του
Μιχάλη-Κάρολου
Αλικιώτη
Υποψηφίου
Δημοτικού Συμβούλου με την
«Ανεξάρτητη
Ενωτική Κίνηση»
Μετά
το 2008, από τα πρώτα δηλαδή χρόνια των επίσημων αναφορών στην (ήδη προϋπάρχουσα) ύφεση, παρατηρούμε μια εντυπωσιακή έλλειψη νέων
ιδεών από τη μεριά των συστημικών δυνάμεων. Στο πολιτικό επίπεδο τα κύρια
πολιτικά συστήματα φαίνεται να προχωρούν ακάθεκτα, χωρίς σημαντικές πολιτικές ήττες,
αλλά συγχρόνως δεν φαίνεται να λύνουν κανένα από τα προβλήματα που ανέδειξε η
μεγάλη κρίση: ούτε οι κοινωνικές ανισότητες, ούτε το αχαλίνωτο χρηματοπιστωτικό
σύστημα, ούτε οι μακροοικονομικές ανισορροπίες διορθώνονται έστω και μερικώς.
Σημαντικές φωνές ανησυχούν για το μέλλον,
ασκούν δριμεία κριτική στην ασκούμενη μακροοικονομική πολιτική, και
αναδεικνύουν το αδιέξοδο των πολιτικών προτεραιοτήτων που δεν αναγνωρίζουν
κανένα κοινωνικό συμβόλαιο, για παράδειγμα προς τους συνταξιούχους και τους
νέους.
Τι
θα θέλαμε από ένα διαφορετικό πλαίσιο, σε τοπικό επίπεδο; Οι δημότες θέλουν,
και θα πρέπει να έχουν λόγο σε θέματα που επηρεάζουν άμεσα την ζωή τους. Στις
διαδικασίες που προσδιορίζουν τον τρόπο ζωής των ιδίων και των οικογενειών
τους.
Θυμάμαι
τον εαυτό μου παιδί να παρατηρεί τον κόσμο από πιο χαμηλά από τη ματιά των
ενηλίκων, έναν κόσμο που βροντοφώναζε και τώρα πια σχεδόν εξατμίζεται. Και πέρα
από τη νοσταλγία, νιώθω μια πίκρα γι αυτόν τον όχι και τόσο μακρινό κόσμο που
χάνεται, για το αβέβαιο μέλλον που επιβεβαιώνει την απώλεια.
Η
πόλη μας, η κάθε πόλη αλλά για την δική μας μιλάμε εδώ, μοιάζει διπρόσωπη και
οι εικόνες παράταιρες.
Πολίτες
που έχουν προορισμό, και πολίτες που πεινούν.
Υπέροχα
νεοκλασικά γεμάτα φώτα και υπέροχα νεοκλασικά που ξεπουλιούνται σε τιμή
ευκαιρίας.
Πετυχημένοι
και χαμογελαστοί επιχειρηματίες και επιχειρηματίες που βλέπουν τους κόπους μιας
ζωής να χάνονται.
Παιδιά
που αντικρίζουν ένα φωτεινό σήμερα και παιδιά που περιμένουν στην ουρά στο
συνοικιακό συσσίτιο.
Ηλικιωμένοι
πανευτυχείς σε φωτεινά διαμερίσματα και ηλικιωμένοι που περιμένουν στην ουρά
του υπολειτουργούντος νοσοκομείου.
Δεν
είναι ουτοπικό, καθόλου, σ’ αυτόν τον κόσμο, τον γεμάτο αντιθέσεις, στα πλαίσια
ενός πολιτικού σκηνικού φτιαγμένου για τον άνθρωπο, τον άνθρωπο της δικής μας
μικρής, τοπικής κοινωνίας, να πάρουμε στα χέρια μας το μολύβι, και να του
δώσουμε το χρώμα που εμείς θέλουμε. Δημιουργικά. Προνοητικά. Με ειλικρίνεια και
χωρίς σκιές και γκρίζες ζώνες.
Έχοντας
πάντα κατά νου τα λόγια του Γιώργου Σεφέρη:
«Το κορμὶ
πεθαίνει το νερό θολώνει η ψυχή διστάζει
κι
ο αγέρας ξεχνάει, όλο ξεχνάει μα η φλόγα δεν αλλάζει».
Πίστη μας ακλόνητη στην Ανεξάρτητη
Ενωτική Κίνηση είναι ότι οι δημότες μας πρέπει και θα έχουν τον πρώτο λόγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου