ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΓΙΑ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ!

Σήμερα θα μιλήσω «από διφθέρας», όπως λένε στο Άγιο Όρος. Για λόγους ευθύνης και συνταγματικής ακριβείας.

Οι διώξεις κινούνται πολλαπλώς στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας. Προκαλούν οι δικανικές και δικονομικές πράξεις τη δικαιϊκή λογική και συνήθεια. Το πρωτοφανές της υπόθεσης συνολικά αποδεικνύει το ετοιμόρροπο και εύθραυστο της διαδικασίας. Στα 200 χρόνια του νέου Ελληνικού κράτους πρώτη φορά συλλαμβάνονται και προφυλακίζονται βουλευτές και αρχηγός κόμματος μάλιστα, μαζικά, σε τηλεοπτική  θέα και επίδειξη και με φανερή, δηλαδή με παραβιασμένη και τρύπια σαν σουρωτήρι τη μυστικότητα της προανάκρισης και ανάκρισης. Και οι δικαστικές εγγυήσεις; Οι κινούντες τις δικονομικές ενέργειες είναι βέβαιοι ότι τηρούνται; Στο μεταξύ, η Βουλή αίρει την «ασυλία» των διωκομένων βουλευτών και παραπέμπει μία ούτως ή άλλως νομικοπολιτική υπόθεση στη δικαιοσύνη για τα περαιτέρω. Μοιάζει φοβισμένη, κρυπτόμενη και άνανδρη, σαν τη στάση του «νίπτοντος τας χείρας» Πιλάτου. Ιστορικώς έτσι έχει κριθεί.

Ο έξαλλος πολιτικός λόγος της ΧΑ έπρεπε να είχε εξουδετερωθεί πολιτικά. Και όχι με προκαταλήψεις που προβάλλονται σαν επιχειρήματα, μετατρέποντας το ζητούμενο ως δεδομένο. Και μάλιστα στο επίπεδο των ιδεών ή των ενδιαθέτων βουλήσεων. Οι ιδέες δεν διώκονται. Παρά μόνον ως στοιχεία που συνθέτουν δόλο και προθέσεις και αίτια πράξεων. Πράξεις δεν είναι δηλώσεις και τρόποι φέρεσθαι. Η Ιερά Εξέταση και το «κυνήγι μαγισσών» έχουν εγκαταλειφθεί πίσω στο σκοτάδι των μεσαιωνικών αρνητικών παραδειγμάτων της Ιστορίας, αμετάκλητα. Πράξεις τιμωρητέες είναι ενέργειες έκνομες, εγκληματικές, ιδιαίτερης βαρύτητας. Μια αγριοφωνάρα, φερ’ ειπείν, στο άκουσμα της οποίας τρομάζει ένας μαλθακός πολίτης ή ένας αμάθητος σε τέτοια ακούσματα ντελικάτος αστός, δεν είναι σε καμμιά περίπτωση υλικό εγκληματικής δράσης και προ παντός πρώτη ύλη για «εγκληματική οργάνωση». Και η τηλεοπτική βία που σε κοινή θέα και πρόκληση ασκήθηκε έπρεπε να είχε δικασθεί και γνωρίσει το maximum της πλημμεληματικής ποινής. Αυτό θα ήταν δικανικός ορθολογισμός και σοβαρός καταλογισμός.

Και προχωρούμε. Όσο μένουν ατιμώρητες από τη θεσμική τάξη και αρμοδιότητα οι εκδηλώσεις και τα φαινόμενα της κλεπτοκρατίας, όπως λίστα Χριστοφοράκου, λίστα Λαγκάρντ, λίστες offshore, λίστες ΜΚΟ, λίστες εμβασματούχων, λίστες εξαγωγέων συναλλάγματος στο εξωτερικό εν τω μέσω κρίσεως, λίστες ιδιοκτητών κατοικιών στο Λονδίνο, λίστες «κοτεραντζήδων», λίστες πράξεων λαθρεμπορίας καυσίμων, τσιγάρων και εμπορευμάτων παραεμπορίου, λίστες ναρκεμπόρων και δουλεμπόρων, λίστες τραπεζών και τραπεζιτών που έδιναν «δάνεια» αγύριστα και απολεσθέντα στους εαυτούς τους κ.ο.κ.). Όσο λοιπόν αυτό το εγκληματολογικό υλικό μένει λιμνάζον και άθικτο και ανεκκαθάριστο, τόσο η απαίτηση για κάθαρση και τιμωρία θα οξύνεται. Και δικαίως. Είτε αυτή (η απαίτηση) θα εκφράζεται έξαλλα και κακότροπα και ιδεολογικώς άστοχα, αμφίβολα και καπηλευτικά με τη ΧΑ ή με άλλη «οργάνωση» και συλλογικότητα.

