ΤΟ ΒΑΡΥΣΗΜΑΝΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΤΙΓΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ! ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ Ο ΑΘΛΙΟΣ ΦΙΛΗΣ!

                                                        19 Μαΐου 2016

Δελτίο Τύπου 28

Γενοκτονία των Ποντίων.

Τo άγνωστο Eλληνικό Oλοκαύτωμα.

Oι γυναίκες και τα Παιδια στο Έγκλημα

Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κυρίως στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όπου δικάστηκε η ηγεσία των ναζιστών εγκληματιών του πολέμου. Πιο συγκεκριμένα ο  όρος σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν συναρτάται με πολεμικές συγκρούσεις. Ο γενοκτόνος δεν ...

εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί.

      Ποτέ άλλοτε στην παγκόσμια ιστορία δεν σημειώθηκαν τρία μαζικά εγκλήματα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και από τους ίδιους θύτες. Οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι, υπέστησαν Γενοκτονία από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς, οι οποίοι δολοφόνησαν, βίασαν, εξανδραπόδισαν τον Ελληνικό, Αρμενικό και Ασσυριακό λαό, λεηλατώντας και καταστρέφοντας, ταυτόχρονα, τον πολιτισμό τους.

Η γενοκτονία των Ποντίων ( 1916 - 1923 ) με 353.000 νεκρούς αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας. Ο ποντιακός ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας     το 1461  γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς και προσπάθειες για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, με αποκορύφωμα τη συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση - γενοκτονία του αιώνα μας.

  Μέσα όμως στη Γενοκτονία των Ελλήνων και των άλλων λαών που δολοφονήθηκαν από το φασισμό και το ρατσισμό των δασκάλων του Χίτλερ, Ενβέρ, Ταλαάτ, Τζεμάλ, Κεμάλ πασά, υπήρξε μία μαζική δολοφονία που στοιχειοθετεί στην ουσία και στο πνεύμα της σχετικής Σύμβασης του ΟΗΕ και του διεθνούς δικαίου, το έγκλημα της Γενοκτονίας.

Υπήρξε μαζική δολοφονία γυναικών και παιδιών, βιασμοί,  πλιάτσικο, βιασμοί εγκύων γυναικών και δολοφονία τους, κλείσιμο σε εκκλησίες και εμπρησμό τους και δεκάδες άλλα παρόμοια εγκλήματα.

Η απόφαση για την εξόντωσή τους πάρθηκε από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε από το Μούσταφα Κεμάλ (1919 - 1923 ). Το Νεοτουρκικό Κομιτάτο « Ένωση και Πρόοδος » ιδρύθηκε το 1889. Στο συνέδριο τους, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1911 πάρθηκε η απόφαση, ότι η Μικρά Ασία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα.

        Οι Τούρκοι στον Πόντο άρχισαν με την επιστράτευση όλων από 15 έως 45 ετών και την αποστολή τους σε Τάγματα Εργασίας στην ενδοχώρα. Παράλληλα αμφισβήτησαν το δικαίωμα των Ελλήνων να ασκούν ελεύθερα τα επαγγέλματά τους και επί πλέον απαγόρευσαν τους μουσουλμάνους να συνεργάζονται επαγγελματικά με τους Έλληνες με ποινή τιμωρίας από τις στρατιωτικές αρχές. Αυτά είναι ελάχιστα στοιχεία που μπορεί κάποιος να παραθέσει για να γίνει κατανοητός. Υπάρχουν πολλές – πάρα πολλές αδιαμφισβήτητες μαρτυρίες της ιδιαίτερα τραγικής εκείνης περιόδου.

                        Οι Τούρκοι αρνούνται σήμερα τη σφαγή του 1922 - τη σφαγή των Ελλήνων. Κι όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδουν στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου. Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική.

      Η γενοκτονία των Χριστιανών ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο εξόντωσης όλων των μειονοτήτων της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας. Ένα σχέδιο που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1914, με τον πρώτο διωγμό. Και ολοκληρώθηκε μετά την καταστροφή του 1922. Το τέλος του Πόντου ολοκληρώθηκε. Οι φωνές λιγοστεύουν.

      Η Βουλή των Ελλήνων με αρκετή ομολογουμένως καθυστέρηση, το Φεβρουάριο του 1994 ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923. Η αναγνώριση αυτή, παρόλη την εβδομηκονταετή καθυστέρηση, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη. Γιατί η ήττα του 1922, η "νέα τάξη πραγμάτων" που επικράτησε τότε, με την απόλυτη συνενοχή ολόκληρου του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου, περιόρισαν ουσιαστικά όχι μόνο τα γεωγραφικά όρια του ελληνισμού αλλά και τα διανοητικά. Ο περιορισμός των πνευματικών νεοελληνικών οριζόντων είχε άμεση αντανάκλαση στη ελλειμματική ιστορική μνήμη των σύγχρονων Ελλήνων, που έστω και αργά αποκαταστάθηκε.