεσμα να χάνουν το παιχνίδι για τη ζωή.
Θα πρέπει να τους συμπεριφερόμαστε σα να μην έχουν κανένα πρόβλημα δίνοντάς τους παραπάνω ευκαιρίες στην εκπαίδευση, στην πολιτική, στην εργασία, για να μπορέσουν να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή. Αν το κράτος μέσα από την κοινωνική υποδομή και την ανθρωποκεντρική παιδεία δεν περάσει τα μηνύματα αυτά στην κοινωνία, από το σχολείο μέχρι την αγορά εργασίας, για να γίνει βίωμα στα φυσιολογικά άτομα να ζουν με τα Α.Μ.Ε.Α και να απαλλάσσονται από προκαταλήψεις, τότε η υπόθεση χάνεται και τα άτομα αυτά μένουν στο περιθώριο.
Είναι δεδομένο, ότι όλα τα προβλήματα που δημιουργούνται στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου έχουν ρίζες στην παιδεία και μόνο μέσα από την παιδεία μπορεί το άτομο να βρει το «είναι του», να διαμορφώσει την προσωπικότητά του και να καλλιεργήσει τόσο τον εσωτερικό του κόσμο όσο και να ελέγξει τα άγρια ορμέφυτά του για να μπορέσει να ανταπεξέλθει και να συνεισφέρει στο κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι για μια δίκαιη κοινωνία στον κόσμο.
Όσον αφορά τα επιδόματα που δίνει το κράτος, δεν αρκούν και θα πρέπει να δημιουργηθούν νέα προγράμματα απασχόλησης, ειδικές θέσεις εργασίας, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό φορέα, σε συνεργασία πάντα με κάποιες αρχές και το κράτος, για να μη γίνεται εκμετάλλευση των ατόμων αυτών, έτσι ώστε αφενός μεν να ενισχυθούν οικονομικά αφετέρου δε και κοινωνικά μέσα από την εργασιακή καταξίωση που θα τους προσφέρει μια τέτοια θέση.
Το πρόγραμμα « Βοήθεια στο σπίτι », θα πρέπει να διευρυνθεί, ώστε να μπορεί να εφαρμοστεί στα άτομα αυτά, τα οποία δεν μπορούν να κινήσουν κάποια από τα μέλη του σώματός τους, διευκολύνοντας έτσι τις μετακινήσεις τους, την κοινωνικοποίησή τους αλλά και τους γονείς των παιδιών στο να μπορέσουν να λείψουν λίγο από το σπίτι για να εργαστούν. Τα προβλήματα των ατόμων αυτών είναι πολλά, σύνθετα και σοβαρά και ποτέ στα χρονικά της ανθρωπότητας δε λύθηκαν γιατί χρειάζεται να αναλάβει κάποιος πάντα το κόστος για την υλοποίηση όλων αυτών των μέτρων που δεν είναι άλλο από το οικονομικό, σε συνδυασμό πάντα με την έλλειψη παιδείας που στόχο έχει τον άνθρωπο και όχι τα συμφέροντα.
Τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι άτομα με ίσα δικαιώματα. Είναι εργαζόμενοι, καταναλωτές, φορολογούμενοι, πολιτικοί, φοιτητές, γείτονες, οικογένεια και φίλοι. Η πολιτεία οφείλει να δημιουργήσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να μπορούν όλοι να ενταχθούν και να συμμετέχουν. Το θέμα της αναπηρίας είναι θέμα πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό. Δεν είναι απλώς ένα θέμα κοινωνικό που αντιμετωπίζεται με επιδόματα ή ειδικές πολιτικές. Αφορά το πολιτικό σύστημα και τη δημοκρατία μας συνολικά.
Η αναπηρία παρουσιάζεται συνήθως ως ένα μεγάλο δράμα και αυτό έχει επιπτώσεις στον τρόπο που αντιμετωπίζεται. Δεν αντιμετωπίζεται μέσα από τη θετική της πλευρά, από τους ανθρώπους, οι οποίοι προσφέρουν, οι οποίοι ξεπερνούν τις δυσκολίες τους, οι οποίοι στέκονται ισότιμα στην κοινωνία. Γι’ αυτό πολλές φορές τα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν αντιμετωπίζονται ως ισότιμοι πολίτες που έχουν τη δύναμη να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, αλλά ως αντικείμενα οίκτου ή φιλανθρωπίας.
Για όλα τα προαναφερθέντα και πέρα από τη διασφάλιση όλων των δικαιωμάτων των ΑΜΕΑ, το βάρος των πολιτικών και κοινωνικών προσπαθειών θα πρέπει να στραφεί προς την ίδια την πάσχουσα κοινωνία και όχι τα πάσχοντα άτομα. Προς την κατεύθυνση αυτή ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΜΑΣ; ΕΑΝ ΝΑΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου