ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΥ ΕΠΑΛΗΘΕΥΕΤΑΙ: "ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥΣ, ΕΩΣ ΟΤΟΥ ΜΕΙΝΟΥΝ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ. ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΛΩΣΗ ΜΕ 2-3 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΜΩΑΜΕΘΑΝΩΝ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΟΝΤΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ! Η ΑΘΕΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΑ ΤΟΥΣ ΔΙΝΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ!" Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ… (ΦΩΤΟ)!

Προφητικό άρθρο του 2001 του αειμνήστου Γέροντος Θεόκλητου Διονυσιάτου

 Θεόκλητος μοναχός Διονυσιάτης (1916-2006) σε φωτογραφία του Σπύρου Λουλακάκη το 1955

«Οι δε Έλληνες βαθμιαίως θα γίνουν μειονότης, έως ότου θα μείνουν ελάχιστοι χριστιανοί ως … δείγμα»

«Ασυνείδητα όργανα είναι οι άθεοι κυβερνήτες μας, που υποδέχονται...

τους δεδηλωμένους εχθρούς του Έθνους μας, για να μη κατηγορηθούν, τάχα, ως ρατσιστές ή εθνικιστές»

Ένα προφητικό και αρκετά επίκαιρο άρθρο του αειμνήστου Γέροντος Θεόκλητου Διονυσιάτου που δημοσιεύτηκε στον Ορθόδοξο Τύπο στις 23 Νοεμβρίου 2001 και που αναφέρεται στην εισβολή των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα.

Το εμπνευσμένο και άκρως επίκαιρο άρθρο του Γέροντος Θεόκλητου είχε τίτλο:

«Μελαγχολικαί ενοράσεις»

“Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μεταξύ άλλων, λέγει, ότι «οι Μοναχοί είναι οι κήρυκες της ερχομένης Βασιλείας, οι προφήται της Καινής Διαθήκης». Την φράση αυτή μού θύμισαν κάποιες συζητήσεις, πού είχα τελευταίως με τρεις φίλους ησυχαστές, πού και οι τρείς, ωσάν από προφητική διαίσθηση, ισχυρίζοντο για την επέλευση απιθάνων εθνικών καταστάσεων. Και ποιές καταστάσεις είναι αυτές; Ότι, τάχα, η Ελλάς, σταδιακώς, δεν θα συρρικνωθεί μεν εδαφικώς, αλλά θα κατακτηθεί εκ των ένδον από το Ισλάμ! Και εστήριζαν τον ισχυρισμόν των, στις ηλεγμένες πληροφορίες, όπως έλεγαν, πού τούς μετέδιδαν παλαιοί φίλοι τους κορυφαίων πολιτικών θέσεων, πού τούς επεσκέπτοντο στην Έρημο τού Άθωνος ή τους έγραφαν.

Και στην ερώτησή μου: Ο Θεός θά επιτρέψει την αντικατάσταση της αγίας Εκκλησίας Του, πού «επεριποιήσατο τώ ιδίω Αίματι», μέ τόν σκοτεινό και δαιμονικόν μουσουλμανισμόν μέσα στην Τοπική Ορθοδοξία της Ελλάδος; Μού απήντησαν με ένα στόμα ότι, ο Θεός θα το επιτρέψει εξ αφορμής της εκτεταμένης αμαρτίας. Και ανεφέρθησαν στους βυζαντινούς ρωμηούς, πού δεν μετανοούσαν.

 Η άθεη κυβέρνηση θα τους δίνει ελληνική ιθαγένεια

Και όταν πάλιν τους ερώτησα “πώς θα συμβεί αυτό και πότε και τί θα γίνουν οι Έλληνες;” Απήντησαν, ότι ήδη ενεργείται η άλωση με τα 2-3 εκατομμύρια των μωαμεθανών, πού ονομάζονται μετανάστες, και πού θα στερεώνονται σταδιακώς με την ελληνικήν ιθαγένεια, πού θα τούς χορηγεί ευχαρίστως το Κράτος, δηλαδή η άθεη κυβέρνηση.

Οι δε Έλληνες βαθμιαίως θα γίνουν μειονότης, έως ότου θα μείνουν ελάχιστοι χριστιανοί ως … δείγμα. Μη απορείς, πάτερ Θ., έσπευσαν να εξηγήσουν, αυτήν την τραγωδία του λαού μας. Πολλοί θα αποδεχθούν τον μουσουλμανισμόν αβιάστως. Άλλοι, με κάποιαν βίαν ποικίλης μορφής. Και άλλοι «χριστιανοί» θα μεταναστεύσουν σε χριστιανικές χώρες, μη δυνάμενοι να συμβιώσουν με τους βαρβάρους αυτούς, πού τους χρησιμοποιεί ο Θεός ως μέσον παιδαγωγίας, όπως ανά τους αιώνες ενεργούσε στους Ισραηλίτες και στους χριστιανούς, πού δεν μετανοούσαν για τις αμαρτίες τους. Παράδειγμα ο Κατακλυσμός, τα Σόδομα, ο Ελληνισμός της Ανατολής, το Βυζάντιον.

