ΡΑΓΙΣΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΜΝΗΜΑΤΑ ΣΤΟ "ΑΝΤΙΟ" ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΒΟΛΑΡΗ

Όσοι βρέθηκαν χθες το απόγευμα στην εξώδιο Ακολουθία του Μιχάλη Βόλαρη συγκλονίστηκαν. Ο αποχαιρετισμός στον αγαπημένο δάσκαλο, φίλο και πάνω απ'όλα ευαίσθητο άνθρωπο, δεν ήταν κάτι που μπορούσες να το αντέξεις. Λύγιζες όμως και μπροστά στο μεγαλείο ψυχής που διακρίνει αυτή την οικογένεια. Τους έβλεπες να στέκουν ορθοί κι αγέρωχοι μέσα στον απύθμενο πόνο τους και την τρικυμία που τους βρήκε. Τη σύζυγο, το μεγάλο πρόσωπο της τραγωδίας. Δίπλα της την μάνα (μια ακόμη τραγική μορφή, η οποία πριν από επτάμισι χρόνια κήδεψε και τον άνδρα της) και τον αδερφό του Μιχάλη, τον Σπύρο. Όλοι μαζί, ενωμένοι για να σηκώσουν το σταυρό του μαρτυρίου τους αλλά και περήφανοι για τον ανθρωπό τους που έφυγε τόσο άδικα από κοντά τους. 

Δεν άντεχε ο κόσμος και ξέσπαγε σε λυγμούς.

Μόλις δε η Αγγελική Ανδριώτη, συνεχιστής της σχολής TAEKWONDO του Μιχάλη και πρώην μαθήτριά του,  ανέγνωσε τον επικήδειο Θαρρούσες πως μέχρι και τα μνήματα ράγιζαν από τον πόνο.

ΑΝΤΙΟ ΜΙΧΑΛΗ, ΑΝΤΙΟ ΔΑΣΚΑΛΕ, ΠΕΡΗΦΑΝΕ ΜΑΧΗΤΗ! 

Ο Επικήδειος για το Μιχάλη Βόλαρη

(φωτό: πλήθος μικρών μαθητών και μαθητριών του Μιχάλη Βόλαρη συγκεντρώθηκαν με την αθλητική περιβολή τους στο κοιμητήριο και την ώρα που τον αποχαιρετούσαν στην τελευταία του κατοικία αναφώνησαν: Τekon)

Δάσκαλέ μου αγαπημένε, δάσκαλε μοναδικέ,

στη ζωή μου ήσουν δώρο, γιατί έφυγες ψηλέ;

Στη δουλειά σου ήσουν πάντα άριστος, ευγενικός,

και μας έκανες όλα τα χατίρια, πάντοτε, καλώς ή κακώς…..

Σεβόσουνα τους μαθητές σου και τους έδινες αρχές,

με κουβέντες μετρημένες και με χιούμορ προφανές.

Ήσουν άρτιος χαρακτήρας, σύζυγος ιδανικός,

άριστος οικογενειάρχης και πατέρας λατρευτός!

Με τους φίλους σου γελούσες, τους επείραζες συνεχώς,

σαν παρεάκι ήσουν πρώτος - ένας και μοναδικός!!!!

Σε θαυμάζω για το ήθος και ακόμα πιο πολύ,

για τη γενναιότητά σου, την καρδιά σου την καλή!

Η ζωή σου εδώ κοντά μας ήταν σύντομη πολύ,

μα ο πλούτος της καρδιάς σου μας γεμίζει την ψυχή!

Το θηρίο που αντευχόσουν να έρθει εδώ και να σε βρεί,

σε πολέμησε ανελέητα, σε εξάντλησε πολύ.

Εσύ όμως που πρεσβεύεις το δεινό το μαχητή,

το θηρίο μέχρι τέλους να παλεύεις σε έχω δεί!!!

Δε λυγίζει, επιμένει, συνεχίζει, προσπαθεί,

δε μασάει ο Μιχάλης, είναι δυνατό παιδί!!!!

Μες στη μνήμη μου θα σε έχω, θέλω να ξέρεις το γιατί.

Όμως όλα όσα σου χρωστάω δε χωράνε στο χαρτί…

Σ’αγαπάω, θα μου λείψεις, δε θα κλάψω όμως πολύ,

δυνατή σαν το Μιχάλη θα φανεί η Ζουζού-το γατί!!!!

Καλό ταξίδι, δάσκαλε!!!

17 Ιουνίου 2013