Αιδώς… άνθρωποι !

γράφει η Γωγώ Ατζολετάκη

Περπατώ. Το έχω καταθέσει κι άλλες φορές απ’ αυτές τις σελίδες. Μ’ αρέσει να τριγυρίζω στους δρόμους και στα στενά της Αγ. Παρασκευής, ν’ ανεβοκατεβαίνω την αγίου Ιωάννου για να κάνω τις πληρωμές μου και τα ψώνια μου, και βέβαια ένας αγαπημένος μου προορισμός χαλάρωσης και αυτοσυγκέντρωσης είναι το βουνό. Εκεί ψηλά, στο μοναστήρι του άι-Γιάννη. Είναι ιδιαίτερη στιγμή για μένα –με κυριεύει μια αίσθηση «παντοκρατόρισσας»– να στέκομαι στην άκρα του βουνού, μπροστά από τον τόπο λατρείας του Θεού μου, και ν’ αγναντεύω τη μεγάλη πόλη. Που άλλοτε λαμπυρίζει πασίχαρη και χρωματιστή κάτω απ’ τον ήλιο, κι άλλοτε βουλιάζει απελπισμένη στο γκρίζο, θανατερό νέφος.

 Στο βουνό ανεβαίνουν κι άλλοι. Κάποιοι κάνουν βόλτα με τα σκυλιά τους, κάποιοι άλλοι αθλούνται, νεαρά παιδιά σκαρφαλώνουν με τ’ αυτοκίνητά τους και σκοτώνουν το χρόνο τους μ’ ένα κουτάκι μπύρας στο χέρι… Αυτά, την ημέρα. Αυτά, στο φως. Ημερήσια δραστηριότητα, για να την ονομάσω κάπως. Γιατί υπάρχει και η νυκτερινή δραστηριότητα. Την οποία δεν ήξερα και την οποία πληροφορήθηκα πρόσφατα με λίγο άγριο, ομολογώ, τρόπο.

 Σίγουρα αρκετοί από σας που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, θα ’χετε σκοντάψει κάποιες φορές σε απομεινάρια του… βιαστικού και ανέστιου έρωτα. Δηλαδή σε προφυλακτικά και σε χρησιμοποιημένα χαρτομάντιλα. Συχνή εικόνα σε πάρκα –πίσω από συστάδες θάμνων–, σε απόμερες γωνιές ή σε κάποια ερημικά ακρογιάλια το καλοκαίρι. Αρκετοί δυσανασχετούν – (πού φτάσαμε!…) – υπάρχουν όμως κι αυτοί που χαμογελούν όταν τα βλέπουνε και κουνάνε με κατανόηση το κεφάλι. Κατά κάποιο τρόπο πρέπει να λειτουργήσει και ο έρωτας, έ;… Πώς θα σας φαινόταν όμως αν βλέπατε δεκάδες χρησιμοποιημένα προφυλακτικά, σκισμένα φακελάκια και άδεια κουτιά προφυλακτικών, καθώς και πατσαβουριασμένα χαρτομάντιλα μαζί με απολυμαντικά κάθε είδους… έξω από ένα μοναστήρι ;… Αυτό ακριβώς είδαν τα μάτια μου στους πλαϊνούς τοίχους της μονής του άι-Γιάννη του Κυνηγού.

 Λέω συχνά πως όλα τα θεωρώ πιθανά και πως τίποτα πια δεν με εκπλήσσει. Όμως κοιτώντας άφωνη αυτό το απίστευτο θέαμα, θυμήθηκα πως ζω στην Ελλάδα. Και ζώντας στην Ελλάδα πάντα υπάρχει περιθώριο να εκπλαγείς. Κατά κανόνα δυσάρεστα, δυστυχώς. Γιατί όσο προοδευτικός και να δηλώνεις˙  όσο και να θεωρείς «εξέλιξη» τα σύγχρονα αήθη ήθη, το να διαπιστώνεις ότι ο έρωτας της μιας στιγμής κυλιέται στη μάντρα ενός μοναστηριού… είναι ένα γεγονός που οπωσδήποτε προκαλεί έκπληξη.