Έσφαλε η ΧΑ όταν ζήλεψε και εχρησιμοποίησε επιδεικτικά και προκλητικά το ύφος, το στυλ, το φέρεσθαι οργανώσεων του περιθωρίου, του υποκόσμου, που με τη λεκτική βία και διάφορες άλλες επιδείξεις, όπως μια κλωτσιά στον πάγκο του λαθρομετανάστη, παρουσίαζε τον εαυτό της ικανό για όλα. Άλλο όμως ένα όχι και τόσο ευφυές (!) τέχνασμα και μια σκηνοθεσία που τους βγήκε ούτως ή άλλως σε βάρος τους, και άλλο έγκλημα και εγκληματική οργάνωση.

Δεν ξεχνώ ότι όλα ξεκίνησαν από ένα φονικό, τη δολοφονία του νεαρού καλλιτέχνη Παύλου Φύσσα. Κανείς δεν μπορούσε ούτε έπρεπε να μείνει απαθής. Το έγκλημα έπρεπε να εξιχνιασθεί ολόπλευρα. Και οι δράστες να τιμωρηθούν αυστηρά και παραδειγματικά. Όχι όμως να χρησιμοποιηθεί για να συνθλιβεί ένα κόμμα, για να «μετατεθούν» εκτός Βουλής, στη φυλακή τα στελέχη του (με προφυλάκιση παρακαλώ και όχι με την παρεπόμενη ποινή της στέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων των αμετακλήτως καταδικασθέντων). Η δημοκρατία και η πολιτειακή τάξη δεν χρειάζεται προσχήματα και σοφιστικά ευρήματα για να δράσει και να πολεμήσει τους αντιπάλους της. Οσάκις καταφεύγει σ’ αυτά το πληρώνει ακριβά, όπως αποδεικνύεται διαχρονικά στην περίπτωση των κατά των κομμουνιστών-αριστερών διώξεων. Την επιχειρούμενη κάποτε από κάποιους προκλητική σύγκριση, ως επιχείρημα λογικής ή δικανικής τάξεως, ως προς την εξομοίωση των κομμάτων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ως δήθεν εγκληματικών οργανώσεων δεν τη δέχομαι. Δεν την συζητώ. Είναι απαράδεκτο επιχείρημα. Ούτε διευκολύνει την «υπεράσπιση» των βουλευτών της ΧΑ. Αντιθέτως, την επιβαρύνει. Όχι δικολαβίστικα επιχειρήματα που εκτός από κάποιες τυχόν εντυπώσεις της στιγμής, φέρνουν ασάφεια και σύγχυση.

Το συμπέρασμα: Η πολιτική να αναλάβει τη φυσική της αρμοδιότητα να λύσει τις πολιτικές της διαφορές πολιτικά, ειρηνικά και διαλεκτικά. Και να μην τις φορτώνει αναρμοδίως και πονήρως στη δικαιοσύνη. Δεν αντέχουν οι ώμοι της δικαιοσύνης τέτοιο βάρος. Είναι πολύ περισσότερο απ’ όσο της αναλογεί. Αυτό δεν είναι απλή γνώμη. Η γνώμη μου. Αλλά το προαιώνιο δίδαγμα της Ιστορίας. Και μιλούμε πάντα με πνεύμα καταλλαγής και κοινωνικής ειρήνευσης. Όχι πώς να σκοτωθούμε μεταξύ μας χωριζόμενοι σε τιμωρούς αυτόκλητους και αυτόδικους και σε ένοχους σύμφωνα με κατηγορητήρια εμπάθειας και μισαλλοδοξίας. Είδαμε επί του πραγματολογικού και το άνοιγμα του κύκλου του αίματος, το αποτρόπαιο έγκλημα, με τα δύο παλληκάρια που σκότωσαν «εκτελεστές» μιας νεοεμφανιζόμενης οργάνωσης, άγνωστης, μπροστά στα γραφεία της ΧΑ στο Ν. Ηράκλειο, τον Γιώργο Φουντούλη και τον Μανώλη Καπελώνη. Οι φονιάδες τους, που τους λένε «εκτελεστές», γίνονται ιδεολογικοί κήρυκες των «ευγενών σκοπών» της πράξεώς τους, με την προκήρυξή τους. Η Δημοκρατία με την τιμωρό Δικαιοσύνη τους αναζητεί εκεί, στο ημίφως. Φαίνεται πως αργεί. Εκεί θα οδηγηθούμε; Όχι αδελφοφάδες ξανά!

Πού είναι η διορατικότητα και η προνοητικότητα της ήρεμης δύναμης που πρέπει να χαρακτηρίζει μια δημοκρατία; Μήπως έχει γίνει εκτός από χρεωκοπημένη και πανικόβλητη; Ή ετεροκινούμενη; Δεν θέλω να το πιστέψω. Κατόπιν όλων αυτών ψηφίζουμε, προσωπικά και ως «ΕΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΟ», «παρών».–