Αυτά όλα με είχαν συντρίψει ψυχικώς και σκεφτόμουνα, τάχα θα επιτρέψει ο Θεός αυτήν την ασύλληπτον συμφοράν; Επηκολούθησε σιωπή για αρκετή ώρα. Στη συνέχεια, έθεσα το ερώτημα: Πατέρες άγιοι και αδελφοί, φανταζεσθε σεις, πώς θα ανεχθεί ο Κύριος τις μουσουλμανικές δαιμονικές θυσίες, αντί των ορθοδόξων θυσιαστηρίων; Τότε ένας ησυχαστής μου υπενθύμισε την περίπτωση του ασκητού πού, μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, είδε επάνω στην αγία Πρόθεση ερειπωμένου Ναού, μία γουρούνα με τα νεογνά της και άρχισε να κλαίει και να οδύρεται. Τότε ενεφανίσθη Άγγελος Κυρίου και του λέγει: Αββά, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ότι, αυτό πού είδες, είναι πιο ευάρεστον στον Κύριον από την αναξιότητα των ιερέων, πού λειτουργούσαν; Και ο Άγγελος εγένετο άφαντος.

 Η τραγωδία του λαού μας

Η συζήτηση κράτησε περισσότερον από δύο ώρες, οπότε οι ησυχαστές ανεχώρησαν και μου ετόνισαν να ευχαριστώ τον Κύριον για όσα επιτρέπει να γίνωνται εξ αγάπης και για την σωτηρίαν των ψυχών. Και να μη παρασύρομαι συναισθηματικώς από την επιφάνεια των γεγονότων, αλλά να εισδύω στην ουσίαν των, αφού είναι δεδομένον, ότι «ο Θεός αγάπη εστί».

Κι έμεινα μόνος …

Μέσα στον συγκλονισμό μου για την τραγωδία του λαού μας, τον κλαυθμόν και τους στεναγμούς μου προς τον πανυπερεύσπλαγχνον Θεόν, άρχισα να μελετώ όσα είπαν με βεβαιότητα οι όσιοι εκείνοι ερημίτες και άνθρωποι τού Θεού και να αναλύω λογικώς τούς ισχυρισμούς τους. Παρ ότι καμιά ανησυχούσα φωνή δεν ακούεται, όμως, κάποια σποραδικά δημοσιεύματα προ μηνών στον γρηγορούντα «Ορθόδοξον Τύπον» ήρχοντο να επαληθεύσουν σχεδόν τούς ισχυρισμούς των φίλων μου ησυχαστών. Και μάλιστα κάποια δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών, πάλιν στον «Ο.Τ.» από σώφρονες χριστιανούς, θεολόγους και συγγραφείς, οι οποίοι με πειστικά επιχειρήματα κατέληγαν στα ίδια συμπεράσματα, πού εβασίζοντο σε αντικειμενικά στατιστικά στοιχεία.

Αλλά το σκάνδαλον ευρίσκεται στην σιωπήν των κοινής πληροφορήσεως μέσων, των λεγομένων μαζικής ενημερώσεως. Όμως, όσον και αν φαίνεται περίεργη η βαθειά σιγή επί ενός βοώντος εθνικού κινδύνου, το φαινόμενον δεν είναι ανεξήγητον. Πρόκειται περί σχεδόν καθολικής πωρώσεως των συνειδήσεων. Και είναι ιστορικώς αποδεδειγμένον, ότι όταν η αμαρτία καθολικοποιείται, γενικεύεται, ακολουθεί, δίκην συνδρόμου, η άγνοια του κακού. Ιδού η απόδειξη: Οταν ο Θεός είχεν αποφασίσει τον Κατακλυσμόν, με το αιτιολογικόν «Ου μή καταμείνη το πνεύμα μου εις τους ανθρώπους του τους, διά το είναι αυτούς σάρκας», έδωκεν εντολήν στον δίκαιον Νώε να κατασκευάσει την Κιβωτόν. Ειργάζοντο οι τεχνίτες επί ένα χρόνον. Βλέποντες οι απονεκρωθέντες αμαρτωλοί την κατασκευαζομένην Κιβωτόν και τον σκοπόν, πληροφορούμενοι, έλεγαν: και τί κάνουμε ώστε να πνιγούμε; Και όταν οι Άγγελοι είπαν στον δίκαιον Λώτ νά ειδοποιήσει τους συγγενείς του, γιατί θα έριχναν φωτιά να κάψουν τα Σόδομα, όλην την Πεντάπολιν, οι συγγενείς του γελούσαν με τον γέροντα” και τί κάνουμε, ώστε να μάς κάψει ο Θεός;