 Εκατέρωθεν του μοναστηριού, λοιπόν –αυτή είναι η διαπίστωση– υπάρχει τη νύχτα έντονη σεξουαλική δραστηριότητα. Τα ξεσηκωμένα κορμιά βρίσκουν καταφύγιο εκεί, στην απόλυτη ησυχία και σκοτεινιά, και επιδίδονται στο «άθλημα» ξαπλώνοντας (υποθέτω) πάνω στο χώμα με την ελάχιστη βλάστηση και τις ξερές πευκοβελόνες… ξαπλώνοντας πάνω σε ήδη χρησιμοποιημένα προφυλακτικά (που κάποιοι πέταξαν την προηγούμενη νύχτα ή την προηγούμενη ώρα), κι αφού ολοκληρώσουν το έργο τους, πετούν και το δικό τους προφυλακτικό εκεί δίπλα, μαζί με το σκισμένο προστατευτικό φακελάκι και το κουτί που πιθανώς άδειασε. Ο ένας πάνω στον άλλον. Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι που σκεπάζει τα κρύφια και τα ανομολόγητα. Με καψωμένη τη σάρκα που βιάζεται και δεν εξετάζει. Μια ανάσα από τις μοναχές που κοιμούνται ή προσεύχονται, δυο βήματα από τη μονή που αναπαύεται στην αγκαλιά του Θεού… Δεν θα πω «σαν τα ζώα». Νομίζω ότι τα ζώα είναι πιο διακριτικά και με λιγότερο θράσος.

 «Αιδώς, άνθρωποι!» μου ’ρθε να φωνάξω. Λίγη ντροπή. Μια σταλιά συναίσθηση!... Και δεν είμαι πουριτανή. Όμως σε όλα υπάρχουν κάποια όρια. Και εν πάση περιπτώσει, θεωρώ ότι είναι υποχρέωσή μας να σεβόμαστε έναν λατρευτικό χώρο και τον περίγυρό του, είτε πιστεύουμε στο Θεό, είτε όχι.

 Το δεύτερο που με απασχόλησε είναι ο κίνδυνος που διατρέχουν όλοι αυτοί οι συνουσιαζόμενοι μέσα στα σκοτεινά. Είναι παρήγορο ότι χρησιμοποιούν προφυλακτικό (ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις για τις δεκάδες παράνομες ιερόδουλες-φορείς του AIDS), όμως ξέρουν;… έμαθαν ποτέ ότι μπορεί να ξάπλωσαν πάνω στα σπερματικά υγρά κάποιου προηγούμενου επισκέπτη; Αν κάποιος από σας έχει συνευρεθεί σεξουαλικά εκεί πάνω στο μοναστήρι, ας πάει μια βόλτα να καμαρώσει την εικόνα. Την άγρια εικόνα που αποκαλύπτεται στο φως της μέρας. Που βεβαίως δεν θα ήταν τόσο άγρια, αν φρόντιζαν αυτοί οι κύριοι και οι κυρίες φεύγοντας να πάρουν μαζί τους και τα σκουπίδια τους. Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε… και γαία πυρί μειχθήτω για τη συνέχεια. Τέτοια αναισθησία από το ένδοξο έθνος των Νεοελλήνων !

 Στη συνέχεια σκέφτηκα την εγκατάλειψη της περιοχής από την Δημοτική αρχή ή τη Δασική υπηρεσία (δεν γνωρίζω ποιος φορέας είναι υπεύθυνος). Κανείς δεν έχει μάτια, κανείς δεν ελέγχει, κανείς δε βλέπει το χάλι που επικρατεί ; Κανείς δεν ενδιαφέρεται για το σκουπιδαριό;… Είναι ανεπίτρεπτο και πρόξενος αλγεινής εντύπωσης, άνθρωποι που ανεβαίνουν στο μοναστήρι με την καρδιά στραμμένη στο Θεό, να πρέπει να πατούν πάνω σε προϊόντα σεξουαλικής αποχαλίνωσης.

 Την ώρα που σήκωνα τη μηχανή μου για να απαθανατίσω την έκπαγλο θέα, χτύπαγε το σήμαντρο του μοναστηριού. Ήχος λιτός, που καλούσε τις μοναχές εντός των τειχών για προσευχή. Εκτός των τειχών… η κραιπάλη, η ασυδοσία και η απώλεια παντός μέτρου.

 Μικρογραφία της χώρας μας οι εικόνες που διέσωσε ο φακός της μηχανής μου, θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος. Ναι, μάλλον! Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση είναι πολύ εύκολη η αντιστροφή της εικόνας. Επιληφθείτε, κύριοι! Όποιοι είστε υπεύθυνοι. Αυτήν την «κόπρο του Αυγείου» είναι εύκολο να την καθαρίσετε. Όπως επίσης προτείνω να ληφθούν και απαγορευτικά μέτρα, ώστε να ανακοπεί η όρεξη των νυκτερινών επισκεπτών. Γιατί αυτό που συμβαίνει, εκτός από ντροπή, είναι και κίνδυνος για τη δημόσια υγεία !

 το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Περισκόπηση"