 Απέμειναν ελάχιστες νησίδες χριστιανικής ζωής και ηθικής αντιστάσεως

Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, σε κάποιο μέτρο” το σύνδρομο της πωρώσεως. Καμμία εφημερίδα δεν έγραψε για τον εθνικόν κίνδυνον με εξαίρεση την πολύτιμη ορθόδοξη έπαλξη, τον «Ορθόδοξον Τύπον», πού, και μόνον γιατί από ένα χρόνο σχεδόν σαλπίζει, το σάλπισμα της μετανοίας, αξίζει τον έπαινον της Εκκλησίας και την εκ Θεού δικαίαν μισθαποδοσίαν. Οι απόψεις και οι απελπιστικές ενοράσεις των αγίων εκείνων ερημιτών, όσον και αν δεν είναι αποδεικτικές, δεν στερούνται, όμως, σε κάποιον βαθμόν, πειστικότητος, γιατί βασίζονται σε απτά δεδομένα, ένα των οποίων, είναι οι ενεργούμενες αμαρτίες αγνοουμένης της μετανοίας, σ όλην την Ελλάδα, παρά τις ελάχιστες νησίδες χριστιανικής ζωής και ηθικής αντιστάσεως. Δεύτερον ότι, ο προφητικός λόγος «αμαρτίαι, έθνη ελαττονούσι», έχει πολλάκις επαληθευθεί.

Τρίτον, στην δραστηριότητα της αμαρτίας, περιλαμβάνονται και οι ένα εκατομμύριον εκτρώσεις κάθε τριετίαν. Οι υπερτερούντες θάνατοι των γεννήσεων. Ναρκωτικά και άλλες ηθικές πληγές. Και τέλος, το κυριώτερον, είναι τα τρία σχεδόν εκατομμύρια των νομιμοποιουμενων μουσουλμάνων, πού αυξάνονται και πληθύνονται με ταχύτατους ρυθμούς, ένα φαινόμενον, πού ερμηνεύει και τις απόψεις των ησυχαστών, των μουσουλμανων ενεργούντων ως οργάνων ασυνειδήτων του Θεού. Όπως επίσης ασυνείδητα όργανα όχι ανεύθυνα, βεβαίως είναι οι άθεοι κυβερνήτες μας, πού υποδέχονται τους δεδηλωμένους εχθρούς του Εθνους μας, για να μη κατηγορηθούν, τάχα, ως ρατσιστές ή εθνικιστές. Αυτή η καραμέλλα έχει πολύ πέραση στην εποχή μας, μεταξύ των επιπολαίων και αθέων, πού γίνονται καταγέλαστοι με τις παραδοξολογίες των. Παράδειγμα, «το αλβανάκι» πέρυσι και τώρα η γερμανιδούλα του Βόλου, πού αν είναι διαποτισμένοι, ο πρώτος από τόν αλβανικόν ανθελληνικόν σωβινισμόν και η δεύτερη πιστεύει στό γερμανικό «ούμπερ άλλες» τότε, στα χέρια των το ελληνοχριστιανικόν σύμβολον η γαλανόλευκη με Σταυρόν, είναι τιμωρία, δεν είναι τιμή! Είναι αντίφαση.

Τώρα το πρόβλημα, το παμπρόβλημα, είναι η αλλοτρίωση του ελλαδικού χώρου, κατά παραχώρηση Θεού, για την αμετανοησία τών πιστών. Οπότε αβιάστως ανακύπτει η υποχρέωση της ποιμαινούσης Εκκλησίας νά κηρύξει μετάνοιαν στον λαόν. Αλλοιώς; «Εάν μή μετανοήτε, πάντες ωσαύτως απολείσθε» (Λουκ. ιγύ 3). Το γάρ στόμα Κυρίου ελάλησε ταύτα”.

Θεόκλητος Μοναχός Διονυσιάτης

Δημοσίευση: Ορθόδοξος Τύπος, 23 Νοεμβρίου 2001

 Ο Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης, ένας λόγιος ησυχαστής

Ο Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης αναμφιβόλως αποτελεί μια μεγάλη μορφή του συγχρόνου αθωνικού μοναχισμού. Έζησε και εκοιμήθη στο Άγιον Όρος, αλλά εξέφρασε και την ζωή των μυριπνόων ανθέων του Αγιωνύμου Όρους, και γενικά των ορθοδόξων ησυχαστών Πατέρων, όντας και αυτός ένα από τα μυρίπνοα άνθη του Αγίου Όρους και μάλιστα του κοινοβιακού και κελλιώτικου μοναχισμού. Μέσα από το πρίσμα αυτό πρέπει να εξετάζονται όλες οι άλλες πλευρές του π. Θεοκλήτου, όπως το συγγραφικό και αντιαιρετικό του έργο. Άλλωστε μια αγαπητή του έκφραση που χρησιμοποιούσε σε κείμενα και βιβλία του ήταν η φράση «Αθωνικά άνθη». Πολλά είναι τα βιβλία που είχε συγγράψει ο π. Θεόκλητος και στα οποία φαίνεται η προσωπικότητά του, αλλά κυρίως ο μοναχισμός που συνάντησε στο Άγιον Όρος από κοινοβιάτες και ερημίτες μοναχούς, που ζούσαν τον ησυχαστικό τρόπο ζωής. Δεν θα αναφερθώ σε αυτά, γιατί θα ακολουθήση άλλη εισήγηση για τον π. Θεόκλητο ως συγγραφέα. Κυρίως στο σημείο αυτό θα ήθελα να εντοπίσω τα δύο κλασσικά βιβλία του το ένα με τίτλο «Μεταξύ ουρανού και γης» και το άλλο με τίτλο «Αθωνικοί διάλογοι, η θεολογία της νοεράς προσευχής» που αναφέρονται διεξοδικά στα θέματα του μοναχισμού και της ιεράς ησυχίας.

Και τα δυό αυτά βιβλία είναι γραμμένα με διαλογική μορφή, και όπως πιστεύω αλλά και ο ίδιος με διαβεβαίωσε, πρόκειται για μια μορφή την οποία εκείνος επέλεξε. Προφανώς πρόκειται για βιώματα του ιδίου του π. Θεοκλήτου, που έβαλε στο στόμα ερημιτών και γερόντων ησυχαστών και στους συνομιλητές τους. Στην πραγματικότητα ήταν το περιεχόμενο της σκέψεως και της ζωής του. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι τις υψηλές διδασκαλίες της Εκκλησίας τις έθετε στο στόμα ερημιτών μοναχών. Αυτό δεν γινόταν χωρίς λόγο. Πίστευε απόλυτα ότι η ορθόδοξη πίστη είναι καρπός εμπειρίας. Για τον Γέροντα Θεόκλητο το πρότυπο και η αναφορά του ήταν ο ερημίτης θεόπτης ησυχαστής.

Το βιβλίο «Μεταξύ ουρανού και γης», που βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών, είναι γραμμένο από την αρχή της μοναχικής του ζωής στον Άθωνα και είναι τρόπον τινα μια ομολογία του περί του μοναχισμού. Ο ίδιος μου έλεγε ότι αυτό το βιβλίο είναι γραμμένο για τους ανθρώπους που βρίσκονται έξω από το Άγιον Όρος και έχουν κακή ιδέα περί του μοναχισμού ή τον ταυτίζουν με διάφορες ασκητικές αρχαιοελληνικές και βουδιστικές παραδόσεις, και αποβλέπει να τους κάνη να στρέψουν την προσοχή τους στον ορθόδοξο μοναχισμό ως την αληθινή ευαγγελική ζωή. Έλαβε αφορμή από διάφορα βιβλία και κείμενα που εγράφησαν για τον Μοναχισμό και το Άγιον Όρος που αγνοούσαν το «πνεύμα» του Μοναχισμού και του Αγίου Όρους. Πάντως, όπως ο ίδιος έλεγε, όταν κανείς εισέρχεται στην Ιερά Μονή για να γίνη μοναχός πρέπει να αφήση έξω από αυτήν το βιβλίο αυτό. Το βιβλίο γνώρισε πολλές εκδόσεις, μεταφράσεις σε άλλες γλώσσες και έγινε αντικείμενο διδακτορικών διατριβών.

Όμως, το δεύτερο βιβλίο με την μορφή του διαλόγου και τίτλο «Αθωνικοί διάλογοι» είναι εκείνο που εκπροσωπεί, κατά την γνώμη μου, τον γνήσιο ορθόδοξο ησυχαστικό μοναχισμό και είναι καρπός βαθείας γνώσεως της ιεράς ησυχίας, της νοεράς προσευχής και των εσωτερικών πλευρών της πνευματικής ζωής. Όταν διαβάση κανείς τους τίτλους των κεφαλαίων του βιβλίου αυτού αντιλαμβάνεται την σημαντικότητά του, και το ότι ο Γέρων Θεόκλητος κατόρθωσε να περιλάβη σε αυτό τα κεντρικά σημεία της ιεράς εργασίας της προσευχής. Πρόκειται για κλασσικό βιβλίο στο είδός του, το οποίο αποτελεί περίληψη όλης της ησυχαστικής – νηπτικής παραδόσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Για να φανή καλύτερα η σημασία και η αξία του βιβλίου θα πρέπη να εντοπισθούν μερικά σημεία από την ευσύνοπτη εισαγωγή την οποία έγραψε ο ίδιος ο π. Θεόκλητος.

Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος

makeleio.gr